We maakten nog een wandeling op Goede Vrijdag, en nu is het Stille Zaterdag. De mensen die het lijden van Christus hadden gezien waren stil. Niet alleen zijn vrienden, maar iedereen die op Golgotha getuige was geweest of ervan hoorde, werd daar stil van. Dit was toch de man die alleen maar het goede voor de mensen zocht? Vooral voor diegenen die niet voor zichzelf konden opkomen: de armen, de blinden, de melaatsen? Dit was toch degene die zei dat hij de Redder van de wereld was en namens God sprak? En nu was hij dood.

Waarom? Wat is er mis met deze wereld, dat het kwaad het steeds maar weer wint? Dat alle hoop op een betere wereld steeds de grond wordt ingeslagen? Stille Zaterdag is een dag om daar bij stil te staan. Bij wanhoop, bij verlies, bij dat wat je bent kwijtgeraakt. Maar ook bij ‘wat is werkelijk waardevol in mijn leven?’
Op onze wandeling kwamen we de eerste bosanemonen tegen. Uit de dorre en droge grond waren die weer gaan bloeien.

Ik had een klein handwerkje bij me, ook weer van filet doorstopwerk. Een duif.
De tekst voor dit blogje haalde ik hier vandaan.

Begin deze week probeerde ik m’n Amager-borduurwerk af te maken. Het ligt er al maanden. Ik besloot om het middenstuk wat anders te doen dan het patroon en dan merk je dat je overal vastloopt. Dan klopt dìt niet meer en dan past dàt er niet meer tussen. Als ik gewoon het patroon had gevolgd, dan was het allàng klaar geweest. Dan was ik niet vastgelopen. Maar het is net als met het leven: je wilt je eigen weg gaan. Soms werkt dat uit, en soms wat minder. En je merkt dat je eigenlijk behoefte hebt aan een leidraad. Aan patronen, aan leiding. Aan iemand of Iemand die boven jou staat.

Vandaag is het Goede Vrijdag. Voor iedereen anders. Een dag om te bezinnen of een dag om van alles te doen. Voor ons beide. Ik heb wel vier afspraken vandaag maar wilde ook nog even een blogfoto maken. M’n oog viel op de frivolité-kleedjes uit de familie. Die liggen hier al jaren in de kamer. Op sommige dagen betekenen die familie-dingen meer voor je dan op andere dagen. Patronen en Relaties. Vrijheid en Gebondenheid.

Goede Vrijdag. Altijd Anders, en altijd Actueel.

Filetdoorstopwerk. Goede vrijdag gewenst!

Lijden en dood. Het roept vervreemding en verbijstering op. Ontzetting en ontzag. Voor iets wat zoveel groter is dan wij kunnen bevatten.
Vandaag en morgen staat opnieuw het lijden van Christus centraal. Net als in al die vele voorgaande jaren. Al die eeuwen hebben christenen stilgestaan bij het lijden van Jezus, maar sinds een aantal jaren komen ze op witte donderdag juist in bewéging. Christenen en niet-christenen lopen in een grote stad in een massale processie achter een groot verlicht kruis. The Passion is een groot en uniek muziekevenement geworden, om een nieuw publiek kennis te laten maken met het verhaal van het lijden van Jezus. Zelf hoor ik bij het ‘oude publiek’ wat de voorkeur geeft aan de Mattheus Passion. Een paar weken geleden gingen wij naar een uitvoering en sindsdien zitten de beroemde melodieën en woorden weer in m’n hoofd. Op elk moment van de dag kan er weer een melodie in m’n hoofd opklinken en dan zing ik dat even. “Herrliebster Jesu, was hast Du verbrochen, dass man ein so solch scharf Urteil hat gesprochen?”

Het zijn vreemde weken. Ik leef wat. Ik blog wat. Ik bel wat. Ik kook wat. Ik praat wat. Vooral met m’n moeder praat ik wat. Ik ga naar haar en ik ga weer naar huis en het houdt me allemaal wel bezig. En intussen leef ik nog een beetje naar Pasen toe, maar niet zo veel want m’n hoofd zit al vol. En dan ineens dring het toch tot me door. Lijden en dood. Het is er in onze mensenlevens. Verlangen naar vreugde, maar ieder heeft ook een portie lijden in het leven. Theologen zeggen: “Jezus aan het kruis gaat over het lijden van ons allemaal.” Vandaar die massale belangstelling tegenwoordig voor The Passion. Het kruis roept vervreemding op, maar tegelijk ook het besef: “dit gaat over het wezen van ons bestaan.”

In een aria van de Mattheus Passion werd gezongen: “Erbarme Dich”. Wie de melodie kent, weet hòe lang die woorden kunnen blijven hangen. Verlangen naar Erbarmung.

En nu ga ik na een drukke dag ook even de tv aanzetten, en een stukje kijken van The Passion.

(de foto’s zijn van dit antieke kleedje, wat ook in m’n shop staat.)

Helder blauw met narcissen-geel, wat is dat een mooie combinatie. Ik kreeg een foto van mijn schilderende schoonzus. Ze schilderde een narcis in een Delftsblauw vaasje. Toen wilde ik dat gelijk ook even nadoen met een foto, maar m’n (gekochte) narcissen waren eigenlijk al te ver heen. Ik legde ze op een mangeldoek, met ingeweven bloemmotief. De geschiedenis van mangelen en mangeldoeken is door Berthi Smith beschreven en haar boekje heb ik in mijn shop geplaatst. Mangeldoeken dienden ter bescherming van het linnengoed wat gemangeld moest worden om het water eruit te wringen. Nu hebben we de wasmachine en droger, en de doeken zijn een herinnering aan hoe hard er vroeger werd gewerkt, en hoe dat vaak ook ‘in stijl’ gebeurde.

Fijn om een vaasje narcissen in huis te hebben. Je koopt ze ‘als potlood’ en kunt er bijna een week van genieten. En als dat je dat te kort vindt, dan kun je ze dus schilderen (zoals m’n schoonzus doet, zie Waldmark.com). Of borduren! In de agenda van de Haandarbejdets Fremme uit 1966 staat bij elke maand een bloemen-ontwerp van Gerda Bengtsson. Niet half-uitgebloeid, maar stralend en sprankelend vrolijkt het zonnige geel de dag op.

Volop haak-patronen voor kleedjes en kleden, gordijntjes en gordijnen, spreien en stola’s. Geen enkel kleedje is hetzelfde en de variatie is eindeloos. Maak iets wat precies bij je past! Ik plaats weer een flink aantal nieuwe oude leuke sprankelende haak-tijdschriften en kleine boekjes in m’n shop. Voor heel veel haakplezier en een klein beetje keuze-stress.

Een mooi handgeweven kleedje gevonden: een haan (of is het een kip?)  in felle kleuren. Het kleedje is gemaakt in Oost Europa. Misschien al iets langer geleden, want de franjes zijn wat versleten. Maar het kleedje zelf nog lang niet; je kunt er nog heel lang tegenaankijken en telkens bedenken hoe leuk het is. En dan ook telkens zien hoe mooi het is gemaakt, waarschijnlijk van linnen.

“Needlepoint, or canvas embroidery, is one of our oldest and most beautiful crafts.” Dat staat op de achterkant van één van deze boeken, die alledrie “Needlepoint” in de titel hebben. Kenmerkend is dat een draad door een aftelbaar open weefsel (canvas) wordt gestoken, en dat kan op veel verschillende manieren. Vanaf de 17 eeuw werd Bargello populair, en in de 19e eeuw het Berlijnse woolwork. In musea maar ook op de foto’s in deze boeken kun je je verbazen over de verfijning en de prachtige voorwerpen die vroeger werden gemaakt. De voorbeelden van vroeger zijn nog altijd beschikbaar en mooie plaatjes en patronen dagen altijd weer opnieuw uit om zelf iets te willen maken. En dan is het verrijkend om iets van de geschiedenis te weten. Het sterke van deze boeken vind ik de combinatie van teruggrijpen op de geschiedenis, en de uitleg om ook nù weer aan de gang te gaan.

