Elke dag loop ik door de tuin en dan kijk ik vol bewondering naar de bladeren van de varen die zich ontrollen. Een klein groen-momentje op de dag.
Elke dag kijken mensen op mijn blog en vragen zich af wat ik die dag heb afgemaakt, meegemaakt of wat ik nu weer heb verzonnen om over te schrijven. Een klein lees-momentje op de dag.

Deze maand april schreef ik meer dan anders. Voor het eerst in mijn blog-geschiedenis publiceerde ik 100 blogjes! Over elk blogje is nagedacht. Over hoe ik de foto wilde maken of welke foto’s ik wilde combineren. Over wat ik wil schrijven en hoe ik dat formuleer. Vandaag en gister kreeg ik twee keer te horen dat mijn blogjes wel een groter leesplubliek verdienen, omdat ik elke keer weet in te spelen op de actualiteit en dat koppel aan handwerk. Ik zou het heel leuk vinden als mijn blogjes door meer mensen gelezen zouden worden. Ik heb wel eens geschreven dat ik koos voor ‘organic growth’, wat inhoudt dat ik op de langzame manier een vast lezerspubliek opbouw. Deze lezers komen dan als het ware ‘vanzelf’ op mijn blog terecht en als ze het leuk vinden, dan blijven ze terugkeren.

Maar ik zou het natuurlijk ook leuk vinden als er eens wat links naar mij zouden komen van wat grotere sociale media, maar tot op heden heeft nog niemand dat gedaan. Wat ik ook wel jammer vind.

M’n motivatie om toch door te gaan (dan maar met een minder groot lezerspubliek) haal ik uit de voldoening die het me zèlf geeft om dit te doen, èn uit de aardige reacties die ik af en toe spontaan krijg. In deze corona-tijd weet ik dat ik veel mensen hiermee elke dag een plezier doe, en dat vind ik ook fijn om te weten. Dan denk ik: daar zijn ook mensen bij die géén tuintje hebben om even doorheen te lopen…. Voor wie het nog moeilijker is om elke dag binnen te zijn. En dan is mijn kleine bijdrage om dit ‘samen te doen’ dat ik elke dag wat te lezen aanbied.

Al die honderd blogjes van deze maand zijn geschreven met zeer luid schreeuwende buurkinderen op de achtergrond, een thuiswerkende man in de kamer (wiens werk voornamelijk bestaat uit het voeren van telefoongesprekken). Soms was de concentratie lastig te vinden, maar ik vond het tòch fijn om te doen.
En nu vind ik 100 blogjes in een maand ook best wel veel eigenlijk…

Haasjes en konijntjes horen vrolijk te springen en te rennen! Soms zie je zo’n haas of konijn rennen met de lange oren boven het hoge gras uit en elke keer verwonder je je over z’n wendbaarheid en snelheid. Er spat gewoon levensvreugde af van zo’n dier en je wordt er vrolijk van als je het ziet.

De borduurster van deze vier haasjes zal het wel niet zo bedoeld hebben, maar nu denk ik: Ook dit haasje lijkt wel locked down! Hij zit in z’n mooi geborduurde cirkel, maakt drie sprongen maar kan er niet uit. Een dier wat z’n vrijheid kwijt is, ach wat naar. We zien het beestje liever rondrennen in het wild.

Maar nu zijn we allemáál locked-down. Het is toch wat! De hele maand april moesten we allemaal thuisblijven. Weliswaar met het voordeel dat het bij ons in Nederland niet zo streng was als in andere landen, maar toch. Het was toch een maand waarin onze vrijheid en vrijheden ernstig beperkt waren.

Aan het eind van deze maand ben ik benieuwd hoe jùllie, bloglezers, dit hebben ervaren. Zou je eens een reactie hieronder willen achterlaten? En een paar regels willen schrijven hoe je deze maand bent doorgekomen? Misschien heb je de boekenkast uitgeruimd. Of het huis een grote schoonmaakbeurt gegeven. Of heel veel televisie gekeken. Of een studie gevolgd via internet. Of de tuin opgeknapt. En misschien ben je wel volop aan het handwerken gegaan. Dan zou ik het wel leuk vinden om eens te horen wat je hebt gemaakt of waar je mee bezig bent met handwerk. Welkom om dat onder dit blogje te laten weten.

De geborduurde haasjes liggen op twee grote manden waar ik al mijn borduurwerken in bewaar en ik ben nog lang niet klaar om die allemaal af te maken en te laten zien.
Dat wil niet zeggen dat ik hoop dat die lockdown nog erg lang gaat duren. Wèl dat ik nog meer dan genoeg heb om te laten zien.

Jarenlang stond een oud servies van Maastrichts Aardewerk in een dichte kast. Deze week verplaatsten we het naar een open kast want we hadden zin om er weer eens een tijdje tegenaan te kijken. Het decor heet Bouquet Bleu. Ik vond bijpassende geborduurde tulpjes en die legde ik erbij.
Hollandse blauwe bloemenpracht, voor het lentegevoel in een lockdown-kast.

Een klein tulpje borduurde ik op een mooi stukje linnen. Het voordeel van een eenvoudig motiefje is dat het snel klaar is en de combinatie met een mooie ondergrond maakt dat je maximaal effect hebt van je borduurwerk. Bij het ouder worden hebben we soms geen zin meer om al te veel te turen op niet-aftelbaar handwerklinnen, en als je dan nog wat van dat mooie linnen hebt liggen, is dit een leuk idee om het op te maken.

De tulpenvelden zagen we dit jaar vooral op plaatjes en niet in het echt. Een lavendelzakje met een tulpje geeft toch wat tulpen-voldoening, naast natuurlijk de bossen tulpen die we hopelijk konden kopen. Nog een tip voor oudere mensen die niet zelf hun boodschappen halen: de volgende keer dat u een boodschappenlijstje maakt, zet u er dan wel een bosje tulpen op? Het kan nog, en een bosje tulpen is nu net zo nodig als een boterham!

Het lavendelzakje maakte ik gister af en ik heb geen lijstje bijgehouden wat ik deze maand allemaal heb afgemaakt, en ik heb ook niet alles laten zien. Maar het komt toch wel aardig richting de dertig, dus één per dag.

We nemen afscheid van de meest zonnige maand april ooit gemeten. De grote hoeveelheid zonuren is vooral te danken aan de vrijwel constante aanvoer van zeer droge lucht vanaf het Europese vasteland, vertelt Weerplaza. “Door het ontbreken van vocht in de lucht konden gewoon nauwelijks wolken ontstaan.”

We nemen afscheid van deze april-maand die volledig in het teken stond van berichten over het corona-virus en lockdown. Als tegenwicht of aanvulling op die dagelijkse berichtenstroom liet ik deze maand vaak een foto zien van een handwerkje wat ik die dag afmaakte. Dit borduurwerkje maakte ik twee jaar geleden en ik heb er vandaag een achterkantje aan genaaid. Op de achterkant van het oude patroontje staat te lezen:
“De bloeiende plant in den pot is een voo….
terugkerend versieringsmotief in alle lande….
wereld. Onze Hollandsche merklappen verto…..
een overvloed van. Ook hierbij komen vaak de…..
voor. Het meer losse bloempatroontje kan uitste….
doen als strooifiguurtje en ook als versie….
hoek van een zakdoekje.
Zo, dan is het gelijk duidelijk hoe jammer het is dat vroeger gewoon de schaar gezet werd in oude patronen, waarbij dus ook een deel van de uitleg aan de achterkant werd weggeknipt.

Ik neem nog géén afscheid van het idee om m’n handwerken te fotograferen samen met het patroontje wat ik gebruikte. Dus hier de combinatie van hoe ik getriggerd werd door een leuk plaatje en vervolgens het borduurwerkje wilde uitproberen.

Precies 40 jaar geleden was het feest in Amsterdam en in heel het land. ’s Ochtends om 10 uur ondertekende koningin Juliana in het Paleis op de Dam de akte van abdicatie en was haar dochter en troonopvolgster Beatrix koningin. ’s Middags werd zij in de Nieuwe Kerk in het bijzijn van vertegenwoordigers van Europese vorstenhuizen ingehuldigd als Koningin der Nederlanden. Dit bleef zij totdat de kroon in 2013 overging naar haar zoon Willem Alexander.

Voorafgaand aan deze grote nationale gebeurtenis werden we via de media en via de commercie op velerlei wijze betrokken bij deze troonswisseling. O.a. tijdschrift Margriet publiceerde een patroon waarop feestvierende mensen op de Dam zijn te zien, compleet met vlaggen en ballonnen. Dit geeft een idyllisch maar totaal vertekend beeld van de werkelijkheid. Er was helemaal geen ruimte voor rondedansjes bij de dicht bij elkaar staande massa en de Dam was afgezet voor de plechtigheden dus daar kon je niet staan zwaaien.

