De maanden van het jaar stilistisch weergeven en er dan een mooi borduurwerk van maken: dat werd door meerdere ontwerpers al eens gedaan.
En veel vrouwen gebruikten die patronen om ze na te borduren en er een mooi wandkleed van te maken.
De onderste twee patronen zijn vrij bekend geworden: De twaalf maanden van het jaar, ontworpen door Mies Bloch, en gepubliceerd in het Kruissteekboek wat in 1977 door tijdschrift Margriet werd uitgegeven. Hier liet ik eens een afbeelding van zo’n geborduurd wandkleed zien.
En “Ons wandkleed” (zo werd het bekend), een patroon van de stichting Goed Handwerk, wat ook door de Elisabethbode werd gepubliceerd en daardoor kreeg het zo’n groot bereik. Laatst sprak ik iemand die deze oude mooi-gestileerde maand-taferelen opnieuw borduurt, namelijk als afwisseling tussen de Randjes per Week! Ook over dit wandkleed heb ik al een paar keer geblogd, o.a. hier en hier.
En na deze redelijk bekende patronen van de twaalf maanden van het jaar, kwam ik nu een ander patroon tegen. Een zogeheten “Verrassing uit Zweden”. Het is een oud patroon zonder verdere gegevens. Er staat niet bij door wie het is uitgegeven en in welk jaar. Maar er zijn misschien wel liefhebbers die dit misschien nog herkennen van vroeger, of borduursters die deze leuke voorstellingen nog eens willen naborduren. Daarom plaats ik het in m’n shop. Om een goed idee te geven van deze twaalf tafereeltjes, fotografeerde ik (op de grens tussen juli en augustus) deze twee maanden:

En er staat zo’n leuke wervende tekst onder dit patroon. Die neem ik even over: voor de gezelligheid!
“Misschien hebt u, toen uw kennis of buurvrouw uw prachtig geborduurde ontbijtlaken bewonderde, wel verzucht: Ik raak de eerste weken geen naald meer aan!” Het klonk erg beslist, maar, nu is daar plotseling die geborduurde kalender en – beken het maar – de leuke motiefjes hebben op slag uw hart gewonnen. Geen wonder, het ontwerp voor deze vrolijke kalender is speciaal voor ons gemaakt door onze Zweedse ontwerpster. De originele motiefjes van kruis- en holbeinsteek kunnen ook voor andere borduurwerkjes gebruikt worden. Maar een wandkleed met symbolische voorstellingen van de twaalf maanden is natuurlijk wel iets bijzonders.” (en zo gaat de wervende tekst nog even door.)

“Ik heb last van jouw boom”
“En ik heb last van jouw pergola”
“Ja maar door jouw boom heb ik geen zon meer in de tuin”
“Dat is helemaal niet waar, de hele dag schijnt de zon in jouw tuin en pas ’s avonds gaat de zon achter mijn boom”
“Ik wil dat je je boom omhakt”
“Maar wij vinden onze boom mooi!”
“Als je niet doet wat ik zeg dan, dan maak ik er een rechtszaak van”
“Nou zeg, dat komt hier in mijn huis koffie drinken en begint gelijk met een rechtszaak te dreigen”
“Luister, ik wil dat je naar me luistert!”
“O ja?, ik doe niet anders. De hele dag moet ik al naar jullie gekakel over de heg luisteren.”
“Ik wil dat je nù naar me luistert. Of wil je dat ik met brieven ga communiceren?”

Ha, gezellige buren heb ik hè?
Ik heb een heel klein deel van de conversatie weergegeven die ik met mijn buren moest voeren.
En ik heb ook wat dingen opgeschreven die ik wèl dacht, maar niet uitsprak.
Had ik wel gewild natuurlijk, want ik voelde me bedreigd en het was echt niet zo vrolijk.We stonden als kemphanen tegenover elkaar.
En ik zei weer andere dingen die bij de buren óók de boosheid voedden.
Daar heb je dan achteraf weer spijt van.
Bah, wat naar, zo’n burenruzie.

Ik dacht: ik kom er nog even op terug.
Want ik kreeg een paar fijne reactie van mijn bloglezeressen. Ook per mail.
Daar had ik ècht wat aan.
En nu dacht ik: tijd voor andere dingen!
Ik plaats wel een foto van een mooi borduurwerkje met bloemetjes en dan schrijf ik erbij:
“Als we straks onze boom hebben omgezaagd, dan kunnen er bij òns ook weer wat meer bloemetjes bloeien. Want die boom geeft inderdaad wel veel schaduw.”
Maar toen kwam ik deze foto tegen. Van een leuke wandhanger die een tijdlang bij m’n dochter heeft gehangen.
Laatst gaf ze hem weer terug. En ik dacht: Ik zet het wel in m’n shop.
Foto al gemaakt, maar nog niet verwerkt.
En ja: dat is toch wel een eerlijker kapstok voor m’n verhaal.
Want ik ben nog helemaal niet toe aan die bloemetjes.
We stonden als kemphanen tegenover elkaar en zoiets werkt nog een tijdje na.
En wat wil ik nou eigenlijk zeggen? In dit blogje?
Dit: Bedankt voor jullie meeleven.
Bomen in nieuwbouwwijken kunnen niet te hoog worden. Dat snappen wij ook wel.
Maar buren die gelijk beginnen te dreigen: balen!
En buren die als kemphanen tekeergaan: niks leuk!

Kijk: dat ben ik! Twee weken geleden stond ik onder deze enorm hoge boom op landgoed Twickel. Ik ben gek op hoge bomen. En als ergens een Libanese Ceder of een Sequoia staat, dan ren ik ernaar toe. Dat zijn de allermooiste en allerhoogste bomen. Dan ga ik eronder staan en naar boven kijken en dan leg ik m’n handen even op de stam. En dan ga ik kijken of er nog vruchten onder de boom liggen en die raap ik dan op. Oh…. hoge bomen! Zo prachtig! Ik hou van hoge bomen!

Maar in onze nieuwbouwwijk is het karig gesteld met de bomen in de buurt. Vorige week werd er nog één omgezaagd bij de overburen, en daar had ik verdriet van. Maar het wordt nog veel erger. Nu moeten ook wij onze boom omzagen! Niet omdat hij oud of ziek is, maar omdat de buren dat willen. Gisteravond waren ze op bezoek, en het was heel vervelend. Ik ben er nog naar van. Willen jullie mijn verhaal horen? Want ik ben nog zo upset, dat ik het maar even moet vertellen. Het is wel een lang verhaal hoor!

Het begint bijna twintig jaar geleden al. Toen kwamen we hier wonen, en werden alle tuinen aangelegd. De buren lieten dat door een tuincentrum doen en die plantte een boom pal tegen de schutting aan. “Maar dat is toch stom!” vond ik. Tuincentra weten toch zeker wel beter dat je geen hoge bomen binnen twee meter van de erfgrens moet plaatsen? En het was ook nog een lelijke boom, dus wij dachten: Daar hebben we geen zin om tegenaan te kijken. En toen bedachten we de oplossing: Dan zetten we aan ònze kant van de schutting ook een boom. Maar dan wel een mooie!

Dat deden we. We zochten met zorg een prachtige Fagus Rotundufolia uit en wisten dat die heel hoog kon worden. Het is een beuk met ronde blaadjes. En we hadden jarenlang plezier van onze boom. Elk jaar werd hij mooier en hoger en natuurlijk wisten we ook wel dat dat niet eindeloos zo door kon gaan.
De jaren verstreken en de buren verhuisden. De nieuwe buren lieten hun boom omzagen en de tuin opnieuw aanleggen en de bulldozers beukten ook gelijk de schutting eruit. Geschrokken liep ik gauw naar buiten en schreeuwde over het lawaai heen: “Hé, stop! Dat is ònze schutting! Die moet je laten staan.” Nooit meer een excuus achteraf gehoord van die beukerige buren.

En nu stonden ze een paar weken geleden op de stoep. iPad onder de arm, en dan weet je het al. Buurvrouw is juridisch aangelegd, zie je. Nou, dan voel je hem al aankomen. Ze wouden binnenkomen “om iets door te praten”. “Komt niet zo goed uit” zei ik. “M’n schoonmoeder is net overleden en we zijn met andere dingen bezig.” “O, wanneer dan? Gisteren?” Even leek het of ik iets van meeleven zou ontvangen. Als m’n schoonmoeder nou gìsteren was overleden, dan had ze het begrepen dat ze niet binnen kon komen. Maar een paar weken geleden…..? Dat hoeft toch niet te verhinderen dat zij met haar iPad onder de arm ons de juridische bomen-regels gaat uitleggen?

Maar ik hield in de deuropening vol dat het niet uitkwam, die avond, en toen zei ze dreigend: “Dan kom ik volgende week wel weer langs.”
En toen stonden ze daar vorige week weer. Het was net tien minuten nadat een andere buurman bij ons langs was geweest om de schade aan onze auto te bespreken. Hij had met zijn auto tegen onze geparkeerde auto aangereden. En we waren nog van slag. Nee, dat kwam dus weer niet uit.
Maar nu liet ze zich niet meer wegsturen en zei: “Dan wil ik een afspraak maken.” En de afspraak was voor gisteravond.

Dus ik heb de hele week keihard gewerkt om m’n tuin zo mooi mogelijk te maken. Om goed te laten uitkomen hoe mooi onze boom is. Een prachtjuweel. Dat we de strijd zouden verliezen, hadden we al begrepen. Tegen buren die willen dat je je boom omhakt, begin je niks. Maar ik wilde wel ook òns verhaal doen. En zeggen dat die boom wel een geschiedenis heeft. En dat wij hem prachtig vinden. En dat we heus wel begrijpen dat hij nu te hoog wordt, maar dat je dan niet als langjarige buren gelijk met je ‘juridische stappen’ hoeft te gaan dreigen. Je zou ook gewoon een beetje áárdig kunnen doen, beetje begrip kunnen tonen, en gewoon een vráág kunnen stellen. En dan hadden wij kunnen zeggen dat wij ook al wel vonden dat hij nu wel erg hoog werd.

Maar die gelegenheid kreeg ik niet, om ons verhaal te doen. Het werd gewoon een vervelend en dreigend gesprek. En nu ben ik er nog naar van.
En omdat ik nu niet goed meer kan nadenken, plaats ik deze foto’s veel te groot. En val ik jullie lastig met een lang verhaal.
Ik denk dat het formaat van deze foto’s illustratief is voor hoe ik het voel: het voelt als een groot probleem.
Ruzie met je buren is niet leuk. En de mooiste boom van de straat om moeten hakken is ook niet leuk. Waar moeten de vogeltjes nou naar toe?