Needlepoint – The creative art of needlepoint tapestry – The Needlepoint book

Liever een Nederlands boek? Het boek Het fijnere naaldwerk is een vertaling van een Engels boek en behandelt ook de vele ‘needlepoint’-mogelijkheden.

De vaasjes op de foto zijn van Sint Maarten. Dit is gemaakt in de veertiger en vijftiger jaren in een pottebakkerij in Rhenen. Kenmerkend voor dit porselein is de verfijnde en strakke vormgeving. Mijn man is verzamelaar van deze vaasjes en af en toe koopt hij er eentje bij. Dit weekend kwam er weer een pakje met een vaasje en had hij zin om alles eens bij elkaar te zetten. Ik was net bezig met een linnen doek, en daar komt dat fijne porselein erg mooi op uit. Er zitten twee opengewerkte randen in en daarmee is deze doek geschikt om bijvoorbeeld in een lade van een buffet te leggen. Want ook oud gegraveerd glas of wat zilveren spulletjes komen er goed op uit. De doek is niet afgewerkt, maar wel mooi genoeg voor een sierplekje voor wie er wat in ziet. Mooi handwerk op fijn linnen past goed bij dierbare spulletjes.

En natuurlijk kun je de linnen doek ook gebruiken om zelf wat op te borduren.

Wat werd er in de tweede helft van de zeventiger jaren enorm veel gehaakt! In het Duitse tijdschrift “Kunst häkeln” verschenen kunstig-vormgegeven foto’s en patronen van heel veel prachtige gehaakte kleedjes. Deze tijdschriften verschenen ook op de Nederlandse markt, met een vertaling van de patronen op een aparte bijlage. De gehaakte blijdschap spat van deze foto’s af. Wat een enorme diversiteit aan patronen en mogelijkheden! Deze tijdschriften heb ik graag in mijn shop. Voor retro-en-hip haakplezier!
De onderste collage is samengesteld met vier achterkanten van deze tijdschriften. Kunsthaken!

Tijdens ‘Earth Hour’ was het een uur lang donker op zaterdagavond. Met veel bombarie en een compleet media-spectakel mochten burgemeesters op rode knoppen drukken en toen ging de verlichting van de Erasmusbrug en de Eiffeltoren uit. Duizenden mensen stonden erbij te juichen alsof het de start van een vuurwerk was. Het leek op de omgekeerde wereld en dat is het natuurlijk ook. ‘Donker’ als het nacht is hoort juist heel normaal te zijn. De aktie om bedrijven en overheden en particulieren op te roepen om een uur lang het licht uit te doen, is een jaarlijks initiatief van het Wereld Natuur Fonds. Wie meedoet, staat even stil bij de toekomst van de aarde. De aarde lijdt onder de overheersing en uitbuiting van mensen. Het zou allemaal wel een beetje mìnder mogen. Minder vervuiling, minder licht ’s nachts. Minder lucht- en lichtvervuiling.

Tijdens dat ‘Uurtje Aarde’ deden wij ons best om snel thuis te komen zonder dat de politie ons zag. We hadden voor we weggingen ontdekt dat één koplamp het niet deed, dus waren nog met licht weggegaan bij een verjaardag. Maar het was toch echt al donker toen we het laatste deel door de stad naar huis reden. Als we nou tòch waren aangehouden? Dan hadden we als antwoord kunnen geven dat we meededen met Earth Hour: met één koplamp over de snelweg…

Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik ben jaloers op mensen die in zo’n schattig dorpje of stadje wonen. Dichtbij de bergen, midden in de natuur. ’s Nachts is het gewoon donker. Dan is de dag voorbij. Dan ga je slapen. Niks geen gekkigheid met al die lampen en lichten. Earth Hour? Earth Always….

(Dit prachtige geborduurde stadje plaats ik in mijn shop.)

Een lieve nicht werd 30. Een mooie verjaardag om mee te vieren. Ze groeide op aan het andere eind van de wereld en nu woont ze hier. Ik kom niet zo vaak bij haar, extra leuk als het dan zo eens uitkomt. Ik zat in een kamer vol visite en raakte aan de praat. Na een tijdje stond m’n gesprekspartner op van een laag bankje en toen zag ik waar hij tegenaan had gezeten. Gauw een foto van het leuke kussen voordat er weer iemand anders komt zitten. Het borduurwerkje van de molen is gemaakt door mijn zus. In de tijd dat zij in dat verre land woonde, stuurde ik haar soms een handwerktijdschrift. En daar maakte ze in dat tropische land dan leuke dingen uit, zoals dit Hollandse molentje. Vele jaren later verwerkte ze het borduurwerkje in een kussen. Ik ben al vaker dit soort kussens van haar tegengekomen: altijd met die beproefde manier van omlijsten met stof. Misschien een tip voor anderen: heb je nog een borduurwerkje liggen wat ooit iemand een keer voor je maakte? Of wat je zelf maakte maar je had er nooit een toepassing voor? Op deze manier komt zo’n klein borduurwerkje goed tot z’n recht. En worden de herinneringen nog lang levend gehouden.

Ik reed vanmorgen van A (mijn stad) naar B (waar het ouderlijk huis staat) en toen weer terug naar A. Gauw een boterham en toen naar Z, want daar waren we uitgenodigd voor een verjaardag. Je rijdt heel wat af op zo’n dag. Er was ook nog tijd voor een wandeling, want het was een prachtige lentedag! Vanaf het visite-huis kon je zò de bossen inlopen. We kwamen een schaapskooi tegen. Lammetjes binnen de omheining. Prachtig lentelicht. We wandelden weer verder. Geblaat in de bossen, wat bijzonder!

Daar kwamen we de kudde tegen!

Schapen in het bos!
In mijn tas had ik alleen een breiwerkje. Dat was voor tijdens de visite. Ik legde het op de boomstam, zo dicht mogelijk bij de schapen. Ik brei met Alpaca wol uit Peru, en die wilde ik wel graag op de foto krijgen met de Hollandse schapen. Maar die liepen natuurlijk weer verder.

Ik heb het boord klaar van een nieuwe trui. Ik werd uitgedaagd om een top-down-trui te breien, want dat is  hip. Ik heb een Engels patroon op internet gekocht, maar ik vind het nog wel ingewikkeld om nu te weten hoe ik verder moet. Ik ben klaar met het boord en nu moet ik markers gebruiken en raglan-meerderingen gaan maken, en de boel verdelen in panden en mouwen. Misschien kan ik tijdens de visite wat breien, dacht ik, maar daar kwam niks van. Als ik straks die hobbel genomen heb van die markers en meerderingen, dan kan ik hopelijk wel weer verder.
Dit is mijn eerste breiwerk met de rondbreinaald!
En ik koos de dode-bomen-kleur-bruin.

Lekker zaterdag!
Doe wat je leuk vindt, of voel je beperkt.
Hm. Soms liggen die twee dicht bij elkaar.
Paard als symbool van vrijheid: lekker galopperen in de wei!
Maar ook als symbool van beperking: een ander houdt z’n teugels vast, en om de wei staat een hek.

Lekker zaterdag!
Maar je kunt niet altijd doen waar je zin in hebt en soms is het passen en meten met de tijd.

Dus probeer ik huppelend en galopperend toch vrolijk naar m’n afspraak te gaan.
Terwijl ik liever naar een workshop op die leuke quilt-tentoonstelling was gegaan…

In Apeldoorn wordt een tentoonstelling van miniatuurquilts gehouden, georganiseerd door het Quiltersgilde.
Ik ging vanmiddag kijken en het was erg mooi! Morgen is deze tentoonstelling ook nog te bezichtigen.
Ik nam wat extra boekenleggers mee, die sluit ik de komende tijd bij bij bestellingen.
De eerste boekenlegger heb je dan niks meer aan, maar de tweede wel. Deze kondigt de grote Algemene Tentoonstelling van het Quiltersgilde aan. Deze wordt dit jaar weer in Deventer gehouden. Maar nu eerst een verslag van de drie-daagse tentoonstelling van de mini-quilts.

