Aan het begin van een nieuwe lockdown kocht ik één tulpje, in een aarzelend tuincentrum wat zich afvroeg wat wel of niet mocht. Bloemen zijn essentiëel toch? Maar boetes van een paarduizend euro niet.
Dit ene tulpje mocht in mijn huis nog even in volle vrijheid bloeien (de rest zullen ze wel hebben moeten weggooien) en daarna was de pret voor dit tulpje ook voorbij. Maar ook degenererende bloemen hebben een ongekende schoonheid. Mijn man zette dit tulpje gister op de foto. Hij zat op z’n hurken op een klein tafeltje voor het raam, gebruikte een macrolens, en plaatste een wit stuk witte karton (wat ik zelf ook altijd gebruik voor m’n foto’s) achter het tulpje. Het was toen net de ‘blauwe Stunde’, dus het witte karton lijkt nu blauw door het verdwijnende namiddaglicht.
Ik vroeg of ik die foto mocht, want dan had ik iets voor vandaag. Een klaar-met-dit-jaar-foto. Een symbolische foto voor het verdwijnende licht van een moeilijk jaar. En een herinnering dat er toch altijd wel schoonheid is te zien in afbraak, hoewel daar natuurlijk lang niet alles mee gezegd is, want afbraak is heel erg.
Maar dus toch: een Klaar-met-dit-Jaar-foto.
En straks ga ik nog meer symbolische foto’s maken. Ik ga met m’n dochter een trui ‘unravellen’, en voordat ik dat doe ga ik proberen dit tulpje nog één keer voorzichtig op die oude trui neer te leggen, want de bloemblaadjes vallen er nu bijna af. Unravellen is hip en het lijkt me wel leuk en passend om te doen op de laatste dag van het jaar.
Maar ik ga eerst naar de winkel om de meest foute supermarkt-slagroomtaart te kopen die ik kan vinden, want daar heb ik nou echt zin in. Lekker jarig zijn in een foute lockdown, met foute slagroomtaart!