Haasjerepje

Belevenissen in de natuur zijn voor veel mensen (en ook voor mij) soms onvergetelijk. Je ziet ineens een dier of je bent ergens en de lichtval maakt enorme indruk. En jaren later weet je dat dan nòg. Meestal niet zo interessant voor een ander (want jìj beleefde dat, en die ander niet, en hoe kun je dat nou overbrengen?) Maar ik ga het toch nog eens proberen. Een paar maanden geleden fietste ik met m’n zoon op een lang fietspad langs de Waddenzee. Pal wind tegen, maar dat hadden we er voor over want we wilden zeewater in een emmertje naar een vakantiehuisje brengen. Dat alléén al maakt zo’n fietstocht onvergetelijk, want wanneer dòe je nou zoiets? Toen dus. We waren net aan de terugweg begonnen. En dat moet je zò voor je zien: Eerst de Waddenzee, dan een dijkje, dan het fietspad, dan een brede sloot, en dan de polder. Een haas woonde kennelijk in de polder, maar doordat wij daar nu fietsten kon hij daar niet meer komen. Hij rende een kilometer voor ons uit. Maar het fietspad was lang en de sloot was breed en er kwam geen eind aan. Hij rènde maar. Dat kon toch geen kilometers zo doorgaan?
En toen zagen we dat de haas van koers veranderde. In plaats van làngs de sloot, rende hij er nu met een flinke vaart op af. Hij nam een reuzensprong. Net niet groot genoeg om de overkant van de sloot te halen. Hij kwam in het water, en zwom het laatste stukje naar de wal. Daar klom hij op, schudde z’n vacht uit, en rende toen verder. We waren zo verbaasd! Wàt leuk om dat zo van nabij te zien, een zwemmende haas! Misschien was het wel een mama-haas en wilde ze gauw weer naar haar kleintjes. Je gaat dan hele verhalen verzinnen. Maar het punt is dus: ik kan best begrijpen dat het leuk is om dieren te borduren. Ze spreken tot onze verbeelding, ze voegen toe aan ons leven, en ook als je ze niet dagelijks tegenkomt op een waddeneiland, dan zijn ze in geborduurde vorm in een lijstje ook leuk.
Dus de haas rent nu naar m’n shop.

Bewaren