Dit schilderij is overigens te koop in mijn shop.
En ik heb ook het patroon (van Mies Bloch) te koop.
En dan hoop ik natuurlijk dat anderen wat positiever associaties hebben bij dit bomen-patroon.

Bovenop een stapel oud papier waar ik toevallig langs liep, lag een kleurige poster van het Wereld Natuur Fonds. Dus die nam ik even mee naar huis want ik zag er gelijk een kleurenovereenkomst in met een mooi La Tapisserie patronenboek wat ik heb van DMC. Wow: kleurenexplosie! Het leuke vind ik nu: de kleuren van die poster zijn nieuw en hip, maar de kleuren en patronen van deze tapisserie-patronen zijn oud en al heel lang mooi!

Het boekje staat al wat langer in m’n shop maar ik heb er nu nog wat foto’s bijgeplaatst in de galerij, zodat je kunt zien wat een prachtige patronen dit zijn. En hip natuurlijk!
En omdat ik hier zelf helemaal weg van ben, plaats ik hier ook nog maar een extra foto:

Ik kreeg een vraag of er in de boeken over macramé die ik te koop heb, ook een beschrijving voor een eenvoudige plantenhanger heb. Dus heb ik al mijn boeken doorgebladerd en kwam tot de conclusie dat dat er niet zoveel meer zijn. Er is vraag naar die oude macramé-boeken en ik verkocht ze regelmatig. Nu wil ik graag een ander boek onder de aandacht brengen waar maar liefst 50 patronen met macramé in staan. Het is Het Nieuwe Handwerkboek en ik heb er vier exemplaren van in voorraad want ik vind het zelf een erg leuk boek. Sowieso ben ik een liefhebber van die oude verzamel-boeken. Vintage enerzijds, en volop bruikbaar anderzijds! (Die foto van die blonde vrouw met margrieten…. die is toch geweldig?)

Dit boek bevat 80 ideeën en patronen om te borduren, en 50 patronen voor macramé-projecten. De titel geeft dat niet goed aan en daarom vond ik het een goed idee om hier een apart blogje over te schrijven. Ik heb flink wat foto’s in de galerij geplaatst, om te laten zien wat een leuk boek dit is.
En dus ook: als er nog meer mensen op zoek zijn naar patronen voor een macramé-plantenhanger: er staan er een paar in dit boek!

In de Biedermeiertijd (van 1815 tot 1848) was het leven in eigen huis extra belangrijk. In veel Europese landen was dit een periode van politieke omwentelingen. In deze woelige periode verlangde men naar huiselijkheid, vriendelijke vormen en nationale ornamenten. In de kunst gaf de Biedermeier-stijl een overdadige verfijning te zien. Dit was ook een reactie op de voorgaande tijd, de Empire-tijd, waarin veel militaire en op de Romeinen geïnspireerde ornamenten werden benadrukt. Nu dus meer lieflijkheid en huiselijkheid. Ook aan de hoven was een pronk- en decoratie-zucht te zien.
Een voorbeeld om het contrast uit te laten komen: in de Empire-stijl werden veel zwaarden afgebeeld, en in de Biedermeiertijd zwanen. Twee letters verschil, die de verandering illustreren.

Ook in de borduurkunst was de voorkeur voor gezelligheid en lieflijkheid goed te zien. Er worden heel veel tafereeltjes geborduurd met overdadige bloemboeketten, kransen, hondjes, vogels en buiten-tafereeltjes.
Vanaf 1850 worden er veel borduurlappen gemaakt, waarvoor de zogenoemde Berlijnse wol werd gebruikt. Er wordt veel op grofmazig stramien geborduurd. Door het verven van de wol met synthetische stoffen zijn de kleuren erg fel.

In een oud nummer van Handwerken zonder Grenzen (nr. 146) staat een artikel over de zo typerende patronen uit de Biedermeiertijd. Een omvangrijke verzameling van deze patronen werd door het echtpaar Landwehr-Vogels in 1995 geschonken aan het Regionaal Archief Rivierenland in Tiel.
Dit archief kan online worden ingekeken.
Diny Gerards-Mensink doet onderzoek naar deze grote collectie historische kruissteekpatronen en schrijft daar een boek over. Dit jaar is zij ook een weblog gestart: historische borduurpatronen. Een aanrader voor wie zich hiervoor interesseert.

Dit blogje heb ik geschreven n.a.v. een vraag die ik per mail kreeg uit Rusland.
En dan tenslotte nog wat over de afbeelding: Dit is mijn eigen schilderij! Ik heb het nog maar kort en het komt later in m’n shop.

Deze haaktijdschriften zijn echt oud! Ze geven een goed beeld hoe er in de eerste helft van de vorige eeuw ook volop is gehaakt. Prachtige kanten kraagjes, elegante handschoenen en ragfijne kleedjes. De mode was vrouwelijk en sierlijk en er was een grote kennis en kundigheid om de garderobe en het interieur te verfraaien. Voor liefhebbers zijn dit mooie tijdschriften. Extra afbeeldingen van de binnenkant van deze oude tijdschriften vind je in m’n shop.
Haken
Alles zelf gehaakt
Haakpatronen, voorbeelden voor huis en school
Nu ook haken

In veel huizen lag vroeger een pluche kleed op tafel. Dat gaf een chique uitstraling aan het interieur. Later werd het juist als burgerlijk gezien. Deze foto maakte ik in het Zuiderzeemuseum in één van de kleine huisjes die zo goed weergeven hoe men vroeger woonde. Het gehaakte kleedje op het (versleten) kleed maakt het helemaal af. Pluche lijkt enigszins op fluweel en op velours, maar het is veel lichter. Oorspronkelijk werd pluche van mohair gemaakt, maar later van polyester. Het Nederlandse woord komt van het Franse woord peluche, en dat is weer verwant met ons pluis, pluizen.

Ik maakte deze foto in het museum omdat ik zelf ook zo’n tafelkleed heb en daar wilde ik een foto bij die goed laat zien hoe dit soort kleden vroeger op de tafels lagen. Maar voordat ik het in m’n shop kon zetten, wilde ik nog een foto maken waarop te zien is hoe groot het is. Mijn kleed is drie meter lang en zo’n grote tafel heb ik niet thuis. Dus nam ik het gister mee toen we een wandeling gingen maken. Vlakbij waar we de auto parkeerden, hing ik het over een hek. Zodat de lengte goed uitkomt.

Dit exemplaar is niet zo versleten als het kleed in dat kleine huisje. Het is ook een museum-exemplaar. Een mooi en groot en oud pluche tafelkleed, wat al het handwerk wat je erop legt gelijk een nostalgische uitstraling geeft.

Ach, het is er wel weer voor! Na de zomerstorm lijkt het nu wel herfst en dan krijg ik zin in een stukje appeltaart. Maar dit is een oude foto, die ik vorig jaar maakte om de Hardanger-kleedjes te laten schitteren. Dus die taart is allang op. En nu ineens realiseer ik me dat ik een beetje voorbarig ben geweest. Afgelopen weekend was m’n zoon even thuis en we inspecteerden samen de bijkeuken want die wilde ik wat leger hebben. “Wil jij deze bakvormen?” vroeg ik. Die wilde hij wel. Hij was met een busje en daar kon van alles in. Hij nam de wasmachine van z’n oma mee, en de wasdroger bracht hij bij mij. En nog wat spulletjes die hij wel kon gebruiken. Dus dat is fijn dat dat nu geregeld is, maar nu realiseer ik me dus dat ik m’n bakvormen niet meer heb. Geen appeltaart meer bakken dus. Kijken hoe lang ik dat volhoud…

Hardanger  is al een tijdje in de mode en ik deed m’n best om wat oude Hardanger-boekjes te zoeken. Deze vier heb ik gevonden en plaats ik in m’n shop. Stuk voor stuk erg mooie boekjes, met volop patronen om speldenkussens, onderzetters, kleedjes en kleden te maken. Elk projekt waarbij Hardanger-borduurwerk wordt toegepast krijgt gelijk een bijzondere uitstraling.
Hardanger Borduren (Basisboek voor beginners en gevorderden),
Hardangermonstre (Deens boekje uit de bakermat van deze borduurtechniek)
Hardanger Meisterstücke (Duits boekje met alleen maar prachtige foto’s van werkstukken, dus zonder patronen)
Hardanger Stickerei (Oud Duits boekje, met heel veel mooie oude foto’s)

Voor wandelaars zijn er in Nederland tal van nieuwe wandelroutes uitgezet: Klompenpaden!
We hebben er al verschillende gelopen en zijn enthousiast. De klompenpaden geven de mogelijkheid om langs boerderijen en landgoederen te lopen waar je normaal gesproken niet mag komen. En de goede bewegwijzering en de extra service van leuke bruggetjes maken een wandeling over een klompenpad nog aantrekkelijker. Na de heftige zomerstorm van gisteren wandelden we vandaag een nieuwe route die nog niet zo lang geleden werd uitgezet en genoten van de schoongeveegde lucht.

Maar zoals te verwachten was kwamen we wel wat omgewaaide bomen en afgerukte takken tegen op ons pad. Wat een enorme rukwinden waren dat gisteren!

Ik gebruikte zo’n afgebroken tak als kapstok om het tasje aan op te hangen waarin ik m’n fototoestel droeg. Het lijkt wel of ik elke keer een ander tasje meeneem. Deze wilde ik even uitproberen, en ook dáár ben ik enthousiast over. Een prima tasje, precies groot genoeg voor een fototoestel en een flesje water. Toch zet ik het op m’n shop, want anders krijg ik misschien wel teveel tasjes….
Het leuke van dit tasje vind ik het kleurverloop-garen wat is gebruikt om te haken. Ik kreeg er al een paar complimenten over toen ik het deze week ergens anders uitprobeerde. Voordat ik me er al te veel aan hecht zal ik het maar gauw proberen door te verkopen.

Tijd om even bij te komen na de zomerstorm van gister.
Fijne zondag gewenst!

Cuna-handwerk is een aparte vorm van applicatie die op de San Blas-eilanden langs de kust van Panama wordt gemaakt door Cuna-Indianen. Zo staat het in alle handwerkboeken die een apart hoofdstuk wijden aan deze kleurige applicatie-vorm. Ze hebben het dan over de vrouwen van deze stam die nog altijd de traditionele bloezes dragen die mola’s worden genoemd. De naam ‘mola’ werd later ook gebruikt als verzamelnaam van dit handwerk. In dit soort handwerkboeken wordt ook meestal een voorbeeld gegeven om zelf na te maken en zo wordt Cuna-handwerk dus allang niet meer alleen op San Blas toegepast en is het een zeer sprekende applicatie-vorm geworden die heel uitdagend is om zelf ook eens uit te proberen.

