In onze voortuin tel ik acht struiken die deze zomer zijn doodgegaan. Dit Azalea-struikje heeft dit voorjaar nog uitbundig gebloeid, maar dat zal hij na deze zomer nooit meer doen. Twintig jaar gegroeid, elke lente gebloeid, en straks gesnoeid. Niks meer van over.
Ik nam m’n oudste kleine kussentje mee naar buiten en legde het op verschillende verdroogde struiken. Deze buxus heeft het ook niet gehaald. Ik was (en ben) deze zomer veel weg en was niet vaak genoeg thuis om alle struiken te redden met water. Ik koos er een paar uit die een plens water kregen wanneer ik even thuis was en de rest is gewoon dood gegaan. Gegroeid, gebloeid, en straks gesnoeid.
Dan gaat zo’n oud handwerkje lànger mee! Heeft alwéér een droge zomer overleefd. Dit stokoude tapisserie-kussentje is het oudste in mijn kleine-kussentjes verzameling. Ik heb eens geprobeerd het na te maken, maar het resultaat was niet zo authentiek als het origineel. Ik vind het leuk om kleine kussentjes te sparen die anders zouden zijn weggegooid als ik ze niet net op tijd zou hebben ‘gered’. Maar aan m’n struiken is niet veel meer te redden. En het gekke is: ik vind het niet eens echt erg. Het is gewoon zo. Het was een droge zomer.