Kleedje met kralen

“Als wij het aardse achterlaten….”
Een paar dagen geleden was er een rouwkaart gekomen en het eerste wat je dan wilt weten is: “wie?”
Dan lees je de naam en komen er gelijk allerlei gedachten boven. Ik had pas nog aan haar gedacht. Hoe zou het met haar zijn op haar hoge leeftijd, had ik me afgevraagd. Nu las ik dat ze negentig is geworden en was ook wel blij voor haar dat haar moeilijke jaren nu voorbij waren.
Er kwamen herinneringen bij me naar boven, aan een kleine en markante vrouw, van wie ik vroeger les heb gehad. Ze was een gedreven en deskundig, schreef boeken en artikelen. Ineens had ik zin om een hele avond een boek te lezen en me weer te verdiepen in een onderwerp waar zij zoveel van had geweten.
Vanmorgen hoefde ik niet naar Den Haag om de rouwdienst bij te wonen, maar kon het volgen via lifestream. De toespraak was vol citaten van beloften over de eeuwigheid. Geen pijn, geen moeite, geen verdriet. Wèl vreugde, wel veiligheid, wel gerustheid.

“Als wij het aardse achterlaten” was de eerste regel van het gedicht op de rouwkaart. Het zag er niet echt uit als een rouwkaart. Een mooie bloem, een mooi gedicht. En na het volgen van die dienst kon ik blij weer verder gaan. Je bent er een tijd mee bezig in gedachten. Maar het is niet heel verdrietig.

(Het kleedje met kralen kreeg ik kort geleden in huis. Als ik iets nieuws heb, wil ik het altijd gelijk hier laten zien. En nu past het hier wel mooi bij. Waar zou het zijn gemaakt?)