Deze weergave van vrolijke mensen klopt ook niet met de werkelijkheid omdat in de loop van de ochtend een ongekende wending plaatsvond in het verloop van de dag. Rellen verstoorden de feestelijkheden. Het kroningsoproer of de kroningsrellen van 30 april 1980 behoren tot de grootste ordeverstoringen of rellen in de Nederlandse geschiedenis in vredestijd.

Desalniettemin is het toch leuk om nog even terug te blikken op dit oude patroon. Ik plaats het in m’n shop. De geschiedenis is vaak anders dan mooie plaatjes weergeven, maar de hedendaagse werkelijkheid is óók anders dan we ooit hadden gedacht. Op televisie zien we nu beelden van een bijna uitgestorven Damplein, waar géén dichtopeengepakte massa toeristen meer loopt. Met een beetje fantasie kun je nu zien dat er ruimte zou zijn voor een paar rondedansjes.

Wie weet wil iemand dit patroon 40 jaar later nog een keer gebruiken om het paleis op de Dam of de Nieuwe Kerk te borduren. Markante gebouwen die het decor zijn geweest van belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis. En mooie gebouwen, waar we ooit in de toekomst nog weer eens hopen binnen te gaan.

Kruissteekpatronen werden vroeger met wasbare inkt afgedrukt op fijn linnen. Zo konden kruissteken worden geborduurd van gelijke grootte en een persoonlijke overhanddoek of kleedje worden gemaakt wat de keuken een gezellig aanzien gaf. Onze keukens zijn belangrijk en nu we niet uit-eten kunnen gaan nog meer dan anders. Het staat leuk, zo’n geborduurde toevoeging bij de nostalgische glazen potten. Het kleedje in de juiste eind-april-kleuren is voor m’n shop.

Een paar velletjes uitgescheurd uit een oud tijdschrift: die kun je jarenlang bewaren en elke keer kom je ze tegen. Tot er eindelijk een moment aanbreekt waarop je zegt: En nù ga ik dat maken! Dus maakte ik een speldenkussentje, precies zoals op het plaatje. Daarna was mijn maak-behoefte nog steeds niet bevredigd, dus borduurde ik er nog één. Vandaag maakte ik het tweede kussentje af en stuurde het op naar een land waar ze nog veel strenger zijn met de corona-maatregelen dan bij ons. Dan is het fijn als er dan weer iets leuks in de post is.

Op weg naar verpakkingsvrije boodschappen! In januari kregen we een aanbieding om een nieuw initiatief van PieterPot uit te proberen. Het was nog allemaal in de beginfase, maar als we vast een paar tientjes betaalden dan zouden we in april een verrassingspakket geleverd krijgen. We besloten de gok te wagen, betaalden, en vergaten het verder. Tot we een paar dagen geleden bericht kregen dat er een pakket bezorgd zou worden. Leuk!

Alles zit in mooie weckflessen, en die zaten weer in twee jute tassen. Die inspireerden me om gelijk twee oude borduurwerkjes uit m’n grote mand te halen en die op de tassen te prikken. Dat staat goed.
Ik had ook nog zo’n motiefje geborduurd op een iets groter lapje jute en daar maakte ik vandaag een zeep-zakje van. En dat stuurde ik vandaag ook op. Omdat ik nu weer zelf weet hoe leuk het is om een verrassings-pakket te krijgen, daardoor had ik gelijk weer inspiratie om er ook één voor een ander te maken.

Voor wie ook wil borduren op jute: hou er rekening mee dat je motiefjes net niet helemaal vierkant worden, omdat schering en inslag meestal niet helemaal gelijk zijn. Kies daarom voor een klein motiefje, waarbij het niet uitmaakt.
En voor wie ook zo’n verrassingspakket wil: de jongens van dit leuke initiatief lopen een beetje achter, maar zijn bezig met een landelijke uitrol en we gaan hier vast meer van horen.

Een groot corona-gerelateerd probleem is: hoe gaan we straks op vakantie?
Daar gaan steeds meer gedachten en gesprekken over. En we krijgen ook steeds meer zin om na al dat binnenzitten weer eens op reis te gaan, een ander land bezoeken, weidse verten te zien. Zucht….

Ik heb nog een leuk borduurwerk met een vakantielandschap en dat legde ik eerst eens voor me neer. Elke verwerking van een borduurwerk begint met er eerst eens naar te kijken. Er zat nog een grote rand omheen en die knipte ik eerst eens weg. Nu komt het iets ‘dichterbij’. Ik heb zin om er een kussentje van te maken. En onderwijl te mijmeren dat mijn hoofd daar op ligt, terwijl ik ergens bovenop een berg lig met uitzicht op een lieflijk dal met een meertje. Het zonnetje schijnt lekker, het is niet te warm en ik lig daar op de berg heerlijk te genieten.

Eerst maar eens terug naar de grond. Daar leg ik wat lapjes neer van een pakketje corduroy. Mijn moeder bewaarde de restjes van de stoffen waarvan ze wat had genaaid en sommige van die pakketjes nam ik vorig jaar mee naar huis. Dat was nog niet eens zo simpel, want mijn zussen wilden ook hun aandeel. Want zij weten net zo goed als ik dat die restjes ribstof hele fijne restjes zijn.

Ik ga er dan ook niet zomaar achteloos mee om, ook al zijn het resten. Ik kijk hoe ik het stuk wat ik nodig heb voor de achtergrond zo slim mogelijk kan knippen. Dat heeft m’n moeder me vroeger goed voorgedaan. Niet zomaar het eerste stuk nemen wat je wel geschikt lijkt, want dan zet je misschien nèt de schaar in een ànder stuk wat je nog zou kunnen gebruiken. Dus daarom eerst de restjes uitleggen, en kijken waar je het beste kunt knippen.

Straks verder! Het is tijd om een idyllisch vakantie-kussentje af te maken. Lekker in lockdown met een fijne miezerregen die we nu zo hard nodig hebben.

Vandaag in een nieuwsbericht: “Veel ouderen zijn inderdaad bang voor besmetting en gaan om die reden niet naar buiten. Dat zouden ze eigenlijk wel moeten doen. Ten eerste kan het gewoon. Mits je 1,5 meter afstand houdt en je handen goed wast als je weer thuis bent. Maar bovenal moet je naar buiten, omdat je lichamelijk snel achteruitgaat als je niet beweegt. Zeker als je de zeventig bent gepasseerd.”

In deze corona-periode wandelen wij in het weekend op een zorgvuldig uitgezocht plekje, en gedurende de week kleine wandelingetjes in de wijk. Onze ‘weekend-wandeling’ hadden we opgespaard voor de maandag, en zo wandelden we op die koninklijke dag een rondje in de buurt van paleis het Loo. Het was zo mooi daar! Op de bovenste foto is even niemand te zien, maar er was ook een stukje waarbij bijna alle bankjes bezet waren. Fijn om zoveel mensen te zien, ook ouderen!

De officiële adviezen zijn: “Maak twee keer per dag een ommetje van een half uur, ook als je een rollator of wandelstok gebruikt.”
In een ander nu.nl bericht van een week geleden wordt uitgelegd wat een wandeling doet met je lichaam en je geest. Ons cognitieve brein is de hele dag door druk bezig en momenten van rust zijn er bijna niet. Met wandelen laat je die druk letterlijk van je af vallen. Daardoor gaan we weer mijmeren en creatief zijn. Ook voor ouderen, die teveel tijd hebben om te piekeren is het goed om die piekerdruk even los te laten.

Mijn brein was weer opgefrist door de wandeling van gister en vandaag pakte ik een bomen-borduurwerkje uit de mand. Ik borduurde dit twee jaar geleden met veel plezier en ik koos nu voor een simpele opspanning. Ik wil alleen maar dat het af en toe rechtop kan staan als ik het een tijdje wil neerzetten. Deze geborduurde bomen drukken mijn boom-verlangen uit. I love trees!

En u toch ook hè? Ik hoop dat dit stukje de oudere lezeressen van deze blog misschien stimuleert om morgen weer even een ommetje te maken! In elke woonwijk staan ook wel een paar bomen en die zijn nu zo mooi!

Wekenlang is de regering al bezig om een goede koers te varen in de woelige wereld-crisis die corona veroorzaakte. Bijsturen, laveren tussen tegengestelde belangen, ingrijpende maatregelen afkondigen en toelichten, mensen aansturen of juist teleurstellen, mensen prijzen of juist bekeuren. Wat een klus!

