Een handwerkje bij culturele dreiging

Soms zie ik door de bomen het bos nog wel. En soms ook niet. En in beide gevallen vind ik het fijn om even te kunnen bloggen. Een gedachte onder woorden te brengen. De bosmetafoor kan voor van alles worden benut en vaak deed ik dat ook al. Ik groeide op in de bossen. We hoefden maar een paar meter te lopen in ons rustige straatje en dan waren we in een stuk Brabants Bos. En de buren hadden al hun bomen in de tuin laten staan toen de nieuwbouwwijk klaar was en wij daar kwamen wonen begin zestiger jaren. Zo leek het of wij als kinderen ook opgroeiden in het bos, met al die bomen in de buurt en in de buurtuin. En wij konden dan naar hartelust spelen en springen op ons grasveld.

Nu woon ik in een heel andere nieuwbouwwijk, en als het me teveel wordt allemaal dan wil ik even naar het bos.
En ook als het te idioot wordt allemaal in de wereld. Te bizar. Te verschrikkelijk. Te ernstig.
Zo gingen we op de dag van de Amerikaanse verkiezingen ook naar het bos. We kozen het bos waar de oudste bomen van Nederland nog staan: de Wodanseiken.

Op mijn blogje die dag schreef ik dat het goed was om op die spannende dag wat steun te zoeken bij die eeuwenoude eiken. Die al zoveel stormen doorstaan hebben.
Maar het is triest om te zien hoe na vele boom-eeuwen het verval intreedt. Een wereldstorm zou kunnen opsteken.

Zo’n bos is leuk om een tijdje te zijn, en er is ook altijd wel wat te spelen. Een meegenomen herfstquiltje op te hangen. Ik liet dat al zien op 5 november, de dag van die bedreigende verkiezingen. Waarvan we allemaal hoopten dat de wereldherfst nog even zou duren, en dat de wereldwinter nog even uitgesteld zou kunnen worden.
We wandelden weer verder en toen kwamen we op nog een plekje wat indruk op me maakte. Ik besloot de foto’s daarvan te bewaren tot het eind van het jaar.

Bij een open plek stond een bordje met daarop de vermelding dat dit de locatie was van een dorpje wat nog veel ouder was dan die Wodanseiken. Vanaf de 8e eeuw hadden daar mensen gewoond. Het oude Wolfsheze was een Middeleeuws dorp met boerderijen, kerk en schaapskooi. Het werd in de 16e-17e eeuw in zijn geheel verlaten en overwoekerd. Misschien waren ze wel bedreigd in hun bestaan door de wolven…..

Een plattegrondje op het bordje maakte duidelijk dat die heuveltjes de restanten zijn van de vroegere bebouwing en een rechthoekig doorkijkje hielp om die plek te zien. Precies op dat plekje hing ik nog een ander meegenomen handwerkje in een boom.

En daar had ik een gedachte bij. Thuis was het wel een leuk viltwerkje, maar hier, op deze plek, voelde het best wel gek. Zo bizar. Zo nutteloos. Op deze plek hebben vroeger dus mensen gewoond, een hele gemeenschap. Een heel dorp, met alles wat nodig was om in leven te blijven en een samenleving in evenwicht te houden. Dat was hard werken in de Middeleeuwen, en veel tijd en veel materiaal voor overbodige decoraties zal er wel niet zijn geweest. En nu kom ik daar om zo’n gek ding aan een tak te laten bungelen…..

Met die bedreigende verkiezingen in gedachten, voelde ik die dag de zwaarte van de wereld-richting. Niet alleen dorpen, maar ook hele culturen zouden kunnen verdwijnen. En dat is in het verleden ook vaker voorgekomen. We leven nu in een periode waarin gebombaardeerde steden, geëxplodeerde flats, geradicaliseerde machthebbers en gecraschte vliegtuigen deel uitmaken van ons dagelijks nieuwsmenu. Waar gaat het allemaal heen?

Natuurlijk hoop ik dat de zon nog even kan blijven schijnen op onze wereld.
En dat de zon nog even kan blijven schijnen op mooie en maffe handwerkjes. Ze zijn leuk om te zien, maar ook best wel nutteloos en betrekkelijk, in het licht van de wereld-situatie.

Ik groet jullie dit keer met een foto samen met mijn levenspartner. Hij weet hoezeer ik het nodig heb om af en toe die boommetaforen te benutten om mijn blogverhalen te vertellen. Hij ondersteunt mijn blog met de technische kennis die nodig is om dit mogelijk te maken. Ook dàt is cultuur: dat we dit allemaal hebben opgebouwd en kunnen doen!
We hopen dat de wereld-dreiging niet alles kapot maakt.