Borduurwerk platteland

Ons eten komt van het land, en kwam via winkels of markten op ons bord. Daar hoefden we vroeger niet al teveel over na te denken, behalve dat we wisten dat het hard werken was voor de boeren. En dat we graag sperzieboontjes aten als de aanvoer groot was. En dat we het maar niks vonden als die boontjes in de winter nog steeds in de schappen lagen, want dan waren ze uit Afrika gekomen. En verder wisten we dat onze melk van de koeien kwam, en dat die eerst naar grote melkfabrieken werd vervoerd voordat wij onze literpakken in de winkel konden kopen.

Maar nu is dat niet meer zo simpel. We weten overal van, worden bijna dagelijks op de hoogte gehouden van stikstofproblematiek, en overwegen om voortaan alleen nog maar biologisch te eten en willen daar dan eerst van alles over weten. En onze kinderen kunnen allang niet meer achter de lammetjes aanrennen of een geitje knuffelen. Dat is allemaal anders geworden. We kunnen nog wèl fietstochtjes maken en zien dat het gemaaide gras op het land ligt te drogen, maar daarna wordt het in plastic verpakt in plaats van in de hooiberg gebracht. En we zien nog de appels aan de bomen en kunnen ze soms langs de weg kopen voor een paar euro en dan maken we goedkope appelmoes.

Zo raak je vanzelf helemaal op dreef als je dit oude borduurwerk ziet wat vroeger al veel borduursters aansprak en nu nog steeds. Dit bekende borduurwerk heeft al voor veel borduurplezier gezorgd mede omdat het zo’n lief plattelands tafereeltje is. De varkentjes die vrij ronddollen, de knotwilgen met een paar kraaien erin, de man in boerenkiel en op klompen die een paard voorttrekt. Het zijn allemaal indrukken van hoe het vroeger was en nu allang niet meer.

Het bewerken van de grond, en de hele problematiek van hoe het allemaal moet, is knap ingewikkeld. Maar via steekje-voor-steekje kun je tòch een beetje voortbouwen op ‘hoe het vroeger was’, met dit half-afgemaakte borduurwerk wat ik in m’n shop plaats.