De bloem valt af

’s Morgens had ik nog koffie gedronken en m’n stoel vlak naast de uitbundig bloeiende klaprozen gezet. En ’s middags lagen die flappen alweer op de grond. dat gaat snel! Ik had juist bedacht dat ik ook een klein mandje nodig heb om een paar klosjes garen in te doen en een speldenkussentje, dus dat pakte ik erbij. Dit speldenkussentje doet me terugdenken aan de eerste lockdown van drie jaar geleden. Dit was toen één van de eerste dingen die ik maakte, van een oud borduurwerkje. Wat gek dat dat al zover achter ons ligt. Je hoort er haast nooit meer wat over. Hebben alle nieuwe indrukken en crisissen die tijd doen vergeten? Of gaat alles net zo snel als een bloem die ’s morgens nog bloeit en ’s middags niet meer?
Ergens in de bijbel wordt dat ook genoemd: “Het gras verdort, de bloem valt af….” Dus dan is dat wel een universele ervaring om zo even te mijmeren bij die feloranje bloemblaadjes op de grond.

En verder vind ik dat nieuws over die doorgebroken dam ook heel vreselijk! Dat vinden we waarschijnlijk allemáál. Zò erg!
En soms ook zo vervreemdend, dat ik gewoon in m’n tuin mag zitten handwerken, naast de klaprozen. Terwijl elders zijn mensen op de vlucht.