De filosoof Plato zag de politiek al als een kunde, die je kunt vergelijken met de stuurmanskunst. Daar komt dus ook de uitdrukking ‘schip van staat’ vandaan. De staat moet bestuurd worden, de beste stuurlui staan aan wal, en de democratisch gekozen regering luistert naar (eenzijdige) deskundigen. Zo zit het in elkaar en met elkaar zwalken we mee over de woeste zee.

Eindelijk scheen de zon een keer op koningsdag, maar we mochten het niet vieren zoals we gewend waren, en nu vaart het schip (van staat) weer verder en begroeten we een weinig regen. Het gaat kennelijk zoals het gaat. Uit mijn doos met blauwe spulletjes kwam een geborduurde onderzetter en die is leuk om te laten zien want die zie je maar zelden. Vroeger kwam het ook wel eens voor dat mensen méér borduurden dan ze nodig hadden (dat ken ik!) en zo werd ook een toepassing verzonnen om je borduurwerk in een namaak-koperen-onderzetter te stoppen. Onderop zitten koperen knopjes, waardoor het iets hoger op de tafel staat.

We wachten geduldig en soms wat ongeduldig af waar het varend of het zwalkend schip ons brengen gaat, en ik zet weer eens iets grappigs in m’n shop. Van die lap stof wil ik nog een rok maken. Lijkt me ook leuk.

Gister zagen we op koningsdag de vroegere koningin haar jarige zoon feliciteren.
En we zagen de huidige koningin juichen toen haar dochter iets liefs zei over haar moeder.

Vandaag mag ik mijn dochter feliciteren met haar verjaardag. Maar dat mag ook alleen per telefoon of app.
En het juichen over m’n dochter doe ik dan ook maar gelijk in het openbaar, op dit blogje.

Gelijk bij het wakker denken moeders aan hun jarige kinderen, dat doen moeders altijd. Een bezoekje zit er niet in. Maar er zijn andere manieren om de blijdschap in de ochtend te beleven. Ik haal de sterke bloemen nog eens uit de vazen. En leg het kussentje met de krachtige lijnen in het midden. Het kussentje heb ik een paar dagen geleden afgemaakt. Ineens krijg ik het idee om het vandaag maar even op te sturen. Een krachtig ontwerp wat ik vind passen bij m’n dochter. Ondanks de afstand is het fijn om op een verjaardag blij te zijn met je kind en eraan te denken hoe fijn het is dat ze krachtig in het leven staat!
Dus probeer ik de blijdschap over deze verjaardag (eigenlijk: de blijdschap over de dochter) uit te drukken in een foto.
Ik heb het speldenkussen-kroontje er ook maar even bijgelegd, in het hoekje….

Gelukkig straks even bellen!

De vrolijke zonnige dagen vlogen voorbij en nu is op dinsdag een nieuwe week begonnen. Ik loop een beetje achter met het beantwoorden van mailtjes. Er zijn een aantal mails met reserveringen binnengekomen, en vandaag hoop ik iedereen te antwoorden. Ik fladder nog een beetje achter de werkelijkheid aan en dat is ook te zien aan de vouwen in dit vrolijke vrouwelijke vlindertje. Goedemorgen maar weer!

Op de meest vreemde koningsdag die we hebben meegemaakt, wilde ik naar een plek waar de meest verschrikkelijke koninginnedag plaatsvond. Dat was de koninginnedag van 2009. Op die dag reed een auto in op de optocht met de koninklijke familie. De stoet reed toen door de Koninginnelaan in Apeldoorn naar paleis het Loo. Op de plek waar meerdere wegen samenkomen, staat het gedenkmonument de Naald. De aanslagauto reed eerst door de menigte en daarna met volle vaart tegen dit monument. Een dramatische gebeurtenis die in vele geheugens staat gegrift. Er waren acht doden.

Later werd een gedenkplek aan de overkant van het kruispunt ingericht, het hek rond het monument gerepareerd, en pas een paar jaar geleden werden er kroontjes op het hek geplaatst.

Begin dit jaar mocht ik wat handwerk ophalen bij de zoon van iemand die kort ervoor was overleden. Ik schreef erover op mijn blog. Ik vond het een bijzondere gebeurtenis om in het handwerkkamertje te zijn waar deze mevrouw zoveel mooie dingen had gemaakt. Bij het weggaan keek ik nog één keer om en mijn oog viel op het speldenkussentje in de vorm van een kroontje. “Mag ik deze ook nog mee?” vroeg ik.

Vandaag was het moment om de twee kroontjes bij elkaar te binden. Het speldenkussentje is tegelijk een meetlint. Hiermee bond ik het vast voor de foto.
Daarna liep ik naar de overkant. Op deze koningsdag waren daar meer mensen. Er stonden bankjes. Er zat een mevrouw op een bankje en ze zag er een beetje alleen uit. Ik vroeg of ze het goed vond dat ik even naast haar kwam zitten. De anderhalve meter afstand is dan gelijk een aanleiding om aan de praat te raken. De mevrouw begon gelijk met praten. “Ik ben 94, zei ze, en ik woon hier vlakbij. Op dit plekje hier heb ik al zoveel meegemaakt”. Ze zuchtte. Die aanslag…..

Zo luisterde ik naar een mevrouw van 94. En dacht aan die andere mevrouw, van wie het speldenkussentje was geweest.
En aan alle mensen die niet tot koningsdag 2020 zijn gekomen.

Wij wel. Het was tòch een dag ‘met een kroontje’. Het was anders dan anders, maar er waren een paar bijzondere momenten.
En ik heb m’n voornemen uitgevoerd om die twee kroontjes eens bij elkaar te zien.

Dit jaar had paleis het Loo juist extra mooie tulpen opgekweekt, maar niemand mag komen kijken. Daarom werden de potten met tulpen ergens anders neergezet, zodat anderen er toch van kunnen genieten. Vanmiddag maakten we een wandeling om even te kijken.

Daarna probeerde ik (weer thuis) tien minuten te luisteren naar radio 538, wat gepresenteerd werd vanaf paleis Soestdijk. Voor mijn gehoor is dit onluisterbare baggermuziek maar ik wilde ook eens weten waar andere mensen vandaag naar luisteren. Tijdens die tien minuten zocht ik wat afleiding, en legde nog wat bij elkaar voor een foto. En toen was het 4 uur: het nationale toostmoment. We konden  ons allemaal weer even vrolijk voelen, met zo’n mooie koninklijke familie die het glas hief op de gezondheid van ons allemaal.

Koningsdag in lockdown is Woningsdag!

En genieten van je eigen spullen zònder op stap te gaan om nieuwe spullen te zoeken op de vrijmarkt blijkt heel leuk te zijn!
Ik maakte mijn kamer klaar voor deze dag en week. Eerst alles uit de kast halen, en daarna weer opnieuw inrichten.
De blauwe kussens zijn gemaakt van oude velours-gordijnen. (Als je ooit oud velours tegenkomt, kun je het rustig kopen want het blijft wel honderd jaar goed).
Ik kocht bloemen in de juiste kleuren, zette ons Delfts blauw mooi neer (sommige spullen kochten we zelf en sommige erfde ik vorig jaar), zette de plantjes in oude kratjes. De oranje vintage vaas heeft tientallen jaren bij m’n moeder in de kamer gestaan en nu heeft hij bij mij een pronkplekje.

Het bont geruite kleedje ligt voor het grijpen voor als we er weer opuit kunnen trekken, maar thuisblijven is ook best leuk! Fijne woningsdag gewenst met je eigen rood-wit-blauwe spulletjes!

Vandaag vieren we Koningsdag!
Om 10 uur zingen we in onze eigen huizen het nationale volkslied,
en om 4 uur heffen we het glas op de gezondheid van iedereen. Ik stel me voor dat we dan ook wel zullen denken aan degenen die ziek werden of nog zijn.
Er zijn voor vandaag vele ideeën en initiatieven om op digitale of virtuele wijze een rood-wit-blauw-oranje gevoel te beleven, en de oude tradities nog een beetje na te bootsen.

Mijn ideetje voor deze foto was als volgt:
Ik zocht een stuk stof van een oude gordijn van vroeger. In de zeventiger jaren hadden wij oranje gordijnen en daar was een strook van overgebleven. Mooie stof die ik weer terugvond in m’n ouderlijk huis. Van deze strook maakte ik een loper en die ligt nu op tafel. Dat geeft gelijk de hele kamer een oranje gloed en alles wat je erop zet komt er vrolijk op uit.
Af en toe heb ik behoefte aan een randje borduren in rood-wit-blauw en als de strook volgeborduurd is verdwijnt die rand in de grote mand. Op koningsdag komen die randen er dan weer even uit. Het gaat om plezier hebben!