Het is een jaarlijkse traditie dat het Quiltersgilde een tentoonstelling organiseert van miniatuur-quilts. Wanneer is een quilt klein genoeg om daar te mogen hangen? Wanneer de omtrek niet groter is dan 200 cm.
Het Quiltersgilde bestaat dit jaar 35 jaar en bedacht daarom in dit jubileum-jaar het thema ‘Bubbels’. Er waren veel kleine quiltjes waarin dit thema is terug te zien, maar alle quiltjes waren welkom. De diversiteit is enorm en de kwaliteit hoog!
Moeilijk om me maar te beperken tot twee foto’s, maar wie in de buurt woont: zelf gaan kijken!

Op de tentoonstelling van Miniatuurquilts zijn ook 272 internationale inzendingen van de European Quilts Association te zien. Het thema voor 2017 was: variaties op bestaande blokken. Nederland kreeg het thema ‘New York Beauty’ toegewezen.

De EQA is het overkoepelend netwerk van quilt-verenigingen. Op Europees nivo wordt door quiltgroepen uit 19 landen samengewerkt om het quilten te promoten. De tentoonstelling van de miniatuur-quiltjes is één van de initiatieven. Deze bijna 300 quiltjes reizen nu door Europa.

Hieronder inzendingen met het  Kaleidoscoop-blok als uitgangspunt. Mooi om te zien hoe die verschillend de uitwerking dan kan zijn!

En hieronder de quiltjes met een log-cabin-thema als uitgangspunt.
Het was heel leuk om een tijdje voor zo’n groepje van 16 quilts te staan en mezelf af te vragen welk quiltje me het meeste aansprak. En me af te vragen waarom. En vervolgens hoe ik het zelf gedaan zou hebben. De volgende stap is natuurlijk om aan mezelf te vragen: Wat let je?

Dit is waar quilters behoefte aan hebben: lekker rondlopen op een goed-georganiseerde tentoonstelling. Bewonderen wat anderen maakten, verbondenheid ervaren met andere quilters. En door deze tentoonstelling ervaar je die verbondenheid ook internationaal!
Een bijzondere tentoonstelling! Morgen nog te zien in Apeldoorn.

Enne… ik heb nog iets wat misschien een raar einde is van dit blogje, maar ik doe het toch maar. De tentoonstelling wordt gehouden in Dok Zuid, een soort Cultuurhuis. Náást dit gebouw is een kapsalon, en die is beslist een aanbeveling waard. Nesrin is mijn vaste kapster en ik zei zojuist tegen haar: “Jammer dat al die mensen hiernaast niet weten dat jij zo’n fijne kapster bent.” Ik maak graag een beetje reclame voor haar. Een ideale combinatie: naar de quilttentoonstelling en gelijk ook naar de kapper….. Je kunt zonder afspraak naar binnen lopen.

Het zijn wat drukke dagen, en ik rij een beetje heen-en-weer.
Vanmorgen geen tijd voor een blogje.
Met m’n tasjes is het auto-in-en-auto uit.
Maar soms hangt er één aan een mooi hek, zoals een paar dagen geleden in Den Haag.
Groeten!

“Er zijn beslist veel meer poppen op de wereld dan mensen.” Zo begint het voorwoord van het kleine boekje Allerlei poppen maken. Echt? Daar moest ik eens even over nadenken. “Over de gehele wereld en in alle tijden hebben poppen een hoofdrol gespeeld.” zo gaat het verder, en als je dan die hele opsomming leest over de grote rol van poppen bij o.a. religieuze vieringen maar ook in de ontwikkeling van een kind, dan realiseer je je dat er inderdaad héél veel poppen zijn gemaakt en ‘bespeeld’.

Het Haak-, naai en brei-Poppenboek van Lis Paludan is een boek voor meisjes. Dat staat op de achterkant. Zij kunnen zelf hun poppengarderobes maken aan de hand van de goed uitgewerkte patronen en aanwijzingen. En wat zijn er enorm veel verhalen van latere kunstenaars en creatievelingen die daarvan getuigden: dat ze als kind speelden met lapjes en zelf poppekleertjes prutsten. Dat had ze zò beïnvloed dat ze later in een kunstzinnig vak terecht kwamen.

Het boekje Poppenparade vind ik zelf het mooiste van deze drie. Er staan prachtige foto’s in. Misschien had ik zelf ook vroeger zo’n boekje, want ik vond in een doos met bolletjes wol twee gehaakte panden voor een poppenvestje. Ik zag het en was ineens weer een paar decennia terug in de tijd. Ach…. dat gele haakwerkje…. Waarom heb ik het nooit afgemaakt? Of was m’n moeder eraan begonnen? We weten het niet meer, maar als ik nog een bijpassend kleurtje gele wol vind dan ga ik proberen het af te maken.

Er zijn veel meer poppen in de wereld dan mensen? Ja, dat zou dan wel zo kunnen zijn. Wat denken jullie? Eenvoudige berekening: als iedereen die daar zin in heeft in eigen huis het aantal poppen telt, en ook het aantal menselijke bewoners, dan is dat een kleine check.

Het schilderij Saul en David was lange tijd één van de beroemdste schilderijen van het Mauritshuis. Tot 1969. Toen ontstond er twijfel of het wel een echte Rembrandt was. Het was een problematisch en zwaar overschilderd schilderij en men was er niet meer zeker van dat het van de grote meester was. De meningen liepen sterk uiteen. Om uit de impasse te komen werd besloten tot een groot onderzoek. Tal van deskundigen bogen zich erover. Het onderzoek naar “de zaak Saul en David” duurde acht jaar. En uiteindelijk was de conclusie: ja, dit is een echte Rembrandt! En sinds nog maar een paar jaar is het gloedvolle schilderij weer terug als topstuk in de museumcollectie.

Daar wist ik allemaal niks van. Ik was (een paar dagen geleden) gewoon toe aan even zitten. Maar het bleef niet bij ‘even’, want toen ik daar eenmaal zat, werd ik erdoor gegrepen. Een schilderij om naar te blìjven kijken. Details in je op te nemen. Om stil van te worden.
Vandaag dacht ik er weer aan terug. Gezichten. Gezichten van mensen kunnen zòveel vertellen. Ik was bij een ouder iemand op bezoek en keek naar haar gezicht. Wat zie je dan veel. Wat is dat ook bijzònder. Mensen, kwetsbare mensen. Mensen met emoties, die soms van het gezicht zijn af te lezen.

Dit schilderij zal me voortaan bijblijven. Het heeft me geraakt. Rembrandt verstond de kunst om de bijbelverhalen tot leven te brengen.
Het blijkt telkens weer om mènsen te gaan.

O ja, stémmen! Wij waren er laat mee vandaag. Gingen weer naar het stemburo. Tientallen keren gehoord hoe belangrijk het is. Opkomstpercentages. Verkiezingsbeloften. Partijprogramma’s. Stemwijzers. De hele rimram. En toen stond ik daar weer met het rode potlood. Leuk toch? Burgerplicht of burgervoorrecht? Wat mij betreft een voorrecht.
Een referendum, dat was er ook nog bij. “Bent u voor of tegen?” las ik op het gekregen papier. Ik schoot er bijna van in de lach, maar dat durfde ik niet. Stel je voor dat lachen niet mag in het stemhokje. “Voor” of “Tegen”. Vóór de wet of tégen de sleepwet. Maar het ìs toch eigenlijk ook wel om te lachen? Stonden vandaag al die stemgerechtigden allemaal diezelfde vraag te beantwoorden: “Voor” of “Tegen”. Met een rood potlood een hokje inkleuren. Ik kon er de lol wel van inzien.

En ik had nog een leuk bezoek aan het eind van de middag. Iemand kwam de Markermok ophalen, die ik een tijdje voor haar had bewaard. Een gezellig gesprekje volgde.
Dit is een andere mok, maar die doe ik niet weg. Hij komt uit m’n ouderlijk huis (daar kom ik van alles tegen). Leuk, die kruissteek-poppetjes. Ze hebben ook al zo’n voor-of-tegen-houding. Past bij vandaag!

