Weemoed

Schoonheid verdwijnt.
De Magnolia is alweer op z’n retour.

In eerste instantie liet ik alleen de bovenste foto zien van een aquarel die mijn moeder vroeger schilderde. In de Magnolia waar zij zo graag naar keek. Het was de ochtend van een drukke dag, waarop ik met mijn broer en zussen bezig was het ouderlijk huis leeg te maken.
Het was ook de ochtend na de grote brand in de Notre Dame. Ik vond het vervelend dat ik net de vorige dag een foto had gepubliceerd over een stoel-vuurtje, terwijl een dag later een kathedraal in brand staat. Maar ik zag geen kans om dat blogje te veranderen. En in dit blogje liet ik het bij de opmerking dat ‘Schoonheid verdwijnt’. Nu (een dag later) ben ik weer even thuis en geef ik nog even een toelichting.

Het is wèl hoe ik het sterk beleef. De dingen gaan voorbij. We kunnen sterk gehecht zijn aan mooie dingen. En we willen het graag vastleggen. In steen, in foto’s, in tekeningen. Maar het gaat voorbij.