Op de laatste dag van het jaar ben ik jarig!
Ik kijk terug op een jaar waarin er veel gebeurde. Telkens zocht ik de bomen op als ik het nodig had om even tot rust te komen en te reflecteren.
Ik vond troost in de symboliek en boodschap van de levensboom.
Dit voorjaar gingen naar een Pinetum. Daar stonden de bomen volop te bloeien! Het stuifmeel vloog door de lucht! Toen besloot ik al die bomen te borduren en liet een paar keer op mijn blog zien hoe het ervoor stond. Vandaag het hele borduurwerkje!

Op de laatste dag van het jaar begint voor mij al het nieuwe! Ik stuur nog even een nieuwsbrief naar de paarhonderd mensen die zich daarop hebben geabonneerd. Ik laat m’n blogjes als stuifmeel door de lucht vliegen en ga daarna m’n verjaardag vieren met m’n familie.

Omdat het zo leuk is om nog even te laten zien hoe mooi oliebollen (op een oude schaal) combineren met oud handwerk.
Het kleedje is gemaakt in de doorstop-techniek. Dat werd vroeger wel vaker gedaan en gaf een mooi resultaat.
Handwerk voegt wat altijd wat toe aan onze tradities!

Op mijn oudejaarsdag (dat was voor mij een dagje eerder al) maakten we een wandeling op de Empense- of Tondense heide. Een vleug poedersuiker waaide op m’n mobiel. Die veegde ik af met een gebreid doekje. Straks zijn al die servetten weer weg en gebruiken we weer gewoon gebreide doekjes.
Heerlijk zo’n jaar-uitwaai-en-uitzwaaiwandeling!

Van een lieve bloglezeres kreeg ik deze kaart voor m’n verjaardag. Een bomenkaart nog wel! Ik vind het bijzonder dat ik met sommigen een band opbouwde. Ik schrijf al die woorden en anderen lezen ze en dan krijg ik ook soms betekenisvolle woorden terug. “Een moeilijk jaar ligt achter je”, staat er op deze kaart. Ja, dat was het. En ik ben dankbaar voor de goede wensen voor het nieuwe jaar.

Een jaar of wat geleden liet ik dit kussen al eens zien op m’n blog. Ik gaf toen de tip door om voorafgaand aan een verandering of verhuizing nog wat foto’s te maken van hoe iets altijd in de kamer heeft gehangen of gestaan. Bij het leeghalen van een huis worden de spullen van hun plek gehaald en het is ook fijn om dierbare spullen mee te kunnen nemen naar je eigen huis. Soms kan het daar dan weer ingepast worden in een nieuwe plek en periode. Maar hoe stond of lag of hing het ook al weer in de vòrige situatie? Dan is het fijn om bijtijds nog wat foto’s te hebben gemaakt.

Dit kussen maakte ik toen ik een jaar of tien was. Het heeft bijna vijftig jaar bij mijn moeder in de kamer gelegen. Telkens op een andere plek. In mijn vorige blogje over dit kussen schreef ik dat het maken van dit kussen mijn liefde voor handwerken mede heeft gevormd. Ik vond het als kind zò fijn dat ik materiaal kreeg om dit te maken! En ik was er trots op dat m’n moeder het al die jaren in haar kamer had liggen.
De afgelopen maanden namen we telkens wat mee uit het ouderlijk huis. Maar dit kussen liet ik zo lang mogelijk nog daar liggen. Vandaag gingen we wandelen en daarna nog even theedrinken in het oude huis. En nu nam ik het kussen mee.

En nu heb ik deze foto: zò heeft het in de laatste setting nog op de zelfbeklede oude bank van m’n moeder gelegen.
Nu is het mijn kussen om te laten zien op de laatste zondag van het jaar!

Zonder bomen kunnen we niet leven. Bomen zijn belangrijk voor ons. Ook afgelopen jaar maakte ik vaak wandelingen in de bossen. Altijd weer kijk ik naar bomen en kom ik erbij tot rust.

De oudste nog levende boom is waarschijnlijk 5000 jaar oud, en niet zo lang geleden ontdekt. Sommige bomen kunnen zo oud worden omdat ze bestand zijn tegen harde omstandigheden. Daarmee zijn bomen ook een metafoor. Het is prachtig als oude bomen zò lang kunnen leven!
Een boom wortelt diep in de aarde en staat open naar de hemel. Hij gebruikt voedsel, water en kooldioxide uit zijn omgeving en zet dit om in bladeren, vruchten en zuurstof. Als mensen zijn we net als een boom geroepen en bestemd om vrucht te dragen en leven voort te brengen. Zodat anderen van ons kunnen genieten en wij iets voor hen kunnen betekenen. De manier waarop we dit doen verschilt per persoon want we zijn uniek. Ieders leefwijze is anders. Voor mij hoorde het dit jaar ook weer tot mijn leefwijze om anderen te vertellen wat mij bezighield. Dat deed ik via mijn blog. Ik kreeg er veel mooie reacties op en daar was ik blij mee.

Bomen zijn nodig. Zonder bomen kan de mensheid niet bestaan. Want bomen leveren zuurstof. Een boom wortelt diep in de aarde en staat open naar de hemel.
Ik hou van bomen! Soms moet ik ze even aanraken. Dan zoek ik steun. Soms is een boom een plek om naar toe te gaan. Me er even aan te spiegelen.

Bomen maken verschillende gedaantewisselingen door. Van kaal en doods in de winter tot vol en groen aan het eind van de zomer. Soms voel ik me als een boom in de lente, met een overdaad van knoppen die op springen staan. Dan weer als een boom in de zomer die volop in de zon staat terwijl het om ons heen bruist van de activiteit. De afgelopen maanden voelde ik me als een herfstboom, ik voelde hoe er door de wind aan m’n takken werd gerukt. Bomen weerspiegelen ook de levensseizoenen.

Dit jaar maakte ik het mee dat ‘een oude boom’ doodging. Mijn moeder stierf. Ze was wel ‘op leeftijd’, maar het was toch onverwacht. Op haar laatste levensdag was ik niet bij haar in de buurt, maar maakte een wandeling in de omgeving waar zij vroeger met ons heeft gewoond. Die dag stond ik stil bij deze boom. Het was die hele warme zomer en er gingen ook bomen dood, op plekken waar het te droog was. Het was verdrietig, maar we hadden er tòch vrede mee. Zij was er aan toe. Ze had het leven aan zes kinderen doorgegeven. Ze stierf in de verwachting van het eeuwige leven. Ze had geleefd met God en stierf met God.

Die dag borduurde ik (nog onwetend) een levensboom. Na het telefoontje gingen we gauw naar huis. We begroeven onze moeder en verwerkten samen het verdriet. We ruimden haar huis op. We praatten veel met elkaar. En we zien dat familielijnen dóórgaan!