Knipkunst is een wereldwijde kunstvorm met een zeer lange traditie. Veel landen ontwikkelden een eigen herkenbare stijl. In China is de knipkunst een alom verbreide uitdrukkingsmogelijkheid, met wortels die teruggaan tot de 3e eeuw voor Chr. Polen is de bakermat van de gekleurde knipsels uit sitzpapier.  Uit het Alpengebied zijn knipsels met motieven uit de volkskunst bekend. De Zwitsers zijn overigens de enigen in Europa die de knipkunst als een cultuurgoed koesteren; de knipkunst werd er van ouder op kind doorgegeven. In de 18e eeuw was er een bloeitijd van geknipte portret- en landschapssilhouetten in de westerse landen. En uit de joodse cultuur stamt ook schitterend knipwerk.

In Nederland is de knipkunst sinds de jaren vijftig weer tot bloei gekomen. En er zijn veel mooie boeken die tips en voorbeelden en historie doorgeven aan weer nieuwe knippers. Deze boeken kwam ik in de afgelopen tijd tegen en ik bewaarde ze om ze allemaal tegelijk hier te laten zien. Sommige staan al in m’n shop, en ik schreef er ook al eens eerder over. En een aantal andere boeken plaats ik nu ook erbij. In m’n ouderlijk huis stond gedurende m’n hele kindertijd een klein schilderijtje (en dat vond ik nu weer terug) met knipkunst van W. Lever. Hij was een beroemd knipper uit Westerbork en deze kleine schilderijtjes hebben vast in meer Hollandse woonkamers gehangen. In Westerbork staat een museum wat helemaal aan de knipkunst is gewijd. (Een bezoek daaraan staat nog op m’n bucketlist, maar je moet wel even rekening houden met de openingstijden want het is niet het hele jaar open.) Het is interessant om kennis te nemen van de rijke historie van de wereldwijde knipkunst, met de vele aansprekende voorbeelden en rijke toepassingsmogelijkheden. Maar het is vast óók heel leuk om zelf de schaar eens ter hand te nemen. Om die eens nìet in de stof te zetten, maar door een stukje papier te loodsen. Wat een mooie resultaten kun je dan krijgen!

Papierfiguren knippen – Knipkunst – Kleurig knipwerk – Papierschnitt – Silhouetten knippen – Schimmen en silhouetten knippen – Leer knippende zien

Ergens een kruis doorzetten. Deze twee lopers kwam ik vandaag weer tegen in het oude huis van m’n moeder. Ik heb ze al vaak gezien en ik vind ze mooi. Het was weer een drukke dag en het valt toch niet altijd mee, om ergens een kruis door te zetten.

De close-up foto laat zien hoe het blaadjes-motief tot stand kwam, namelijk via de uitsparings-techniek. Dat heeft mijn grootmoeder vroeger mooi gedaan.
En ik wou eigenlijk dat die blaadjes daar nog veel langer konden blijven liggen.

Ieder jaar komt de Ridderzaal ‘in beeld’ op Prinsjesdag. Dan leest de koning de troonrede voor aan de regering. De gasten dragen dan hoeden, maar toen wij daar eergisteren waren droeg iedereen vooral mùtsen, want het was ijskoud. De Ridderzaal zelf is het oudste gebouw op het Binnenhof en wordt omgeven door (links) de gebouwen van de Eerste Kamer en (rechts) de gebouwen van de Tweede Kamer. Over een paar jaar gaan die gerenoveerd worden, maar nu was alles nog precies zoals ‘vroeger’. Voor mij is ‘vroeger’ het terugdenken aan de tijd dat ik hier werkte. Ik werkte bij een kleine politieke partij als secretaresse en we hadden een kamer op de begane grond, met uitzicht op de Ridderzaal. Vanaf mijn werkplek was het maar een paar meter tot die historische muren uit de 13 eeuw. Het was bijzonder om elke dag door de toegangspoortjes naar binnen te lopen en weer aan een dag te beginnen op dat historische plekje!

We hadden een bezoek aan het Maurtitshuis gepland maar éérst gingen we nog even op het Binnenhof kijken. Toen ik daar zoveel jaar geleden werkte kwam het nog niet in m’n hoofd op om eens een foto van de gebouwen te maken, maar nu kon het. Maar niet alleen foto’s maken kan, je kunt dit markante gebouw ook borduren! Een patroon van de Ridderzaal staat in het boekje Schellekoorden in kleur, en ook in het boekje Monumenten in kruissteek. En daarin staan nog veel meer patronen van bijzondere gebouwen die een grote rol speelden en spelen in ons land.
En nu begon mijn dag met dit blogje en ga ik gauw weer wat anders doen. Fijne dag!

Naar een museum gaan is: indrukken opdoen. Kijken, veel kijken, informatie tot je nemen, genieten. Net zolang genieten tot je verzadigd bent. En dan weer naar huis.
Gister ging ik naar het Mauritshuis, waar een flink aantal wereldberoemde schilderijen te zien zijn. Het was móói! Ik kwam thuis met twee nieuwe mokken, dat is een beetje onze traditie. Na een tentoonstelling heb je altijd zin om wat te kopen in de museumwinkel, en in plaats van kaarten of boekenleggers koop ik dan soms twee mokken. Om nog een tijdje terug te kunnen denken aan al het moois wat we zagen. En een paar gehaakte kleedjes erbij…

In het Mauritshuis bestudeerde ik een paar schilderijen waarop het kant stralend is weergegeven. De portretten van dit echtpaar – Jacob en Aletta – werden in 1625 geschilderd door Frans Hals. Het is leuk om te weten hoe deze mensen heetten, maar hoe zou de kantsoort nu toch heten die vroeger zo mooi gedragen en geschilderd is? Is het Van Dijckhofkant of Vlechtkloskant?

In het boek Kant op zijn best, staan veel nog veel meer van dergelijke portretten van adellijke lieden uit vroeger eeuwen. In dit zeer fraaie boek staan foto’s van de verzameling van een museum uit Brugge. Voor kantliefhebbers is dit een erg mooi boek en ik plaats het nu in mijn shop.

Jane Seymour was de derde vrouw van de Engelse koning Hendrik de achtste. In 1536 werd haar voorgangster Anna onthoofd en toen kon zij een tijdje (ongekroonde) koningin van Engeland zijn. Haar leven eindigde al na één jaar op deze hoge positie: ze stierf in het kraambed aan kraamvrouwenkoorts, maar toen had ze wel voor een latere troonopvolger gezorgd. Wat een tragiek!

Dus dat moet je dan eigenlijk wel even weten als je in een museum haar portret ziet. Mooie kleding is betrekkelijk. Dit schilderij hangt in het Mauritshuis in Den Haag en kon ik gisteren bewonderen. En nu wilde ik eerst een paar bestellingen beantwoorden en dan nog een paar blogjes schrijven. Als eerste zocht ik zojuist een besteld tijdschrift van Handwerken zonder Grenzen op, uit 1990. Het is een speciaal zwart-wit-nummer dus ik bladerde het even door. En jawel: er wordt ook aandacht gegeven aan het Holbeinborduurwerk! Dat is toch frappant!

Hans Holbein schilderde met veel precisie de versierende randen op kleding uit de 16e eeuw. Hij deed dat zò dat duidelijk te zien is dat de voorkant en de achterkant van die randen even mooi zijn: de achterkant ziet er net zo uit als de voorkant. Deze manier van borduren kreeg later de naam “Holbeinborduurwerk”. In het tijdschrift (wat ik dan nu even niet meer in voorraad heb, maar hopelijk later weer) wordt een patroon gegeven wat nagemaakt is van een oud schilderij.
Bijzonder om dan zo’n schilderij in het echt te bewonderen! Niet wetende dat ik hier nu vanmorgen zomaar een bijpassend tijdschrift zou vinden, had ik gisteren al ingezoomd op de mouwen. Wat een precisie!

