Lappendeken van verhalen

Van één van de bezoeksters op mijn open handwerkhuis ontving ik bij binnenkomst een doosje vol met oud handwerk. Toen ook de andere bezoeksters van die ochtend waren aangekomen en we allemaal aan de koffie zaten, maakte ik het open. Mooie oude kleedjes! Gemaakt door tante Leida en tante Mena en tante Gerrie. De namen van deze al overleden tantes werden genoemd en zo zaten we al gelijk midden in het gesprek. Want doordat die namen van de vroeger geliefde tantes werden genoemd, kwam ik erop om te vragen of ze dit mooie handwerk wel éérst aan de familie heeft aangeboden. Dat was zo, en nu mocht het door. Het gesprek ging verder en er werden allerlei herinneringen gedeeld, aan de hand van nog meer handwerk wat uit tassen kwam.

En dan was en is er natuurlijk nog mijn eigen handwerk, waar de kamer vol mee ligt. En wat ik vaak mee naar buiten nam om er foto’s van te maken. Vanmorgen gauw weer alles netjes maken voor het volgende  bezoek, en dan mag ik weer verder met luisteren naar verhalen van bezoek en vertellen van mijn eigen verhalen. Praten over handwerk is als een lappendeken vol verhalen!

Er was gister ook nog een bezoekster die zelf met een lappendeken bezig is en vertelde hoeveel werk het is om de lapjes precies goed te verdelen voordat je ze aan elkaar maakt. “Weet ik alles van”, zei ik, want ik dacht terug aan m’n eigen oude gebreide deken. Daar was geen tijd meer voor om die te showen, hoewel hij klaarlag in een hoek in de kamer. Dan maar met deze oude foto’s. En nu ga ik weer verder met alles klaarzetten voor de volgende verhalen. Er is zòveel om te vertellen en te laten zien!