Handgeweven tas

Lange tijd was het thuisweven ‘een gul vloeiende bron van welvaart’. Het Hollands weefwerk werd beroemd. Met de komst van nieuwe technieken gingen wevers hun bedrijfjes moderniseren. Hierdoor raakte het thuisweven op de achtergrond. Enkele thuiswevers in de uithoeken van het land bleven nog wel hun ambacht uitoefenen, maar grotendeels namen fabrieken het weven over en werd dit gemechaniseerd. Hierdoor ging de volkskennis op dit gebied sterk achteruit. Want vroeger weefde èlke vrouw voor haar eigen gezin. Rond 1900 zocht men de oude weeftechnieken weer op en werd gepoogd de oude technieken weer ingang te doen vinden. Het Leerboek voor het handweven verscheen bijna honderd jaar geleden en is een heel interessant boek wat laat zien wat er in die tijd nog en weer werd geweven.

Begin jaren vijftig verschijnt er voor het eerst sedert vele jaren in Nederland weer een handboek, Zelf weven, van de deskundige Paula Dietz. Later schreef zij nog meer boeken over weven. Destijds was dit een leidraad om opnieuw het kunstzinnige en toenmaals typische vrouwelijke eeuwenoude ambacht weer te stimuleren. Het boek bespreekt beroemde technieken die ook op kleine weefgetouwen kunnen worden gewerkt.

Maar ondanks pogingen in meerdere tijdsperioden om het weven te stimuleren is dit (natuurlijk) nooit meer een thuis-ambacht geworden, maar werd het een hobby. In de jaren zestig werd de techniek nog wel op opleidingen onderwezen en maakte ook mijn handwerk-tante een werkstuk wat leerlingen konden namaken. Deze tas is een mooi voorbeeld hoe een zelf geweven lap verwerkt kan worden tot een tas waar je het ‘handwerk’ volop vanaf kunt zien. De tas is nu voor m’n shop, en die oude boeken ook.