De zee

Donkere luchten, woelige wateren. Zo is de zee vaak. En zo is de zee ook vaak een metafoor voor het leven. Het leven is vaak woelig en warrig, donker en dreigend. We maken het allemaal mee: de teleurstellingen, het verdriet, de moeiten. En zeker na bijna twee corona-jaren weten we dat niemand wordt uitgezonderd van de moeite en pijn.

Het leven is ook vaak ingewikkeld en complex. Alles hangt met alles samen, het ene heeft gevolgen voor het andere, en het maken van keuzes en prioriteiten is ook vaak lastig. Alles is belangrijk, alles moet aandacht, en alles is veel. Zo gaat het bij ons allemaal, en ook bij mij.

En dan is er de zee. De zee die in gestadige golven, met bruisende baren, aan komt rollen en stormen. Onstuimig, zoals ook in dit stormweekend, maar tegelijk ook rustgevend. Aan zee lijkt alles minder ingewikkeld. Er is lucht en er is water. In oneindige schakeringen, maar toch vooral: Lucht en Water. En dat maakt weer rustig.

Het was koud, het was grijs. Het was bijzonder en het was zonnig. Het was groots en het was weids. Het was verrukkelijk en het was kalmerend. De zee aan de rand van het land. De zee gezien!