De dag vulde zich gisteren vanzelf op. ’s Morgens gingen we naar het verse graf van mijn moeder. (Daar blogde ik hieronder over). Daar kwamen we mijn zus en zwager tegen. We hadden niks afgesproken, we kwamen elkaar gewoon tegen. Het was een natuurlijk moment van ontmoeten. Eindelijk ook even tijd voor elkáár. “Hoe heb jij dit nu allemaal beleefd?”
Daarna naar het huis waar m’n moeder zo lang heeft gewoond. Daar was mijn broer bezig. Ik zette koffie, en we begonnen te praten. En daar deden we vervolgens vijf uur over. Waarom ook niet? Er is zóveel te bepraten, te vertellen, te herinneren. En straks ook te doen. Nu nog even niet, nu nog even gewoon op de bank zitten.
Na een tijdje wilde ik even naar buiten. Het leek me wel een goed idee om de lavendel te gaan plukken. Daar kan ik dan straks weer wat lavendelzakjes mee vullen. En ik wist ook nog waar dat ene zakje lag wat ik m’n moeder lang geleden had gegeven. Zo deed ik dat vroeger ook, vóórdat de herfst de reuk vervaagde wilde ik de lavendel plukken. Ik hèb wat afgeplukt in m’n vaders tuin, die nu al zo lang mijn moeders tuin was. En ik heb vroeger al zòveel lavendelzakjes geborduurd, gevuld en weggegeven.
En soms krijg je dan zo’n lavendelzakje weer terug….
Bij thuiskomst was er een kaart van Mieke. Zij volgt mijn blog en ik volg de hare. Ik hou van haar lijnenspel en haar ontwikkeling in art-quilts.
Ik vind het een heel mooie kaart.
Geuren en kleuren. Vormen en lijnen.
Ik zoek m’n weg door deze enerverende dagen. Met af en toe m’n eigen ritueeltjes, en in dank voor wat me door anderen ook af en toe wordt aangereikt.
Wil je reageren?