Kussentje in het zeeschuim

De eerste keer dat je de zee weer ziet is altijd zo fijn! ‘Talassa!’ riepen we vroeger, maar daar zijn we overheen gegroeid. We hebben het bovendien te druk met alle eerste indrukken in ons op te nemen. Op de strandopgang passeren we een jongetje van twee, wat pardoes blijft staan en tegen z’n ouders zegt: “Wil niet naar de zee.” Net als alle anderen was hij ineens overweldigd door de enorme wind die op hem afkomt. Z’n ouders zullen hem wel overtuigd hebben: kom maar! En zo liep iedereen daar op die ene zonnige ochtend over het strand.

Enorm veel zeeschuim was er te zien! Dit schuim wordt gevormd door organisch materiaal in een kolkende zee. Het leek wel sneeuw en ik waande me in wintersportgebied. Er was ook een hele aparte sfeer, met allemaal vrolijke mensen. Ik legde m’n kussentje-voor-de-zondag in het schuim. “Wat is dat nou?” vroeg een oudere mevrouw die mij gadesloeg. “Alvast een foto voor morgen, voor m’n blog, zei ik, want ik laat elke zondag op mijn blog een kussentje zien.” “Maar waarom dan?” vroeg zij. “Oh, zei ik, een kussentje als symbool voor rust.”

Mijn bloglezers weten wat ik daarmee bedoel: alleen een kussentje op m’n blog en verder niks anders. Maar of ik me daaraan kan houden met zoveel moois om me heen?
(We zien wel!)