Het bord “Herrijzend Nederland” hing vroeger bij mijn oma in haar gang. Het eerste wat ik zag als ik als kind bij haar op bezoek kwam, was dat bord. Later kreeg ik het. Voor mijn generatie was de oorlog niet meer zo nadrukkelijk aanwezig dat ik dat bord in de gang of kamer wilde hangen, maar ik haal het wèl elk jaar tevoorschijn. Vanaf eind april tot en met de eerste week van mei liggen hier overal wat rood-wit-blauw-en-oranje spulletjes. Dat doe ik al tientallen jaren zo en dat kregen onze kinderen ook mee. Ze zaten op de basisschool toen ze de viering van 50 jaar bevrijding meemaakten en ze allebei een oranje mok kregen. Die bewaarde ik voor hen en toen we een paar weken geleden bij de zoon en vorige week bij de dochter op bezoek gingen, nam ik voor allebei hun eigen mok mee. “Alsjeblieft: twintig jaar voor je bewaard, nu mag je zelf weten wat je ermee doet.” Zou het in meer gezinnen zo gaan?
Ik heb een doosje met al die herdenkingsspulletjes, en daar zit ook nog een slinger van crèpe-papier in. Nog uit de tijd dat ze daarmee hun fietsen versierden. Toch leuk om het weer even te zien. Je probeert je kinderen vaderlandsliefde mee te geven, en op jonge leeftijd probeerden we ze ook wat uit te leggen over de oorlog. (Het boekje “Waarom de tram stilstond” heb ik altijd ongeëvenaard gevonden: W.G. v.d. Hulst verstond als geen ander de kunst om een boodschap op kindernivo over te brengen.) Nu zijn ze volwassen en wonen ze zelf de herdenkingen bij, op de Dam op 4 mei. Daar ben ik dan blij om. En ook dat het bewaren en aandragen van spulletjes verandert: nu krijg ik ook wel eens wat van m’n dochter. Op de vrijmarkt had ze een leuke geborduurde pannelap voor me gekocht. “Die mag u wel”. En ik mag ook zelf weten wat ik ermee doe. Op m’n shop zetten? Nee, nog even niet. Nog even bewaren.
Wil je reageren?