Romantische huisjes op voorbedrukt stramien

Idyllische plaatjes werden afgedrukt op stramien en zo kon je zelf je eigen schilderijtje borduren. De stukken stramien hingen met een metalen knijper aan een rek bij handwerkwinkels door het hele land. Wie zin had om wat te borduren, kon naar zo;n winkel gaan en een mooi plaatje uitzoeken. Goed voor uren borduurplezier, en je ziet het moois onder je handen groeien.

Wat is dat toch met die romantische voorstellingen? Een klein huisje in het bos, aan een waterstroompje. Of een klein boerderijtje aan de rand van de hei, met kippen die op het erf scharrelen. Zulke plekjes zijn veelvuldig geschilderd, zowel door kunstenaars die later beroemd werden als door amateurs die met een paar penseelstreken de juiste sfeer wisten weer te geven. Het sprak en spreekt velen aan, en nog steeds zijn die plaatsjes en plekjes mooi om te zien.

Maar het echte leven is niet altijd mooi of makkelijk. Gister ging ik naar een begrafenis en daar ben ik nog wat over aan het nadenken. Met een grote kring stonden we om het graf van een oudere man, en we ervaarden allemaal de liefde en vrede. Die er tot het laatst aan toe was geweest in een huis hier vlakbij, gewoon in een woonwijk. We wisten allemaal dat hij als kind in een Jappenkamp had gezeten. Het was zo verschrikkelijk, dat hij er zijn hele leven niet over heeft kunnen praten. De omstandigheden waarin iemand woont (of moet zien te overleven) zijn wel vaker verschrikkelijk, ook voor veel anderen. Wegdromen bij idyllische tafereeltjes is dan ook iets wat ook wel logisch is. Er naar kijken of zo’n plaatje borduren.

Het was gewoon ècht bijzonder, gister. De liefde van dat oudere echtpaar. De zorg en zegen die ze elkaar hebben gegeven. Ze waren bijna zestig jaar getrouwd. En woonden in een gewoon huisje, in een woonwijk. Zòveel jaren liefde! Ik ben er nog van onder de indruk.