De techniek is eigenlijk eenvoudig: drie of meer lagen stof worden op elkaar gelegd en uit de verschillende lagen worden stukjes geknipt zodat op het laatst alle verschillende kleuren stof in het motief naar voren komen. Dit Cuna-handwerk is heel geschikt voor het versieren van kleding of het maken van kussens. Dit boekje toont verschillende werkstukken met moderne maar ook traditioneel gestileerde motieven.

Kenmerkend voor het Cuna handwerk van de Indianen zijn hun wonderlijke dieren, bloemen en planten. De werkstukken die ik fotografeerde heb ik in eigen bezit en zullen wel een keer met een toerist deze kant uit zijn gekomen. Ik koester ze, want ze spreken me heel erg aan. Ik hou van die felle contrasten. Voor wie het ook wil proberen: ik plaats twee van deze boekjes Cuna-handwerk in m’n shop.

Tussen de spulletjes van m’n schoonmoeder vonden we deze oude ansichtkaart, die zij kennelijk haar hele leven heeft bewaard. Ze woonde en werkte toen als naaister in een instelling die nu nog steeds bestaat. Het was 1955 en tussen de papieren van toen lazen we de arbeidsvoorwaarden: zes keer per jaar werd een reis naar haar thuis vergoed. Dat zouden we in deze tijd niet veel vinden, maar zelf herinnerde ze die tijd als de mooiste tijd van haar leven. Jong-volwassen, weg van thuis, hard werken in de naaikamer en met vriendinnen samen je verder ontwikkelen. Maar misschien vonden haar ouders het soms ook wel jammer dat ze hun dochter niet zo vaak meer zagen. En daarom stuurden ze haar een kaart. Achterop deze kaart staat “Va en Moe”, en dat was dan een groet van thuis, het kleine boerderijtje in een dorpje in Overijssel. Nee, dat was niet Bunschoten en ook niet Spakenburg. Van dat dorpje waren in die tijd misschien nog niet eens ansichtkaarten. Ik vond het heel leuk om te zien dat ze in 1955 ook al dit soort ansichtkaarten maakten en verstuurden waarop de klederdracht zo mooi uitkomt. Zestig jaar geleden dus al. Dat kleine meisje op de foto is nu ook al oud. Zou ze de klederdracht nog steeds dragen?

Vandaag gaan we nog een keer naar het bijna-lege appartement waar m’n schoonmoeder heeft gewoond. Veel spulletjes zijn al weggedaan. Nu alleen nog een paar grote apparaten weghalen. De wasdroger krijg ik. Ik heb er nooit één gehad. Ik dacht altijd: buiten aan de waslijn droogt het ook wel. Nu gaat m’n zoon met een busje die apparaten weghalen en dan is het appartement leeg. Einde van een periode.

In mijn stad wordt elke zomer gedurende drie donderdagen een aantrekkelijke antiekmarkt gehouden. Oud aardewerk en handwerk en oud speelgoed en nog veel meer wordt in overvloed aangeboden en aantrekkelijk gepresenteerd. Vorige week kocht ik op deze markt diverse rood geborduurde handwerkjes en die plaats ik vandaag in m’n shop. Deze handwerkjes zijn allemaal van (het begin) van de vorige eeuw.
Hier blogde ik vorige week over deze antiekmarkt.

De fantasie om truien te ontwerpen en te breien was in de tachtiger jaren oneindig. Er verschenen vele tijdschriften die een tijdje bijdroegen aan de breimode en ons als breisters volop patronen aanleverden. Ik deed zelf in die tijd ook volop mee en breide de ene trui na de andere. En de stroom nieuwe ideeën blééf maar aanhouden!
Nu ik er met deze oude tijdschriften nog eens op die tijd terugkijk, valt me weer op hoe mooi die modellen gepresenteerd werden en hoe kundig de diverse steken werden toegepast. Er was volop keuze uit kabels, ajour, reliëfsteken en strepenverdelingen. Deze patronen zijn nu weer volop bruikbaar en misschien zelfs nog wel meer dan vroeger, want er zijn nu ook weer zulke mooie garens te koop.
Op de achterkant van deze Sandra’s staat telkens een overzicht van de truien die in dat nummer werden besproken, en dat leverde een leuke collage op. Een duizelingwekkende hoeveelheid truien in mooie en modieuze modellen (en dat allemaal in mijn shop).

Een paar dagen geleden blogde ik over de Staphorster dagen, waar ieder jaar veel mensen op af komen. Vandaag was de eerste, en daar had ik naar toe willen gaan maar dat lukte niet. Gelukkig zijn er nog een paar herkansingen: op 29 juli en 5 augustus.

Ook in een ander karakteristiek dorp waar de folklore nog volop leeft wordt er gedurende een paar woensdagen feest gevierd. In Spakenburg worden de Spakenburgse dagen gehouden. Ook daarvan was het vandaag de eerste. De andere woensdagen zijn eveneens 29 juli en 5 augustus, maar hier is ook nog een vierde woensdag: 12 augustus.
In Spakenburg (dat ligt in de buurt van Amersfoort) zijn vrouwen in klederdracht nog steeds een dagelijks en vertrouwd beeld. Tijdens de zomerse feestelijke woensdagen zijn ook veel mannen en vooral veel kinderen weer in de kleurrijke dracht gestoken en zo zorgen de inwoners er samen voor dat de oude cultuur herleeft.
Er wordt gedanst, er is een bruiloftsoptocht, nieuwe en oude vormen van de klederdracht worden gepresenteerd, er worden netten geboet, scheepsmodellen getoond en visveilingen gehouden. En er zijn presentaties van de oude ambachten.

Ik vond een heel leuk paneel wat iemand een keer heeft gemaakt met Spakenburgse motieven. De typische patronen van de Spakenburger dracht zijn er op weergegeven op reliëf-paneeltjes. Een leuke aanwinst misschien voor iemand die een klederdracht-collectie heeft want daar kan zo’n grote blikvanger heel leuk tussen staan of hangen.

Deze foto maakte ik al eerder want ik wilde m’n dekbedquilt (die een hele tijd op m’n shop stond) nog eens onder de aandacht brengen. Ik dacht dat ik een mooie foto had gemaakt (op een voetbalveldje vlak bij huis) maar toen ik ‘m thuis zag was ik er niet tevreden mee want het patroon van het dekbed is nauwelijks te zien. Dus bleef de foto liggen. En toen werd deze dekbedquilt prompt besteld en was de foto toch niet meer nodig.
Zojuist zag ik hem weer, toen ik door m’n foto’s scrollde. Ik heb ideeën genoeg om over te bloggen, maar vanmorgen lukt het even niet. Eerst de auto naar de garage. Die deuk zit me toch dwars. Lief dat jullie meeleefden; ik kreeg een paar lieve reacties op mijn deuk-blogje van gisteravond. En we merken ook: in een rouw-periode zitten de tranen toch wat losser. En ook al is het nog zo’n mooie dag: soms zou je gewoon het dekbed nog even over je heen willen trekken.Want net als met die foto: soms lukt het even niet.

Voordat ik het dekbed opstuurde, maakte ik nog even betere foto waarop het patroon te zien is. Met een orchidee uit het ziekenhuis. Deze dunne zomerse quilt was lang geleden te bestellen bij Ariadne en ik herinner me nog uit die tijd dat ik hem zo mooi vond.

Met een paar goed-gemikte kruissteken heb je een prachtig kussen!
Ik ging op zoek naar het patroon van een recente aanwinst: een geborduurd kussen waarop een Renault uit 1906 is afgebeeld. Ik dacht het patroon terug te vinden in het leuke boekje “Kruissteken op wielen”. Daar stond wel een andere Renault uit dat zelfde jaar in, maar die was bedoeld om de Grand Prix mee te rijden. Ik zocht verder en vond het patroon in het Kruissteekboek van Mies Bloch. Dat is helaas uitverkocht (nog steeds), maar ik heb het patroon van de oude auto’s wel los te koop. En het leuke boekje “Kruissteken op wielen” plaats ik vandaag in m’n shop. Op de linkerpagina wordt van elke kruissteek-afbeelding telkens leuke informatie gegeven. Zoals dat racen in de beginjaren van de automobiel een must was voor bijna elk merk. Alleen zo kon worden bekeken of alle onderdelen goed functioneerden. Geraced werd over wegen die doorgaans niet veel meer voorstelden dan een karrespoor. Er werden ook duur-races gehouden, die meestal enkele dagen duurden en races over heel lange afstanden. De Renault Grand Prix werd beroemd omdat daarmee de allereerste officiële Grand Prix race werd gewonnen. De race ging over een afstand van 1250 kilometer waarover dan ook twee dagen werd gedaan. Tijdens de race werd maar liefst negentien keer van banden gewisseld. De banden hielden het dus nog geen 70 kilometer vol!

En na die roerige en roemruchtige beginjaren van de automobiel is er nu veel veranderd. We zijn denk ik allemaal gek op onze auto’s die ons overal brengen waar we wezen willen, maar er is ook een nadeel van al dat blik. Ik woon in een straat die elke dag bomvol met geparkeerde auto’s staat. En nu ging dat mis. Een buurman knalde met zijn auto keihard tegen onze geparkeerde auto toen hij achteruit weg wilde rijden. Ik zat achter de computer toen het gebeurde en hoorde een knal. Automatisch keek ik uit het raam en zag m’n auto nog heen-en-weer schudden. Het was een fikse klap. Ik ben er best wel van geschrokken. En nou kan ik er helaas morgen niet mee weg. In plaats van op stap naar Staphorst moet ik ermee naar de garage.

En daar mogen ze met een paar goed-gemikte klappen de deuken weer gladstrijken. En nou heb ik er wel een leuk en luchtig blogje over geschreven, maar ik moest er toch wel even van huilen. Ze zeggen wel “Ach, het is maar blik”, maar zo’n grote deuk zie ik toch liever niet.

En om nog even bij het thema te blijven: deze foto maakte ik vorige week op landgoed Twickel. Vroeger wisten ze wel wat mooi was!

Soms vind ik een boek zelf zo mooi, dat ik het telkens koop als ik het zie, en dat is ook het geval met het boek Tapisserie van Mary Rhodes. Ter gelegenheid van de tentoonstelling over middeleeuwse gewaden die geborduurd en geweven werden met gouddraad en zijde, wil ik dit boek onder de aandacht brengen. Want ik denk dat het wel aansluit bij de interesses van degenen die ook geïnteresseerd zijn in de oude borduurtechnieken van een paar eeuwen her. Om een goede indruk te geven van dit boek maakte ik een flink aantal foto’s en die ik plaatste in de galerij bij dit boek in m’n shop.
Hier schreef ik een week geleden een verslag van mijn bezoek aan de tentoonstelling over middeleeuwse borduurkunst. Toen deze tentoonstelling werd aangekondigd en de folder op veel plaatsen beschikbaar was, konden we nog denken: “O, die duurt wel een half jaar!” Maar over een maand is dat al voorbij; de tentoonstelling in het Catharijneconvent in Utrecht duurt nog tot half augustus. (En mijn boeken zolang de voorraad strekt….)