Dus: veel plezier gewenst vandaag op Koningsdag!

Koningsdag 2020: We denken aan vroeger, toen we de straat opgingen en massaal naar de vrijmarkt gingen.
Of we denken aan nòg vroeger (want die vrijmarkten zijn er ook nog maar 35 jaar of zo).
Nòg vroeger, toen Nederland nog een redelijk overzichtelijk leven kende.
Deze geborduurde lap, met allerlei leuke Nederlandse taferelen en motieven, legde ik een paar dagen geleden onder het boek Nederland in Kruissteek.
De dochter van Mies Bloch herkende op die foto de borduurwerkjes die door haar moeder zijn ontworpen. Maar voor de duidelijkheid: deze motieven staan nìet in het boek; daarin staan weer andere Hollandse patronen.
En veel mensen hebben zin om te borduren! Bedankt voor jullie reacties op de give-away. De uitslag is dat deze is gewonnen door Agnes en Gonda. Ik heb besloten twee boeken weg te geven! Voor andere liefhebbers: er staat nog één exemplaar in m’n shop.

En dan ga ik de komende tijd nog wat meer aandacht geven aan de Hollandse, herkenbare, borduurbare, nostalgische en leuke borduurpatronen van Mies Bloch. Want het is leuk om ons Nederland te herinneren zoals zij het heeft vastgelegd.

We speelden een spelletje met onze kinderen. Dat gaat heel goed met Zoom. Per mail of app spreek je met elkaar een tijdstip af. Op het gekozen tijdstip klik je op de spelletjeswebsite, en dan ontvang je een uitnodiging van degene die het initiatief neemt. Vervolgens druk je op ‘aanvaarden’ en dan kun je al bijna beginnen te spelen. Een uurtje op deze manier socializen geeft ineens een heel ander gevoel bij de lockdown. Het voelt heel gewoon om de vertrouwde gezichten te zien. Iedereen heeft wat te drinken en voor ieders beeldscherm hef je even je glas of beker omhoog en dan voelt het ook nog alsof je met elkaar wat drinkt. En eigenlijk doe je dat ook, en je merkt al gauw niet meer dat je eigenlijk een paar honderd kilometer bij elkaar vandaan bent.

Vanavond speelden we een spelletje Kingdomino. Ieder had een eigen ‘koninkrijk’ en dat moest je met dominotegels zo slim mogelijk vol leggen. Ik werd tweede en toen ik nog één tegel moest leggen haalde ik er een speldenkussen-kroontje erbij. Dan ligt dat vast klaar voor morgen…

In een grote kast in de kamer had ik een roze hoekje, want roze is zacht en lief en voor een paar weken wel leuk om tegenaan te kijken. Vanmiddag ruimde ik de kast op. Roze mag weg. Want als er voldoende echte bloemen zijn, hoeven de namaakbloemen geen dienst meer te doen.

Precies een jaar geleden liet ik een borduurwerk zien van Stinkende gouwe. In mijn blogje schreef ik over het botanische borduurontwerp van Gerda Bengtsson.

En nu een foto van het kussentje wat ik ervan maakte. Op zondagochtend, terwijl alles buiten nog rustig is, legde ik het op het paadje achter de huizen, waar deze plant nu bloeit. Het afbreken van een stengel geeft een fris-knappend geluid, maar er komt dan ook een geel-oranje vurig en bitter sap tevoorschijn, waarbij je moet oppassen dat je geen vlekken krijgt. In de beschrijvingen van deze vaste plant wordt gemeld dat de Stinkende gouwe vooral te vinden is in bewoond gebied, tegen muren, onder hekken, op puin, of langs de weg. Ik wacht altijd totdat hij gebloeid heeft en trek de plant dan weg. Volgend jaar is hij wel weer ergens anders uitgezaaid.

Net als dat borduurwerk van vorig jaar eigenlijk, dat zaaide zich nu uit tot een klein kussentje. Fijne zondag!

Nederland is maar een klein landje, maar heeft zoveel dingen die bijzonder zijn. Dat schreef de bekende handwerk-deskundige Henriëtte Beukers precies veertig jaar geleden in het voorwoord van het boek Nederland in kruissteek. Je kan nooit alles laten zien wat kenmerkend is voor ons land, een keuze is onvermijdelijk. Dus koos ze voor alles waar Nederland bekend mee is geworden tot ver buiten onze grenzen: de molens, de scheepvaart, de bloemen. En voor een Sinterklaasvoorstelling, kinderliedjes, een duinlandschap en het wapen met Je maintiendrai. Het werd een lekker Hollands boek, vol met afbeeldingen en borduurpatroon van zoveel dingen die kenmerkend zijn voor ons land. Een bloembollenveld, de Alkmaarse kaasmarkt, de Westertoren, de provinciefeesten, en ook nog een hoofdstuk over oude merklappen waar al die kruissteekvoorstellingen mee begonnen.

Toen ik begon met mijn webshop, was ik verrast dat dit boek af en toe besteld werd door Japanners. Vinden die onze kruissteekpatronen zo leuk dan? Ja, kennelijk. Maar ook in eigen land was er vraag naar dit boek, en gelukkig zijn er heel veel exemplaren van in omloop want het boek werd destijds in flinke oplage gedrukt. Veel lezeressen zullen het ook nog wel herkennen denk ik.

Een leuk boek voor een give-away, op deze laatste zaterdag van april! Wil je een kansje maken, laat dan een reactie achter onder dit blogje. Dit aanbod geldt alleen voor mensen met een Nederlands postadres en ik stuur het a.s. maandag op koningsdag op. Deze give-away duurt dus twee dagen.

Wat blijft er in de herinnering van een grote groep mensen hangen over wat er vroeger is gebeurd? Dat is een belangrijke vraag, wanneer je beseft dat de wijze waarop grote gebeurtenissen of ontwikkelingen worden herinnerd, ook bepálend zijn voor beslissingen voor de toekomst. Geschiedenis is dus belangrijk. En ook om te onderzoeken of hetgeen als ‘geschiedenis’ wordt gezien en onderwezen, wel de juiste kijk op de geschiedenis is. En zo zijn er altijd weer intelligente mensen die de lange reis beginnen om onderzoek te doen naar één aspect van de geschiedenis ergens van. Dat kan de geschiedenis zijn van een ontwikkeling, of de geschiedenis van een oorlog, of van een land of volk. Een evenwichtige en nauwkeurige bestudering van de geschiedenis draagt bij aan nieuwe en positieve ontwikkelingen. Of aan het zelfbewustzijn van een volk. Of aan het ineens grote verbanden zien. Of oplossingen.

Mijn nicht begon vijf jaar geleden aan de lange reis om iets van de geschiedenis te onderzoeken van een land en een beweging waarbij zij betrokken was geraakt. Ze schreef een proefschrift aan een prestigieuze universiteit en twee weken geleden verdedigde ze dit en ontving de doctorstitel. Het was ver buiten ons blikveld, maar op afstand leefden we mee. Gelukkig hoefden we niet helemaal ‘op afstand’ te blijven, want er kwam nog een zoom-meeting waarvoor ik werd uitgenodigd. De gastheer was haar promotor, die de nieuwe doctor een uur de tijd gaf om haar dissertatie toe te lichten. Zo konden we kennisnemen van een aspect van de interessante geschiedenis die tot nu toe onderbelicht was gebleven en nu beschreven is. En die waarschijnlijk ook invloed gaat hebben op nieuwe ontwikkelingen.

We leven nu in een tijd waarin aloude tradities en gewoontes tòch al doorbroken worden, dus daar doe ik aan mee door een Bonne Année kaart te laten zien (net bij ons binnengekomen). Een Bonne Année-kaart is niet alleen geschikt voor een nieuw jaar, maar kan ook wel voor een nieuwe periode. Mijn nicht is goed thuis in de Franse taal, dus haar kan ik wel Bonne-nieuwe-periode toewensen. En aan ons allemaal: Bonne-nieuwe-maand straks, want er gebeurt nu zòveel dat we elkaar wel elke maand een goede maand kunnen toewensen, in plaats van eens per jaar.

Ik vond het mooi om bij die zoom-meeting een dissertatie-toelichting te horen. Als de lockdown dan tòch ‘intelligent’ moet zijn, dan was dìt het zeker!

