Fietstocht in het lentebos

Het plan was om op kasteel Groeneveld op het terras te gaan zitten, maar het was nog niet open. Niet erg, want eigenlijk is het veel leuker om verder te fietsen. Om half tien was ik hier al. Ik mocht een fiets van m’n zwager lenen en wist niks heerlijkers dan in m’n eentje een heel eind weg te fietsen.

Ik was in een soort sprookje beland. Het licht! Het doorkomen van de zon! In een uur was de temperatuur meer dan tien graden omhoog gegaan. Voor het eerst weer fietsen zonder jas. Zo heerlijk!

Het park ging als vanzelf over in bos en ik raakte helemaal geboeid door de bloeiende Krenteboompjes. Die steken zo mooi af, als een bloesemrand langs de paden.

Ik heb een gekregen krant bij me, een thermoskan, en een quiltje. Tijd voor even pauze. Dat gebeurt haast nooit, dat ik meer dan een uur lang de krant lees. Er staan allemaal erge dingen in die krant en er gebeuren allemaal erge dingen in de wereld, maar hier is even niks. Rust.

Een paar dagen geleden las ik mijn nichtjes voor uit The Voyage of the Dawn Treader. De kinderen uit de bekende Narnia-serie zitten op een schip wat naar het einde van de wereld vaart en het werd alsmaar stiller en de zon ging alsmaar feller schijnen, maar doordat ze van het magische water hadden gedronken konden ze het verdragen. Lewis beschrijft de doorzichtigheid van lucht en water en het gevoel wat Reepicheep en de anderen hadden bij de wonderlijke gebeurtenissen. Toen de meisjes naar bed waren las ik snel het laatste hoofdstuk, waarin Aslan ze weer terugstuurde naar hun eigen wereld en dat gevoel had ik nu ook een beetje. Tranquility. Maar wel apart dat midden in het bos een heel weiland onder water staat.

Nog steeds bevond ik me in het magische licht van een warme eerste lentedag. Ik vergat de tijd (en dat hoort ook zo).
En ik beleefde m’n eigen avonturen. Kijk maar: hier kon ik ècht niet verder:

Ik draaide om, nam een zijpad, en kwam pas halverwege de weg naar Hilversum weer bij een bordje. Maar ik hou wel van een beetje verdwalen. En nu wist ik de weg wel weer.
Na een paar kilometer kwam ik weer langs het kasteel. Het terras zat nu wel vol, maar ik vond het niet erg dat ik daar niet had gezeten. En een andere keer ga ik nog wel eens naar binnen. Dit was een dag om in m’n eentje in het bos te dwalen.
Toen ik de fiets weer terugbracht, zag ik daar ook mijn nichtjes weer. Zij hadden nu ook dat laatste hoofdstuk gelezen. Van Aslan die Lucy en Edmond weer terug had geseind naar hun eigen wereld.