Wij zijn ook als bomen, die mogen groeien al naar gelang onze aanleg. De grond waarin onze boom is geworteld bestaat uit erfelijkheids- en omgevingsfactoren. De afgelopen maanden ben ik daar veel mee bezig geweest. Het waren maanden van evaluatie en her-evaluatie. Ik heb veel nagedacht over het leven van mijn moeder en over mijn eigen leven. Veel dingen werden duidelijker. Het waren intensieve maanden, maar ook rijke maanden. Via de wortels hebben wij, net als de bomen, voeding opgenomen om te groeien en te bloeien. In zo’n rouwperiode als ik nu was ga je daarover nadenken. M’n houding, m’n waarden, m’n behoeften, m’n grenzen. Zòveel heb ik van ‘thuis’ meegekregen. Het was en is heel waardevol om daar deze maanden veel mee bezig te zijn.

Tenslotte nog deze foto, na een wandeling aan het begin van deze maand, toen ik weer eens naar de tandarts was geweest. We willen graag gezònd zijn! We willen graag dat goed is wat een tijdje nìet goed was. Het is soms hard werken. Maar door de bomen zie ik het bos weer. Het bos van: met elkaar verbonden zijn. Mensen zijn als bomen. We horen bij elkaar. We treuren samen wanneer een boom doodgaat. En we verheugen ons over de verwachting van eeuwig leven. We verlangen ernaar dat het gòed is!

Deze maand plukte ik voor de laatste keer groen in de tuin van mijn ouderlijk huis. Ik versierde er mijn kamer mee.
En ik versierde er mijn borduurwerkje van een levensboom mee. De levensboom is een heel bekend motief in de borduur-geschiedenis. Er zijn talloze variaties van bekend.

De ‘levensboom’ wordt in de bijbel meerdere keren in verband met de wijsheid gebruikt. Er zijn meerdere spreuken waarin de levensboom wordt genoemd:
Wijsheid is een levensboom voor wie haar omhelst.
Een rechtvaardig mens plant een levensboom.
Vervuld verlangen (in tegenstelling tot onvervulde hoop) is een levensboom.
Kalme woorden (in tegenstelling tot een valse tong) zijn een levensboom.

Vrolijke kerstboompjes!
Aan het eind van het jaar blijk ik nog een paar ongebruikte foto’s te hebben.
Super als ook de bomen vrolijk zijn!
Als de bomen in hun handen klappen!

Het stadsgezicht van Deventer, gezien vanaf de overzijde van de IJssel, behoort tot de mooiste stadsgezichten. Deze toegang tot de stad is onder Nederlandse quilt-liefhebbers bekend vanwege de driejaarlijkse tentoonstelling die in de Lebuïneskerk wordt gehouden. De missionaris Lebuïnus stak 1250 jaar geleden de IJssel over en aan de oevers van de rivier werd een missiepost gevestigd. En sindsdien lieten mensen hun sporen na in geschrift. Het was het begin van twaalf eeuwen boekcultuur aan de IJssel. Op twee plekken in de stad wordt nu een tentoonstelling gepresenteerd, in de Bibliotheek (daar liet ik hier eerder foto’s van zien) en in Museum de Waag. Vandaag bezochten we deze tentoonstelling.

Prachtige en kostbare oude boeken lagen in de vitrines. De eerste boeken werden in Deventer door geestelijken geschreven. Omstreeks 1450 werd de boekdrukkunst uitgevonden. De lokale boekcultuur beleefde een ware bloeiperiode en Deventer werd een boekenstad.

Het bekendste, het oudste en het meest tot de verbeelding sprekende handschrift is de Lebuinescodex. Bijzonder om deze te zien!

Een zaterdag tussen kerst en oudjaar. Een trieste kerstboom in de motregen naast een glorieus oud gebouw wat gelukkig weer volop als museum dient. In de toren rechts bevindt zich de wenteltrap. Eerst de trap af naar beneden, voor de garderobe, en dan twee etages hoogtepunten van de Deventer boekcultuur. Heeft dat wat met handwerk te maken? Ik dacht het wel. Ik hou van boeken! En boeken hebben een geschiedenis. Het is interessant om kennis te nemen van die geschiedenis.
En anders is daar nog een klein tasje in de wenteltrap. De grotere tas ging in de kluis en een klein tasje voor m’n mobiel ging mee de tentoonstelling in. Ik vind ze ideaal, die kleine tasjes.

Toch in de kersttijd het één en ander opgestuurd, ondanks dat ik in mijn shop zei dat ik dat pas op 2 januari weer zou doen. Ach ja, ik denk dat ik daarmee wel aangeef dat ik dit graag doe!
En ik denk dat het langzamerhand – aan het eind van het jaar – tijd wordt om iedereen van harte te bedanken die wat bij mij bestelde. Boeken werden het meest besteld. Tweedehands handwerkboeken hebben volop waarde en zijn volop bruikbaar! Lang leve de (tweedehands) handwerkboeken!

En dan: hartelijk dank voor het in mij gestelde vertrouwen! Ik heb vaak hartelijke reacties ontvangen dat een pakje naar tevredenheid was en dat mensen blij waren met een besteld boek (en soms met de verpakking). Het was leuk om hiermee bezig te zijn!

Deze zomer kregen de leden van de borduurvereniging “Merkwaardig” een boek met patronen voor cirkelmotieven. Ik nam het boek mee naar het huis van m’n moeder want daar was ik vaak en probeerde telkens wat uit. Sommige cirkels leken op de bloemen van een Hortensia en sommigen op de bloeiwijze van de Clivia. Op een lapje hele oude handwerkstof borduurde ik een verzengende zon en ik maakte ook alvast een rondje voor kerst. De ondergrondstof bepaalde welk motief er het beste bij past.

Ik wordt een beetje weemoedig als ik deze cirkels weer zie. Geborduurd in een bijzondere zomer. En nu is het jaar bijna rond.

Ik ben gewoon thuis hoor! Maar af en toe krijg ik app-foto’s van onze reizende kinderen. Vandaag een foto van m’n zoon in een besneeuwd berglandschap, en een paar weken geleden deze foto van m’n dochter toen ze naar een congres ging. Die foto kan ik nu gebruiken voor nog een blogje want we hadden het vandaag over vliegen. Ik had een bijzonder gezelschap op bezoek: m’n dochter, m’n zus en m’n nicht. Die combinatie tegelijk komt niet zo vaak voor. We hebben allemaal wel wat met handwerken en vroegen aan de ingevlogen nicht of ze nog wat had gedaan in het vliegtuig. “Is ook lastig, als je geen schaartje mag hebben”, zei m’n zus. “Ken je de draadsnijders van clover?” vroeg ik. Nee, die kenden ze niet. Ik voorheen ook niet, maar ik kreeg recent zo’n mooie antiek-aandoende yarn cutter kado van mijn Engelse bezoek. Toen nam ik me voor om die hier nog eens te laten zien. Want als je eenmaal weet dat ze bestáán, dan wil je er vast ook één. In de inkepingen zit een mesje en daar kun je een draad langshalen die dan wordt afgesneden. Deze ronde mesjes zijn gewoon te koop in quiltwinkels, en zien er zo gezellig uit dat je spontaan zin krijgt in ook een vliegreis. En dan lekker handwerken terwijl je vliegt!

