Een anjer

De kerstperiode is voor veel mensen ook een periode van eenzaamheid. Niet omdat er geen mensen om je heen zijn, maar vanwege het verlies van die éne, die er altijd was en nu niet meer. En elke dag overlijden ook weer andere mensen, en gaan hun nabestaanden dat gemis voelen. Dat gaat maar door en we krijgen er allemaal mee te maken.

Vandaag had ik opnieuw naar een begrafenis kunnen gaan van een ouder iemand; ik liet deze voorbijgaan maar het is mooi en passend als we afscheid kunnen nemen van mensen die het leven ’ten volle’ hebben geleefd.

Vlak achter ons huis is een Monuta-gebouw en daar worden ook afscheids-bijeenkomsten gehouden. Vaak kom ik aanfietsen en zie een rouwauto voor het gebouw. Of een groep mensen gekleed in het zwart. En soms de bloemist, om de bijbehorende bloemenkransen af te leveren. Er viel een anjer af en die raapte ik op.

In mijn ’tweedehandswerk’ ben ik me vanaf het begin af aan wel bewust geweest van het feit dat het handwerk waar ik me over verheug, wat ik graag zie en ook weer graag verkoop, van mensen is geweest die al zijn overleden. Met liefde en toewijding hebben zij iets gemaakt, maar het leven ging verder en de spullen gingen ‘voorbij’. We weten dat het zo gaat, en soms staan we er bij stil.

En daarom vond ik het dus wel goed om dit keer een lintkant-kleedje te laten zien mèt vlekken. Die vlekken horen erbij. Zeker zo aan het eind van het jaar. Het jaar was niet vlekkeloos. En voor veel mensen was het leven zeker ook niet vlekkeloos. En handwerk-met-een-vlekje? Dat is soms gewoon tweedehandswerk.