De deuren van het kastjaar gaan bijna dicht

De deuren van het kastjaar gaan bijna dicht. Ik zie terug op een heel mooi blogjaar, waarin ik veel mooie dingen heb mogen zien, o.a. in musea. Een jaar waarin ik vaak verslag heb gedaan van uitstapjes waarbij iets van handwerk was te zien (en anders hing ik zelf wel iets in de bomen of zo…). En een jaar waarin ik hele mooie ontmoetingen heb gehad. Het bezig-zijn met handwerk heeft mij zòveel moois gebracht! Zoveel bijzondere contacten ontstonden doordat ik blogde en anderen deelgenoot maakte van wat ik interessant vond en soms ook over wat mij zelf bezighoudt. Dat bracht herkenning bij anderen, en daardoor ontstond ook openheid. Dat merkte ik in de mailtjes die ik ontving, waarin anderen dan soms ook wat tegen mij wilden vertellen. En ik merkte het in de ontmoetingen bij mij thuis. Dat waren vaak heel fijn bezoeken!

Ik denk met plezier terug aan een ontmoeting van een paar maanden geleden. Iemand bood mij wat handwerk aan van haar moeder en waardeerde de gelegenheid om daar ook wat over te vertellen. We dronken samen thee, onze mannen waren er ook bij, en zo was er zomaar even een gezellig uurtje, terwijl zij een paar onafgemaakte handwerken uit een tasje haalde. “Kijk, bij dit patroon heeft mijn moeder wat bijgeschreven, zei ze, dat deed ze vaak. We vonden bij het opruimen van haar huis overal die spreuken.” Dat deed mij denken aan de foto van die kastdeur, die ik deze zomer tijdens Open Monumentendag maakte. Die foto stuurde ik haar later via mail. En nu laat ik hem hier ook nog zien.

De vrijwilliger van het museum had wat verteld over die oude linnenkast. “We hebben die briefjes er expres aan laten zitten, zei hij, dat geeft weer hoe die spreuken vroeger belangrijk waren. Mensen putten er kracht uit en vonden herkenning.”
Zo is het ook. Herkenning en moed, door woorden van anderen die al eerder hadden nagedacht over het leven. Dat geeft steun, als het leven moeilijk is.
Ik vond het fijn dat mijn foto’s en  woorden soms ook tot steun mochten zijn in dit blogjaar. En dat anderen herkenning vonden in waar ik allemaal mee bezig was.

Op het patroon van de dochter die mij die paar handwerken bracht, stond het volgende geschreven: “Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.” Na haar bezoek dacht ik er nog af en toe aan terug. Een bekende spreuk, een ràke spreuk, en een behulpzame spreuk.

Dus nu moeten mijn blogkastdeuren bijna dicht. Ik weet weer waarom ik de foto maakte van die linnenkast in dat museum. Vanwege die mutsen die erin lagen. Met die foto wilde ik laten zien hoe die mutsen vroeger in de kast lagen. Ik heb zelf ook nog wat van die mutsen. En daar had ik zelfs al foto’s van gemaakt, om die dit jaar nog te laten zien. En ik heb nog véél meer om te laten zien. Maar het kan dit jaar niet meer. Het jaar is vol. En m’n blog is ook vol genoeg geweest.

Het was bijzonder om zoveel met jullie te kunnen delen. Om die gezamenlijke handwerkinteresse te merken. Om ons samen te verwonderen over wat er vroeger is gemaakt, en wat we nu in onze tijd zelf ook kunnen maken. Een nieuwe spreuk zou kunnen zijn dat wij in onze tijd echt wel héél veel kunnen en mogen!