Wandeling langs grafheuvels

Een sterretje en een hartje, meer had ik niet bij me op een wandeling. Vlak voor advent zijn er in kerken en uitvaartcentra meestal herdenkingsdiensten voor de overledenen van het afgelopen jaar. Dit jaar woonde ik ook zo’n dienst bij, waarbij we uitgenodigd werden om een kaarsje aan te steken. Maar dan wil ik twee weken later ook graag nog een 12-12-wandeling maken. Een herdenkingswandeling op een dag die vroeger een feestdag was want dan was de hele familie bij elkaar. Dan speelde mijn vader op de vleugel en maakten we met elkaar een hoop lawaai. Onvergetelijk.

Het was nog zo lekker mistig toen we op stap gingen. Grijzig en stemmig, helemaal passend bij deze dag.
We wandelden een stukje van het Appense Schouwpad  en kwamen bij drie grafheuvels.

Archeologen berekenden dat deze iets meer dan 2000 jaar voor Chr. werden gebruikt. Het is nu iets meer dan 2000 jaar na Chr. Dus hier werden 4000 jaar geleden al mensen begraven. Op slag is mijn grijze stemming weg en wordt het weer groen. Ik vind het gewoon top om hier te zijn.

Bij het ouder worden beleef je sommige dingen intenser. Het denken aan je ouders bijvoorbeeld. Vooral op die speciale dagen. Ze zijn ècht weg. En dat is ook zò onbegrijpelijk dat je het nodig hebt om daar elk jaar weer over na te denken.

Bij het ouder worden realiseer je je ook: dit is de gang door het leven. Zo gaat het.
Dus stond ik daar, bij die drie grafheuvels, en voelde me zò blij en levend! Dit is hoe het nù is. En ik mag mijn dag nu zò beleven!  Een twaalf-twaalf-dag in het grijze groen!

Bij het ouder worden hebben we zo onze herinneringen. Aan hoe het vroeger was. Aan onze ouders, die we soms zo missen.
Konden we nog maar even zeggen: Bedankt papa, bedankt mama, voor jullie liefde voor mij.