Een oude lap met geborduurde dieren

‘Borduurzin’ maakte dat iemand eens een lap nam die eigenlijk helemaal niet bedoeld was om op te borduren. Het was geen aftelbare stof maar een geweven lap. Misschien dacht die borduurster wel: “Je kunt overal op borduren”, en zo borduurde ze wat oude voorstellingen bij elkaar. Het is een wat wonderlijk samenraapsel geworden, waarbij de dieren niet netjes geproportioneerd op het doek kwamen. Ik vind het altijd wel wat aandoenlijk, zulke oude lappen. Er zit geen lijn in, en geen opbouw, en tòch heeft het wat.

De voorstelling rechtsonder is wat groter dan de andere borduursels. Zou het de ram uit Genesis zijn, die met zijn horens vastzat in een struik? Bij het langer kijken naar deze oude lap ontdek ik toch een verband tussen deze borduursels: elk dier heeft tot de verbeelding gesproken. En tot de borduurzin geleid.