De kleuren en motieven die we in onze jeugd zien, maken indruk. Dit kleine Perzisch tapijtje heb ik vroeger heel veel gezien. Het is een beetje versleten maar ik nam het toch mee naar m’n eigen huis. En nu wat breien, toevallig in bijpassende kleuren.

Voor ons waren de kerstdagen vol en mooi. Een aaneenschakeling van bezoeken en diners, in meerdere families. Gezelligheid, spelletjes, contacten.  Uitwisselen van spulletjes die al een tijdje stonden te wachten tot je die persoon weer ziet. Bijpraten en napraten. Mooie dagen waren het.

Ook na kerst is het gezellig in huis. En is er soms wat meer tijd om wat te rommelen. Ik zocht wat borduurwerkjes op die ik elk jaar rond kerst maakte. Eigenlijk had ik er een datum bij moeten zetten wanneer ik ze maakte. Maar het maakt ook niet uit. Het is nu gewoon een verzameling ‘expressies’, net zoals die aaneenschakeling van familiecontacten nu een verzameling ‘impressies’ is. Alles bij elkaar was het mooi.

Maar mijn man is nu op weg naar zijn tante, die kort geleden weduwe werd. Mooi om haar juist nu op te zoeken, tussen kerst en nieuwjaar. Het zijn voor velen nu misschien ook moeilijke dagen. Ook onder mijn bloglezeressen zullen er mensen voor wie deze dagen moeilijk en eenzaam zijn. Hopelijk is er een neef of nicht die u komt opzoeken. Of een herinnering aan vroeger die troost brengt. Of een borduurwerkje wat de gedachten tot rust brengt.

Het zijn toch bijzondere dagen, zo aan het eind van het jaar. En het is ook mooi om wat tot rust te komen. De boel bij elkaar te leggen.

Aan het eind van de warme zomer pakte ik af en toe iets uit de kast en vroeg of m’n moeder het bijbehorende verhaal nog eens wilde vertellen. Dat waren mooie momenten en ik ben blij dat ik sommige verhalen nog eens heb nagevraagd. Zoals van het tinnen kannetje. Dit kannetje had ze al heel lang, nog vanuit de tijd dat ze onderwijzeres was geweest. En altijd stond het op een mooi plekje in haar huis. Tientallen jaren. M’n schoonzus vroeg of ze het een tijdje mocht lenen en schilderde het voor haar. Een geliefd tinnen kannetje.

Bij het verdelen van de spulletjes van m’n moeder kreeg ik het. En de encyclopedie (die nog van mijn grootvader is geweest) kreeg ik ook. We zoeken er niks meer in op, maar hij staat gewoon indrukwekkend in de kast.
En nu was het kerst. Er stonden hier allerlei spulletjes van m’n moeder in de kamer. En dat vond ik wel mooi!

Lang geleden maakte ik voor iedereen die ik kende lavendelkussentjes. Tientallen maakte ik er, in allerlei kleuren. Ook één voor m’n moeder, en die bewaarde ze natuurlijk altijd. Begin dit jaar was er van alles in beweging. M’n moeder verhuisde, en verhuisde weer terug en we waren continu met spullen en spulletjes bezig. Dit lavendelkussentje vond ik begin dit jaar en stopte het in m’n tas. Gewoon fijn om telkens even te zien of aan te raken als ik wat in m’n tas moet rommelen. Ik laat het er voorlopig nog in zitten, schreef ik in februari op m’n blog. En nu vond ik het een mooi moment met kerst om het weer uit het zijvakje van m’n tas te halen.
Na een jaar waarin er ‘van alles in beweging was’ begint de rust nu wat te komen. Ook de afgelopen maanden was ik nog veel bezig met spulletjes. En dat was ook goed. Het schilderwerk van m’n moeder, de borduurwerkjes, dat was ook allemaal goed om mee bezig te zijn.

Het droogbloemenboeket (naar ontwerp van Mies Bloch) is heel geliefd geweest onder borduursters in de zeventiger jaren en is talloze malen geborduurd. Door de keuze van de ondergrond kon het borduurwerk passend worden bij het eigen interieur. Ik heb dit borduurwerk al met meerdere ondergrondkleuren gezien, maar rood komt niet vaak voor. Dit borduurwerk had ik elk jaar in de kersttijd in m’n kamer staan.

En ook nu weer zijn deze droogboeketten populair. Kort geleden bestelde iemand twee patronen hiervoor en ik deed de toezegging om dan nog een keer dit borduurwerk op m’n blog te laten zien. Toezeggingen wil ik nakomen, dus legde ik het geborduurde schilderij zojuist even buiten. Maar ik was toch niet helemaal tevreden met de foto  want die zou ook in de herfst gemaakt kunnen zijn. Liever op m’n kerstquilt, dan is het een kerstdroogbloemenboeket!

Fijne dag gewenst!

Muziek ontroert.
In een bomvolle kerk op kerstavond. Twee beroemde trompettisten die boven alles heen schallen. Dan weet je het weer!
En in een rustig huis op kerstochtend. De eerste ‘gast’ al om half acht naar de trein gebracht. Nu alles klaarzetten en uitkijken naar de volgende gasten. En dan tussendoor met een kop koffie het Weihnachtsoratorium beluisteren. Zo mooi!

De komende dagen ga ik elke dag een gedeelte beluisteren van dit beroemde muziekstuk van Bach. De zes delen van dit oratorium functioneerden als cantate gedurende de zes vieringen die in de Kersttijd (in Leipzig) werden uitgevoerd. Het eerste deel ‘hoort’ op eerste Kerstdag te worden beluisterd. In dit gedeelte wordt een aria gezongen: Grosser Herr, O starker König. Daar luisterde ik net naar en was ontroerd.

Bezig zijn met handwerkjes met kerst is ‘ach-ja-wel-leuk’. Maar de muziek maakt het pas ècht kerst!

Fijne / goede / prettige / mooie dagen toegewenst!

Een boek lezen, speciaalbier drinken, de bijlagen van de krant lezen, naar de film, heel lang natafelen, wandelen, kaarsjes branden, naar de kerk, kadootjes uitpakken, op familiebezoek, mooie kleren aan, uitslapen, muziek luisteren…. er zijn wel heel veel manieren om prettige dagen te hebben.

En alweer een tsunami… ‘prettige dagen beleven’ gaat altijd weer gepaard met het kennisnemen van veel leed en verdriet. What a world we live in.
Kerst in een klimaatveranderde wereld. It’s not the way it used to be.

Parelmoerwolk om tien over half 5 op kerstavond. Uitzicht vanaf de hoek van de straat.

