Stapje voor stapje de controle terugpakken

Nog niet zo heel lang geleden was ons land georganiseerd in community’s: dorpsgemeenschappen en verenigingsleven. Iedereen kende elkaar, buurvrouwen praatten bij als de bakker of de melkboer in de straat was, klandizie gaf je aan mensen van je eigen kring, kerken hielden de boel strak vast, en alle kinderen in de buurt speelden met elkaar op straat. Iedereen wist ‘van wie jij er ene was’, en iedereen kende elkaars naam, sociale status en mening. Want die meningen werden gewoon in het café of op het dorpsplein gedeeld. Deze kruissteek-tafereeltjes geven dat wereldje van vroeger weer: allerlei ontmoetingen buiten je eigen huis!

Ons leven speelt zich niet meer af zoals vroeger, er is veel veranderd. Maar de behoefte om met elkaar te delen is hetzelfde gebleven. Daarvoor kwamen de sociale media. Vooral Facebook, Instagram en TwitterX zijn heel groot geworden. Ook handwerksters gingen op deze platforms en hadden en hebben het daar gezellig met elkaar. In twee recente blogjes liet ik doorschemeren dat ik die gezelligheid aan me voorbij liet gaan en voor mijn Tweedehandswerk niet op Facebook wilde. En daar had ik goede redenen voor, die iedereen bekend zouden moeten zijn. Want de bigtech achter deze platforms waren tien jaar geleden al manipulatief en dat is steeds erger geworden. Nu bedreigen ze zelfs onze maatschappij.

Vorige week sloegen alle grote Nederlandse media gezamenlijk alarm over de invloed van bigtech, waar dus ook Facebook mee wordt bedoeld. Zij gebruikten sterke bewoordingen: Techgiganten bedreigen de democratie! En dat is zeer ernstig. Ik heb deze brandbrief vorige week ook in een blogje benoemd.

Twee dagen geleden vierde ik weer een blog-jubileum: twaalf jaar geblogd. Daarbij blikte ik ook een beetje terug, over hoe ik blogde. Onder andere zònder FB-ondersteuning dus. Bij zo’n mijlpaaltje voel ik me blij: “Dit heb ik bereikt”, denk ik dan. Maar er is nog een aspect wat de blijdschap over al die blogjes en al die artikelen in m’n shop nog overstijgt. En dat is dat ik trots ben op mijn zoon!

Kennelijk is er toch een leuk voorbeeldje geweest: je kùnt voor jezèlf beginnen….
Mijn zoon deed dat, twee jaar geleden. Hij startte een blog, kreeg al gauw veel volgers, bouwde expertise op waardoor zijn blog werd opgemerkt en gewaardeerd. En hij ging ook nieuwsbrieven schrijven, met analyses van wat er gaande is in de wereld van social media.

Er zijn allang goede alternatieven voor de foute social media. Het grote verschil is dat de nieuwe alternatieven (zoals Bluesky en Mastodon) gedecentraliseerde netwerken zijn. Terwijl de bedreigende netwerken waar we vanaf zouden moeten stappen gecentraliseerde netwerken zijn, met een aansturing van bovenaf die onze democratie in gevaar brengt.

Steeds meer grote bedrijven zijn bereid om af te gaan van Meta en nu zouden nog heel veel individuele gebruikers dat ook moeten doen. Sociale netwerken bepalen hoe we samen de wereld begrijpen en dat moet niet in handen blijven van mensen die nìet het beste met ons voor hebben.

Gister verscheen een interview met mijn zoon op een journalistiek platform, en daar plaats ik graag een link naar. De titel van dit artikel is hetzelfde als de titel die ik boven dit blogje plaatste.
Enerzijds plaats ik deze link vanuit trots (mijn zoon is óók een publicist geworden!).
Anderzijds vanuit wat ik zelf ook heel sterk voel en wil uitdragen: we moeten gewoon nìet meer meedoen met alles wat fout is! Ook niet als het vroeger zo leuk en gezellig was.

Om het nog een keer met de plaatjes van ‘Ons Nederland in kruissteek‘ te zeggen: Onze dorpspleinen keren niet terug.
En met de woorden van mijn zoon: De dorpspleinen die Twitter en Facebook waren keren niet terug.

Aan ons de taak om goede nieuwe alternatieven te kiezen! Stap voor stap de controle over hoe wìj het graag willen weer terugpakken!
Daar heb ik met mijn blog dus ook aan willen bijdragen.