Leven met bomen

Zonder bomen kunnen we niet leven. Bomen zijn belangrijk voor ons. Ook afgelopen jaar maakte ik vaak wandelingen in de bossen. Altijd weer kijk ik naar bomen en kom ik erbij tot rust.

De oudste nog levende boom is waarschijnlijk 5000 jaar oud, en niet zo lang geleden ontdekt. Sommige bomen kunnen zo oud worden omdat ze bestand zijn tegen harde omstandigheden. Daarmee zijn bomen ook een metafoor. Het is prachtig als oude bomen zò lang kunnen leven!
Een boom wortelt diep in de aarde en staat open naar de hemel. Hij gebruikt voedsel, water en kooldioxide uit zijn omgeving en zet dit om in bladeren, vruchten en zuurstof. Als mensen zijn we net als een boom geroepen en bestemd om vrucht te dragen en leven voort te brengen. Zodat anderen van ons kunnen genieten en wij iets voor hen kunnen betekenen. De manier waarop we dit doen verschilt per persoon want we zijn uniek. Ieders leefwijze is anders. Voor mij hoorde het dit jaar ook weer tot mijn leefwijze om anderen te vertellen wat mij bezighield. Dat deed ik via mijn blog. Ik kreeg er veel mooie reacties op en daar was ik blij mee.

Bomen zijn nodig. Zonder bomen kan de mensheid niet bestaan. Want bomen leveren zuurstof. Een boom wortelt diep in de aarde en staat open naar de hemel.
Ik hou van bomen! Soms moet ik ze even aanraken. Dan zoek ik steun. Soms is een boom een plek om naar toe te gaan. Me er even aan te spiegelen.

Bomen maken verschillende gedaantewisselingen door. Van kaal en doods in de winter tot vol en groen aan het eind van de zomer. Soms voel ik me als een boom in de lente, met een overdaad van knoppen die op springen staan. Dan weer als een boom in de zomer die volop in de zon staat terwijl het om ons heen bruist van de activiteit. De afgelopen maanden voelde ik me als een herfstboom, ik voelde hoe er door de wind aan m’n takken werd gerukt. Bomen weerspiegelen ook de levensseizoenen.

Dit jaar maakte ik het mee dat ‘een oude boom’ doodging. Mijn moeder stierf. Ze was wel ‘op leeftijd’, maar het was toch onverwacht. Op haar laatste levensdag was ik niet bij haar in de buurt, maar maakte een wandeling in de omgeving waar zij vroeger met ons heeft gewoond. Die dag stond ik stil bij deze boom. Het was die hele warme zomer en er gingen ook bomen dood, op plekken waar het te droog was. Het was verdrietig, maar we hadden er tòch vrede mee. Zij was er aan toe. Ze had het leven aan zes kinderen doorgegeven. Ze stierf in de verwachting van het eeuwige leven. Ze had geleefd met God en stierf met God.

Die dag borduurde ik (nog onwetend) een levensboom. Na het telefoontje gingen we gauw naar huis. We begroeven onze moeder en verwerkten samen het verdriet. We ruimden haar huis op. We praatten veel met elkaar. En we zien dat familielijnen dóórgaan!

Wij zijn ook als bomen, die mogen groeien al naar gelang onze aanleg. De grond waarin onze boom is geworteld bestaat uit erfelijkheids- en omgevingsfactoren. De afgelopen maanden ben ik daar veel mee bezig geweest. Het waren maanden van evaluatie en her-evaluatie. Ik heb veel nagedacht over het leven van mijn moeder en over mijn eigen leven. Veel dingen werden duidelijker. Het waren intensieve maanden, maar ook rijke maanden. Via de wortels hebben wij, net als de bomen, voeding opgenomen om te groeien en te bloeien. In zo’n rouwperiode als ik nu was ga je daarover nadenken. M’n houding, m’n waarden, m’n behoeften, m’n grenzen. Zòveel heb ik van ’thuis’ meegekregen. Het was en is heel waardevol om daar deze maanden veel mee bezig te zijn.

Tenslotte nog deze foto, na een wandeling aan het begin van deze maand, toen ik weer eens naar de tandarts was geweest. We willen graag gezònd zijn! We willen graag dat goed is wat een tijdje nìet goed was. Het is soms hard werken. Maar door de bomen zie ik het bos weer. Het bos van: met elkaar verbonden zijn. Mensen zijn als bomen. We horen bij elkaar. We treuren samen wanneer een boom doodgaat. En we verheugen ons over de verwachting van eeuwig leven. We verlangen ernaar dat het gòed is!