Patchwork tas

Het is nu al zover dat ik tegen mijn gasaansteker aan het praten ben. Ik hoorde mezelf vanavond zeggen: “Ga nou eens áá-haan! Je weet toch dat we in een lockdown zitten en dat ik geen nieuwe kan kopen! Komop, je kunt het best, je kunt heus nog wel even een vonkje produceren.”
En uiteindelijk, na 10 verwoede knepen in de groene plastik gasaansteker, ging het gas uiteindelijk aan. Kon ik gaan koken.

Dus een nieuwe gas-aansteker komt hoog op het lijstje met dingen die ik straks weer ga kopen. En nu weet ik ook wel dat ik zo’n ding vast wel bij de supermarkt kan kopen, of dat ik anders gewoon lucifers kan gebruiken. Maar ik wil gewoon zo’n goedkope bij de Wibra! Dat wil ik gewoon en ik weet ook niet waarom. Misschien wil ik het gewoon omdat het niet kan.

Maar verder gaat het wel goed met me hoor. Ik praat wel vaker tegen dingen. Ik zei bijvoorbeeld tegen deze tas: “Ga je even mee naar buiten?” De zon scheen een paar minuten en die wilde ik gelijk benutten. Erg ver kwam ik niet met deze tas. Alleen maar tot het paadje achter de huizen. Waar zou ik hem ook mee naar toe moeten nemen? Hij moest gewoon even op de foto. Die foto werd trouwens heel raar, want op dit achterpaadje staan ook de containers. Die wilde ik eraf. En ook de heg vond ik niet hoog genoeg. Die fotoshopte ik een stukje hoger. Haha, ik ging net zo lang door totdat het een hele muur van Taxus is geworden. Dat gaat soms zo, als ik in een ‘bepaalde stemming’ ben. Dan wordt ik een beetje recalcitrant.

Terug naar de tas. Iemand heeft zich hier uitgeleefd in het combineren van gordijnstoffen en kantjes en bandjes en knopen en versieringen. Het is een stevige en vrolijke tas geworden. Ik zet hem in m’n shop (daar kun je de achterkant zien, die net zo mooi is) en dan kan hij naar iemand anders toe die ook vreselijk veel zin heeft om hem vol te stouwen met gasaanstekers. Of iets anders.