Verhalen vertellen bij het Solse Gat

We wandelen met onze vrienden door een oeroud bos, bij Speuld. Onze ouders kenden elkaar vroeger al, en later waren onze zoontjes vriendjes en onze dochters vriendinnetjes. Dus er is al een hele lange betrokkenheid bij elkaar, ook al zien we elkaar nu niet zo vaak meer. Maar wèl elk jaar bijpraten! “Hoe is het met jullie zoon?” “En nu vertel eens wat over jullie dochter!” Zo wandelden we heel wat kilometers bij elkaar, langer dan we van plan waren.  Onderweg kwam er een aapje uit m’n mouw, en dat bracht het gesprek dan ook weer even op m’n blog. Daar komt ook telkens wat uit, en ik vind het natuurlijk ook leuk om daar wat over te vertellen.

Dus nog weer even wat over ‘hoe ik blog’. Ik kreeg recent ook weer wat reacties dat mensen mijn blogjes soms interessant en leerzaam vinden. Dat vond ik fijn om te horen. Ik probeer er soms wat wetenswaardigheden in te stoppen. Die weet ik heus niet allemaal van mezelf, en ik kan ook lang niet alle informatie onthouden die ik onderweg tegenkom. Maar ik maak vaak foto’s van de informatie-bordjes. Vroeger was dat vrij ongebruikelijk (dan stond ik daar in een museum de bordjes te fotograferen), maar tegenwoordig zie ik het ook wel anderen doen. Die foto’s geven me dan later de informatie die ik gebruik bij m’n blogjes.

Het verste punt waar we naar toe wilden lopen was het Solse Gat. Dit is een diepe kuil of krater die gevormd is door een grote ijsklomp. Later bleef hier het smeltwater in staan en dat werd weer opgevuld met organisch materiaal wat veen werd. De eerste bewoners van dit gebied haalden dat veen eruit voor brandstof en zo bleef die ‘pingo’ vele eeuwen bestaan. Nu wordt zo’n gat ook wel een pingo-ruïne genoemd. (Die naam stond op de andere helft van het bordje en dan kun je er thuis nog even op googelen).

Bij dit verste punt van het Solse Gat zaten we een tijdje aan een picknicktafel elkaar onze verhalen te vertellen. M’n vriendin had een zak met nootjes meegenomen en die aten we helemaal leeg. Het namiddaglicht zorgde voor nog een verdere verdieping van de sfeer. Midden in het oeroude bos zaten we daar. We waren weer terug in de tijd, maar ook in het moment van het heden. Wij hebben óók al heel wat meegemaakt in onze levens.