Staphorst is altijd een bezoekje waard (dat lees ik in een folder) maar vooral op 22 juli, 29 juli en 5 augustus. Dan worden de Staphorsterdagen gehouden, waar duizenden bezoekers op afkomen. Ik ben er nog nooit geweest, maar krijg wel zin om daar a.s. woensdag naar toe te gaan. De folder kreeg ik afgelopen zaterdag van een mevrouw in klederdracht, die met een stapel handwerk op een markt in mijn woonplaats stond. Ik kocht bij haar een zwart lapje en toen ik nog eens verder keek zag ik dit schattige borduurwerkje. Met een gehaakte rand eromheen. Ik heb wel vaker borduurwerkjes gezien met een gehaakte rand maar nog niet eerder zo’n mooie als deze.
Staphorst staat bekend om zijn cultuur, historie en tradities. Tijdens de drie genoemde feestdagen zijn er talrijke exposties en demonstraties van oude agrarische ambachten, zoals strohakselen, touwdraaien, houtbewerken. En natuurlijk het beroemde Staphorster stipwerk!
Er schijnt ook heel veel oud handwerk te zien (en te koop) te zijn, dus wie daartussen wil snuffelen kan er op deze  drie woensdagen naar toe.
Maar voor wie dat te ver is en toch graag zo’n mooi handwerkje wil, plaats ik dit schattige borduurwerkje in m’n shop.

Er was een tijd dat de verjaardag van m’n dochter aanleiding was voor feestjes die door klasgenoten werden opgeluisterd en door mij werden ingevuld. Ik zorgde dat er altijd wat te doen was wat bij de leeftijd paste. Nu ik erop terugkijk realiseer ik me dat die feestjes eigenlijk ‘workshops avant la lettre’ waren, want het verliep allemaal net zo als de workshops die nu zo populair zijn. Ik was de juf die genoot van haar prille pupillen en zorgde dat ik alles had klaar staan voor een creatieve middag. Toen het stel een jaar of vijftien was, leek het me leuk om met de groep meisjes te batikken. Ik had ongebleekte katoen gekocht op de markt maar als ze wilden mochten ze ook een wit t-shirt meenemen. Touwtjes lagen klaar, grote ketel op het fornuis, en potjes Dylon (textielverf) had ik in overvloed. Ik genoot van die middelbare-school-feestjes. Het was leuk: al die meisjes die in de keuken bezig waren om hun lappen en hun t-shirts strak af te binden. En daarna de textielpakketjes in de grote pan. En na een tijdje het plezier om de touwtjes door te knippen en te kijken hoe de kleuren hun sporen hadden nagelaten. Ze mochten hun lapjes zò meenemen of ze mochten ze bij mij achterlaten en dan maakte ik er een kussen van. En dat kregen ze dan een paar dagen later via m’n dochter op school. Mooie memories!

Nu was m’n dochter wat kussens aan het opruimen en kreeg ik ze weer terug. Sommige kussens hebben meerdere lagen, dus meerdere keer de kreet: “o ja!” Dit kussen was ik echt helemaal vergeten en ik twijfel eigenlijk of ik het wel zelf heb gemaakt. Nou ja, het past wel bij het verhaaltje. Zelf bezig zijn met “knoop en kleur” is erg leuk. In dit mooie boekje staan nog veel meer ideeën en afbindtechnieken om tot mooie resultaten te komen bij het zelf verven van stoffen.

De foto nam ik een paar dagen geleden toen we via binnenwegen (en niet via de snelweg) terugkeerden uit Twente. Dit is een bruggetje over het Twentekanaal.

Achterop één van deze oude borduurpatronen staat een serie spreuken die gebruikt werden om te borduren. Gisteren sprak ik een borduurster die op zoek was naar dit soort korte wijsheden, die gebruikt kunnen worden voor een merklap of iets dergelijks. En hoewel deze allemaal in het Engels zijn, neem ik ze toch over en vind iemand ze misschien leuk om een keer te gebruiken.

Monday’s child is fair of face.
Tuesday’s child is full of grace.
Wednesday’s chaild is full of woe.
Thursday’s child has far to go.
Friday’s child is loving and giving.
Saterday’s child works for a living.
The child that is born on the Sabbath day
Is loving and wise and useful and gay.
April’s child is loving and sad
Playing alone can make her glad.
The child of May will play all day,
Life seems always happy and gay.
A child of June gives all away,
To brighten everybody’s day.
July’s child has far to go,
Seeking all there is to know.
August child must busy be
If she lives quite happily.
September’s child has taste and skill,
Must have beauty and always will.
October’s child stays at home,
Never, never cares to roam.
November’s child is very gay
So the star’s will always say.
December’s child loves music best,
To always put one’s heart at rest.

Nou, het lijkt me eigenlijk nergens op slaan, maar nou staat het er!
Volgens mij zijn er wel leukere borduur-teksten bedacht dan dit soort horoscoop-achtige prut.
Gelukkig zijn de oude plaatjes op de voorkant wèl leuk!

Geen enkel ander Nederlands stadsgezicht is zoveel geschilderd, getekend en geborduurd als de Amsterdamse grachtengordel. De grachtengordel hoort tot het werelderfgoed en al dat erfgoed staat volop in de belangstelling. In Amsterdam komt in “De Bazel” vanaf 12 september een tentoonstelling ‘Werelderfgoed Thuis’. Het is een idee van Hans Aarsman. Hij wil allemaal handwerk van wat liefhebbers hebben gemaakt van de Amsterdamse grachtengordel bij elkaar brengen.

Het Werelderfgoed Podium zoekt daarom verzamelaars, liefhebbers of makers van huisvlijt, gerelateerd aan Grachtengordel Amsterdam. De organisatie vraagt naar gebruiksvoorwerpen en objecten die zij mogen lenen voor ‘Werelderfgoed Thuis’, zoals tekeningen, schilderijen, borduurwerken van de Amsterdamse Grachtengordel. Iets dat bij je thuis hangt, staat of ligt. Op de website van Handwerken zonder Grenzen las ik over dit initiatief. En een lezeres van mijn blog las deze nieuwsbrief ook en vond mijn MiesBloch-patronen (waar ik zoveel affiniteit mee heb) daar wel bij passen.

Maar wat nou zo frappant is: Juist vandaag kocht ik deze tas! Ik heb eigenlijk wel de neiging om hem zelf te houden, want ik vind hem zelf prachtig. Maar ik zet hem toch maar gelijk in m’n shop. Hij is nieuw, en ik kocht hem van de maakster zelf. De achterkant is net zo mooi als de voorkant. Een heel bijzondere tas, die je gewoon kunt gebruiken in de wetenschap dat je met WERELDERFGOED rondloopt! Gaaf!

Langgerekte schellekoorden: om een lange zomer te accentueren.

Op m’n blog heb ik bijna altijd liggende foto’s en daar wil ik niet vanaf wijken. Maar hoe moet dat dan met m’n schellekoorden? Daar moet ik nog eens over nadenken. Ik spaar al een hele tijd schellekoorden en ik ga ze nog wel eens laten zien. Ik heb ze altijd prachtig gevonden.
Fijne dag gewenst!
En als je niks te doen hebt: maak dan eens een ritje langs onze oude boerderijen in het buitengebied! Monumentaal cultuurerfgoed zomaar over heel het land verspreid.

De herdenking van de vliegramp met de MH17 was groots opgezet en vond plaats op net zo’n mooie zomerse dag als de ramp zelf. De bizarre beelden van het veld zonnebloemen in de Oekraïne waarin brokken van het wrak terecht waren gekomen staan nog op aller netvlies. En ook tijdens de nationale herdenking waren er volop zonnebloemen. Zonnebloemen als symbool voor rouw: ook al zo bizar. En toch ook mooi. Deze foto maakte ik vorig jaar, toen we allemaal nog volop bezig waren om het nieuws van het neergestorte vliegtuig te verwerken. En nu is het een jaar later. Ik laat de foto nog een keer zien. Als teken dat het inderdaad om ‘nationale rouw’ gaat. Dit bizarre nieuws heeft ons allemaal geraakt.
Op deze pagina van nu.nl vind je een kort overzicht in beelden van de vliegramp en de foto’s die in het jaar daarna via de media tot ons kwamen.

Een aktieve borduurster – Aukje – stelde vandaag haar huis en tuin open en nodigde borduurliefhebbers uit om te komen kijken. Overal in de tuin waren merklappen (ongeveer honderd stuks) en andere borduurwerken tentoongesteld. Er was volop belangstelling. Niet alleen uit de omgeving (ik kon er op de fiets naar toe), maar uit het hele land! Wat bijzonder!
In één van de bijgebouwen in de tuin had Simone van Atelier Soed Idee een winkeltje ingericht (onderste foto links) en dat was nog een extra trekpleister.
Het was reuze leuk om daar te zijn in de gastvrije tuin, andere borduursters te ontmoeten, en vooral al die mooie handwerken te zien! Aukje heeft prachtige dingen geborduurd en er is enorm veel te zien. Ook de tuin is prachtig en daar mochten we vrij rondlopen.
En nu het goede nieuws: morgen is deze tuin in Twello ook nog opengesteld! Aukje en Simone verwachten dat het dan nog drukker gaat worden! Voor wie daar ook bij wil zijn kan verdere informatie vinden op de website van Boerenwente.

Oude Ariadnes zijn zo leuk om door te bladeren! Ik heb dertig oude nummers uit 1976, 1977, 1978 en 1979 toegevoegd. Dat waren de jaren dat ik deze nummers zelf ook had en veelvuldig doorbladerde. Later deed ik ze weg, en net als veel anderen kreeg ik daar spijt van. Deze oude exemplaren heb ik in de afgelopen maanden weer bij elkaar gesprokkeld (telkens vond ik er ergens een paar, maar ik zie nergens meer een hele stapel tegelijk). En ik vond het een feest van herkenning om ze door te bladeren.
Af en toe krijg ik verzoekvragen voor een bepaald exemplaar. Dan is iemand op zoek naar iets bepaalds wat ze zich nog kan herinneren. En wat nu na zoveel jaren weer leuk is om (opnieuw) te maken.
Maar ook voor wie niet op zoek is naar een speciaal patroon van ’t één of ander, zijn dit leuke tijdschriften. Er staat ook veel informatie in over technieken die nu weer populair of in opkomst zijn. Zo viel het mij bij het doorbladeren op dat er opvallend vaak een artikel in stond over kaartweven, wat nu weer in de mode is. Om te weten waar je naar kunt zoeken, heb ik van elk tijdschrift de inhoud weergegeven in de shop. Jacquard-breien, Egyptisch vlechtwerk, Kleedjes haken, Filet haken of een Heidi pop maken: je vindt het allemaal in deze oude Ariadnes in m’n shop.

