Na D-day in 1944 hadden de geallieerden in drie maanden flinke vorderingen gemaakt en trokken van het zuiden van het land naar het noorden. De snelle opmars leidde tot Dolle Dinsdag op 5 september 1944: de bevrijding kwam eraan. Maar de Duitsers hergroepeerden zich en in de week na Dolle Dinsdag plaatsten ze zwaar geschut onder andere in Son. Verschillende bruggen werden opgeblazen. Het stond er slecht voor. En toen landden er op zondagmiddag 17 september 1944 meer dan 4500 Amerikaanse parachutisten van de Luchtlandingsdivisie op de heide ten noorden van Son. Er werd zwaar gevochten.
Verschillende plekken en namen hielden de herinneringen aan deze zware dagen levend. Een plein werd genoemd naar de datum van 17 september. Ik groeide op in Son en we hadden het regelmatig over dat 17-septemberplein. En kwamen er ook natuurlijk ook vaak. Je groeit op met zo’n datum.
Er was ook een standbeeld van een parachutist. Dat maakte grote indruk op me. Op 4 mei ging ik naar Son. Met m’n zus en schoonzus ging ik naar het standbeeld en was opnieuw diep onder de indruk. Tientallen jaren was ik hier niet meer geweest en nu zag ik hem weer: de parachutist. Beeld van die vele jonge mannen die voor Nederland vochten.
Daarna gingen we naar de markt op het 17 september-plein. Na het afrekenen van de groenten draaiden we ons om en zag ik de kerktoren boven de marktkramen uitsteken. Dat is dan zo’n moment waarop ik denk: wow, ik ben hier! Ik vond het zò mooi! In mijn jeugd had de toren geen spits, maar nu zag ik hoe mooi de toren is geworden.
Je groeit ergens op, verhuist dan, en als je dan vele jaren later nog eens terugkomt: bijzonder om dan te kijken hoe dingen zijn veranderd en hetzelfde gebleven.
We kregen heerlijk te eten bij mijn broer en schoonzus, en bleven tot nà de twee minuten stilte. Het was een goede dag.
De volgende dag stuurde m’n broer een foto van het standbeeld met bloemen.
Bewaren
Bewaren