Borduurwerkje eenden

Nog weer een ‘lieflijk tafereeltje’, net als die geborduurde zwanen van een paar dagen geleden. Borduurwerkjes heb ik genoeg liggen, en ze laten zien vind ik ook altijd leuk. Maar het voelt nu zo anders als anders. Het oorlogs- en aardbevingennieuws is indringend en aangrijpend. Telkens denk ik er aan of kijk ik wat nieuws. Het zal wel voor veel mensen zo zijn: je leeft wel mee, maar je kunt niks.

Dus legde ik m’n borduurwerkje, nu van een paar eenden, weer neer voor een foto. Nu met wat takken amaranth erbij. Daar mochten we er gister ook een paar van plukken. Nu kan ik kiezen of ik de zaadkorrels er zelf afhaal om het eens uit te proberen om te koken, of dat ik ze door de vogels laat opeten. Alweer zo’n luxe, net als gister met die bloemen. Het voelt zo gek, om bloemen te plukken terwijl het elders oorlog is. En het voelt ook gek om bezig te zijn met een ‘voedselvoorraadje’ van amaranth, terwijl het woord ‘voedselvoorraden’ nu in de context staat van schrijnend nieuws.

Konden we het maar veranderen. Of moet ik iets meer zijn als die eenden, die hun veren afschudden en verder zwemmen. Nee, zo wil ik ook niet zijn.