Het was een prachtige dag om in de trein te blijven zitten tot het eindpunt: Den Haag!
Vanaf het station was het nog maar 10 minuten lopen naar een museum met een wereldberoemd schilderij: Het meisje met de parel, geschilderd door Vermeer.
Al honderden keren heb ik er reprodukties van gezien. Afbeeldingen op boeken en tassen en parafernalia. En dan hangt het originele schilderij daar ècht!
Het was bijzonder!
Morgen nog meer foto’s uit het Mauritshuis.

Vervlogen lenteblaadjes op een koude ondergrond.
En een klein kussentje vanwege tòch een klein begin van het voorjaar!

(Het is leuk om een klein kussentje te maken van een borduurwerkje wat je misschien nog hebt liggen.)

Fijne zondag!

Aan het eind van de ‘boekenweek’ nog wat oude handwerkboeken!
Sommige boeken zijn interessant voor quiltsters, zoals de Agenda quiltmania.
Of voor borduursters, zoals het leuke boekje Kruissteek voor jong en oud.
Andere boeken zijn interessant voor geïnteresseerden in de geschiedenis. Steekspel, Mangeldoeken, Kleding uit de ijstijd, De geschiedenis van het ontwerponderwijs.
Sommige boeken gaan over onderwerpen waar je misschien niet van zou verwachten dat daar een heel boek over vol geschreven zou kunnen worden, maar dat kan dus toch wel! Een heel boek over De stropdas.
Sommige oude boeken zijn weer leuk om opnieuw te gebruiken, zoals de boekjes Ontwerpen met weefsels en draden en Macramee.
En andere boekjes zijn alleen interessant als je toevallig daar net wat over wilt weten, zoals de kleine Bontgids.
Eén van deze boeken heet “Precious moments” en daar gáát het ook eigenlijk allemaal om! We willen graag ‘precious moments’ doorbrengen met handwerk of we willen iets weten over de geschiedenis. Wat is er al véél geschreven! De boekenweek is bijna ten einde, maar ik denk dat ik volgende week nog even verder ga met oude boeken toevoegen aan m’n shop.

Na de Siberische kou hebben we nu de Arctische kou. Dus nog steeds tijd voor ‘de ideale breiklus’: mutsen!
We hebben mutsen nodig, en ook wel meer dan één, want we willen er niet elke dag hetzelfde uitzien. Mutsen zijn allang niet meer alleen een praktisch hulpmiddel meer om ons hoofd tegen de kou te beschermen, maar ze zijn een modieuze uiting van onze outfit en persoonlijkheid.
Dus: voor elke stemming en gelegenheid een eigen muts! Keuze genoeg, en koude dagen om ze te dragen zijn er ook meer dan genoeg!

Mutsjes breien – Mutsen breien – Babymutsjes breien.

Er dwarrelen wat sneeuwklokjes naar beneden. Niet zoveel dat de takken bedekt worden met een dikke laag. Maar wel genoeg om nog eens terug te denken aan deze foto, die ik maakte in december. Toen had het wel flink gesneeuwd. En om nog eens terug te denken aan die ene keer dat het had gesneeuwd toen ik veertien was. Daar heb ik de laatste maanden heel vaak aan teruggedacht, en het wordt hoog tijd om die herinnering maar weer eens af te sluiten. Misschien dat een blogje helpt.

Ik was dus veertien en zat op school. Het was winter en de sneeuw was allang vies en naar en hard geworden. Het was géén sneeuw waarbij je nou eens fijn een partijtje sneeuwballen gaat gooien. Het was keiharde ijsblubber geworden waar al honderden scholieren overheen hadden gelopen. Toch konden die jongens dat natuurlijk niet laten, en ze gooiden gewoon toch. Het was in de kleine pauze. Eén voltreffer kwam keihard tegen mijn gezicht. In een flits gebeurde het. Ik weet nog precies wáár, want ik heb het moment al honderden keren herbeleefd. Ik kreeg dus die kei- en keiharde ijsbal tegen m’n kaak en was heel even black-out. Toen ging de bel en iedereen stoof weer naar binnen. De lessen begonnen weer. Ik zag niemand die mij hielp, of die even een bemoedigende opmerking maakte. En daarom wist ik niks beters te doen dan óók maar naar de les te gaan. Het juiste lokaal kon ik nog wel vinden en daar zat ik dan. De leraar merkte niks, die draaide z’n lesje af. M’n kaak deed pijn en ik hoopte dat het afzakte. En na de schooldag ging ik maar gewoon naar huis.

Toen ik zeventien was begon ik wat kaakproblemen te krijgen maar daar besteedde eigenlijk niemand echt aandacht aan. En toen ik al een eind in de vijftig was kreeg ik een beugel. Dat was vorig jaar. Ik vertel jullie elke keer trouw wanneer ik weer naar die verre tandarts-kliniek ben geweest. Maar eigenlijk nooit wat er nou aan de hand is. Het punt is: dat wéét ook niemand. Ik heb alleen een leven lang vol gebits-gedoe achter de rug en deze tandarts doet fantastisch werk om de boel weer goed te krijgen. Ik ben blij met deze behandeling (ook al is het zwaar).

En soms, als het dan echt wel eens maandenlang zwaar is (zoals deze winter), en als ik dan een zachte sneeuwbal in m’n eigen boom hang, dan denk ik terug naar hoe het misschien anders zou zijn gelopen. Als toen iemand dat meisje van 14 had opgemerkt. Als toen die rotjongens was verboden om met ijsballen te gooien. Dan denk ik terug aan die onveilige school en aan die rotdag en aan die knetterharde ijsbal tegen m’n kaak. Dan huil ik even.

Maar daarna ben ik weer dankbaar voor de behandeling die ik nu krijg en accepteer ik alle sores eromheen. Het gaat de goede kant uit. Net als met de lente, die heus ook komt….

We werden verrast door de opleving van macramé. Vooral de macramé-kussens in woonwinkels zijn mooi om te zien en dan gaat het kriebelen om zelf ook zoiets te maken. In het derde Macramé boekje van deze vier staan foto’s en patronen om zelf zo’n kussen te maken.
Of een ceintuur, dat kan ook een leuk (beginners)project zijn. Daar is een Durable-patroon voor.
Het eerste boek, Modern Macramé, is aantrekkelijk vanwege de zeer duidelijke tekeningen die de knopen uitleggen, en het laatste tijdschrift, Magnificence in Macramé, blinkt uit in plantenhangers, maar dan wel in het Engels.

Bij het thema van de boekenweek ‘Natuur’ zocht ik een mooi Engels boek met bijzondere borduurwerken en patronen van planten en bloemen. Engeland heeft een zeer rijke traditie in het verwerken en weergeven van de rijkdom en kleurenpracht van bloemen. Dit boek 55 Flower designs (for cross stitch, canvaswork and crewel embroidery) is daar een voorbeeld van. Dit mooie boek plaats ik in mijn shop en terwijl ik daarmee bezig was viel mijn oog op de Fuchsia op de voorkant. Je ziet op de voorkant een Fuchsia die verwerkt is in een kaart en in een schilderijtje. En nu is de gedachte: als je nog een paar mooie geborduurde kaarten hebt liggen, dan kun je die misschien loshalen en er een mooi schilderij-lijstje omheen doen. Met een mooi lijstje komen die fijn geborduurde bloemen veel beter uit!

Ook fraaie borduurwerken kunnen worden losgemaakt uit lelijke of oude lijstjes en dan kun je ze opnieuw inlijsten. Vroeger werd er niet zoveel met passepartouts gewerkt, maar sommige borduurwerken zijn het zo waard om ze een mooie lijst mèt passepartout te geven. Een voorbeeld is het fraaie borduurwerk van de roze Hortensia. Dat werd uit de lijst gehaald en komt nu zonder lijst in m’n shop.

Borduur de natuur!
(En let niet op de prijs, maar koop een mooie lijs!)

