Tasje op een grens

Midden in het land en midden in het bos gingen we nog even wandelen, voorafgaand aan een familie-afscheidsmaaltijd. We hadden prachtig weer en lekker eten en we zaten op een fijn plekje aan de rand van een vakantiepark en er was blijdschap om elkaar weer te zien maar ook weemoed omdat sommigen van ons weer verder reizen op de levensweg. We praatten met elkaar en ik speelde nog wat met m’n nichtjes en toen die naar hun eigen huis waren bleven mijn zus en haar broers en zussen (waaronder ik dus) nog over (en onze partners natuurlijk). Het werd al een beetje later op de avond en we vroegen ons af of ik de vuurkorf uit de auto zou halen, want het had me zo leuk geleken om nog een keer een vuurtje te stoken dus had ik die vuurkorf meegenomen. Maar we deden het toch maar niet. Het was tijd om weer naar huis te gaan. Aan de mooie middag en avond was ook weer een eind gekomen. Nog niet het definitieve afscheid van m’n zus, maar al wel bijna.

Zo’n naderend afscheid van m’n zus en zwager voelt ook al heel intensief, ook al is er nog een weekje over. Ik ben er wel veel in gedachten mee bezig. Maar we hebben nu alle ontmoetingen gehad die we nog wilden hebben en kijken daar ook met blijdschap op terug. Thuis praatte ik er nog wat over na. Maar als ik er tèveel over somber, dan krijg ik te horen: ach joh, na iedere grens is er ook altijd weer een nieuw begin. Dus gebruik ik een foto van een houten blokkade (van een trimbaan) die we midden in het bos tegenkwamen. Een soort grens, maar toen we na die blokkade verder wandelden kwamen we bij een mooie open plek. Dus het zal ook wel dat het allemaal goed komt, maar nu beleef ik het toch nog wel intensief mee, het naderende afscheid van m’n zus.