Schrijven past bij mij

Onderweg even pauzeren, dat is goed voor ons. Ik merkte aan jullie reacties dat mijn blogjes voor jullie ook vaak een pauzemomentje waren. Dat is fijn. En hoe was het voor mij om al die blogjes te schrijven? Schrijven is soms ook hard werken. Je hebt een idee, en dat wil je uitvoeren. Ik heb dat steeds met foto’s en met wat ik wil zeggen. De kunst is om die dingen bij elkaar te brengen, en daar heb ik me denk ik de afgelopen jaren wel aardig in bekwaamd. Als ik de foto heb, dan komt het schrijven bijna vanzelf!

Vorige week waren we een weekend in België. Onderweg deden we wat kringloopwinkels aan, en zo kwam ‘Mieke’ bij ons terecht. Ik ging haar zo noemen want in België hoorde ik een meisje naar wat oude kinderliedjes luisteren. “Mieke hou je vast aan de toppen van de bomen” zo klonk het door de luidspreker en daarna zat dat liedje nog dàgen in m’n hoofd. Bij jullie misschien nu ook. Ik heb dat altijd een gek liedje gevonden, ik kon me er niks bij voorstellen. Maar toen de auto en wij ook even pauze moesten houden, ging het vanzelf om mijn nieuwe knuffeltje gelijk maar even te fotograferen in een boom.

Deze week had ik al genoeg om over te bloggen, dus dat verhaaltje bleef liggen. En nu wil ik daarmee zeggen dat het zo dus heel vaak gaat. Ik heb meer ideeën dan ik aankan. Het borrelt gewoon altijd maar door. Ik hoef maar een nieuw handwerkje te zien of ik heb er alweer een idee mee. Die ideeënstroom is na tien jaar nog niet opgedroogd.

In deze tien jaar ontdekte ik: bloggen past mij mij! Het was heerlijk om te doen!