Guimpen

Het was nog koud, juni in Noorwegen, dus ik droeg bijna overal mijn sjaal, die ik eerder in het vakantiehuisje had afgemaakt. Er waren mooie plekjes waar ik hem even afdeed, om aan een hek of boot te hangen. Gewoon om hem even te laten zien, bij een bijzondere achtergrond. Zoals hier bij een openluchtmuseum, met typische oude houten huizen op een stenen fundament.
De sjaal op de vikingboot laat het beste zien hoe de lussen in elkaar grijpen, door de aparte haaktechniek. Je haakt om een ‘guimpe-vork’ lange banen en later haak je die banen aan elkaar.

Het is 1 augustus vandaag, een nieuwe maand. Ik heb weer wat ‘ruimte’ om nog wat verhalen te vertellen. Nieuwe ruimte, om te vullen met verhalen over oude en nieuwe handwerken, oude en nieuwe handwerkboeken. En soms wat héle oude verhalen. Hier komt er één!

Ik was zeventien en had wat bollen mohair-wol meegenomen naar Zuid-Duitsland, waar ik een tijdje woonde. Mijn tante kwam een paar dagen op bezoek. Ze was m’n handwerktante en ik merkte dat ik haar wel om raad kon vragen. “Ik heb deze bollen wol, zei ik, maar ik weet niet goed wat ik er mee doen zal.” “Zal ik je leren guimpen?” vroeg tante. “Wat is dat dan?” vroeg ik. “Ik wil het je wel laten zien, zei zij, maar ik heb geen guimpe-vork bij me.”
Tante was inventief. Ze vroeg om een ijzeren kledinghanger en om een knijptang. Daarmee maakte ze een guipevork, een soort langgerekte U van ijzerdraad. Een haaknaald hadden we wèl! Nu konden we guimpen!
Tante vertrok weer en ik had heerlijk weer wat te doen! Ik guimpe-haakte twee stola’s en één daarvan heb ik nog steeds. Sindsdien heb ik altijd belangstelling gehad voor guimpen. (hier liet ik die zwarte stola eerder al eens zien).

Alleen was het me in al die voorbije jaren nog nooit gelukt om een èchte guimpe-vork te pakken te krijgen. Recent vond ik er een paar.  Vier voor m’n shop, en één voor mezelf.
Met die ene maakte ik deze sjaal. Guimpen is heel geschikt om lange banen mee te maken.
Wie het ook eens wil proberen: de vier guimpevorken staan in m’n shop!