Het Museumplein in Amsterdam is een magische plek met grote aantrekkingskracht. Een mooie plek om naar toe te gaan vanwege de beroemde musea die altijd open zijn en drommen toeristen trekken. Wij waren er op tweede kerstdag en genoten van een zonnige wandeling op dit historische plekje grond waar zoveel te zien is. Je zou kunnen denken dat het altijd zo geweest is, die magische plek. Maar ooit was er op dit plekje gewoon drassig boerenweiland. Toen de stad Amsterdam ging uitbreiden werd hier o.a. het Stedelijk Museum gebouwd en dat werd nog niet zo lang geleden flink uitgebreid met een ‘Badkuip‘. Het oude gebouw en de nieuwbouw werden door dit grote wandkleed letterlijk en figuurlijk verbonden. Het wandkleed werd gemaakt door Petra Blaisse en heet “Damast”. Dit verwijst naar het eeuwenoude subtiele spel van ‘omkering’, als kenmerk van deze stof. Wanneer de ene draad aan de achterzijde is, komt de andere draad naar voren. Zo worden voor en achterkant elkaars spiegelbeeld.
De gestileerde bloemen die hier worden uitgebeeld heten Engelwortel, en daarmee was het ook toepasselijk om hier op kerst wat langer naar te kijken. Deze twee-jarige schermbloem groeit in Nederland in het wild. Ook vroeger op het drassige boerenweiland waar Amsterdam zich uitbreidde. Het motief verwijst ook naar de Nederlandse damast-traditie, waarin vaak plantenpatronen werden gebruikt.
Voor dit wandtapijt zijn veertien verschillende weefsteken gebruikt en er is geweven met een Wilton broad loom techniek. Deze weeftechniek is gekozen omdat hiermee complexe structuren en bindingen gecombineerd konden worden. En het drie-dimensionale effect komt hierdoor sterker naar voren.
Bijzonder van dit grote werk is dat het niet is opgebouwd uit een patroon wat elke vierkante meter wordt herhaald, maar dat het één groot en uniek patroon is.
Maar toch….. hoe indrukwekkend ook…. het was kerst. En in m’n tas jeukte een kleine kerstversiering…..
Een klein kleuraccent bij al dat zwart, wit en grijs!
Een hartje voor de Engelwortel…
Wil je reageren?