Met kerst gaat het om een verhaal. Dit verhaal is geen verhaaltje, maar een verslag van een gebeurtenis, namelijk de geboorte van een kind. Deze gebeurtenis en nog andere gebeurtenissen rond deze persoon staan opgetekend in het tweede deel van de Bijbel, wat het Nieuwe Testament wordt genoemd. Er is dus ook een Oud Testament. Dit eerste of Oude Testament wordt door de Joden Tenach genoemd. De Tenach bevat 39 boeken, die door meerdere auteurs zijn geschreven, gedurende een lange tijdsperiode.

Na vaststelling dat deze 39 boeken heilig zijn (dat was een lang proces) werden deze keer op keer uiterst zorgvuldig overgeschreven. Miljoenen mensen hebben in de loop van de geschiedenis hun geloof gebaseerd op de teksten van deze boeken. En miljoenen mensen hebben deze teksten ook bestudeerd. Er is een complete wetenschap ontstaan om deze teksten te bestuderen, en de religies die op deze teksten zijn gebaseerd. Er zijn veel oude teksten bewaard gebleven. De wetenschap baseert zich het liefst op zo oud mogelijke teksten. Zo dicht mogelijk bij de bron dus.

De codex Leningradensis is het oudste nog bestaande complete handschrift van de Masoretische tekst van de Tenach. Dit handschrift dateert uit het jaar 1008. Op deze codex is de tekstuitgave van de Biblia Hebraica Stuttgartensia gebaseerd. Deze tekstuitgave wordt door de meeste wetenschappers en theologen nog steeds gebruikt.

Van sommige belangrijke boeken worden in onze tijd fascimile-uitgaven gemaakt. Dat zijn boeken waarin de pagina’s bestaan uit fotografische weergaven van het origineel. Zo’n fascimile-boek is prachtig en waardevol. Onze dochter heeft enige tijd geleden tijdens haar studie een fascimile-uitgave van de codex Leningradensis gekegen. Zij gaf het aan ons in bewaring, totdat ze een huis had waar ze het mooi neer kon zetten. Een paar weken geleden brachten we dit mooie boek naar haar, want nu woont ze in zo’n huis waar ze er plaats voor heeft. Voordat dit kostbare boek uit ons huis wegging, maakte ik nog wat foto’s. Ik had toen juist ook haar oude borduurwerkje klaarliggen om mee te nemen en legde dat op het boek. Zodat het een beetje een kerstfoto werd.

Het verhaal c.q. verslag van de gebeurtenis waarop de kerstviering is gebaseerd, komt dus uit het Nieuwe Testament en staat niet in deze codex. Maar de gebeurtenis wordt wèl voorzegd in de Tenach. De bekendste tekst die aangeeft dat er een Kind geboren zou worden, die later zou uitgroeien tot de redder der wereld, is terug te vinden in het negende hoofdstuk van de woorden van de profeet Jesaja. Daar staat opgetekend dat deze profeet heeft voorspeld: “Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder. En men noemt Zijn Naam Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst.”

Met kerst wordt er teruggeblikt-op. Herdacht dat dat Kind geboren is. Maar er is nog steeds ook uitzien-naar. De profetieën zijn nog niet allemaal vervuld. Het Kind was wel geboren, in de volheid van de tijd. Maar er moet nog meer komen. Jesaja voorspelde ook nog meer:
“Aan de uitbreiding van deze heerschappij en aan de vrede zal geen einde komen op de troon van David en over zijn koninkrijk, om het te grondvesten en het te ondersteunen door recht en gerechtigheid, van nu aan tot in eeuwigheid.”

Dus kerst is niet alleen Terugblikken-op. Kerst is ook nog meer Verwachting. Kerst is Advent.
Het was mooi om deze codex  een paar weken geleden weer terug te geven aan onze dochter. En ik ben er trots op dat zij deze woorden kan lezen en ze kan vertalen naar Nederlandse woorden.
Het was ook mooi om er nog even souvenir op te leggen wat mijn moeder begin zestiger jaren uit Israël meenam. Een halve eeuw  stond het elke dag bij haar in de kamer en nu staat het bij mij. Geloof is iets om door te geven aan je kinderen. En deze boeken zijn er om te bestuderen, al vele generaties lang.

Mijn kerstboom is dit jaar helemaal kaal. Gewoon alleen een kunststofboom die we voor een paar euro ergens kochten. Geen zin in blinkende balletjes. Ik hing er een vilten kameel in, alleen even voor de foto. Een schattig kameeltje gemaakt in Nepal. Daar hebben ze grote kundigheid in het verwerken van vilt. Afgelopen zaterdag waren we in de stad en kochten we twee boeken: Vilt maken (want dat is hier nu ook volop in de mode). En een boek over de Nieuwe Zijderoutes. De auteur toont aan dat de wereld sinds 2015 drastisch is veranderd. “Vroeger leidden alle wegen naar Rome, maar tegenwoordig leiden ze naar Beijing.” Het netwerk van relaties langs de nieuwe zijderoutes en laat zien wat het effect zal zijn van deze voortdurende verschuivingen in het machtscentrum.

Dus zo’n boek is wel interessant om zo aan het eind van het jaar te lezen. Die hele bijzondere laatste week van het jaar. Waarin je bezig kunt zijn met creativiteit (zoals zelf vilt maken) of met alles willen lezen wat je nog wilt lezen (ik heb nog wel een paar stapeltjes liggen). Of met het klaarmaken en opeten van lekker eten. En met het onderhouden van familie-relaties, dat deden wij o.a. gisteravond met een groot gezelschap. We staan aan het begin van een hopelijk mooie laatste week van 2018. We kunnen aan het eind van deze dag misschien ook nog kijken naar Parelmoerwolken. We leven in een bijzondere tijd, er gebeurt van alles. In de hemel en op de aarde.

Het zijden kleedje erfde ik van m’n moeder en ik vind het prachtig. Het ligt nu op onze salontafel. Mijn kerstboom mag dit jaar kaal zijn, daar voel ik mij prettig bij. Het kameeltje haal ik er nu weer uit.

Dit kussentje maakte ik een jaar of tien geleden en ligt nu weer een tijdje in de kamer. De krachtige vorm heeft me altijd aangesproken en ik ben er nog steeds niet op uitgekeken. En het is ook leuk als elk jaar dezelfde dingen weer tevoorschijn komen.
Fijne zondag!

Een oud onafgemaakt tafelkleed. Nou ja, dat kan dan nòg wel een jaartje liggen. Niet alles komt af…

Ik ben lid van twee families. In de ene familie worden vandaag de tafels gedekt voor ons jaarlijkse kerstdiner. Iedereen neemt wat mee.
In de andere familie werd nog wat naar Nederland gevlogen om de laatste week van het jaar hier te kunnen zijn. In de kersttijd wil je elkaar graag zien en bij elkaar zijn. En dan is het ook helemaal niet zo belangrijk welk kleedje er op tafel ligt. Wèl mooi natuurlijk, zo’n geborduurd kleedje. Wou ik toch nog even laten zien.
En nu weer naar de keuken, want “iedereen neemt wat mee”….

