Lief klein merklapje

M’n ‘lieve blauwe merklapje’ is af. Iemand anders was eraan begonnen, ik vond het en besloot het af te maken. Maar er was niet genoeg splitzijde en ik kon het juiste kleurtje niet meer bijvinden. Toen ruimde ik m’n dmc-voorraad op en vond ik weer wat en kon ik verder.

Iemand bestelde bij mij een boek van Jan Houtman, en ik pakte het in, schreef het adres en plakte de envelop dicht. Een uurtje later kreeg ik een mail van een bloglezeres met een foto van precies hetzelfde merklapje. Zij was net zo ver geweest als ik, en bij haar was het ook blijven liggen. Ik vroeg of ze wist waar het patroon vandaan kwam. Uit een boek van Jan Houtman. O, dat was precies het boek wat ik net had ingepakt. Ik maakte de envelop weer open, zocht de juiste pagina op en maakte een foto. Daarna het boek opnieuw ingepakt en opgestuurd.

Nog weer iemand anders mailde dat ze wel belangstelling heeft voor mijn patroon, dat was alleen maar een slordige copie, en die zal ik haar sturen. Nu weet ze gelijk dat het dus wèl een echt patroon was. Maar ook aan echte patronen hoef je je niet precies te houden: ik liet het alfabet weg.

Een heel ratelverhaal op de maandagochtend! M’n borduurwerkje is al een week af, maar bij mij is het pas ècht af als ik het ook heb laten zien op m’n blog. En eigenlijk dan nòg niet, want het moet ook nog ingelijst en weggegeven. Aan iemand wiens naam ook met een E begint. De ontwerper maakte dit ontwerp als ode aan zijn moeder. Ik geef het ‘lieve kleine merklapje’ aan mijn dochter.