Van emoties word je moe. En van een wandeling in een prachtige landschapstuin kom je weer bij. We maakten gisteren de laatste keer de rit naar een ziekenhuis in Twente, waar m’n man precies een jaar geleden een hartoperatie onderging. Er was een laatste controle-afspraak. Alle herinneringen waren ook bij mij weer naar boven gekomen en we beleefden de dag intens. Eerst ’s morgens samen even naar de antiekmarkt, daarna gelijk door. Onderweg tijd genoeg om te praten. Afsluiting van een herstel-jaar.
Bij heel Nederland zijn er deze week ook weer herinneringen boven gekomen. Precies een jaar geleden stortte er een vliegtuig neer. Op die warme tropische dag in juli. De berichtgeving maakte dat iedereen zich betrokken voelde. We zagen en beleefden veel emoties. Een nationale ramp.

Voor ons was het fijn om een prachtige wandeling te maken op landgoed Twickel bij Delden. Na de controle-afspraak reden we daar naar toe. We dachten terug aan ons eigen proces. Herstel. Terugkeer van krachten. De allereerste wandeling. Weer aan het werk. Zin om weer wat aan te pakken. Normalisatie van het leven. En blijdschap daarover.
Maar toch ook die emoties van spanning en opluchting die er even uitkwamen. Gewoon even een huilbuitje. Omdat die emoties van een jaar geleden weer terugkwamen. Zo gaat dat met gedenkdagen. Heel Nederland beleeft vandaag de eerste gedenkdag van een nationale ramp. En wij een gedenkdag van een geslaagde operatie.
Tuinen zijn bijzondere plekken om tot rust te komen. De tuin waarin wij gisteren konden wandelen behoort tot de top. Prachtig onderhouden, toegankelijk, rustgevend. We dronken koffie in de oranjerie met uitzicht op het kasteeltje en waren dankbaar en blij.
Tuinen zijn ook een krachtige inspiratiebron voor kunstenaars en ontwerpers. Met plezier plaats ik één van m’n mooie kruissteekboeken in m’n shop: De tuin in kruissteek. Het is maar aan enkelen voorbehouden om op zo’n kasteel te wonen, en ook komt het niet zo vaak voor dat we in de gelegenheid zijn om op zo’n landgoed een wandeling te maken. Maar borduren is gelukkig ook rustgevend!

Elke zomer wordt in Apeldoorn op drie donderdagen een zomerse antiekmarkt gehouden. En daar gaan we ook ieder jaar (met de fiets) naar toe. Om te slenteren, te genieten, te kijken, te kopen. Vandaag was de eerste van de drie donderdagen en we waren er al vroeg: terwijl de handelaren nog bezig waren om uit te pakken. Na een uur moesten we al weer weg, maar toen had ik al een paar mooie dingen kunnen kopen. Ik laat ze graag zien.
Op deze kraam kocht ik alle drie de rood geborduurde lapjes:

En hier kocht ik twee borduurwerken. Je ziet ze niet zo vaak. Ik hoop ze later in m’n shop te zetten.

De Antiek & Coriosamarkt van Apeldoorn staat goed bekend vanwege de hoge kwaliteit en het grote aanbod. De markt trekt publiek uit het hele land. Dit jaar zijn er rond de 300 kramen.
De kramen worden gehuurd door handelaren in antiek  maar ook door deelnemers die het verzamelen van antiek als hobby hebben. Het valt mij elk jaar op dat de kwaliteit van de aangeboden waren hoog is: prachtig antiek, veel oude en leuke snuisterijen en beslist geen rommel. De sfeer is ook altijd goed. Je merkt gewoon dat de verkopers en verkoopsters hun handel met liefde hebben verzameld en met aandacht en kennis van zaken ook weer doorverkopen. De laatste jaren is er een trend dat er steeds meer handwerk te vinden is. En ook viel het me vanmorgen weer op dat er af en toe in het Engels werd onderhandeld: er komen ook bezoekers uit het buitenland.
Voor wie het ook leuk vindt om te snuffelen tussen oude serviezen, nostalgisch speelgoed, klein meubi­lair, emaille, klokken, tuindecoraties, boeken, platen, oude sieraden en handwerk geef ik de volgende data door: 30 juli en 13 augustus.
Hier schreef ik vorig jaar over deze antiekmarkt.

Toen ik vanmorgen met m’n spulletjes thuiskwam, had ik zin om er gelijk even een blogje over te maken. Wie weet zou er nog een bloglezeres zijn die hier in de buurt woont en die ook zin zou hebben om nog naar deze markt te gaan. Maar daar had ik geen tijd voor. M’n man had een dagje vrij want hij had ergens een afspraak. Gauw koffie zetten en de auto in. Morgen verder verslag.

Net als veel andere vrouwen in de zeventiger jaren kocht mijn schoonmoeder het Mies Bloch Kruissteekboek wat uitgegeven en gepromoot werd door het tijdschrift Margriet. En toen kwam er een enthousiaste jongedame bij haar over de vloer (ik!!!) die een oogje had op haar zoon. Maar ook een oogje op haar Kruissteekboek. Ik zag de foto van het borduurwerk op de voorkant en wilde het gelijk maken. Tussen het huis van mijn ouders en het huis waar ik het Kruissteekboek mocht lenen bevond zich de plaatselijke handwerkwinkel (nu helaas allang opgeheven) en daar kocht ik de aangegeven strengetjes borduurzijde en ik begon met borduren. Zoiets vergeet ik natuurlijk nooit meer! Ik heb enorm genoten van dit borduurwerk.

Nu is het heel veel jaren later en ontdekte ik dat oude Kruissteekboek tussen de op te ruimen spullen van m’n schoonmoeder. Met vergeelde patronen. Minder geschikt om te verkopen dus, maar wel heel geschikt om zelf te houden!
De afgelopen tijd ontdekte ik nog meer: namelijk dat er in Japan ook borduursters wonen die gek op deze Hollandse patronen zijn. Ik verstuurde al meerdere keren een paar van deze boeken naar Japan en kreeg juist weer bericht dat er een zending is aangekomen. Leuk dat ze daar ook zo van deze patronen houden.

Bij toeval zag ik het ineens: ik heb duizend blogjes gepubliceerd op Tweedehandswerk!

Vóórdat ik met deze blog begon had ik een paar jaar een andere dagelijkse blog en daar stopte ik mee toen ik de duizend blogjes had volgemaakt. Dus ik heb nu al tweeduizend blogjes geschreven!

Tweeduizend keer achter de computer gezeten en nagedacht over wat ik ga publiceren.
Duizenden foto’s gemaakt (en die ook allemaal netjes in mapjes bewaard).
En ook nog al die boeken en tijdschriften en handwerken, dat zijn er ook wel duizend.Tjonge….!

“The sea and the seashore have always been a rich source of inspiration for craftsmen, whatever the medium in which they work”.
Die zin staat op de achterkant van een origineel boek met de titel “Embroidery Designs from the sea.” Het boek heb ik al een jaar in huis en ik dacht: Ik zet het pas in m’n shop als ik er een mooie foto bij heb. Voor mijn man is het ‘medium in which he works’ z’n fototoestel en deze foto mocht ik van hem publiceren. Hij maakte deze foto twee weken geleden in Zeeland.
De auteur van genoemd boek, Barbara Snook, gebruikte haar borduurnaald als ‘medium in which she works’ en dat leverde verrassende kunst-uitingen op. Ik fotografeerde een paar bladzijden van het boek zodat je een idee kunt krijgen (te zien in de galerij van dit boek in m’n shop). De artieste gebruikte telkens iets uit de zee (schelp, anemoon, zeewier, zee-egel en nog zo’n 50 andere onderwerpen) om na te borduren in vrije expressie. Geen standaard-kruisjes dus, maar stitchy steekjes. Een inspirerend boekje om je borduurvleugels uit te slaan. Geïnspireerd door de zee.

Iemand vroeg me per mail of ik ook het patroon heb van het wandkleed “Leer ons alzo onze dagen tellen”. Het werd ook wel “Ons wandkleed” genoemd en dat geeft al aan dat een geliefd en bekend patroon was. Ik ging op zoek naar het patroon en vandaag vond ik het en nu kan ik de vraagsteller antwoord geven. En ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik dit liever niet wil kopiëren voor andere liefhebbers. Uit principe niet. Ik vind het leuk om overal op zoek te zijn naar oude patronen en die dan voor een paar euro weer door te verkopen. Maar het gaat me alleen om de oude (authentieke) patronen want ik wil verder geen auteursrechten negeren.
Hier word ik dus niet rijk van (er gaat best wel wat tijd zitten in zo’n blogje en dat allemaal voor die paar euro). Maar zolang het nog te overzien is, vind ik het leuk om zo bezig te zijn.

En ik vond nog meer: nòg zo’n borduurwerk van ‘Ons Wandkleed’. Dit is geborduurd op veel grover handwerkstof en het geheel is dus ook veel groter. Ik vond het half-afgemaakt en ben vorig jaar een paar keer naar een handwerkwinkel gefietst om precies het goede kleurtje bij te kopen om de rand af te maken. En daarna bleef het bij mij ook weer liggen. Zucht. Soms kost het heel veel doorlooptijd om iets af te krijgen…

Maar wèl heel leuk dat dit patroon na 50 jaar gewoon weer opnieuw gebruikt wordt! De maand-motieven zijn er leuk genoeg voor. Het patroon is destijds ook gepubliceerd in de Elisabethbode, en ik hoop dat ik daar nog wat exemplaren van tegenkom.