Een voorrecht: een pasgeboren kleine baby vasthouden. Zò lief, zò mooi, zò puur!
We gingen op kraambezoek bij mijn nicht Karin. Ze ontwerpt stoffen en gebruikt daarvoor o.a. linoprint. Haar ontwerpen zijn eigentijds en ook puur en mooi en stijlvol. Hier kun je zien hoe ze de geboorte van haar baby aankondigde op Instagram. Wie weet wil je haar daar ook wel volgen.
Wat mooi: zo’n babietje in de kersttijd!
(De roze sokjes kocht ik een keer op een markt)

Een fijne kerstkaart gekregen van Mieke.
En een nieuw breiwerk begonnen in een bomenkleur.
Deze periode staan bij mij de bomen centraal.

Kleine verzameling geborduurde kerstboomkaarten. Deze werden gemaakt in de tachtiger en negentiger jaren. Bij de kaarten die ontworpen werden door beroemde ontwerpers zoals Thea Gouverneur of Mies Bloch werd destijds ook het borduurpatroontje bij de kaart verstuurd. Andere kaarten, zoals die door Ariadne werden uitgegeven, waren van zichzelf al een borduurpatroon. Het is de vraag of er mensen waren die deze borduurpatronen ook daadwerkelijk gebruikten. Voor verzamelaars is het leuk als de patroontjes er nog bij zitten. Ik spaar deze kaarten van geborduurde kerstbomen en ben vast nog lang niet compleet.

Vanavond om 23.23 uur is de zonnewende! Dan wordt het elke dag weer een beetje langer licht. Deze vrijdag 21 december is de kortste dag van 2018. Morgen is het volle maan en er komt een meteorenzwerm aan: een uitzonderlijke hemelse kerstontmoeting en daar houden we wel van. Die volle maan zo vlak na het winterpunt wordt ‘koude maan’ genoemd. Daar ga ik zeker even naar kijken!

Hou je meer van ‘warme kleuren’? Ik heb nog een foto liggen en die praat ik wel even aan elkaar. Zo aan het eind van het jaar wil ik nog wat foto’s ‘opmaken’ en deze was nog niet aan bod gekomen (met al m’n ernstige blogjes). Ik kreeg de kaart van een bloglezeres als felicitatie voor m’n vijfjarig bloglustrum. Hij hangt nu gezellig tussen de kerstkaarten op het prikbord. De foto hieronder maakte ik van een handwerkje wat ook al een tijdje wachtte op een momentje. Dit borduurwerkje herkende ik van de voorkant van een complete merklappenset: een ideaal kadootje voor een handwerkliefhebber die graag wil dat dochterlief óók van borduren gaat houden. Nou heb ik net vanmorgen gezegd dat ik even ga stoppen met shop-dingen maar dat blijkt dus lastig. Deze nog even…

En zo’n foto (hieronder) krijg je dus als er te weinig daglicht is: deze maakte ik zojuist met kunstlicht. Niet goed. Er zijn trouwens veel studies die het belang aantonen van voldoende daglicht. Als we er te weinig van ervaren heeft dat een negatieve invloed. Wat je daaraan kunt doen? Jezelf opvrolijken met vrolijke baboesjka’s of een bomenborduurwerkje in zonnige kleuren.
Maar de wetenschap dat om 23.23 uur de dagen weer gaan lengen doet ook al wat! Vrolijk worden van de Solstitium!

In 2018 was het honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog werd beëindigd. Het werd in november internationaal groot herdacht. De foto van de Duitse en de Franse president vond ik indrukwekkend. Maar meer nog hebben de rijen graven dit jaar diepe indruk op me gemaakt. En op iedereen van de vele duizenden mensen die dit jaar de Velden van Vlaanderen bezochten. Overal in het landschap in Westvlaanderen zijn de sporen van deze gruwelijke oorlog prominent aanwezig, en misschien wel het meest in Zillebeke. Die naam vergeet ik nu nooit meer.

Begin december bezochten mijn man en ik deze plek, samen met onze dochter. We lazen alle informatiebordjes en lieten de omgeving op ons inwerken. Thuis waaide intussen onze schutting om want het was een koude winderige dag, net als vandaag. Ik wil dit blogje nù schrijven, niet te wachten tot het eind van het jaar. Dat was ik eerst van plan. Maar nu wil ik het vóór kerst schrijven. Het gaat over graven en dood. Oorlog en verschrikking.  En een kapotgeschoten landschap.

De omgeving van Zillebeke was gedurende de hele oorlog een strategisch gelegen plek waarom zeer fel werd gestreden. Hier stond een kasteel, waar Britse bevelhebbers hun intrek had genomen. Het kasteel werd gebombardeerd en bijna iedereen kwam om. Er kwam een tegenaanval, de grootste mijn tot dan toe werd tot ontploffing gebracht. Er ontstond een krater met een doorsnee van 40 meter. De Duitsers deden ook weer een tegenaanval en zetten een nieuw wapen in, een vlammenwerper. En zo ging het alsmaar door. Het terrein met alles wat erop stond werd volledig verwoest en daar zijn foto’s van. Verschrikkelijke beelden. De kraters zijn nog steeds zichtbaar.

En dan de vele doden die er vielen. Onbevattelijk. De rijen grafstenen die later werden opgericht geven een beetje een idee van het onbevattelijke, maar het blijft onwerkelijk. Hoe men honderd jaar geleden duizenden kilo’s springstof op het land gooide waarbij alles en iedereen kapot en doodging.

Vanwege de grote 100-jaar-herdenking dit jaar zijn overal herdenkingsbomen geplant. De plantplaatsen werden bepaald na wetenschappelijk onderzoek op basis van luchtfotografie en kaartonderzoek. Elke herinneringsboom is te herkennen aan een metalen boomkorf. Boomkorven op de Britse frontlijn kregen een blauwe bovenrand en boomkorven op de Duitse frontlijn een rode bovenrand. Bij elke boom geeft het informatiebord met de historische luchtfoto de situering van de concrete frontlijn aan. En daardoor is op vele plaatsen goed te zien hoe griezelig dicht die blauwe en rode bomen bij elkaar staan: Vanaf korte afstand schoten ze op elkaar, maar het ‘schoot’ niks op. Het kostte alleen maar duizenden levens en het front ‘bewoog’ nauwelijks.
De bomen die geplant zijn, zijn olmen. Dat waren vroeger de meest algemene bomen uit deze streek maar door de olmenziekte waren bijna alle olmen verdwenen. Deze nieuwe olmen zijn van een nieuw resistent ras en hebben een hoge symboolwaarde. Straks is hopelijk weer een klein stukje van het Ieperse frontlandschap hersteld. Na honderd jaar.