April 2020 zullen we ons herinneren als de maand waarin een nieuwe term werd geïntroduceerd: de anderhalve-meter-samenleving. Op 9 april was in het nieuws dat premier Rutte zei dat Nederland zich erop moest voorbereiden dat we straks voor langere tijd anderhalve meter afstand van elkaar zullen moeten en blijven houden. Een samenleving waarbij iedereen anderhalve meter afstand van elkaar houdt zou dan het ‘nieuwe normaal’ zijn.

Ergens begin april pakte ik een oud handwerkje wat iemand eens onafgemaakt had achtergelaten. Ik besloot het af te maken en zocht het juiste kleurtje ecru uit. In deze april-maand borduurde ik telkens een stukje wit dicht, soms tijdens het volgen van het nieuws. Nu nog een omtrek en die heb ik zojuist afgemaakt met een zwart biais-bandje. Het is een borduurwerkje uit lang vervlogen tijden. Het oude normaal was dat mensen toenadering bij elkaar zochten. En dat is het natuurlijk nog steeds wel. Maar de ontwikkelingen van deze maand zijn zò opmerkelijk dat ik een handwerkje wilde wat mij aan deze nieuwe term zal blijven herinneren.

We volgen lijnen en grafieken over de opnames, afnames en aannames van de ontwikkelingen van een virus. Wàt een ontwikkelingen! Op zaterdagochtend lees ik uitgebreid de krant en bij een kop koffie kom ik dan tot de verzuchting dat het nauwelijks te bevatten is allemaal. Wàt een wereld zijn we in verzeild geraakt!

Een wereld ook waarin een beetje troost van harte welkom is, en iedereen zoekt en vindt dat op haar eigen manier. Vooral handwerken is fijn om te doen in deze tijd. Voor mij zijn de bloemen in de kamer in deze periode belangrijk, en ik koop meer bossen dan anders.

Grafieklijnen, muzieklijnen, golvende bloemenlijnen, en artquilt-lijnen! Het kaartje werd mij toegestuurd door Mieke. Zij is heel goed in het verwerken van lijnen middels smalle reepjes stof, die ze verrassend weer bij elkaar vlecht en naait. Een kaartje sturen en ontvangen in deze tijd is ook een beetje troost die van harte welkom is, en ik was blij met dit kaartje! De envelop maakte ze ook zelf.

Zo zijn we bezig met lijnen en grafieken, maar gelukkig ook met vormen en kleuren. En het is fijn om door een ander opgevrolijkt te worden.

Achterop het linker fotootje van de twee breiende vrouwen staat in keurig handschrift: ‘april 1957’. De foto is genomen op het terrein van Groot Schuilenburg, waar vroeger en nog steeds een inrichting was en is voor gehandicapten. Toen het terrein werd ingericht en de mooie ruime paviljoens werden gebouwd, was het een voorbeeld voor heel west Europa: Zo zorgen we voor onze gehandicapte medemens!

In januari van dit jaar werd opnieuw herdacht dat hier vandaan in 1943 meer dan duizend mensen tegelijk werden weggevoerd, regelrecht naar hun vernietiging. Een trauma wat ieder jaar in Apeldoorn wordt herdacht, maar nu landelijke aandacht kreeg omdat de staatssecretaris dit keer deelnam aan de kranslegging.

Op die januaridag van de herdenking fietste ik over het terrein. Ik maakte een paar foto’s, liet die op m’n blog zien, en zei tegen mijn man: “Laten we hier ook een keer samen naar toe gaan en de nieuwe wandelroute volgen.” In april, dat wilden we. Maar nu kon het niet. Bij de toegangen van het terrein staan nu bordjes met verzoeken om hier nu vooral niet te komen, vanwege de corona-crisis. Blijf weg!

Na de oorlog, waarin alle joodse bewoners van de gehandicapten-instelling waren weggevoerd, kwamen er weer nieuwe bewoners op het terrein. Opnieuw werden gehandicapte medemensen verzorgd en begeleid. En waren er facilitaire diensten om alles goed te laten verlopen. Jonge vrouwen werkten hier, o.a. in de linnenkamer, en woonden ook op het terrein. Ze hadden het leuk met elkaar. Voor het eerst weg van thuis, het leven lachte hen toe. Hard werken, maar in de pauze lekker breien en praten.

Na het overlijden van mijn schoonmoeder hing ik dit fotootje van haar op het prikbord. Ze was toen 26 jaar en ze werkte en woonde op Groot Schuilenburg. Later vertelde ze over die tijd. Hoe goed ze het hadden, samen met haar vriendinnen.

Het fotootje heeft nu vijf jaar op mijn prikbord gehangen. Dus die markante ramen zitten al heel lang in m’n hoofd. Daarom maakte ik begin dit jaar ook die foto van zo’n raam. De gedachte dat mijn schoonmoeder daar als jonge vrouw onder had gezeten. We besloten om in april op zoek te gaan naar precies het juiste raam, maar dat liep dus anders. Nog steeds hangt het fotootje op m’n prikbord en kijk ik ernaar.

Twee breiende vrouwen. Vrouwen die geholpen hebben om de maatschappij van na de oorlog op te bouwen. Een herinnering aan een ver verleden. April is de maand van de herinneringen en herdenkingen. Deze foto wilde ik graag nog met jullie delen.

De tijd dat een kind bezig is om de namen van dieren te leren is een vertederende tijd. “Kijk, dat is een koetje”. Daarna volgen de bijbehorende geluiden. “Wat zegt het eendje dan?” “Kwak, kwaak”. Ach, het is een bijzondere tijd, en met liefde en toewijding brachten we de peutertjes  de dierennamen bij. En toen het allang niet meer nodig was, gingen we nog een tijdje door met ‘knor, knor’ en ‘waf, waf’. Achteraf weet ik ook niet meer waarom ik daar vroeger ook aan meedeed. Waarschijnlijk omdat het erbij hoorde. En iedereen deed het. En er waren zoveel boekjes, met al die domme plaatjes en verhaaltjes, je kon er haast niet omheen. Als ik nù nog zo’n kleintje had, dan zou ik denken: “Je komt er vanzelf wel achter dat een hond blaft en dat een poes miauwt, daar heb je mij niet voor nodig.” Dan zou ik lekker gaan borduren, terwijl m’n kind met z’n neus op de grond zat om de loop van een mier te volgen. Maar ja, dat is achteraf-praat.

Nòg opmerkelijker dan die eindeloze stroom baby-boekjes met dieren-dolheid, is het dat de schattige dieren ook werden geborduurd. Zoals op dit wandlapje. Ik bekeek ook de achterkant van dit oude borduurwerk en dat bracht me op het idee om ook een geel-geblokt stofje te zoeken. En ach, eigenlijk is het toch wel een aardig ding. Daar heeft een peutertje vroeger vast met veel plezier naar gekeken.

In de tuin met een dienblad op schoot. Ik maak wat bedankkaartjes bij. Deze kaartjes gebruik ik bij bestellingen.

We maken een ernstige tijd mee. Dus ik stop nu met de vrolijke rode kaartjes en ga weer de zwarte kaartjes gebruiken.
Beide kaartjes zijn foto’s van borduurwerken die ik zelf maakte, speciaal voor dit doel.

We maken ook een vrolijke tijd mee, want elke dag schijnt de zon uitbundig. Dus ik koos dit keer zo vrolijk mogelijke kleuren om de kaartjes op te plakken.

Maar die zon is ook wel zorgelijk, want het is veel te droog. Een tuinslang op het grasveld in april is nogal ongewoon.
En zo zit ik in de tuin met een dienblad op schoot. En het gemijmer gaat alle kanten uit. Straks gaan al die kaartjes wel weer gebruikt worden. Hoop ik.

Een wijze spreuk in rebus-vorm, die je kon borduren op een theepot-aanvatter. Dat is een sierlijk borduurwerkje wat als hulpmiddel gebruikt kan worden bij het inschenken van de thee. Vaak was het handvat erg warm geworden doordat de theepot op een theelichtje stond en de ‘aanvatter’ gebruikte je dan om je vingers te beschermen.

De betekenis van de  rubus: Vul de ketel nimmer bij, Tenzij het water kokend zij.
Waarschijnlijk is de Engelse versie ouder: Unless the kettle boiling be, filling the teapot spoils the Tea.

Dit oude borduurwerkje is gemaakt (en ook gebruikt, dat kun je zien aan de vouw) door mijn tante, die in de vijftiger jaren regelmatig naar conferenties in Engeland ging. Die conferenties werden gehouden op een groot landhuis, met dames die wisten hoe je thee moest drinken, en in gedachten zie ik het tafereel vóór me, met die mooie wijde petticoat-jurken die ze droegen en zo.

