Huis verven

Op het verste plekje waar we vorig jaar konden komen in Noorwegen, zaten mijn man en ik op een mooie avond op de veranda van een ‘hytte’. Daar mogen jullie best even zitten om naar de zonsondergang te kijken, had de campingbaas gezegd. We vonden het jammer om de volgende dag weer terug te gaan, maar verder dan dit konden we niet komen. Kijk toch eens naar die bergen in de verte, wat zou het leuk zijn om met die boot daar dat fjord over te steken, en nog een eindje verder te rijden.

Eerder op de avond hadden we een leuke ontmoeting gehad met een andere campinggast. Zijn gehuurde hytte stond vlakbij het camping-keukentje, en terwijl het water in m’n keteltje aan de kook kwam, raakten we aan de praat. Eerst in het Engels. Maar al gauw in het Nederlands, toen we merkten dat we dat allebei beter spraken. Eerst ging het gesprek over die bergen in de verte, waar we op dat moment samen op uitkeken vanaf die plek. De foto is gemaakt vanaf de picknicktafel die daar stond.

“Wil je soms ook een kopje thee?” vroeg ik toen het water eenmaal had gekookt. Want die andere Hollander en ik waren inmiddels zo aan de praat geraakt dat dat wel gepast was. “Waar komen jullie eigenlijk vandaan?” vroeg die man. Ik noemde de stad waar wij wonen. Hij begon te lachen. “In welke wijk dan?” vroeg hij. Ik noemde de wijk waar wij wonen. Hij begon nog meer te lachen. En hij noemde de straat waar hij woont. Whaaat? Dat is ongelooflijk! Zijn we daar op een zeer ver afgelegen plekje in Noorwegen en ontmoet je een búúrtgenoot! We konden er niet over uit.

We wisselden geen adressen uit, maar spraken af dat we elkaar vast nog wel eens tegen zouden komen. In Nederland, in onze eigen wijk.
Een paar weken geleden vonden mijn man en ik het een goed idee om nog eens contact te zoeken. Het was een mooie zomeravond, ik wist de straat, en zag hen buiten zitten. Ik kon zo aanschuiven. “We hadden het net deze week over jullie”, was de openingszin. Ook al was het al een jaar geleden dat we elkaar op die vakantie hadden ontmoet. Het klikte gelijk weer. “Ik kom wat vragen, zei ik, wil je ons huis schilderen?”

Over een paar maanden zijn jullie aan de beurt, zei hij, want hij is schilder. En zo zette hij vlak voor het weekend zijn steigers neer en begon met de voorbereidingen. “Moet het weer donkergrijs worden?” vroeg hij. Eigenlijk hadden we er niet eens over nagedacht. Gewoon weer hetzelfde, net als de andere huizen in de straat. En net als de vorige keer. Gewoon gedistingeerd donkergrijs, dat staat mooi, en zo hoort het kennelijk.

Maar opeens kreeg ik een idee: “Wat vind je van rood?” We schrokken ervan. Róód? Dat heeft niemand hier. Weet je het zeker?
De schilder kwam terug met een pot rode verf, en zei: “Ik heb er even over nagedacht en als je ècht rood wilt, dan zou ik deze kleur doen.” We spraken af dat we er het hele weekend nog over zouden nadenken, en dat hij maandag eerst een proefstukje zou doen.

En toen waren we ineens allemaal enthousiast. Het wordt pràchtig!
Zo frappant, dat ik kennelijk onbewust al een tijdje bezig ben geweest met die kleur. Dat ik rode huizen fotografeerde en rode huisjes borduurde.

(de foto’s voor dit blogje liet ik eerder zien, in mijn verslag van een reis naar Noorwegen, juli 2019)