We liepen daar met ons drieën en lazen de app die telkens nog wat informatie toevoegde en lieten alles op ons inwerken. Ik maakte de foto die ik misschien wel wilde bewaren tot de laatste dag van het jaar maar nu wil ik hem nù al laten zien. Het kruis als symbool van lijden en dood. Jezus-in-de-kribbe werd Jezus-aan-het-kruis. Al die moeders van de omgekomen soldaten waren pakweg 20 jaar eerder blij geweest met de geboorte van hun zoon. Twee decennia later waren die jongens kanonnenvoer. En dat gebeurde allemaal in het ‘christelijke Europa’. Na negentienhonderd kerstvieringen déden ze dat gewoon: oorlog voeren! En sinds die Groote Oorlog zijn er alweer honderd nieuwe kerstvieringen geweest, en binnenkort is er wéér één. Ik ga dit jaar géén kerst vieren zonder aan Zillebeke te denken. Zonder te denken aan het vreemde leven in een vreemde tijd.

We waren echt helemaal koud en onder de indruk van dit bezoek aan de Hooge Crater. We reden stil weer terug. Zochten iets. En vonden iets. Een kringloopwinkel. Een tweedehandskerstboom. Tweedehands kerstballen. Diep doorvoelde blijdschap om te léven! Maar ook met moeite om weer over te schakelen. Het leven is kwetsbaar en de dood is hard.

Maar kerst vier je met ùitzicht: het blijft niet zo!

“Ik ga dit jaar geen kerst vieren zonder aan Zillebeke te denken”, schreef ik in een vorig blogje. In Zillebeke staat een monument voor de doden van honderd jaar geleden. Daar lagen bloemen van iemand anders. De wind had ze weggewaaid en ik legde ze weer terug.

Ik ga dit jaar ook geen kerst vieren zonder aan mijn moeder te denken. Zij overleed dit jaar. Een begraafplaats is een heftige plek om ook terug te denken aan je eigen gemis. Iedereen doet dat. Vóór ons hadden ook anderen dit monument bezocht.

Ik heb heel serieus overwogen om een paar weken te stoppen met bloggen. Even niet nadenken over hoe ik iets formuleer. Even niet nadenken over wat ik deel en niet deel. Het zou wel het makkelijkst zijn. En het rustigste. En het leek me wel lekker, even een blogpauze. Maar ik heb besloten om toch door te gaan. Ik ben het zo gewend. En juist nù is het ook wel goed om wat te delen. Want ik besef maar al te goed dat verdriet en gemis universeel is. Mijn blogjes brengen soms herkenning.

Terugdenken aan mensen die je liefhad is universeel. Iedereen doet dat. Vooral rond feestdagen. Voor onze familie wordt het de eerste keer kerst zonder mijn moeder. Ze was al die jaren zò aanwezig! Ze heeft zòlang een grote plek gehad in ons leven. Dit jaar is dat voor het eerst anders. Ze is in onze herinnering.

Ik vind het ook wel mooi. Verdriet deel je. Bij een monument raap je iemand anders’ bloemen op. Jullie lezen mijn verhalen, zien mijn foto’s, en schrijven soms iets terug. Dan lees ik hoe het bij ànderen ging. Verdriet deel je. Dat is de goede manier.

Dus ik blijf elke dag nog wat schrijven, maar misschien wel wat minder de komende tijd. Omdat het ook wel lekker is om even afstand te nemen na een druk jaar.

De naaimachine stond nog op tafel en ik vond het lekker om nog wat tasjes te naaien. Gewoon rechte naadjes naaien, en met weinig werk toch een leuk resultaat.

De tasjes zijn niet allemaal meer nodig want ik stop bijna met bestellingen versturen dit jaar. Het is kersttijd en ik ga genieten van deze bijzondere tijd. Ik neem even afstand van pakjes versturen en mailtjes beantwoorden. De shop blijft wel ‘open’ en je kunt ook gewoon blijven bestellen. Maar de bestellingen worden verwerkt vanaf 2 januari.
Mocht er een bijzondere reden zijn waarom je toch graag iets snel wilt hebben, dan kun je me natuurlijk altijd mailen.
En natuurlijk kun je vandaag nog wel bestellen! Dan krijg je nog zo’n leuk tasje bij je pakje!

Het oude Raadhuis aan het marktplein is elke zomer het decor van antiekmarkten, waar ik zelf ook graag heenga. Deze foto liet ik een keer zien toen ik anderen aanspoorde om dat ook eens te doen. “Even naar Apeldoorn gaan.”
Het geborduurde raadhuis stond een tijdje in m’n shop maar werd niet besteld. Vorig jaar met kerst bood ik het aan mijn schoonzus aan, want die is in dat mooie gebouw getrouwd. “Dan maak ik er wel een kussen van” zei ik. Zoiets blijft dan (natuurlijk) een tijdje liggen, maar gister heb ik het dan toch gemaakt!  Borduurwerk losgemaakt uit de lijst, precies passende achterkant, vulling erin en klaar. Heel mooi geworden, en precies op tijd klaar voor de volgende kerstviering.

Lange tijd was de T65 telefoon met draaischijf het standaard toestel wat bijna iedereen had.
Wij kozen bij ons trouwen voor een rood toestel en dat hebben we altijd bewaard. Later kochten we er ter decoratie nog een paar mooie bij. Het ivoorkleurige exemplaar uit 1980 en het mocca model uit 1984. Those were the days! Heeft er iemand belangstelling voor deze telefoons? Want wij zetten ze nu op marktplaats.

Een gebreide kerstboom: leuk voor middenop het prikbord en daar dan al je kerstkaarten omheen.
Een borduurwerkje van een soort poppenhoofden met wazige engelenvleugels: geschikt als decoratie ergens voor.
En een schort van Beiersbont: voor als je van plan bent om het heel bont te maken in de keuken. (hieronder zie je alleen de rand)
Deze dingen lagen hier nog te slingeren en geef ik nog een plekje in m’n shop.

Het zijn de donkere dagen voor kerst. We hadden een boodschap te doen in Uddel, middenop de Veluwe. Thuis staan de dozen met oude kerstversieringen in een hoek van de kamer, maar ik vind eigenlijk niks meer echt leuk. Maar ik ben er ook nog niet toegekomen om het dan maar weg te doen. Herkenbaar? Ik pakte wat uit de dozen en nam het mee in de auto. Na de boodschap wilden we rond het Uddelermeer wandelen. Dat bleek niet mogelijk (er stond een hek halverwege), dus dat kan nu ook van de ‘bucketlist’ geschrapt. Maar toch leuk om daar nu een keer te hebben gewandeld want het is een interessant gebied. M’n meegenomen plastik kerstrozen (die heb ik zeker al dertig jaar) versierden even het hek van de parkeerplaats, en daarna gingen we wandelen.

Naast het Uddelermeer ligt de Hunneschans. Dit is een Middeleeuwse ringwalburg. Deze wallen worden door archeologen aangeduid als Romeinse wachtposten of Saksische burchten. Ze zijn gebouwd toen de Veluwe een dichtbevolkt gebied was. Hier werd ijzererts gewonnen. Er wordt gedacht dat de Hunneschans gebouwd was om de winning en handel van ijzererts te beschermen want deze plek lag op een kruising van handelswegen.

Een trap is aangelegd om boven op de wal te komen. Daar was ik even in de weer met m’n rode handwerkjes. In de verte zie je m’n man lopen, op het bijna ronde binnenterrein met een doorsnee van wel 100 meter.