Daar kan niets tegenop: het felle geel van speenkruid! Nou ja, de zon is ook wel aardig geel, maar je begrijpt wat ik bedoel. Speenkruid-geel heeft iets speciaals! Gister zag ik het stralende bloemetje langs de waterkant tijdens een onverwachte wandeling. Bijzonder toch, als je uitgenodigd wordt voor een wandeling met een oudere dame? Niet-zijnde je eigen moeder dus.
Ik ben al een tijdje bezig met het borduren van zwarte randen op okergele handwerkstof. En ik had me voorgenomen om daarmee klaar te zijn als het speenkruid bloeit. Daarom werkte ik vanmiddag nog een tijdje aan de laatste rand, maar die is net niet afgekomen. Dus laat ik een klein stukje zien. Genoeg om het grote verschil te zien tussen fel-geel en de gedempte aanverwant.

Nog een tip: als je bijna klaar bent met een borduurwerk, leg het dan een tijdje voor je op tafel, zodat je er steeds even een blik op kunt werpen. Grote kans dat je dan nog een paar missende kruisjes ziet. Vlak voor deze foto maakte ik nog een klein kruisje op een plek waar het me eerder niet was opgevallen dat het daar nog miste, maar als je het de gelegenheid geeft dan zie je het.

En hebben jullie het Speenkruid nu ook al gezien?

Wol uitzoeken in een echte handwerkwinkel: een klein feestje! Ik was een dagje bij m’n moeder geweest en koos de terugweg via een dorp met een ouderwetse winkel. “Ik wil graag een trui breien” zei ik, en toen kwamen de bolletjes wol op de toonbank te liggen. Eerst telkens nog een kleur erbij, want al die kleuren zijn zò mooi! En daarna weer telkens een kleur opzij geschoven, die het bij nader inzien toch niet ging worden. ‘Vind u het niet erg dat ik er zo lang over doe?” vroeg ik, maar dat vond de vriendelijke winkelierster helemaal niet. “Nee hoor, iemand gaat heel lang met zo’n kleur breien en daarna wil je de trui ook nog heel lang dragen, dus dan wil je dat het echt de goede kleur is.” Ik werd weer helemaal bevestigd hoe leuk het is om wol uit te zoeken. En snel maakte ik nog een foto, die ik naar m’n dochter appte want zij had me gestimuleerd om nu eindelijk weer eens ècht te gaan breien (!!) en dus werd zij ook betrokken bij de kleurkeus.

Ik had het er warm van gekregen. Het is toch een intensief proces van afwegingen. M’n sjaal had ik al afgedaan in de winkel, en die bungelde uit m’n tas die op de toonbank stond. Het viel me op dat alle bolletjes die ik had uitgezocht er perfect bij pasten. Zou ik dan toch maar Fair Isle gaan breien? Dan kon ik àl die kleurtjes gebruiken. Maar nee, ik hou het bij één kleur. En na twintig minuten rekende ik af. De gekochte bolletjes liggen hier nu op tafel, en je begrijpt: de twijfel slaat al weer toe…. Want als je ziet wat Kaffe Fassett allemaal heeft bedacht…. bijzonder! Hij bereikte de top van de fabulous brei-mogelijkheden, en de foto’s in zijn boeken zijn prachtig. Ook een ander boek, met Fair Isle-sweaters simplified, is heel aantrekkelijk. Maar die boeken plaats ik in m’n shop. Die mogen anderen gebruiken….

Na m’n blogje van vanmorgen vertrok ik weer. Met de auto langs het kanaal. Een rit die ik de laatste tijd wel vaker maak. Al van verre zag ik dat de ooievaars op hun nest zaten. Gauw beslissen: even de ophaalbrug over voor een kijk-pauze? Dat deed ik dus. Heb ik die zwart-wit vogels ook eens op de foto.
Daarna had ik een mantelzorgdagje, maar er bleef gelukkig ook nog tijd over om wat buiten te zijn op de mooie lentedag. De buurvrouw (80) kwam langs en nodigde me uit voor een wandeling van een uur. Dat waren we al een tijdje van plan en vandaag kwam het goed uit. We liepen op een paadje waar de honden van het halve dorp werden uitgelaten en één sprong tegen me op en dat vond ik niet leuk. Wat het baasje natuurlijk helemaal niet kon begrijpen, haar lieve beestje doet ècht niks. Nee, behalve met z’n modderpoten tegen me opspringen, bah! Als ik ‘uitgelaten’ dieren wil zien, dan zie ik ze eigenlijk liever vliegen. Passend bij deze mooie lentedag is het mooie boek over Vogels in kruissteek. De tekeningen die Audubon in de 18e eeuw maakte van de vogels in Amerika zijn wereldberoemd geworden. Van deze tekeningen werden ook kruissteekpatronen gemaakt. En zo kun je de Kardinaalvogel, Tortelduif, Mangrove koekoek, Goudsijs, Visarend en Boslijster borduren. Het boek Vogels in kruissteek stond al langer in m’n shop en ik heb er ook al eerder over geblogd. Nu (het is tenslotte boekenweek) ook nog een bibliotheek-exemplaar voor een vliegend prijsje, kijk maar in m’n shop.

Ze hebben allemaal wel wàt: op het ene exemplaar een vlekje op de voorkant, bij een ander exemplaar een vouw middendoor. Bijna allemaal hebben ze de naam van de vorige eigenaresse schuin geschreven in de rechterbovenhoek (dat deed bijna iedereen vroeger). En veelal zijn de zijkanten wat gekreukeld omdat ze door het grote formaat net wat uitstaken ten opzichte van andere handwerkboeken. Toch zijn dit geliefde boeken, de oude ‘Heften’ vol met borduurpatronen van vogeltjes en bloemetjes. De ontwerpen zijn van Eva Rosenstand en Clara Waever. Ik heb nu weer van alle drie de boeken een paar exemplaren, en dat past mooi in de boekenweek, met als thema natuur.

Bij de eerste zin van dit blogje kun je daarom het accent ook anders leggen: Ze hèbben wat, deze mooie oude boeken, met volop bruikbare borduurpatronen uit de geliefde natuur!

“Haken beleeft als één van de belangrijkste technieken de doorbraak mee van het handwerken uit grootmoederstijd naar een moderne, creatieve vorm van vrijetijdsbesteding.” Dat staat in het voorwoord van het derde boek in deze collage: Haken, voor creativiteit en mode. Een boek uit 1972.
“De charme van haken wordt de laatste tijd herontdekt en het wordt wereldwijd steeds populairder.” Dat staat op de achterflap van het andere boek over Haken in deze collage. Maar toen was het inmiddels 2013.
Vanwege de boekenweek wilde ik wat oude handwerkboeken in m’n shop plaatsen, en ik probeerde de diversiteit zo groot mogelijk te maken. Maar er zijn altijd wel weer twee boeken die bij elkaar passen, en waarvan het leuk is om even een opmerking te maken. Zoals die haakboeken, die elk een ‘vernieuwende tijd’ weerspiegelen.

Verder in deze badge een Macramé-boek, daar wordt weer veel naar gezocht. En een Zweeds boekje met die mooie gewoven streep-tapijten. Het boekje “Brei eens een wandkleed” is ook zo’n ouwetje wat misschien z’n weg weer gaat vinden naar een creatief huis. Een boekje over een gebreide wandkleden zag ik nog niet eerder en de verrassingstocht naar wat ik allemaal tegenkom is nog niet ten einde. Op het kleine boekje met Scandinavische kerst-motieven om te borduren staan bekende namen en dat is waarschijnlijk iets voor liefhebbers. Het boek Komm, wir sticken is een oud boek uit de zestiger jaren, wat met mooie foto’s laat zien hoe de tafels werden gedekt met opengewerkte kleden. “Es ist viel leichter als du denkst! staat er voorop de cover.
Dan nog de vijfde druk van De Nuttige Handwerken (1948) en de dertiende druk van Het grote handwerkboek (1973); dat waren vroeger veel-gebruikte boeken. En nu weer!

Het is boekenweek, en ik doe mee!

