Bezoek Openluchtmuseum aan het eind van het jaar

“Oliebollen!” riep een jongetje van een jaar of acht dat net langsliep toen ik die bollen daar had neergelegd voor een foto. Eerst gezellig in de rij gestaan van een oliebollenkraam in het Openluchtmuseum en de bollen in een meegenomen bakje gedaan en op een meegenomen kleedje gelegd. We lachten erom, het jochie kreeg uitleg van z’n ouders dat die oliebollen niet voor hem waren, en wij besloten nog even door te lopen omdat het daar te druk was.

Wel even afzien (grapje) om nog niet gelijk te mogen happen, maar hìer ging het om: genieten van de traditionele oliebollen op een prachtig plekje! Het is trouwens hetzelfde plekje en het zelfde bakje als vorig jaar, kijk maar.

We hadden eerst een mantelzorgritje gemaakt en konden aansluitend nog twee uur in dit museum zijn. En ook nog op precies het juiste tijdstip van de dag: de mist was verdwenen, de zon doorgekomen en nu was er ook nog dat gouden uurtje aan het eind van de winterdag.

Na het oliebollengenot wandelden we langs alle huisjes en locaties van het prachtige terrein van dit mooie museum. We hadden ook de historische tram kunnen nemen, die het ook voor oudere bezoekers zo geschikt maakt om hier een keer te komen.

Op handwerkgebied is er altijd veel te zien in het Openluchtmuseum in Arnhem. In het wevershuisje legde ik nog eens die kussentjes tegen het raam. Het huisjes was niet open, maar meer dan zeven jaar geleden heb ik al eens geblogd over de vele weef-activiteiten in dit museum. Daar kun je ook een foto zien van het (andere) weefhuisje.

Nu alleen even naar binnen kijken, want er er wordt daar geweven in dezelfde kleuren als mijn kussentjes.

Ook andere huisjes zijn interessant voor op een handwerkblog. Want bij oud handwerk is het ook goed om je te realiseren dat dit vroeger werd gemaakt in omstandigheden die lang niet zo florissant waren als tegenwoordig. In de 19e eeuw konden kinderen alleen in de winter naar school, als er geen werk op het land is. Dat verandert pas met de leerplichtwet van 1901. Dit schooltje heeft vroeger in Lhee, in Drenthe, gestaan en hier kun je daar nog een oude foto van zien. Volgens overlevering was het schooltje soms zo vol, dat sommige kinderen een tijdje moesten staan, zodat de anderen konden zitten om te leren schrijven. Of misschien een merklapje leerden borduren. Dat werd ook geleerd in zulke kleine schooltjes.

Na een tijdje lopen staan we weer op hetzelfde plekje als twee jaar geleden. Nu schijnt het gouden namiddaglicht op de huisjes, twee jaar geleden miezerde het. Ik denk terug aan hoe we twee jaar geleden op dat plekje werden gebeld door onze dochter. Ze had net een nieuwe baan in een verzorgingstehuis, en vertelde dat ze net het sterven had meegemaakt van één van de bewoners. Het was intens geweest, en ook goed. Er waren woorden gesproken en die hadden rust gegeven. Stervensbegeleiding. Een verworvenheid en voorrecht in een beschaafde wereld.
Na dat gesprek dacht ik er verder over na. Over hoe in al die huisjes in dit museum ook mensen hebben gewoond. Hun leven hebben geleefd.

We lopen weer verder. In een gebouwtje uit Budel is een breicafé. Ik loop er binnen en geniet even van het kijken naar alle activiteiten. Een vrijwilligster leert een groepje kinderen de eerste beginselen van het breien. Iets verderop hang ik m’n tas even aan een vakwerkhuis uit Limburg. “Hoe vaak heb ik dit al niet gedaan?” vraag ik me af. En wordt ik er niet eens een beetje te oud voor? Telkens maar weer die tasjes en frutsels aan bomen en muren?

En ik heb toch eigenlijk overal al wel eens over geblogd? Over het Openluchtmuseum alleen al wel tientallen keren. Ik nam meerdere malen gehaakte kleedjes mee om ze op bijpassende plekjes te fotograferen, ik vierde nationale feestdagen mee en blogde er dan over, ik schreef over belangrijke handwerkboeken die door dit museum zijn uitgegeven, en ik nam al veel vaker oliebollen mee of kocht ze daar.

Het wordt al schemerig. Toch wil ik graag nog even kijken of die lieve vrijwilligster die we hier eerder ontmoetten, er misschien weer is. Ja, ze is er! Bij de vorige ontmoeting bleek ze zo enorm veel te weten over het spinnen van vlas. We kregen wat vlas van haar mee, wat mijn man kon gebruiken voor zijn boekbindcursus. Nu leuk om haar nog een keer te groeten. En tegen haar te vertellen dat ik volgend jaar wat zeldzame dookrollen in mijn shop kan plaatsen.

En erover te praten hoe veel kennis van vroeger niet alleen via boeken, maar ook via mensen wordt doorgegeven. Veel waardering voor zulke vrijwilligers!
(Hier blogde ik nog eerder over het spinnen in los huus)

Nu is het echt bijna donker. Tijd om af te ronden. Het was weer een mooi bezoek aan een mooi Openluchtmuseum. Bij eerdere blogjes gaf ik door dat dit echt wel een aanrader is om te bezoeken. Het maakt onze nationale geschiedenis aanschouwelijk en geeft context aan ons eigen verleden, en ook aan hoe handwerk vroeger werd toegepast.

Heel wat keren heb ik geblogd over dit museum, en ook over vele andere museum-bezoeken. Of ik door zal gaan met daar steeds een verslag van te maken?
Misschien heb ik inmiddels wel genoeg geblogd.

Maar nu nog een lang fotoverslag. En nu eerst lekker feestvieren!