“Mag ik daar een foto van maken?” vroeg ik. Mijn zus en ik zijn op bezoek bij een lieve vrouw in Sneek. Ze is stervende. We bezoeken haar in het hospice. We kunnen twee keer achter elkaar op bezoek gaan, omdat we ’s nachts in haar huisje mochten slapen. “Dat staat nu toch leeg”, zei ze. Het is bijzonder. Je kijkt rond in haar huisje, en ziet hoe ze geleefd heeft. Het is fijn om hier te zijn.
Bij het eerste bezoek had ze gevraagd of we nog een stapeltje sokken mee willen nemen uit ‘die en die kast’. Dat doen we. Bij het tweede bezoek geven we de sokken en laat ze zien waarom ze deze nodig heeft. Alles is zo gevoelig en haar benen kunnen al heel lang geen strakke boorden meer verdragen. Al heel lang heeft ze spierreuma. Daarom heeft ze van alle sokken het boord afgeknipt en met flanelsteek de rand omgenaaid. De flanelsteek rekt wat mee zodat de elasticiteit behouden blijft, maar het boord niet meer knelt.
Daar mocht ik dus een foto van maken. Wie weet een tip voor anderen, die ook geen strakke boorden kunnen verdragen.
Voor stervenden, die het ook koud hebben omdat het lichaam steeds zwakker wordt.