Herfsttij(d)loos

Nog steeds ga ik vaak naar m’n ouderlijk huis, ook nu m’n moeder is overleden. Er is nog genoeg te doen, maar ik neem ook telkens tijd om rustig rond te kijken. En alles in het huis en in de tuin in me op te nemen. De eerste week zag ik de herfsttijloos die de grond uit was gespoten. Het regende die dag. Ik voelde me toen ook een beetje regenachtig.

De tweede week waren die paarse herfstcrocussen (colchicum autumnale) volop aan het stralen. Ik voelde me ook alweer wat blijer. (Dat ik hier af en toe ook een dip-blogje publiceer, is ook maar een moment-opname.)

En nu is het alweer de derde week sinds het ouderlijk huis verlaten werd door de hoofdbewoonster. Vandaag was ik er weer een hele dag. Ach, wat lagen die crocussen er nu triest bij. Ik liet de foto aan een fotograaf zien, bij wie we even in de dorpswinkel waren voor iets. “Kijk, deze foto maakte ik vanmorgen.” Hij vond dat ik er wel slag van had, en nodigde me uit voor een cursus voor nog wat fijne kneepjes. Wie weet doe ik dat wel!

Herfsttijloos. Ik ervaar deze periode ook een beetje als herfst-tijdloos. Apart dat je in zo’n periode in wéken gaat tellen. “Twee weken geleden toen…..” en: “Drie weken geleden…” Heel veel terugdenken aan die enerverende gebeurtenis. Nu heb ik dus van elke week (sinds die enerverende gebeurtenis) een crocus-foto. Maar die laatste foto geeft gelukkig niet de juiste stemming weer. We vierden vandaag een verjaardag en het was ook een blije dag.