De spreuk was bedoeld als herinnering om te wachten met ‘thee opschenken’ tot het water had gekookt. Dat moet je ook weer in de tijd zien, bijvoorbeeld in de 1965-tijd toen dit borduurwerkje op de cover van Ariadne stond. Water werd gekookt in ketels en als de ketel groot was en de gasvlam slechts zachtjes brandde, dan kon dat wel even duren. Eerst begon de ketel te ‘zingen’ en dat geluid zou de ongeduldige thee-verlangde huisvrouw kunnen doen besluiten om het water al in de mooie theepot te gieten. Dat moest je dan nìet doen, want als het water niet echt had gekookt, dan werd de thee beslist niet lekker. Theewater moest eerst even gekookt hebben. Wachten tot die ketel dus gaat ‘fluiten’.

In die tijd, zonder electrische waterkokers en zo, waren er dus elke dag kleine oefeningen in geduld. Gewoon even wachten.
En nu leven we in 2020 en hebben we alle luxe en snelle apparaten om ons heen maar weten we niet hoe lang de coronoa-crisis nog gaat duren en hoe lang we nog thuis moeten zijn. En we weten niet meer zo goed hoe we geduldig moeten zijn. Maar we dòen het toch maar gewoon!
Want als we er te vroeg op uittrekken…. ‘it spoils the sociëT!’

Koffie is hip! Verkrijgbaar in vele smaken en het beste resultaat krijg je natuurlijk als je zelf je bonen maalt. Ik heb de oude koffiemolen van m’n oma en na een jaartje of 60 doet die het nog steeds prima. Dus af en toe maal ik zo’n geurig kopje koffie voor mezelf.

Koffie is dus ook zo oud als wat, en generaties vóór ons genoten ook al van hun heerlijke bakjes troostend of opwekkend brouwsel. In die generatie van mijn oma gebruikten ze gehaakte koffiefilter-houders om hun filters in op te bergen. Dus dat was dubbel plezier als je het keukenkastje opendeed: de aanlokkelijke gedachte om de pot met bonen open te draaien, èn de aanblik van zo’n vrolijk zakje.

Nu zijn die gehaakte koffiefilter-zakjes ook weer hip!

Bezig met van alles.
* Oude borduurwerkjes uitzoeken. Het borduurwerkje van de roos en het klimopblad staan al in m’n shop.
* Schoteltjes voor de planten. Toch maar weer een pakket klaargemaakt om op te sturen naar m’n dochter en daar deed ik deze ook in.
* In de gang staat een doos en daar doen we alles in wat weg moet. Kan straks naar de kringloopwinkel. Mijn man stopte twee zwarte kleine koffiekopjes in de doos maar ik haalde ze er weer uit.
* Nog een klein vierkant borduurwerkje gevonden wat ik zelf vroeger maakte. Die kan ook bij m’n inventarisatie.
* Rouwlint opgemeten want iemand vroeg hoeveel meter er op de rol zit. Wel dertig.

Het is ook heerlijk, om zo lekker bezig te zijn. Maar om alles heen ligt toch ook wel een rouwrand vanwege de vele zieke en stervende mensen, en een beschadigde economie.

Bezig met van alles en nog veel meer. En elke dag wat delen. Daardoor ook de mooie ‘kanten’ zien van deze bijzondere periode.

Nog een geborduurd Zaans huisje, en ook afgewerkt met een stoffen rand, maar heel anders dan het werkstuk op het volgend blogje. Ik legde er een tekening van een blad naast, wat we bij de kassa van een tuincentrum mochten pakken. Nu lijkt het wel een hoge boom.

Tja…. “Welkom”….. Dat woord  staat ook op deurmatten, bordjes bij de voordeur, theemutsen en nog veel meer. “Welkom”, dat was onze cultuur.
Nu worden er in scholen ‘kuchschermen’ van plexiglass aangebracht en in winkels waren ze al, er zijn looproutes die worden gemarkeerd door schreeuwerige linten, op de vloer zijn felgele stroken plakband geplakt, langs de wegen staan pas-op-borden, winkelmedewerkers hebben fel-gele of fel-oranje hesjes aan waarop waarschuwingen staan gedrukt. Alles heeft dezelfde boodschap: Houd afstand!

En er is van alles dicht. Een boodschap op de deur, vaak in het Engels, dan voelt het niet zo heftig: “Sorry, we’re closed’. Maar in gewone Nederlandse taal is dat: Niet welkom!

Dus als een lieve herinnering aan een voorbije cultuur, dit schattige handwerkje. Ik hoop het ooit weer eens op te hangen….

Daar zitten we dan in onze huizen!
Gisteravond keken we met heel veel mensen tegelijk naar de persconferentie waarin de corona-maatregelen werden verlengd en veranderd, en daarna beantwoordde ik nog een paar mailtjes. Tegen iemand die een groot borduurpatroon had besteld schreef ik: “Het vooruitzicht om te kunnen borduren maakt het misschien wel een stukje makkelijker.” Zelf krijg ik ook vaak opmerkingen in mailtjes dat mensen schrijven dat ze het heerlijk vinden om nu te kunnen borduren of anderszins met handwerken bezig te zijn.

Dus daar zitten we dan in onze huizen. Vanmorgen schreef ik ook een paar mailtjes, nu naar iemand in Duitsland en iemand in België. Dat vind ik ook wel bijzonder, om zo met allerlei mensen contact te hebben. Ook in deze mailtjes een paar verwijzingen naar de internationale lockdown, waar we met ons allen inzitten. Dat geeft een gevoel van verbondenheid.

Dus daar zitten we dan. En zoals altijd is het fijn om je huis ook zo gezellig mogelijk te maken. Ook fijn natuurlijk als die huizen zèlf al het aanzien waard zijn. Soms hebben bepaalde streken een heel eigen bouwstijl, zoals de Zaanse schans met z’n groene houten gevels. Een borduurwerk van die markante huizen gaf ik eens aan m’n zus en zij maakte haar huis gezellig door het borduurwerk van een vrolijke patchwork-rand te voorzien en het resultaat op te hangen. Toen ze een paar maanden geleden verhuisde kon ze het niet meer gebruiken en gaf ze het aan mij. Nu laat ik het zien, als ideetje om een handwerk waar je aan gehecht bent ‘uit te bouwen’. Toch leuk dat een verbouwing ook met lapjes kan!

Bezig met een ‘inventarisatie’.
We hebben nog tijd genoeg…..

Voor momenten dat ik geconcentreerd aan het luisteren ben, en tegelijkertijd wat wil doen, heb ik een paar afmaak-werkjes klaarliggen. Deze had ik vanmorgen uitgezocht en lagen klaar voor een luistermoment. En dat diende zich aan op hedenavond 19.00 uur. Wederom een persconferentie. Waarop het land en het volk te horen kregen dat de lockdown-maatregelen nog even verlengd moeten worden. De premier zei dat het een ‘duivels dilemma’ was.

Maar het is net als bij die borduurwerkjes: we hebben wat omlijning nodig. Daar knappen we van op. Dan weten we weer waar we aan toe zijn.

Omlijning? Je kunt het ook zien als begrenzing.

“Als morgen de wereld vergaat, dan plant ik vandaag nog een appelboom.” Dat heb ik altijd een stomme en onzinnige uitspraak gevonden. Als morgen de wereld vergaat, dan ga je vandaag vàst wel wat anders doen. Het citaat wordt nog steeds door iedereen aan Luther toegewezen, maar er zijn ook geleerden die dat onderuit halen en zeggen dat het waarschijnlijker is dat hij dit nìet heeft gezegd dan wel.

Maar goed, vorig jaar verging mijn wereldje toch een beetje. Zo voelde ik het, toen ik voor het laatst de deur van m’n ouderlijk huis achter me dichttrok en de sleutel moest inleveren. We hadden een enerverende tijd gehad, waarin we toewerkten naar die dag dat het huis opgeleverd zou worden. We wilden daar nog zijn op dag waarop we vroeger mijn moeders verjaardag vierden. Dat was goed. Maar een paar dagen later was het zover. We hadden hard gewerkt. Een heel huis leeggehaald. Een 45-jarige-periode afgesloten. Over alle spullen gepraat. Ik vond het leuk om dit oude oranje naaidoosje terug te vinden. En nog veel meer herinneringen waren bovengekomen.

Die dag middenin de maand april bloeide alles volop. De oude tuin, waar mijn vader vroeger zoveel bomen en struiken in had gezet, bloeide volop. Alles bloeide! Tot half april konden we ervan genieten maar daarna was het niet meer voor ons.