Al een tijdje had ik het idee om al mijn boeken over merklappen eens bij elkaar te leggen. Vandaag een mooie dag daarvoor. Vaak is het zo dat als je een voorkant eenmaal gezien hebt, dat je een boek dan sneller herkent.
Het boek “Zelf merklappen maken” kan twee keer besteld worden. Een leuk beginnersboekje met eenvoudige patronen.
Het boek “Merklap motieven” van Alberta Meulenbelt is een standaardwerk. Het staat boordevol met historische kruissteekpatronen. Een waardevol boek. Ik koop het elke keer als ik het tegenkom en er staat nu weer één exemplaar in m’n shop.
Het boek “Merklappen” van G.E. Boone is eveneens onder merklapliefhebbers vrij bekend en bevat veel mooie patronen en wat achtergrondinformatie.
De boeken “Door het oog van duizend naalden” door Cecile Dreesmann zijn twee keer uitgegeven. Het gele exemplaar is softcover en het witte exemplaar hardcover. Hierin een gedegen onderzoek naar de herkomst van oude merklappen en borduurlappen.
Ook de kleine boekjes (midden links op de foto) met de titel “Merklappen” zijn van Cecile Dreesmann. Erg leuke boekjes met compacte informatie. Ik plaats ze vandaag in m’n shop.
De twee kleine boekjes “Samplers” zijn Engelstalig en beschrijven dezelfde historie als de onze maar dan voor Engeland.
Dan zijn er nog vier boekjes die wel in m’n shop zijn geweest maar al verkocht zijn. Eén van deze boekjes ging gister op de post naar Frankrijk, waar ik dan weer uit opmaak dat er ook in het buitenland interesse is voor de merklappen-historie.
Vervolgens is er nog het boek “Merklappen” middenop de foto, wat ik zelf een leuke verrassing vond om tegen te komen. Het is uitgegeven door de Hema! Wat leuk dat die in 1987 ook een eigen boekje hierover hebben uitgegeven! Er staan geen complete merklap-patronen in, maar kleinere motieven die met een rand eromheen (zoals op de voorkant) heel mooi tot hun recht komen. Ik voeg het vandaag toe.
Tenslotte nog het boek van Joke Visser. Dit is mijn eigen exemplaar en staat niet in de shop. Al deze boeken op de foto zijn geschreven door auteurs van de vorige generatie, maar Joke Visser is een hedendaagse auteur die ook recent nog weer een nieuw boek heeft uitgebracht.

Wie weet zit er nog wat voor je bij.

Al een hele tijd is het blogje over oud beddegoed veel gelezen. Zijn er soms meer handwerkers daarnaar op zoek? In één van de reacties die ik kreeg schreef iemand dat die blauw gestreepte stof ook leuk is voor een dekbed voor een klein kind. Of een poppedekbed. Die opmerking kwam in m’n herinnering toen ik twee weken geleden in Markelo was. Daar is een klein museum waar in de zomer elke donderdag het zogenaamde dook roll’n te zien is en waar ook een aantal mooie merklappen, stoplappen en borduurlappen hangen. In een vitrine staan ook wat poppen met klederdracht en daartussen zag ik ook deze oude kinderwagen. Met een gestreept dekbed! Ik nam alvast een foto, want dat is leuker om te laten zien dan alleen de twee tijken waar dit blogje verder over gaat.

In het blogje “Oud beddegoed en oude fotoboeken” kondigde ik al aan dat ik nog twee oude tijken heb gevonden. Vandaag plaats ik ze in m’n shop. Daar kun je ook de maten lezen. De tip van het poppedekbed is nu wel genoeg benadrukt en ik ben benieuwd wat iemand hiervan gaat maken!

Oude beddetijk en oude dekbedhoes

Die stoere dekbedstof gebruikte ik nog even als ondergrond voor deze stoere schilderijen. Vroeger werden dit soort geborduurde schilderijen vaak op deze manier ingelijst. In onze tijd maken we die lijsten liever gauw los om het borduurwerk te hergebruiken. Ik plaats deze schilderijen in m’n shop en dan kan een eventuele koper aangeven of ik het borduurwerk los zal maken uit de lijst, of dat het zo mag blijven. Want eigenlijk is het toch wel authentiek zo! Het is gewoon even wennen, die lijsten….
Zeeman met pijp en Lezende vrouw

De muis is hier op hol geslagen. Of de hele computer? Telkens als ik de muis aanraak, dan gaat het beeld heel groot en dan weer heel klein. Ik wordt er gestoord van! Het lukte me net nog om één mailtje te sturen, maar het blogje wat ik voor vandaag in m’n hoofd had lukt niet. En nu geef ik het maar op. De letters dansen voor m’n ogen, het scherm verspringt van groot naar klein en er worden automatisch programma’s opgestart waar ik niet om vraag en foto’s opladen lukt al helemaal niet meer. Gewoon computerperikelen dus. M’n man zei al een paar keer dat hij een nieuwe muis ging kopen maar ik denk dat die stomme muis het nu helemaal heeft begeven. Om toch dit blogje te kunnen schrijven heb ik net de computer helemaal uitgeschakeld en weer opgestart maar het blijft behelpen met dat verspringende beeldscherm en dat onheilspellend geratel. Ik geef het op voor vandaag en ga m’n keuken eens een beurt geven.

En laat die muizen nou ook van ons fruit afblijven! Dit is echt om kierewiet van te worden! Stomme muizen!

Voor een ‘andere kijk op borduren’ ging ik naar Utrecht. Daar is een unieke tentoonstelling te zien over de borduurkunst in de middeleeuwen. De borduurkunst was een geëerd en geacht beroep wat vooral door mannen werd uitgevoerd. En ik vond het dan ook heel gepast dat ik deze tentoonstelling met een man ging bekijken: mijn zoon! Hij kwam met de fiets en ik met de trein en we liepen samen eerst onder die prachtige Domtoren door. Daarna liepen we op de zonnige zaterdag naar het nabijgelegen Catharijneconvent (foto rechtsonder in de collage).

In een tentoonstelling die nog ruim een maand duurt, is het “Geheim van de middeleeuwen” te zien. Dit geheim is dat de kerkelijke gewaden in de Middeleeuwen tot de meest waardevolle  kunstschatten behoorden. Deze pronkstukken, gemaakt van materialen als goudbrokaat, fluweel, gouddraad en zijde, waren kostbaarder dan schilderijen, beelden en gouden of zilveren voorwerpen.
Het museum toont nu de mooiste en zeldzaamste laatmiddeleeuwse gewaden uit nationale en internationale verzamelingen. Een tentoonstelling als deze was zelden of nooit eerder te zien (volgens een krant).

Een schilder ontwierp het patroon voor de borduurwerken. Om de compositie over te zetten op het opgespannen linnen werd van de tekening een carton gemaakt. Een geborduurde scène bestaat meestal uit verschillende onderdelen. Onder geborduurde baldakijnen of bogen werd ruimte uitgespaard voor heiligenfiguurtjes. Deze figuren werden als losse borduurwerken uitgevoerd en in een later stadium toegevoegd. Om een indruk te krijgen van het vele werk werd in de tentoonstelling verteld dat een borduurder een hele week werkte aan één figuurtje.
Ik fotografeerde een paar details van een kazuifel waarop de Boom van Jesse werd uitgebeeld. Bovenin koning David en middenop het bekende tafereel van de heilige familie. Op de rug van dit kostbare kazuivel waren nog zes andere koningen afgebeeld.

In de middeleeuwse kerken gold het uitgangspunt: Deo optimo maximo: voor God is alleen het mooiste goed genoeg. Een middeleeuwse kerk zag men als het Huis van God en gebouw en interieur moesten een afspiegeling zijn van het hemelse Jeruzalem: de stad die schittert als edelstenen en waar de straten van goud zijn. Daarom werden de kerken versierd met gekleurde beelden, grote schilderijen en schitterend goud- en zilverwerk. En ook de kleding van de geestelijken was dus zeer luxueus. Gewaden van kostbare stoffen met goudborduurwerk. De prijs van nieuwe kleding was aanzienlijk: geen ander kunstwerk in de kerk was zo duur. Een set gewaden kostte wel drie keer zoveel als bijvoorbeeld een nieuw orgel.
Deze foto nam ik na ons museumbezoek in de St. Willibrordkerk, eveneens in het centrum van Utrecht.
Maar nu weer terug naar de tentoonstelling:

Door het verwerkte gouddraad kan de uitrusting van een bisschop wel dertig kilo wegen. Hij draagt verschillende lagen over elkaar. Als eerste een wit linnen albe (onderkleed). Daarover een amict, een halsdoek die de kostbare overgewaden moet beschermen. De priester die de mis opdraagt heeft een kazuifel aan. Bij andere gelegenheden draagt hij een koorkap, een capevormige mantel. Deze wordt aan de hals gesloten met een koorkapsluiting en aan de achterzijde versierd met een koorkapschild. En die zijn ook allemaal rijk versierd.

De middeleeuwse kerkelijke gewaden bestaan uit een geweven basisstof van zijde of fluweel, waarop de geborduurde ornamenten zijn bevestigd. In de loop der tijden werden de liturgische gewaden nogal eens verknipt en gemoderniseerd, en versleten stukken werden weer vervangen. Soms was het nog moeilijk om te achterhalen hoe een oorspronkelijk gewaad eruit heeft gezien. Er is veel onderzoek gedaan om te weten hoe de gewaden tot stand zijn gekomen, wie eraan geborduurd heeft etc. En in het museum is ook veel moeite gedaan om wat van de achtergrond en werkwijze door te geven. Zo kon je bijvoorbeeld kleine stukjes goudborduurwerk onder een loupe bekijken en was er uitleg over de namen van de verschillende gebruikte technieken. Als je  zo’n stukje stof onder de loupe ziet, is de bewondering nog groter.
Het Catharijneconvent bezit één van de belangrijkste collecties Nederlandse laatmiddeleeuwse paramenten ter wereld. Wie hierin geïnteresseerd is: van harte aanbevolen om deze tentoonstelling ook te bekijken. Maar als de reis naar Utrecht te ver is (of als daar geen zoon hebt wonen….) dan kun je ook een idee krijgen via de website van dit musuem, waar een paar interessante filmpjes zijn te zien.

Ik ging een dagje uit en daar hoorde ook bij: haken in de trein. De kadans van de trein combineert goed met de kadans van de ritmische haaknaald. Bij terugkomst waren er een paar mailtjes over haakwerk en die heb ik beantwoord, maar ook nog even dit blogje. Ik vind het grappig dat ik nu ook hoor bij de mensen die seizoens-effecten kunnen merken in ‘de handel’. Oftewel: wat leuk om te merken dat nu het zomer is prompt bijna al m’n Durable-boekjes werden besteld (ik heb er nog één over).  Dat zijn dan ook fijne boekjes om uit te haken, omdat ze gecombineerd worden met een dosis nostalgie. Mochten anderen ook nog wat oude haakboeken willen bestellen, dan is het mogelijk om op de pagina van mijn shop rechts in de kantlijn bij “Zoek een artikel” iets in te vullen. Vul bijvoorbeeld “Haken” in en dan krijg je een overzicht van alle boeken waar iets over haakwerk in staat. Maar soms moet je ook een beetje creatief zijn in wat je hier invult. Als je bijvoorbeeld “Haakwerk” intypt dan krijg je nog een paar andere boeken. Voor deze collage heb ik er alvast een paar bij elkaar gezocht. Wie weet zit er nog wat bij voor iemand die deze oude patronen weer leuk vindt.
Morgen een verslag van m’n dagje-uit. Het was mooi. En op de terugweg bleef m’n haakwerk in de tas zitten. Te moe…. te warm….

