De lokatie van het straatje van Vermeer is ontdekt! Een hoogleraar kunstgeschiedenis heeft uitgezocht dat het straatje (beter: het huis met het poortje) in Delft staat. En het staat er dus nog steeds. Op het nieuws is een filmpje te zien dat allerlei mensen komen kijken. En er wordt verteld hoe die hoogleraar te werk is gegaan om dit nu zeker te weten.
Dit vind ik nou zulk leuk nieuws! Hier wordt ik helemaal blij van!
Want ik heb namelijk óók iets ontdekt! Ik heb ‘ontdekt’ dat die oude tapisserie-schilderijen weer zo leuk zijn!
Mijn ‘ontdekking’ dateert van ongeveer twintig jaar geleden, toen nog niemand die oude krengen wilde hebben. Dat is inmiddels wel anders: in kringloopwinkels vlìegen de prijzen voor dit soort tapisserie-werk omhoog.
Ik deed mijn ‘ontdekking’ toen ik deze reproduktie van ‘Het straatje’ kocht. Heel lang geleden dus. En ik heb er zòveel opmerkingen over te horen gekregen! “Wanneer doe je dat lelijke ding nou eens weg?” en: “Wat mòet je daar nou mee?” Maar ik zag er de lol van in en liet mijn exemplaar lekker op zolder staan en nu heeft het gelijk me achterhaald: inmiddels zien heel veel mensen hier de waarde van! Leuk toch?
Maar oei…. ik maak óók wel eens verkéérde inschattingen. Soms laat ik iets staan in een winkel en heb ik er achteraf zo’n spijt van. Zal ik dat ook maar eens vertellen? Twee weken geleden moest ik naar de tandarts, en na afloop beloonde ik mezelf met een uitje naar een kringloopwinkel die ik niet kende. Daar zag ik nog zo’n ‘Vermeer’ staan. Ik kocht hem niet, want ik vond hem te duur. (ik zei toch al: kringloopwinkels hebben pittige prijzen tegenwoordig). Maar thuis had ik spijt. “Hij staat er vast nog wel even en dan ga ik volgende week nog wel een keer”, zei ik tegen mezelf, “als ik weer in de buurt ben, na de tweede tandartsbeurt. Maar toen was m’n kies getrokken en toen had ik ècht geen zin meer in kringloopgedoe.
O, wat jammer nou, nu is dat straatje dus inmiddels nog veel meer waard! Ja, ook in tapisserie!
Maar de mijne die doe ik niet weg. Ik heb me voorgenomen dat ik die voor mezelf hou. Hà! Zie je wel: je moet gewoon ‘Vermeers’ kopen als het nog kan! Ook in tapisserie!
Weg is pech……ja dat heb ik ook al eens meegemaakt.
Zeer frustrerend maar daar is niets (meer) aan te doen.
In mijn geval waren het een paar delen van een servies. Precies hetzelfde als het zondagse van mijn moeder vroeger. Te duur vond ik voor een paar kopjes zonder schotel en mét barstjes.
Later spijt en de volgende dag weer terug….te laat.
Maastrichts aardewerk is zeer gezocht werd me verteld en daarom die prijs en zo snel weer verkocht.
Ik heb het patroontje van dat servies nooit meer teruggevonden.
groetjes ine
Maastrichts aardewerk? Daar weet ik veel van. De ‘sfinx’ die ik vorige week liet zien op m’n blog is ook van Maastrichts aardewerk. De sfinx is het vignet van deze vroegere aardewerkfabriek.
Maar het is niet zo dat àlles waardevol is waar het stempeltje van die sfinx onderop staat.
Er is ook heel veel gewoon gebruiksgoed gemaakt van Maastrichts aardewerk en daar is heel veel van geproduceerd en daarom nu ook niet zo zeldzaam.
Maar er zijn ook veel vazen en kopjes en schalen met prachtig decor die wèl heel mooi (en duur) zijn.
Ik heb twee jaar in een kringloopwinkeltje gewerkt.
Vaak zag ik de mensen de kopjes omdraaien, zoekend naar merkjes.
Sfinx, maar ook Regout dat vloog de winkel uit. En Royal Albert niet te vergeten!
Dat serviesgoed hadden we uiteindelijk op een apart plekje staan waar het mooier tot z’n recht kwam. En ook met een wat hoger prijskaartje.