De  laatste rit van B naar A maak ik met het oude fietsje. In mijn blogje daarover schreef ik: “Ik hield van dit mooie huis met de mooie tuin”.
Nu maakte ik een paar dagen geleden nog eens de rit van A naar B. Ik mòest gewoon even kijken. De nieuwe bewoners hebben de hele tuin overhoop gehaald, en ik kon niet zo gauw zien of de oude appelboom er nog staat.

Het hielp me, om er even langs te rijden. Nu ligt het weer wat verder achter me. Het was belangrijk voor me om nu te gaan kijken.
Op die laatste dag, nu een jaar geleden, legde ik nog snel een borduurwerkje in de bloeiende struiken. En ook op moederdag 2019 liet ik dit hartje zien.
Het hartje heb ik nu helemaal opgevuld met wit. En er een randje omheen gemaakt. Een kussentje van gemaakt. En weet je waar ik het zojuist heb gefotografeerd?
In mijn eigen tuin! Echt waar: mijn wereld verging een beetje, en toen heb ik vorig jaar een nieuw appelboompje in mijn eigen tuin geplant.

Het bloeit nu….

Er wordt massaal thuisgewerkt en nu komen er berichten dat dat al veel had moeten gebeuren. Scheelt files, scheelt stress en scheelt tijd. Digitale vergaderingen schijnen veel efficiënter te zijn en zo zijn er nog wel wat voordelen. Ook mijn man werkt thuis. Hij richtte een werkplek in in de huiskamer. Natuurlijk hebben we er wel even over nagedacht of dat niet beter een kamer op de bovenverdieping moest zijn, maar dit had ook positieve kanten. Ik pas me aan door zelf nu wat meer boven te zijn, want van al dat gebel vlakbij wordt je wel turuluurs. Het geluid staat op de luidspreker en vaak krijg ik wel wat mee van de gesprekken.

In het begin gingen die gesprekken zo:
Hoe gaat het?
Wel prima, maar ik mis het contact met ons team wel.
Waarop mijn man dan zei: Ja, ik mis het ook dat ik niet even bij de mensen langs kan gaan. Elke keer wéér de telefoon pakken, langsgaan is prettiger.
De ander: En de praatjes bij de koffie-automaat, die mis ik ook.

Ik hoorde een collega zeggen: “Het was wel moeilijk om m’n draai te vinden. Er gebeurt van alles thuis. Het ene kind heeft begeleiding nodig bij het schoolwerk, de volgende kan niet inloggen. Het loopt nu wel, maar we moesten heel duidelijk afspraken maken. Dus ik zeg nu tegen de kids: Ik ben aan het werk. Dan moeten ze me met rust laten.”
Reactie van mijn man: “Nou, het is toch een enorme omschakeling!”
Toen begon zijn gesprekspartner nog een zin met “Waar ik gister tegenaan liep….” maar toen probeerde ik me weer af te sluiten, want als ik al die gesprekken mee ga luisteren wordt ik echt gek.

Nu, na een paar weken merk ik dat de gesprekken niet meer beginnen met “Hoe gaat het?” Er wordt gewerkt en hard ook! Mensen hebben aanpassingen en afspraken gemaakt, ‘focus’ aangebracht en ‘hun draai’ gevonden. Er wordt volop gewerkt en dat is een hele prestatie!

(Bij een oud borduurwerkje zocht ik een bijpassend kleurtje om de rand nog wat breder te maken.)

Right. We don’t have to do it all. Een sterke tekst die ik in een opwelling kocht vóór de corona-crisis. Maar nu we die crisis tòch hebben is het ook wel leuk om telkens wat tegen te komen om af te maken. Ik heb een leuk klein patchwork-dingetje wat iemand maakte met behulp van voorbedrukte stof. Er zit dus niet veel werk in, alleen maar een beetje doorpitten. Ik vond het mooi, maar ook weer niet mooi want de verhoudingen kloppen niet. En bovendien zijn de onderste drie blokken niet compleet. Daarmee verraad je als maakster dat je voorbedrukte stof hebt gebruikt want met een echte quilt zou je dat nooit zo doen. Ik had er al een stukje van afgeknipt en bedacht toen dat ik er nog een foto van wilde maken. Daarna haalde ik het onderste doorpitten uit, vouwde de nieuwe naadjes naar binnen, en reeg het boeltje weer aan elkaar. Ook weer klaar.

Nu is het een duidelijke illustratie dat de klassieke verhouding is: drie staat tot vier.
En ja, I know I don’t have to do it all.
Maar het is nog steeds leuk om het wèl te proberen!

Een leuk klein borduurwerkje lag er al een jaar. Het had nog een rood randje nodig om het af te maken. Nu is het een klein kussentje! Je kunt het makkelijk namaken van deze foto, als je zou willen. Het ontwerp komt uit één van m’n oude borduur-tijdschriften, en ik vond de rand altijd zo leuk.
Een hartje in onze nationale kleuren, om liefde voor ons zieke land mee uit te drukken.

Een kleine give-away leverde een aantal reacties op van andere liefhebbers voor Hollandse hebbedingetjes. De keus is gevallen op Mieke, Anneke en Kitty. Sturen jullie me je adres? Dan stuur ik de klompjes vandaag naar je op.

“Goed voor jezelf zorgen”, hoe doe je dat?
Een pannekoek bakken, verse frambozen, en een oud tafelkleedje. Een geniet-momentje creëren. Dat helpt. Zeggen de deskundigen.
Vind ik ook.

Die groene stof herkende ik gelijk toen we de lappen van m’n moeder moesten opruimen. Daar had ik vroeger een rokje van. Ik was een jaar of acht en dol op dat rokje. Veel gedragen. Wist niet dat er nog meer stof van was. Was al geknipt voor iets. Ik nam het mee. Niet om er nog een ‘top’ van te maken, maar juist een àchterkant. Vandaag was ik bezig met een stripes-kussentje en daar kon ik die felgroene achterkant wel bij gebruiken.

Die aan elkaar genaaide strookjes liggen er al sinds oktober 2012, zag ik toen ik de achterkant bekeek. In die tijd was ik ook al in het voorjaar  dòl op die frisse groene kleuren. Komt vast door dat appelgroene rokje van vroeger. Heeft me beïnvloed.
En kennelijk heb ik die groen-liefde doorgegeven aan m’n kinderen, want m’n dochter stuurde vanmiddag deze foto. Fris beukeblad, nèt uit de knop:

Terug naar het kussen. Althans, het moet een kussen wòrden. Twee zelfs:

Maar ik heb nu geen vulling meer, dus ik moet eerst een ander kussen leeghalen of gewoon wachten.
Vanmiddag maakte ik een klein fietstochtje naar dit vennetje. Genieten van het prille jonge groen! Elk voorjaar ben ik dòl op al die groen- en geelschakeringen! En dan wil ik het vastleggen in lapjes.

“A thing of beauty is a joy forever”. Een citaat van John Keats wat ik tegenkwam toen ik 17 was. Ik wilde mezelf leren calligraferen, en gebruikte de oude kroontjespennen en een heel oud boekje van m’n moeder om te oefenen. Nadat ik het alfabet genoeg had geoefend, vond ik het tijd voor een paar spreuken om die te calligraferen. Ik ging op zoek en deze spreuk kwam ik tegen, en vergat het m’n hele leven niet meer. “A thing of beauty is a joy forever.”

M’n tante had veel gereisd en nam wel eens wat mee uit verre landen. Zo ook een kussen uit waarschijnlijk Indonesië. Het lag altijd op haar bank en als ik bij haar op bezoek was keek ik ernaar. Ik volgde de lijnen met m’n ogen en nam de kleurencombinatie in me op. Toen ze overleden was, nam m’n moeder dit kussen van haar zus mee.

Toen lag het nog eens vijftien jaar bij m’n moeder in de kamer. Toen zij overleden was, en we haar huis opruimden, nam ik het mee.
Vervolgens legde ik het op zolder. Je moet niet alles tegelijk willen verwerken, was mijn gedachte. Gister haalde ik het pas weer tevoorschijn. Nu heb ik een fijn hoekje gemaakt op een kamer boven waar ik af en toe een kopje koffie drink uit de oude zestiger-jaren koffiekopjes. Die kopjes had ik vroeger ook al m’n hele jeugd thuis zien staan. ‘Forever’ is misschien wel erg lang, maar sommige ‘things of beauty’ kunnen héél lang ‘joy’ geven. Mooi om tegenaan te kijken, fijn om te gebruiken, en en een drager van goede herinneringen.

En goede herinneringen hebben we ook nodig op de alweer 6e binnenzit-zondag. Goede dag gewenst!