Ik ga een dagje met m’n zoon op stap en deze tas neem ik mee. Gauw alles erin stoppen en naar de trein!

Via het contactformulier kreeg ik zojuist de vraag of ik het patroon heb van een wandkleed wat door de Stichting Goed Handwerk is uitgegeven. M’n antwoord is: Ja, ik weet welk je bedoelt en heb het wandkleed zelf ook. Vorig jaar gekocht en zojuist opgezocht en deze foto gemaakt. Ik was er reuze blij mee toen ik het ergens zag. Want mijn moeder heeft al meer dan veertig jaar precies zo’n wandkleed hangen en iets wat je vroeger bij het opgroeien vaak zag, heeft nog meer bekoring als je het later nog eens ziet. Deze kocht ik dus en ik was er nog niet toe gekomen om het ook in m’n shop te plaatsen. Maar het patroon hiervan wil ik wel verkopen, en daar kwam dus zojuist een vraag over. Wel een toepasselijke vraag trouwens, zo vlak na mijn blogje van vanmorgen. Over de zandloper-quilt. Leer ons alzo onze dagen tellen….

Ik krijg de laatste tijd wel vaker vragen of ik een bepaald patroon heb. Dat vind ik leuke vragen! Daaruit blijkt dat handwerksters op zoek zijn naar bepaalde patronen, die ze zich nog van vroeger herinneren. Ik probeer er telkens zo goed mogelijk antwoord op te geven. Maar in de vakantie-tijd duurt het soms wat langer. Dus liever niet de dagen tellen tot ik antwoord geef….

Blogjes met dubbele boodschappen zijn lastig. Om te schrijven en om te lezen denk ik ook wel. Want wat wil ik nou eigenlijk communiceren? Eerst laat ik een foto zien van een paar stootblokken op de rails. Wil ik daarmee communiceren dat de weg soms doodloopt? Dat is wel heftig.
Soms letterlijk. Na een lang leven overlijdt er soms iemand. De levensweg kwam ten einde. Een paar weken geleden vertelde ik vrij uitgebreid over het overlijden van mijn schoonmoeder. En daarna gingen we een paar dagen naar Zeeland en kan ik weer een hele week vullen met blogjes met verhalen en foto’s van wat ik daar allemaal meemaakte. Ik ben er nog niet eens mee klaar want ik heb nog meer foto’s liggen.
Maar ja, zo’n life-event werkt natuurlijk nog wel een tijd door. Bij mijn man en zijn broer en zussen. Bij mij. Bij andere betrokkenen. Deze week ging m’n man weer aan het werk en kreeg condoleances van collega’s. En die vertelden dan gelijk verhalen over hoeveel impact het op hun had, toen hùn vader of moeder….. Dat zijn goede verhalen. Ze bevestigen de impact.

Terug naar de stootblokken. Ik fotografeerde ze op de Maasvlakte. We waren op weg naar Zeeland voor een korte vakantie en konden pas om drie uur in het huisje. Het was nog lang geen drie uur en we waren al vlakbij Rotterdam. Daar zagen we bordjes met “Maasvlakte” en ineens wisten we het: “Daar wil ik altijd nog eens een kijkje nemen!” Aldus mijn man, en die zat achter het stuur dus hij kon de afslag nemen. En toen: Wow! Kilometerslang dat uitzicht op al die industrie. Op die stralende zomerdag. Vlak land. Nieuw land. Vol met fabrieken en kabels en hijskranen en schepen en ingewikkeld uitziende constructies. Zò indrukwekkend! Echt supermooi om te zien. We reden net zolang door tot we een mooi plekje vonden om even te stoppen en dat was bij die stootblokken. Ik haalde gauw een quiltje uit de auto en terwijl de zeemeeuwen om ons heen krijsten, probeerde ik het te fotograferen. Nee, werd niet mooi. Dan maar een slokje water. En toen reden we weer verder. Voor ons was de vakantie toen al volop begonnen: de weg ernaar toe is ook om van te genieten. En een paar uur rondzwalken in onbekend gebied vinden we heerlijk!
Het werd nog wat mooier. We zagen nu ook bordjes met strand, en die volgden we ook. Als je daar voor het eerst bent, dan weet je niet wat je ziet. We waren er gewoon stil van. Kilometerslang een mooie rustige weg langs nieuwe duinen. Alles nieuw aangelegd en nog heerlijk rustig. En ik dacht nu dat jullie misschien wel eens een foto van mijn man willen zien. Zo liepen we daar. In rouw, maar ook in blijdschap.

En daar nam ik deze foto van mijn Zandloperquiltje. Het is hetzelfde motief als het herinneringsquiltje wat ik kort geleden  hier liet zien. Ik sneed lapjes van 7 inch twee keer diagonaal doormidden en verschoof ze net zo lang tot ik het een mooi geheel vond. En toen naaide ik ze weer aan elkaar. Een zandloper-motief dus. Zandloper: de tijd verloopt. Maar ook: we waren zelf zand-lopers. We liepen samen over het zand. En beleefden rouw en plezier.

Gister was ik bij m’n zus en zij maakt zich nu ook klaar voor een vakantie in Zeeland. “Wist je dat je dan vlakbij de nieuwste stranden van Nederland bent?” Nee, dat wist ze niet. Dus vertelde ik het haar. En nu ook aan jullie: als je nog een rustig strand zoekt, dan kun je naar de Maasvlakte rijden. Het is prachtig daar.

Verdeeld over twee musea in Zeeland hangen 80 ingestuurde quilts met als thema ‘Bloei’. Ze zijn gemaakt voor een wedstrijd. Alle quilts zijn eigen ontwerpen waarbij kleur en bloemen de hoofdrollen spelen.
De musea waar deze in totaal 80 (kleine) quilts te zien zijn: Historisch Museum de Bevelanden in Goes, en het Fruitteeltmuseum te Kapelle. Ik ging vorige week alleen naar eerstgenoemd musea en werd zeer bekoord door de kleurenexplosie en het kunstzinnige en kleurige quiltwerk. Zo mooi! Het is niet mijn gewoonte om al te veel foto’s van anderman’s (en vooral andervrouw’s) werk te laten zien op mijn blog en nu heb ik het op deze manier opgelost: ik maakte een collage van negen details van deze quilts. Ik wil graag recht doen aan het prachtige werk en vermeld ook de namen van de maaksters en de titels die zij aan hun quilts gaven. Van links naar rechts en van boven naar beneden:
Afghaanse lente (Hilde van Schaardenburg), Veldboeket (Ria Vermazen), Mijn bloementuin (Janny de Breuk), Zomernacht (Rineke van Zeeburg), Zonnebloemen (Nienke Smit), Appelbloesem (Rita Dijkstra), Happy Little Wink (Marjolijn van Wijk), Bloeiend Corsica (Corinne Zambeek), Zomerexplosie (Jo Huijsman).

Om aan te sluiten bij die laatste titel: een zomerexplosie: dat was het zeker! Heel mooi om te zien!
Elke woensdagmiddag zijn er ook quiltdemonstraties in genoemde musea. En als je daar bent kun je ook stemmen welke je de mooiste vindt, want het is tenslotte een wedstrijd, georganiseerd door het Quiltersgilde.

In de Merklappengang van het Historisch Museum De Bevelanden in Goes zijn merklappen te bewonderen uit de collectie van Berthi Smith Sanders. Twintig jaar geleden kon zij een unieke collectie merk- en stoplappen kopen die gemaakt zijn in het Burgerweeshuis van Amsterdam. Zij werd daardoor zo geboeid dat ze een onderzoek startte en twee jaar geleden publiceerde ze daarover een boek. Dit boek kreeg in Nederland veel bekendheid en mede hierdoor kwam er ook meer aandacht voor de stoplappen (die vaak ouder zijn dan de merklappen). Zowel de merklappen als de stoplappen die vroeger gemaakt werden door meisjes en jonge vrouwen zijn fascinerend om te zien. En vooral als er zo duidelijk een beeld wordt gegeven van de tijd en de omstandigheden waarin ze zijn gemaakt.

De tentoonstelling in Goes werd in maart geopend en ik kreeg van Berthi een uitnodiging en ik had het in m’n agenda staan en was er bijna naar toe gegaan. Maar op het laatst werkte het niet uit maar nu was ik vorige week tijdens onze korte vakantie in Zeeland in de gelegenheid om ernaar toe te gaan. Blij dat dat kon, want het is een prachtige tentoonstelling. Berthi schreef zelf (op haar weblog, waar ze nu na 9 jaar mee is gestopt) dat het vrij uniek is dat haar collectie nu in één keer te zien is. En nu ik deze heb gezien denk ik dat het ook heel bijzonder is dat deze juist hìer (ik bedoel: in Goes) werd tentoongesteld. Want het museum was vroeger óók een ‘Burgerweeshuis’. Als je het prachtig gerestaureerde gebouw doorloopt, zie je haast voor je hoe de meisjes daar hebben rondgelopen. En een film brengt de geschiedenis ook duidelijk (en aangrijpend) in beeld.

Ik denk dat ik zò in het bewonderen van de merk- en stoplappen opging, dat ik vergat foto’s te nemen van de stoplappen. Dat ga ik later nog wel eens goed maken op een andere manier.  Wel nam ik nog een foto van de collectie Mangeldoeken die beneden in het museum was tentoongesteld. Deze zijn ook van Berthi.

Om het linnengoed glad en glanzend te maken werd het vroeger gemangeld (rechtsonder op de foto zie je zo’n mangel). Het linnen werd opgerold en ter bescherming werd er een mangeldoek omheen gerold. Dit werd in de mangel net zo lang heen- en weer gerold tot het glad en glanzend was. In Nederland waren deze mangeldoeken eenvoudig want op zolder (waar het werk werd gedaan) zag toch niemand ze. Maar in Duitsland werd er op een gemeenschappelijke plaats in het dorp gemangeld en daar kon je dus pronken met een mooie mangeldoek. De Duitse doeken zijn dan ook versierd met allerlei was-motieven.
Rond 1900 verdween deze traditie want toen kwam de strijkbout op.

Wil je deze collectie in Goes ook nog zien, dan kun je terecht tot begin november 2015.
Informatie over het museum De Bevelanden vind je hier, en in haar één na laatste blogje kondigde Berthi zelf deze expositie ook aan en vind je verdere informatie op haar eigen weblog. Van harte aanbevolen (als je in de buurt bent).

Op de zolder van het museum De Bevelanden in Goes (daar was ik vorige week) worden de klederdrachten van die streek getoond. Te zien is hoe de streekdracht zich ontwikkelde en hoe protestant en katholiek steeds sterker gingen verschillen.