Een voorrecht: om bij je oude moeder op bezoek te zijn en aan de hand van oude foto’s en bewaarde schriften nog wat verhalen over ‘vroeger’ te horen. Gister was ik weer een hele dag bij m’n moeder en kwamen er wat documenten tevoorschijn die ik nog nooit eerder had gezien. Een foto van de school waar ze haar opleiding ontving, en nu ik die foto heb wil ik daar nog eens naar toe gaan om te kijken of het gebouw er nog staat. En haar oude herbarium, gemaakt in de oorlogswinter. Dat kreeg ik mee naar huis, maar dat moet ik eerst nog even bij m’n broers en zussen navragen of ze dat wel goed vinden. Want wie weet hebben zij daar ook wel belangstelling voor. Want zo gaat het tegenwoordig: dit soort documenten wordt gelukkig niet meer achteloos weggegooid maar we zien er de waarde van in!

Twee hele leuke boeken zijn al in de tachtiger jaren gemaakt door vrouwen die de waarde zagen van zo’n oud en vergeeld schrift, wat jarenlang op zolder was bewaard. De opleidingen waren vroeger heel gedegen en vooral op de opleidingen ‘Nuttige en Fraaie Handwerken’ werden prachtige dingen gemaakt. In schriften werden de tekeningen voor de opdrachten zorgvuldig bewaard en ook veel oefenwerkjes zijn bewaard gebleven. Het Handwerkalbum van Nelly van Maarseveen is een weergave van zo’n schrift uit 1886, en het boekje werd uitgegeven om veel mensen te laten meegenieten van het vele moois wat toen werd gemaakt. Het boekje Fraaie Handwerken laat een collectie patronen zien van rond 1900.

De geschiedenis van deze vormende opleidingen waar onderwijs werd gegeven op hoog niveau, is interessant om bij gelegenheid kennis van te nemen. Het werpt licht op waar we nu mee bezig zijn. Veel oudere vrouwen die vroeger zelf zo’n opleiding hebben gehad op een Industrieschool of Kweekschool, hebben het moeilijk gevonden om te zien hoe later het onderwijs zo veranderde. Een kleine troost voor hen is het om dan zo’n boekje te laten zien, zoals ik ook deed bij mijn moeder: “Kijk mam, wat jullie vroeger maakten wordt nu weer bewonderd en er zijn zelfs weer jonge vrouwen die deze technieken graag willen leren!” En daarvoor plaats ik deze boekjes in m’n shop.

Als je het plan hebt opgevat om een markant huis of gebouw in je eigen omgeving te borduren, dan kan het handig zijn als je daar toevallig een telpatroon van tegenkomt. Maar als het een gebouw is waar nog nooit een patroon van is gemaakt, dan zul je dat zelf moeten doen. Een handig boek kan daar behulpzaam bij zijn: Your Home in Cross Stitch.

En misschien is het wel je eigen huis wat je wilt borduren. Hoe pak je dat aan? Het kan ook zijn dat het iets teveel van het goede is, om het huis van de buitenkant te borduren. Of misschien is het huis daar niet mooi genoeg voor. Dit boek biedt ook  allerlei tips en aanwijzingen om alleen een hòekje van het huis te borduren. Bijvoorbeeld die fijne fouteuill met daarnaast het plantentafeltje en daarachter de gordijnen. Of de piano met een plant ernaast, of de open haard. Net welk deel van het huis je het fijnst of mooist vindt om vast te leggen. Het boek gaat wèl uit van een Engelse entourage, maar de vele patronen en ideeën zijn vast ook hier wel bruikbaar.

En misschien woon je in De Bilt en ben je al honderden keren langs het karakteristieke oude Tolhuis gefietst en is dit borduurwerk wat voor je verzameling. Boek en Borduurwerk plaats ik in m’n shop. Met de verzuchting dat het me daar wel fijn wonen lijkt….

De bank zat vol lieve mensen want we vierden een verjaardag. Ik had wel zes oude recepten opgezocht die ik nog eens wilde maken. Allereerst kruidkoek en dat had ik al héél lang niet meer gedaan. Zo’n echt oud recept met karnemelk en zo. En toen ik eenmaal de weg naar de oude bakvormen weer had gevonden kwam er ook nog een hartige taart (met bladerdeeg, dat had ik ook al in geen jaren meer gedaan). Vervolgens vond ik nog een recept voor Venkelsoep. En Risotto uit de oven. In de tijd dat ik die recepten uitknipte in in een multomap plakte was dat nog helemaal nieuw. Inmiddels is er van alles mogelijk en gebruikelijk op culinair gebied en staan de receptenmappen ongebruikt diep weggeborgen in de kast. Maar het was leuk om ze daar weer eens vandaan te halen. Ik kwam uitgeknipte plaatjes tegen van kwarktaarten en monchoutaarten, want dat was vroeger allemaal heel nieuw en spannend. Na afloop van ons zes of zeven-gangen diner bladerden we met de vrouwen nog die receptenmappen door en haalden herinneringen op. Tussen de gangen door deden we spelletjes en zo hadden we een gezellige dag.

En hoe je ook je best doet op al die gerechten: een paar tafelkleedjes maakt het àf! Ook die oude kleedjes zijn leuk genoeg om af en toe weer uit de kast te komen!

Vier oude en één nieuw patchwork boek. Ze zijn heel verschillend van elkaar en dat komt natuurlijk omdat patchwork ook zo enorm veel variaties kent.
In Amerika was het vroeger gebruikelijk dat een bruid bij haar trouwen een bruidsquilt te geven. Het Double Wedding Rings-patroon was daarbij populair. De quilt symbolisseerde vreugde en romantiek in een periode waarin armoede troef was, en het was de uitdaging om van restjes stof een mooie quilt te maken. Patchwork for beginners is een oud boekje wat eerst de geschiedenis van het quilten behandelt, en daarna de basispatronen. The Patchwork Pattern Book geeft alle bekende patronen in toepassingen van de tachtiger jaren. Het boek Patchwork Quilting with Wool is wat voor geïnteresseerden in de geschiedenis van quilts. Deze worden meestal van katoen gemaakt, maar er is ook een lange geschiedenis waarin quilts werden gemaakt van wol. De schrijfster heeft daarvoor onderzoek gedaan in Amerikaanse musea.
Voor wie helemaal geen zin heeft in geschiedenis is het boek Nieuwe Quilttechnieken een leuk boek. “Iedereen kan een quilt maken!” staat er vol overtuiging op de achterkant. Het boek laat met aantrekkelijke voorbeelden zien hoe eenvoudig het eigenlijk is.

Quilten dus: die fijne, leuke, aantrekkelijke en bevredigende manier om met lapjes bezig te zijn en iets moois te maken. Wetende dat je dan in een lange traditie staat!

Ze zijn er weer in overvloed! Mijn man kwam gisteren met vijf pollen thuis, die mocht hij uitgraven op een landgoed. Hij zette ze in de oudste bloempotten die we hebben. Eén pot is gebarsten; het lijkt erop dat na drie decennia trouwe dienst die potten nu toch eindelijk weggedaan gaan worden.

En dit is één van mijn oudste kussentjes. Ik borduurde op een restje stof wat nog van mijn grootmoeder was geweest, dus het stofje kan wel tachtig jaar oud zijn. Ik heb wat met ‘oud’ denk ik. Ik borduurde een Art nouveau-patroontje uit nòg ouder tijden, van begin vorige eeuw. Met wat fantasie kun je er wel gestileerde sneeuwklokjes in zien, met die driehoekige vorm. Het mooie van van een foto is dat je precies kunt weergeven hoe iets wàs, of hoe je iets ervàren hebt, zoals de sneeuwklokjes aan de waterkant op een lentewandeling. En het mooie van borduren is dat je met sterk gestileerde lijnen alleen de essentie van iets kunt weergeven. Dat heeft ook wat!

En bij al dat ‘oud’: wat fijn dat die lentebloemen elk jaar weer nìeuw zijn. Fijne zondag!

