Bier met kingfisher

Vanaf dat m’n kinderen wel eens thuis een biertje wilden drinken heb ik gezegd: “Ik ben geen bier-moeder. Als je het wilt drinken, ga je het zelf maar halen en breng je ook de lege flesjes maar terug.” Niet dat ik me daar altijd aan hield natuurlijk, maar wat ik vandaag deed was wel een grote uitzondering. Tussen twee onweersbuien besloot ik toch even de fiets te pakken om naar een wat verder gelegen winkel te fietsen voor een aanbieding van een speciaal bier. Kingsfishersbier! Zo leuk! Dat mooie plaatje, daar deed ik het voor.

De ijsvogel is mijn lievelingsvogeltje en als ik in de buurt van stromend water ben kijk ik meestal uit of ik er één zie. Lang geleden wist ik niet wat me overkwam toen ik er ineens een heleboel tegelijk zag. Dat was in Papua Nieuw Guinea, op het strand van een prachtig eiland. Mijn zus woonde daar met haar gezin en ik had de lange reis naar hen gemaakt om hen op te zoeken. Juist deze week schreef ik daarover, want mijn zwager promoveerde op een verdergaande studie die hij toen in dat verre tropische land was begonnen. Een taal leren, een alfabet opstellen, vertaalwerk doen: dat nam wel een jaar of twintig in beslag. En aan het eind van die periode zat ik daar ook eens op dat tropische strand en probeerde alle indrukken te verwerken. De bomen groeiden tot vlak aan de waterlijn en daar zat ik met mijn neefje in de schaduw . Opeens: een gekwetter en pijlsnelle bewegingen van razendsnelle vogeltjes die voor onze voeten kleine visjes uit het water haalden. “Oh! wat is dat??” vroeg ik ademloos. “O, zei die twaalfjarige neef met een toon alsof het niets bijzonders was, dat zijn kingfishers. Sindsdien heb ik het nooit meer vergeten. IJsvogels heten ze bij ons, maar elders in de wereld: kingfishers!

Dus vanwege mijn verrukking over dit prachtige vogeltje haalde ik die flesjes in huis. Met dank aan Brigitte, die op haar blog een foto liet zien van een paar van deze flesjes. En het borduurwerkje? Daar wil ik ook nog eens wat mee doen.