Klein en groot

Op weg naar een vergadering fietste ik een route door een nieuwe woonwijk aan de rand van de stad. Hier was vroeger weiland; nu staan er huizen. De wijk is mooi geworden, maar soms moet er nog weer wat ‘wijken’. Deze boom vond ik wel indrukwekkend. Tientallen jaren zal hij daar hebben gestaan. Nu geveld. Op de achtergrond zie je nog wat brokken asfalt. Zo gaat dat.

We voelen ons soms klein ten opzichte van de grote wereld. Er gebeurt zoveel en het is soms moeilijk en ingewikkeld. Maar er zitten ook mooie kanten aan, zoals wanneer een laagje sneeuw de rommel bedekt.
We hadden een mooie en lange vergadering, waarbij we als familie de begeleiders van onze gehandicapte broer konden spreken. De persoonlijk begeleidster, de arts, de psycholoog en de werkbegeleidster schoven allemaal aan voor het jaarlijkse mdo (multidisciplinair overleg). We konden al onze vragen stellen, jaarplan bespreken, zorgpunten benoemen, taken verdelen en samen lachen en saamhorigheid voelen en voeden. Wat is dit mooi, dat dit zo kan!

Voor mijn broer is het leven vaak best ingewikkeld, maar hij heeft veel goede zorg en begeleiding en daar zijn we dankbaar voor.

Eigenlijk wou ik alleen maar schrijven: nu dit overleg klaar is (wat ook wel weer de nodige tijd en energie kostte), ga ik weer bezig met boeken toevoegen. Maar ja, dan heb ik drie foto’s en komt er toch weer een heel verhaal. Over je klein voelen en soms overweldigd zijn en dan weer verder kunnen doordat je weer weet: we hoeven het niet alléén te doen!
En het is ook wel goed om af en toe op mijn blog te laten merken dat ik vaak ook met andere dingen bezig ben en niet alleen met handwerk.