We gingen een eindje rijden, want in onze regio wordt herdacht dat het precies 75 jaar geleden is dat de dorpen en steden bevrijd werden door de Canadezen. Het was de bedoeling dat er deze dagen opnieuw feest gevierd zou worden, en voorbereidingen waren daarvoor al in gang gezet. We zagen een paar bloemperken langs de kant van de weg, met herdenkingsteksten dat de bevrijders op die dag in april het dorp bevrijdden. Maar verder zagen we niks wat ook maar enigszins verwees naar het verleden.

We gunden onszelf een bezoekje aan de kringloopwinkel. Een rare gewaarwording. Niet persé nodig (dus eigenlijk zou je thuis moeten blijven). Maar wèl leuk om daar weer eens rond te lopen. Het gaf ons toch even een blij bevrijdingsgevoel!

En dat gevoel wil ik graag delen, en daarom een kleine give-away. Ik kocht drie setjes met kleine sleutelhanger-klompjes, dus ik kan drie mensen blij maken. Past gewoon in een envelop, dus dat kan ik maandag wel door de brievenbus doen. Als je kans wilt maken om een paar klompjes te ontvangen, laat dan een reactie achter onder dit blogje. (Dit geldt niet voor mensen die in het buitenland wonen, sorry.)

Tòch een bollenveld, want vlakbij ons worden ook tulpen gekweekt, op de zware kleigrond vlakbij de IJssel.
Ik had alleen een klein ‘Chinees’ mobiel-tasje bij me. Hm.

Bloemen in de kleuren van een Oilily-sjaaltje. We leven in een olala-tijdperk. Over een tijdje weet niemand meer wat die merken ooit betekenden (Oilily ging een paar jaar geleden al failliet), en is alles Chinees of juist niet. Wie zal het zeggen?

Maar die tulpenvelden zijn lekker Hollands. We gingen een eindje rijden, en weten dat we niet de enigen zijn die de auto elke week even een stukje ‘laat lopen’. Het deed me goed om dat bollenveld tegen te komen.

“Wat ben jij aan het doen?” vroeg ik. “Ik ben bezig met de planten van papa”, was het antwoord van m’n zus.
“Wat ben jij aan het doen?” vroeg zij toen. “Ik ben bezig met de lapjes van mama”, zei ik.
Elke week houden we elkaar een paar keer op de hoogte waar we mee bezig zijn.
“Sommige planten hebben het niet gehaald”, zeiden we spijtig. Vorig jaar hadden we nog wat planten uitgegraven uit de tuin van het ouderlijk huis. En die in onze eigen tuinen gezet. “Ik heb nu een emmer bij het aanrecht, zei m’n zus. Daar giet ik elke keer restjes schoon water in die ik anders door de gootsteen zou spoelen.”
“Goed idee, zei ik, ga ik ook doen!”
Het is zo droog, en er zijn nu al oproepen om zuinig te zijn met water. Ik vind dit een goed idee en heb nu ook een emmer in de keuken.

(Het leuke geborduurde emmertje hing al een paar jaar op het prikbord, het lijkt wel of alles nu een blog-beurt krijgt).

Elke dag volgen we het nieuws betreffende de corona-crisis en verlangen we naar hoopvolle berichten.
Elke dag blijven we thuis.
Elke dag maakt mijn man een wandeling in de wijk.
Elke dag neemt hij dan z’n camera mee en legt de ontwikkelingen vast.
Elke dag blog ik over wat zich aandient (en nog veel meer blijft er liggen).
Elke dag is er wel iets. Vandaag een kralenboompje, wat ik een keer heb gekregen van een bloglezeres.

Een boom is ook een teken van hoop toch?
Deze prachtige beuk is bezig zijn knoppen te ontvouwen. En hopelijk komt er een bui regen.
En wat hoopvolle berichten.

Soms kom ik iets van handwerk tegen waarbij ik denk: Hoe kòmen ze erop?
En soms kom ik dan veel later het antwoord tegen in een oud boek of tijdschrift.
Elke keer als ik de match kan maken tussen handwerk-en-voorbeeld vind ik dat een leuk moment.
Niet altijd laat ik die match ook zien op m’n blog, maar nu wel.
Zowel de pannelap in de vorm van het gehaakte jurkje, als het tijdschrift Spelen met resten staan in m’n shop.
De gedachte van die pannelappen is: als je tòch elke dag moet koken, dan kun je maar beter je pannen afgieten met iets wat je elke keer een glimlach bezorgt!

“Het sluisje” in het kanaal is beroemd in Apeldoorn.  Precies 75 jaar geleden staken twee verzetsmensen hier het kanaal over. Met gevaar voor eigen leven brachten ze belangrijke informatie bij de Canadese troepen, die op 16 april vanuit het zuiden en oosten de stad naderden. Het plan was om de stad met zware artillerie te beschieten, maar door de informatie van de twee dappere helden kon dit voorkomen worden.

Het sluisje is tegelijk een bruggetje voor fietsers en ik fiets hier altijd op weg naar m’n kleine baantje (waar ik nu niet naar toe hoef). Op een keer was mijn Canadese nicht bij mij op bezoek in Apeldoorn en we maakten een fietstochtje. Ik wilde haar het plekje laten zien, waar elk jaar kransen worden gelegd. En ik wilde haar laten zien hoe de Nederlanders de Canadezen nog steeds eren en waarderen. Ik spreek haar niet zo vaak, maar gisteravond deden we een spelletje via zoom. Ze is naar mijn moeder vernoemd en op de dag dat ik aan mijn moeder dacht, was het een leuke afsluiting van een herdenkingsdag om online een spelletje te spelen. We merkten het niet eens dat er een oceaan tussen ons ligt.

Maar meestal is water wèl een grote barrière, in ieder geval in de oorlog. Alle bruggen over de IJssel waren opgeblazen, de hele infrastructuur lag in duigen. Maar ondanks allerlei tegenslag en belemmering lukte het de bevrijders tòch om op te trekken naar het midden van het land. Het zuiden was al bevrijd. Nu ging het snel naar het midden en noorden van het land. Onze krant volgt het spoor van de bevrijders van 75 jaar geleden en vanavond sloeg ik de krant op en zag deze foto van het sluisje. Met het hele verhaal erbij.

“Deze 17e april 1945 zullen we nooit meer vergeten”, zo eindigt het artikel. En dat is de afgelopen decennia ook volop ingevuld. Er zijn hier in Apeldoorn bijzondere parades geweest, met oude legervoertuigen met veteranen. Meerdere keren heb ik daar ook langs de route gestaan, meestal met een paar familieleden. Onvergetelijk was die keer dat ik daar met mijn vader stond te zwaaien. Het was zò ècht allemaal! Nederlanders bedankten hun Canadese bevrijders. Gooiden met bloemen. Applaudiceerden. Hingen vlaggen uit. De herinneringswoorden hebben volop geklonken. De uniformen zijn toen nog weer gedragen. Dat is allemaal geweest in de afgelopen periode.

Nu geen grote parades en bevrijdings-festivals meer. Maar dat sluisje blijft daar liggen. Ik hoop er straks weer overheen te fietsen. En die twee oude kaarten: die kreeg ik vandaag en ik wilde ze gelijk laten zien! Zo toepasselijk: The whole people of Holland thanks their liberators!

Middenin de corona-crisis een mooie herinnering! Bevrijding is er geweest en zal opnieuw komen.

Sommige naai-klusjes zijn maar heel weinig werk, maar je moet het gewoon een keer dòen. Ik had al heel lang een oud zakje waar iemand aardbeitjes op had geschilderd. Dat zie je niet zoveel en ik vond het leuk gedaan dus ik kocht het. Maar elke keer als ik het tegenkwam ergerde ik me eraan dat de afbeelding niet mooi in het midden zat. Tot vanmorgen. Ik keerde het binnenstebuiten, zoefde een zijnaadje onder de naaimachine (aan de kant waar teveel wit was) en keerde het weer om. Nog een heel oud koordje erbij, uit de koordjes-zak van vroeger.

Sommige naai-klusjes zijn zelfs nog mìnder werk dan de foto maken! Maar ook dat viel mee: het dienblaadje komt uit de schuur en ik kon het zò pakken. Ik kan het ook anders zeggen: het komt uit de negentiger jaren! Toen hadden we allemaal zulke dienbladen en was dit motief reuze populair. Voor mij voorlopig geen spullen meer uit China: ik heb nog genoeg liggen. En oud is leuk!

(zo, nu kan ik eindelijk die aardbeien opeten, want die liggen al een week te wachten op deze foto)