“Je reageert nog net zo als toen je 23 was”, zei mijn vriendin nadat ze mij drie bossen tulpen had overhandigd. Daarmee refereerde ze aan mijn blogje van een dag eerder. Ik keek kennelijk heel blij, drukte die bossen even tegen me aan, gaf een hoera-roepje en een uitbundig dankjewel. Tulpen uit Noord-Holland, daar doe ik gerust een rondedansje mee! Tulpen die nèt twee uur geleden langs-de-weg gekocht waren. Dat dòen ze daar zo, tulpen langs-de-weg te koop aanbieden. En wij kunnen het weten, want wij hebben daar ook gewoond. Nu waren onze West-Friese vrienden bij ons op bezoek en bij binnenkomst kreeg ik die attentie waar ik altijd zo blij mee ben. En daarna gingen we urenlang bijpraten. Een mooie eerste zaterdag van het jaar. En wat een voorrecht om dat met mensen te doen die ons nog kennen van toen we jong waren.
Voor de gelegenheid had ik een taartje gekocht en daar had ik eigenlijk al m’n twijfels bij. Een hazelnoot-schuimtaart is glutenvrij, dus een leuke verrassing voor glutenvrije taartbehoeftes. Maar bepaald nìet suikervrij. Het is gewoon een suikerbom. En in het kader van nieuwjaars-voornemens zou die suiker best een heel stuk minder kunnen. Dus gaf ik de taart een bloemenkrans (geborduurd en van tulpen) en deed nog een keer mijn vreugdedans en ik denk dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met de suiker. Urenlang bijpraten met vrienden is heel goed voor ons, maar al die suiker niet. Wèg ermee!
Wil je reageren?