Ik vind het altijd boeiend om op historisch interessante plekken te zijn. Vaak wordt op bordjes en gedenkplaten wat uitleg gegeven (op de foto hierboven zie je dat bordje rechts, in brons nog wel). En de rest zoek je dan later op internet op. Misschien heeft het ophangen van wat outdated kertsversiering wel te maken met mijn behoefte om zo’n historische plek nog meer ‘in het heden’ te beleven.
Archeologen zeiden dat er op deze plek geen sporen van menselijke bewoning zijn teruggevonden. Ik heb mijn spulletjes dus ook weer netjes mee terug genomen, want het zou wel erg gek zijn om na al die eeuwen nu alsnog wat sporen achter te laten. Nu zitten die kerstdingetjes weer in de doos.

Voor deze vouwpatchwork-denneappels zijn lapjes van zijde gebruikt. Ik legde ze op een houten schaal die van m’n moeder is geweest.

Voorop het boekje Nieuw Haakwerk uit Nederland en Vlaanderen staat een kerstroos, en dat geeft al aan dat gehaakte kleedjes ook heel decoratief zijn voor de kersttijd. Deze boekjes waren het afgelopen jaar populair. Het zijn fijne boekjes met duidelijke patronen. Gelukkig heb ik nog weer een paar nieuwe voor m’n shop: Fijn haakwerk 2 en Vijftig nieuwe haakpatronen.

Achter dit raam staat een tafel en daar zaten mijn zus en ik gister aan te naaien. Allebei achter onze eigen naaimachine. Zij maakte iets ingewikkelds en ik iets simpels. Ik had nog een leuk lapje stof en naaide wat kleine tasjes. Precies groot genoeg voor een stapeltje kerstkaarten of wat kerstspulletjes.
Het werd al schemerig en het was zo gezellig, dus bleef ik ook eten. En daarna was het misschien glad dus bleef ik ook maar slapen. Vanmorgen reed ik weer naar huis. M’n naaimachine liet ik staan want misschien komt er nog zo’n gezellige naaimiddag.

Dit is de laatste week dat m’n webshop open is, daarna ga ik twee weken dicht. Voor de laatste week van het webshopjaar sluit ik bij iedere bestelling zo’n leuk zakje bij!

Op de computers van het bedrijf waar mijn website en webwinkel wordt ‘gehost’ werd een DDoS aanval gericht. DDoS betekent: Distributed Denial of Service. Wanneer dit gebeurt bij grote bedrijven of diensten waar iedereen gebruik van maakt komt dit in het nieuws. Bijvoorbeeld wanneer een bank of de overheid digitaal wordt ‘aangevallen’. Dus wellicht interessant om het hier uit te leggen. Met een DDos aanval maken heel veel computers – meestal vanuit verschillende locaties ter wereld – allemaal tegelijk verbinding met één server. De mensen achter die computers proberen hierdoor de server traag te maken en zodanig te overbelasten dat de server het niet aankan. Hiervoor worden ook botnets ingezet, dat zijn softwarerobots die automatisch en zelfstandig die verbindingen kunnen leggen.

En na deze uitleg: mijn website is de afgelopen 12 uur ook uit de lucht geweest. De server waar Tweedehandswerk wordt gehost had een flinke DDos-aanval te verduren. Maar nu is het probleem gelukkig weer verholpen en kan ik weer bloggen!

De opkomst van internetcriminaliteit is toegenomen door de explosieve groei van online shoppen. Dus soms hapert er wat. Ook de post is in december flink aan het haperen. Ik kreeg vanmorgen een mailtje van iemand die bezorgd is omdat haar pakje al ruim een week ‘onderweg’ is en nog steeds niet bezorgd. Ik ging eerst maar even koffie drinken, want ik was het weekend weg, en kwam nèt vanmorgen weer terug. Na de koffie  liep ik nog maar weer even langs m’n computer, en zag dat er een nieuwe bestelling was. “Hé, dacht ik, als er een bestelling is, dan betekent dat mijn website weer in de lucht is!” En dat was ook zo! Ik keek naar de afzender van de nieuwe bestelling en zag dat het dezelfde is als degene die vanmorgen nog bezorgd had gemaild over het uitblijven van haar pakje. Dat vond ik wel leuk! “Bedankt voor het vertrouwen”, mailde ik haar terug. En nu ook een blogje: “Bedankt voor het geduld.”

Dus voor het geval mijn site nog eens uit de lucht gaat: ik kan dan zelf helemaal niks. Alleen koffie drinken en afwachten. Ik kan dus op mijn blog ook niet laten weten dat er een DDos-aanval is.
En voor het geval je pakje nog niet is bezorgd: dan kan ik wèl wat! Ik stuur op verzoek graag barcodes op zodat we kunnen achterhalen waar de hapering zit.
Meestal komt het na verloop van tijd ook wel weer goed, want er raakt niet zo vaak post echt kwijt. Maar in december duurt het allemaal wel wat langer.

En hoe vinden jullie m’n foto? Die maakte ik gisterochtend toen ik bezig was om m’n quilt midden op straat te fotograferen, vlakbij een regenputje.
Gelukkig zijn al mijn gegevens nìet in het digitale afvoerputje verdwenen!
Die domme aanvallen zijn vervelend en leveren gelukkig meestal niks op want gegevens van websites zijn tegenwoordig héél goed beschermd!

Op zondagmorgen wakker worden en zien dat er sneeuw ligt! Lastig voor het verkeer, maar het zorgt toch ook altijd wel wat voor excitement.
Een klein kerstkussentje in log-cabin laat zien hoe leuk we die kerststofjes vroeger gebruikten. Net iets te weinig sneeuw voor een sneeuwballengevecht, maar een klein kussentje kun je ook altijd wel in je kamer gooien.

Even later: oh, ik zie nu pas dat er nog helemaal geen auto heeft gereden in de straat. Dan leg ik gauw mijn kerstquilt midden op de weg!

Het is hier een wat rommelige dag. Kerst is nog ver weg, ik moet vroeg weg, en rustig naast een kerstboom zitten met een haakwerkje ligt nog niet op mijn weg.
Doei!

In de crisisjaren 30 van de vorige eeuw waren er allerlei werkverschaffingsprojecten voor werklozen. Ook bij Hilversum werd een Bergvijver gegraven en met het zand wat uit de vijvers kwam werden er drie heuvels opgeworpen. Dit gebied heet Anna’s Hoeve en daar reden we vandaag langs. Na een mooie visite gingen we op de terugweg hier even wandelen. Gister had ik heel veel zin gehad om weer eens wat te naaien. Van een leuk stofje in kerstkleuren naaide ik wat tasjes. Hier alvast één om te laten zien, later nog wat meer.