Ook is te zien waar de materialen voor kleding en sieraden vandaan kwamen. Verschillende filmpjes tonen beelden en interviews met draagsters en ex-draagsters en dat maakt een bezoek aan dit deel van het museum heel levendig.
Op deze afdeling wordt ook de ontwikkeling van de Zeeuwse muts getoon.

Daarnaast is er aandacht voor Zeeuwse levenskant, dat is kant die speciaal bij geboorte, doop, huwelijk en rouw gedragen werd. Ook het opmaken van de mutsen wordt getoond.

Op zon en feestdagen droeg men vroeger de beste kleren. En bij deze zondagse dracht hoorden natuurlijk ook de mooiste sieraden. Die zijn ook te zien bij deze protestantse kerkgangers. Ze zijn getooid met gouden stikken, spelden en halskettingen van bloedkoraal. Bij de mannen zijn duidelijk de grote zilveren broekstukken te zien. Dit schilderij toont een middagdienst want de vrouwen dragen een bont schort. Bij de ochtenddienst werd een zwart schort gedragen.
Dit schilderij is gemaakt door J.C. Klinkenberg, die leefde van 1842 tot 1924. Het werd in 1912 door museum De Bevelanden aangekocht en daar zag ik het vorige week, in een klederdracht-expositie. Ik vond het zo mooi dat ik het graag wil doorgeven middels deze blogfoto.

Overal zie ik prachtige en grote rozen bloeien. Een zalmkleurige roos met een flower-fairy is ook als borduurpakket verkrijgbaar geweest en de patronen daarvan worden door sommigen nu opnieuw gebruikt om te borduren. Mijn zus is bezig om alle zes flower-fairy’s na te borduren. De patronen daarvan zijn vroeger ook in een Ariadne verschenen maar in een uitvoering die nogal moeilijk te lezen is. Ze heeft daarom het patroon gecopiëerd en kleurt telkens een gedeelte in van een kleur waar ze mee bezig gaat. Dat maakt het naborduren een stuk gemakkelijker. Misschien een tip voor anderen? M’n zus heeft ook wel eens een borduurpatroon meerdere keren gecopieerd (en vergroot) en dan kun je op de verschillende vellen ook een eigen kleursysteem aanbrengen.

hier en hier schreef ik eerder over flower fairy’s. Ik kreeg er nog een vraag over en maakte toen dit extra blogje, wat ik voor vorige week had klaarliggen. Maar gelukkig bloeien de rozen nu ook nog volop.
Overigens heb ik nog drie geborduurde flower fairy’s in m’n shop: van de skilla (of sterhyacinth), de rode klaver en de braam.

De flower fairy’s werden in de jaren twintig van de vorige eeuw getekend door Cicely Mary Barker en zij maakte bij elke tekening ook een gedichtje. Dit is het gedichtje wat bij de roos hoort:

Best and dearest flower that grows,
Perfect both to see and smell;
Words can never, never tell
Half the beauty of a Rose-
Buds that open to disclose
Fold on fold of purest white,
Lovely pink, or red that glows
Deep, sweet-scented. What delight
To be Fairy of the Rose!

Een week geleden kwamen we aan in een vakantiehuisje in Zeeland en nu zijn we weer thuis. Op het moment dat ik net achter de computer ging zitten op maandagmorgen, krijg ik een mailtje van het vakantiepark met het verzoek om een enquete in te vullen. Dat ga ik zo wel doen, maar eerst even bloggen. Ik denk trouwens niet dat er een vraag zal zijn of ik vond dat er genoeg ruimte was om wat spulletjes neer te leggen. Die ruimte was er volop, en daar zou ik ze best een compliment over willen geven. Naast nog wat andere (zinvollere) complimenten natuurlijk. Zo was er op een kastje voldoende ruimte voor wat spullen en boven het kastje hing een schilderijtje. Dat haalde ik weg en daar hing ik zojuist aangekocht tapisserie-schilderij van Willem van Oranje op. Dat vond ik een mooi gezicht en de hele midweek keek ik er met plezier naar.
Boven de verwarming (die we niet nodig hadden) was ook nog een mooi plekje. Daar kwamen twee geborduurde schilderijtjes te staan die ik in Goes vond. Want we konden het natuurlijk niet laten: ook op vakantie duiken we graag een kringloopwinkel in! Vooral als het zo warm is, zijn kringloopwinkels in grote loodsen fijne koele plekken om naar toe te gaan.

Maar ik hield me wel in. Dit grote tapisserie-werk bijvoorbeeld liet ik liggen. Maar ik nam er wel een foto van. Eigenlijk vooral omdat ik er eens wat over wilde zeggen. Het is me opgevallen dat de prijzen voor borduurwerken in kringloopwinkels enorm omhoog zijn gegaan. Voor dit soort schilderijen wordt al gauw 35 euro gevraagd en die prijs is geen uitzondering. Voor mij is het dan niet meer interessant om zo’n borduurwerk te kopen en het in m’n shop weer door te verkopen. Niet dat dat erg is overigens. Het is voor mij meer een indicatie dat de prijzen voor m’n borduurwerken toch niet al te hoog zijn.

En er was nog genoeg over wat ik wel wilde kopen. Willem van Oranje kreeg nog wat gezelschap. Eén van deze schilderijen plaats ik alvast in m’n shop maar de rest moet nog even wachten tot later. Eerst moet ik weer op stap om naar een verre (gespecialiseerde) tandarts te gaan. Ook dat is weer ‘werk’ voor de maandagmorgen. Maar met zulke goede dagen achter de rug merk ik dat ik er weer tegen kan. En het laatste zetje krijg ik van de vader des vaderlands, die bekend stond om zijn doorzettingsvermogen. Daar neem ik dan maar een voorbeeld aan. Weer aan het werk!

Een etappe van de tour de France eindigt vandaag letterlijk middenin zee. Vanmiddag komt het wielerpeleton aan bij de Neeltje Jans bij de Oosterscheldekering en zijn alle ogen van sportliefhebbers gericht op dit prachtige bouwwerk in Zeeland. Wij waren daar een paar dagen eerder. We zagen alle dranghekken al klaarstaan, en een heleboel bordjes langs de wegen kondigden aan dat je daar op zondag 5 juli even niet kon rijden. Maar tijdens die warme dagen op 1 en 2 en 3 juli was het daar nog heerlijk rustig. We zaten lekker met onze stoeltjes op één van de vele mooie plekjes in Zeeland. Links zagen we de Zeelandbrug en rechts de Oosterscheldekering. Ik denk niet dat ik nu nog een tour-tourist een plezier kan doen met de lokatie van dit plekje, maar mocht je het toch een keer willen opzoeken dan vertel ik waar het is: in de buurt van Stompetoren. Met uitzicht op beide bruggen dus!

Uitzicht: daar gaat het allemaal om! Dit is het uitzicht vanaf een dijk bij West-Kapelle. Even later reden we langs die vuurtoren en zagen een bordje dat je hem ook kon beklimmen. Er kwamen net een paar toeristen naar beneden en die waren zo enthousiast dat we het ook waagden. Het was lang geleden dat we zoiets deden en we vonden het fijn om te merken dat het (weer) kon! En ook superlekker om met 35 graden bovenop de koele zeebries te vangen.

Schaduw: daar draait het ook allemaal om als het zo warm is. Daar bij West-Kapelle was een kilometerslange dijk waar je zo met je auto kon rijden. Dus niet òp de dijk, want daar zijn wel vaker wegen bovenop. Maar een soort promenade onderaan de dijk. En dat ging kilometerslang zo door. Overal stonden geparkeerde auto’s met met parasollen. We reden nog even door en vonden toen het allermooiste plekje: in de schaduw van de vuurtoren. Nu hadden we uitzicht èn schaduw.

Toen we weer thuis waren, kregen we een appje van onze zoon. Hij woont in Utrecht en zag een helicopter langs z’n flat vliegen. Voor de zekerheid zwaaide hij maar even. En daarna ging hij ook maar even naar beneden om naar de Tour de France te kijken. Als die door je stad rijdt, dan zou het ook gek zijn als je dat niet deed. Stond hij daar met een paar vrienden. “Zoef”, en het was weer voorbij. Nog een keer ‘Zoef’ en weer voorbij. Na een paar zoeven zeiden ze: “Zullen we dan maar gaan zwemmen?”

Best wel leuk, al die drukte bij de Tour de France in Nederland. En ook best wel grappig dat m’n zoon die wielrenners voorbij zag komen. En mooi dat Utrecht en Zeeland zichzelf kunnen presenteren door een uniek evenement met hoge promotiewaarde. Maar ik hou toch meer van de rust en de stilte. Deze foto is ook bij Stompetoren genomen. We hadden toen onze auto alweer ingepakt en waren op de terugweg. We hadden wat moeite om afscheid te nemen en kozen nog wat mooie pauzeplekjes uit. Zo heerlijk rustig daar!
Dus dit is eigenlijk ook een soort promotie van deze mooie provincie. Dit keer zelfs zonder enig handwerk op de foto’s. En al helemaal geen zoef….

De laatste jaren zijn er mooie nieuwe haak- en breiboeken verschenen die weer helemaal passen bij de huidige mode. Aan het begin van deze haak- en brei-opleving (wat zo ongeveer samenvalt met het begin van deze eeuw) verschenen er ook al boeken die voor die tijd vooruitstrevend en vernieuwend waren. Zoals de boeken van Erika Knight. Zij was in in die tijd een internationaal bekend textielontwerpster en een expert op het gebied van mode. Ze werkte als ontwerpadviseur voor vooraanstaande modehuizen en had een enthousiaste schare aanhangers voor wie ze een aantal stijlvolle modellen beschreef, zodat ze konden worden nagehaakt of gebreid. Dat leverde prachtige boeken op die ook nu nog heel fraai zijn om door te bladeren. Ik verkocht al eerder een boek van deze topontwerpster, en nu kreeg ik er weer een vraag over. Dus zocht ik even in m’n voorraad om te kijken wat ik nog heb. “Eenvoudig haken” stuur ik straks op naar België, en “Breien voor binnen” heb ik dan nog over. Voor de liefhebber. Als dat ook besteld wordt, ga ik het eerst zelf nog een keer doorbladeren want het is echt een prachtig boek. De ontwerpster verstond de kunst om met eenvoudige steken mooie resultaten te bereiken. En wat nog meer is: die werden ook nog eens prachtig gefotografeerd.

(“Eenvoudig haken” bladerde ik nu al een keer door en zag een mooi-gefotografeerde bladzijde met een stijlvolle granny-square-deken. Leuk voor ons nu om te weten want de granny-square dekens werden de afgelopen jaren populair zoals nooit tevoren. Door dit boek kunnen we nu dan zien dat die opleving dus al in 2003 werd gestimuleerd.)