Het leven als een legpuzzel

Vorig jaar kocht ik een legpuzzel op de ‘vrijmarkt’, met het plan om die nog eens te maken. Natuurlijk is het dan spannend om te weten of de stukjes compleet zijn. Vol vertrouwen op de goede afloop begonnen mijn lief en ik er in de regenperiode aan, en merkten we dat het leuk was om af en toe daar even een half uurtje aan te werken. Dus ook òntspannend.

Gister ging ik naar de begrafenis van een man die vijf-en-negentig jaar was geworden. “Hoe kende u hem?” vroeg een vrouw naast me voorafgaand aan de bijeenkomst. “O, al wel bijna veertig jaar”, zei ik. Er waren allerlei raakvlakken met hoe deze man en hoe mijn vader ook geleefd heeft. In de terugblik op zijn leven hoorde ik nog veel meer overeenkomsten. Dat raakte me. En ik vroeg me weer af hoe het zou zijn geweest als mijn vader ook deze leeftijd zou hebben bereikt. Het was net of ik daar gister een antwoord op kreeg.

Ieders leven is eigenlijk ook een legpuzzel. Er zijn zòveel stukjes die in elkaar passen totdat uiteindelijk die laatste dag aanbreekt. En er zijn zòveel gebeurtenissen die bepalend zijn geweest voor hoe een leven zich heeft ontwikkeld. Mannen uit geboortejaar 1928, die als tiener die verschrikkelijke tijd in de oorlog hebben meegemaakt. Door wat ik gister hoorde, heb ik daar weer wat meer zicht op gekregen. Hoe vreselijk het ook voor hen was. En hoe bepalend voor hun verdere leven.

’s Avonds keek ik nog wat filmpjes op youtube, over een periode van deze man toen hij met een jong gezin in de tropen zich inzette voor een toen nog onbekende bevolkingsgroep. Wàt een gebeurtenissen en verhalen! Ik merkte dat ik er nog wel wat vol van was, alles wat ik had gehoord en een beetje meebeleefd.

Het leven is ook een soort ‘vrijmarkt’. Er kan héél veel gebeuren in een leven, en mannen zoals die van 1928 leerden om elke dag ‘uit te kopen’. Want ze hadden de wanhoop en de honger gekend, en daarna hadden ze zoveel drive en zoveel visie en zoveel doorzettingsvermogen. En ook zoveel oog voor de schoonheid van het leven. M’n blogje (m’n stukje, zeg ik vandaag maar eens) is er een beetje anders uit gekomen als ik van plan was, maar dat komt omdat ik hier nog een beetje vol van ben.

O ja: gisteravond maakten we de puzzel af en de stukjes bleken compleet, alleen die zwarte stukjes aan de rand bleken heel lastig te zijn. We moeten nu nog kijken of er misschien toch een paar verwisseld zijn, want die zwarte stukjes er met geweld indrukken zal wal niet de bedoeling zijn…