Langs de waterkant liep een mooi paadje. Open landschap: daar gaan je gedachten ook van open.
Ik kreeg vanmorgen een aardige reactie van iemand die schreef dat ze het leuk vond om natuur-foto’s tussen de handwerken en de boeken te zien, dus met een gerust hart plaats ik er nog één, van de lentewandeling langs de Wetering. De foto combineer ik met twee boeken over Vrij kantklossen. Toen ik het tweede boek vond, dacht ik dat ik het al had, maar het bleek toch weer een andere te zijn: Kantklossen in vrije vorm. Kant hoeft helemaal niet fijn en wit en traditioneel te zijn. Het kan ook vrij en open zijn. En het kan gemaakt worden van verschillende materialen, zoals wol, katoen, linnen, zijde, touw en zelfs koperdraad. Al die materialen kunnen worden gebruikt om een stuk textiel te klossen wat nogal ver weg staat van het fijne witte en traditionele kantwerk. Maar de bàsis en de grondbeginselen zijn dan wèl weer hetzelfde. Deze boeken laten zien wat er kan gebeuren als je de vastliggende gegevens zoals kantbrieven, gelijke afstanden tussen de spelden en aangepaste draaddikte loslaat. Dan wordt het klossen een spannende bezigheid en ontstaat er ruimte voor nieuwe creatieve mogelijkheden.

Nèt als bij het maken van een wandeling eigenlijk!
En ik ben dus blij dat ik die natuur-foto’s kan blijven plaatsen! Van wandelen voel ik mezelf ook altijd weer ‘vrij’ worden, en gaan m’n gedachten weer ‘open’. En ik vind het leuk om foto’s en boeken bij elkaar te klossen.

Een leuke toepassing voor langgerekte oude borduurwerkjes: naai ze op een rokje!
Het idee om borduurwerkjes op een rokje te naaien komt van Luralure, en via die zoekterm kun je heel veel leuke voorbeelden op internet vinden.
Ik liet al eerder langgerekte bloemen-borduurwerkjes zien, en nu ook wat vogeltjes. Ze kwetteren er vrolijk op los, maar vliegen weg als je te dichtbij komt. Naai ze op een kledingstuk en ze blijven heel lang zitten om elke keer naar te kunnen kijken. Daar zijn ze mooi genoeg voor!

Wie genoeg heeft van het gewone haken, met alleen maar stokjes op een rijtje, is toe aan iets anders. Iets verrassends, iets speelser, iets vrijer. Deze drie boeken uit de seventies bieden volop inspiratie en ‘ekspirimenten’! Vooral het eerste boek met de titel is geinig; het heet ‘Modern haken‘ maar wij noemen het nu ‘Retro haken’. De schrijfsters van de andere twee boeken waren in de vorige haakperiode populair; Hetty Mooi stimuleerde tot het Kreatief Haken en Lis Paludan gaf speelse ontwerpen in vrije haaktechniek in Zelf je kleding haken. Volop Vrolijke en Vrije en Vreugdevolle haaksels.

We maakten een wandeling langs de Grote Wetering. Kennelijk is er dan ergens in de buurt ook een Kleine Wetering. Ook bloemen worden soms onderscheiden door de voorzetsels groot en klein. Je hebt Groot Hoefblad en Klein Hoefblad. En op het kleine ben ik bijna net zo dol als op speenkruid. Ze hebben allebei die frisse kleur geel en het zijn de eerst-bloeiende lentebodes. Vandaag zag ik voor het eerst Klein Hoefblad langs de Grote Wetering.

Weer thuis bladerde ik eens door m’n oude blogjes. Die werken soms als een dagboek: wanneer had ik vorig jaar ook al weer dat bloemetje gezien? Het bleek dat ik het toen ook in de tweede week van maart voor het eerst had gezien. En nu leek het me grappig om bijna hetzelfde blogje te maken, met ook weer dezelfde afbeelding uit een oude mooie Permin-kalender. Deze kalender was uitverkocht in m’n shop, maar ik heb er weer één. Elke maand een mooie tekening van een stukje Hollandse natuur, en daar is dan ook een borduurpatroon van. De tekening van het Klein Hoefblad blijf ik elk jaar mooi vinden! (misschien wordt dit nu wel een jaarlijks blogje).

In het oude huis van m’n moeder liggen nog wat kelim-kleden. Deze heb ik al m’n hele leven gezien. Kleden met een geschiedenis. Gister was ik een hele dag bij m’n moeder (in het oude huis) en praatten we over vroeger. Hoe méér ‘vroeger’, hoe méér er is te praten lijkt het wel.

De kelim-steek is leuk om te maken maar je moet er wel een apart patroon voor hebben want het werkt anders dan bij kruissteek. De steken worden schuin over twee stramien-hokjes gemaakt. Bij de contouren van de figuren krijg je daardoor bij de schuine lijnen een wat grillige (niet-strakke) lijn. Dit voegt juist toe aan het totaal-effect. De steken liggen naast elkaar en kruisen elkaar niet (zoals bij kruissteek). En omdat er vrijwel altijd met dikke Sudanwol wordt gewerkt, geeft dat ook een mooier effect. Kelim werd vroeger veel toegepast in Hollandse huiskamers.

Er ligt een beetje stof op het schilderijtje. Veel praten …. veel stof…. veel stof tot praten.

Tussen hoofdgerecht en nagerecht kwamen gisteravond de breipennen op tafel! Dat had ik een half jaar geleden toch niet gedacht!
Ik had een driegangen-dineetje gemaakt en dan komt bij ons altijd het servies-met-het-gouden-randje op tafel. Ik had me lekker uitgesloofd met o.a. een trendy recept van gevulde pompoen, van een bekende recepten-goeroe. Dat ging allemaal prima en die pompoen smaakte heerlijk. Toen we daar genoeg van hadden gegeten ging ik naar de keuken voor het ‘toetje’ en toen ik daarmee terugkwam zag ik dat m’n dochter aan tafel aan het breien was. Zo leuk!
“Ik heb nog een boekje voor je”, zei ik en gaf haar het boekje “Breien voor iedereen“. Dat had ik van te voren al bedacht dat ik dat aan haar wilde geven omdat het waarschijnlijk precies aan zou sluiten bij de brei-stappen die ze zet. En dat was ook zo, en ze nam het boekje graag in ontvangst. Ook de andere boeken op de foto zijn van die fijne kleine en handige boeken waar alles in staat wat een breister wil weten. Breien als de beste, Breien van A tot Z, Breigids, Leer beter breien. Waarom deze boeken zo leuk zijn? Omdat ze duidelijk en compleet en overzichtelijk zijn. Beginnende breisters halen nu veel informatie van internet, maar het is ook fijn om zo’n handig naslagwerkje te hebben.

We hadden een leuke verjaardags-avond, en we gaan en breien weer verder! Breien – net als eten – is voor iederéén. Je kunt het heel ingewikkeld maken, met fancy recepten en internet-patronen. Maar die basis-boekjes (en basis-recepten) zijn ook nog steeds fijn! Haha, echt waar, en nu wordt m’n verhaal door m’n dochter ondersteund!
Het boekje had ik dubbel, dus ook één voor m’n shop.

Zoek niet te ver

Je verwonderen
over het gewoonste,

het spelen van licht,
het strelen van de wind,

de openhartigheid van een bloem,
het gezoem van een bij.

Zoek niet te ver,
je zit vlak bij het vuur,
het geheim dat leven heet.

Het liefste, het warmste –
geluk

iedere dag weer
ligt het voor de hand.

Het gedichtje hierboven komt uit het boek “Je weet niet wat je ziet”, tekst van Hans Bouma.
De bovenste foto is gemaakt door mijn lief. Vandaag is hij jarig. Ik hou ervan om samen met hem te wandelen, en ik hou ervan hoe hij foto’s maakt. Hij speelt ook met het licht.
De poezie-plaatjes sluit ik vanaf deze week bij bij bestellingen naar België. De verzendkosten zijn best hoog en dan is het leuk om iets bij te kunnen sluiten.
Van de prachtige tekeningen van Marjolein Bastin werden ook mooie borduurpakketjes gemaakt. Ik heb een klein borduurpakketje van een peer voor m’n shop.
Ons verwonderen over het gewone. Wat een rijkdom! “Iedere dag weer, ligt het voor de hand.” En op sommige dagen sta je er wat meer bij stil.