Fietsen op 1 februari

De mist hangt nog over het land en het was nog best koud om ruim 30 kilometer te fietsen. Toch juist nu extra mooi! Op de grens van waar de mist al was opgetrokken en waar hij vroeg in de middag nog was blijven hangen, zag ik het bijzonder verschijnsel van bevroren waterdruppels die van de takken dropen. Dit was maar op een paar plekjes te zien en ik vond het heel mooi. En ik was blij met m’n extra cowl, die m’n dochter tijdens de kerstdagen voor me breide. Al een maand heb ik er veel plezier van. Het draagt heel anders als een sjaal (die ik ook om had, dus het kan ook allebei tegelijk)

Nadat ik genoeg had stilgestaan bij dit winterse verschijnsel, wat je alleen maar kunt zien op de mistgrens en bij precies de juiste temperatuur, fietste ik weer verder. Een stukje op de Bekendijk:

En daarna een heel stuk op de Middendijk. Ik ben nog nooit zo nat geworden van het fietsen onder de bomen zonder dat het regent. Een heel aparte gewaarwording, die druipende bomen precies in dat uurtje dat de mist verder optrekt.

Na een open dag in een quiltwinkel in Oene fietste ik weer terug. M’n hoofd vol met ideeën en tegelijkertijd leeg want hier wordt je weer rustig van. Heerlijk om weer een eind te fietsen, onder een blauwe en niet meer mistige lucht.