Utrecht Centraal Station
Op Utrecht Centraal Station stapte ik een keer uit de trein en dacht: Wow! Ruimte! Schoon! Aangeveegd! Netjes!
Dat vroeg om een foto, en die foto wilde ik wel een maandje bewaren, tot de officiële opening van het vernieuwde station. Die opening is inmiddels geweest, op 7 december, maar de foto was even in de vergetelheid geraakt. Totdat ik er bij een nieuw bezoek aan Utrecht weer aan dacht. Dus hierbij twee foto’s van een tas op een pas-aangelegd perron waarbij de nieuwheid van een plek-zonder-peuken en een keurig aangeveegde stoep-zonder-kaugom je tegemoet straalt.
Niet elke treinreis verloopt plezierig. Soms is de trein te vol. En soms weten mensen ècht niet wat het betekent om in een stiltecoupé te zitten. En soms wordt er niet eens omgeroepen of aangegeven dat een hele trein is uitgevallen en sta je veertig minuten zonder informatie in de kou te wachten. Al die ongemakken overkwamen me bij m’n laatste bezoek aan Utrecht, maar da’s allemaal gezeur, want dat overkomt iedereen wel eens. Ik vind dat dit nieuwe station toch nog wel even in de positieve aandacht mag. Per jaar stappen hier 88 miljoen reizigers in of uit of over. Dat is meer dan de 35 miljoen waarvoor de oude stationshal geschikt was. Er moest een nieuw station komen, gericht op nog verdere groei. Een paar jaar werd er flink gebouwd en was er overlast maar nu is alles klaar. De stationshal heeft nu een lichtdoorlatend golvend dak en de lichtlijnen in het dak benadrukken de golvende beweging. Dat wist ik nog niet toen ik op het perron deze foto’s nam: op mijn tas zijn de lijnen juist schuin en scherp.
Maar het is gelukkig ook niet nodig om voor elke reis een bijpassende tas te hebben. Hoewel ….. ik heb zin om in de komende kerstvakantie weer eens wat nieuwe tassen te naaien. Geschikte tassen om overal mee naar toe te nemen. Zin om overal naar toe te gaan heb ik altijd wel. Het blijft alleen wat woekeren met de tijd. In een land waar treinen op de minuut af op tijd (horen te) zijn, is spelen met tijd net zo interessant als spelen met lapjes en draadjes. En dat was de moraal van dit verhaal (denk ik).
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