Hier hou ik van: mooi handwerk uit een ver land. Ik weet niet welk land, een land in Zuid-Amerika misschien? Een land waar het ook koud kan zijn en waar mensen hun eigen schapen houden, wol verwerken, en mooie dingen breien. Voor zichzelf en voor de toeristen-industrie. In gedachten zie ik een oudere vrouw die haar hele leven heeft gebreid en de mooiste dingen maakte. Ze kreeg er maar een paar Peseta’s voor, lang niet genoeg om de armoede te ontstijgen. En zo gaat dat al zo lang. Opkopers komen langs, halen de mooie spullen weg en dat wordt dan ergens anders verkocht. En als de toerist er genoeg van heeft, dan komt het in een rijk westers land opnieuw ergens terecht waar er maar weinig voor wordt betaald. Gewoon omdat het ergens op een grote hoop ligt.
Als je gaat nadenken over schrijnend onrecht, dan kom je er niet uit. Als je insteekt op hoe mooi iets is gemaakt, dan kom ik hier nog wel weg met een foto. Ik zou ook gewoon kunnen schrijven: “Het wordt kouder, tijd om dit dasje in m’n shop te zetten.” Maar ergens kan ik dat niet. Ik kom dan toch niet los van dat beeld van een oudere vrouw die met pijnlijke handen nòg weer een mooi dasje maakte, in de hoop dat die paar Peseta’s haar wat verlichting zullen brengen.

Maar goed: het wordt kouder. Tijd om dit mooi-gemaakte dasje in m’n shop te zetten. (De opbrengst gaat naar een goed doel.)

Een heel originéél dasje, dat ook! Voor wie durft!

Ik hoorde een hoop lawaai en keek naar buiten. Er stond een grote auto precies voor m’n huis. Ik zag mannen in knaloranje jassen die begonnen waren om eveneens knaloranje containers uit te laden. De hele straat kreeg er één en daar waren ze wel even mee bezig. Precies lang genoeg voor mij om even te spelen. Jullie weten dat ik wel even van iets geks hou. Dus keek ik even om me heen en zag iets liggen wat precies bruikbaar was. Daarmee liep ik naar buiten. Die mannen vonden het best, dus hing ik een wandkleedje aan hun wagen.

Ja, dat kan dan wel even grappig zijn, en het is ook nog eens een mooi gemaakt wandkleedje, dus ik ben wel tevreden met de originele achtergrond om dit weefwerkje te laten zien. Maar na die paar minuten was de grap wel weer voorbij. Want nu heb ik dus zo’n knaloranje gevaarte achter m’n huis staan. En wat erger is: de hele buurt ook! Het is zò ontsierend, die knaloranje bakken! Echt lelijk!

En wat nòg vervelender is: we moesten onze oude vertrouwde grijze container inleveren. Die fijne bak waar alles in mocht. Er mag alleen maar plastik onder die oranje deksel en nu moeten we voortaan met ons zakje restafval over straat sjouwen en dat een heel eind verderop in een ondergrondse afvalbak gooien. Met pasje natuurlijk, allemaal gedoe. Ik weet heus ook wel dat het belangrijk is, afval scheiden en zo (en dat deed ik ook allang), maar die knaloranje deksel had toch ècht niet gehoeven. Een kleine beetje oranje, zoals in dit geweven kleedje, is meer dan voldoende om de aandacht te trekken, maar zo’n groot oranje vlak is lelijk. Ik hoop dat die bah-ken snel verkleuren.

Het mooie wandkleedje (voor in m’n shop) is een herinnering aan lang vervlogen tijden, toen er nog geen afval-problemen bestonden of toen men nog niet besefte dat het milieu ook iets is om mee rekening te houden. En aan de tijd toen men nog gewoon móóie dingen maakte…

Elk jaar heb ik zin om iets kleins te borduren voor kerst. Dit jaar was dat dit kleine boompje onder een hoge hemel. Het patroon was net iets anders, en haalde ik uit één van mijn te-koop-tijdschriften. Daarin staan nog veel meer leuke kleine borduurpatroontjes (maar dit was de leukste!).
Het dennegroen haalde ik uit de tuin van mijn ouderlijk huis, dat deed ik ook elk jaar. Lekker snoeien en dan zie je nòg nauwelijks verschil dat er wat af is.

En nu dat groen hier tòch ligt: dit is een borduurwerkje van een paar jaar geleden. Borduren òp rood of mèt rood: al heel lang maak ik elk jaar wat. Het restje  stof waar ik wat op wil maken is meestal bepalend voor het patroontje wat ik ervoor kies.

Zolang als ik me kan herinneren was 12-12 een bijzondere dag. Dan was m’n vader jarig. Dan waren we vrolijk in het grote huis. Hij was een sprankelende en bruisende man, vòl ideeën en invallen en woordgrapjes en melodieën. Dan kreeg hij een idee en sprong achter de piano en dan componeerde hij een lied en vulde het huis met noten en woorden. Hij schreef vele artikelen en boeken, vulde websites en lezingen. Hij reisde eerst door het hele land en later door de hele wereld. Hij hield van de wereld en hij hield van mensen maar hij hield het meest van ons. Het was een schok toen hij plotseling overleed. Een Duitse professor schreef een brief aan de Nederlandse krant en zei: “Dat moeten jullie wèl aandacht aan besteden hoor, want hij was een opmerkelijke man!” We kregen veel reacties op zijn overlijden en die probeerden we te verwerken door zelf ook theologie te gaan studeren. Zo waaierde zijn invloed nog wat verder.

Mijn moeder bleef achter in het grote huis en bleef daar nog wonen. Elk jaar zochten we haar op op 12-12. Dan haalden we herinneringen op en aten taart en vertelden elkaar verhalen. Dit voorjaar werd mijn moeder 90 en een paar maanden later overleed ze. Mijn vader zou vandaag ook 90 zijn geworden. Daar denk je dan aan. Ze hadden me er al voor gewaarschuwd: je gaat de eerste-keer-dat-bepaalde-data-passeren nog wel merken! Ja, dat doe ik.

Vandaag ga ik nog een keer naar het grote huis met de grote tuin. Ik neem een snoeischaar mee en ga armen vol groen plukken. Die ga ik in m’n eigen huis neerleggen. Dat deed ik vroeger ook. Er was altijd wel wat te plukken en te halen daar. Vooral woorden, heel veel woorden. Ik ga vandaag nog wat artikelen lezen die ik daar nog kan vinden. Mijn vader schreef zòveel, ik heb nog lang niet alles uit. Mijn vader was een boeiende man en ik hield van hem. En van m’n moeder. Het zal vandaag vreemd zijn, de eerste keer 12-12 zonder hen.

Veel mensen zijn dol op de Hümmelbeeldjes. De echte Hümmels van keramiek worden met de hand gemaakt en zijn daarom ook duur. De Hümmels zijn beeldjes van zoete lieve kindertjes die onschuld (innocence) uitstralen. De naam ‘hummel’ is nu een koosnaam geworden voor een klein kindje (“ach wat een lief hummeltje”), maar het kan ook een Duits kanon uit de Tweede Wereldoorlog betekenen. Maar daar wil ik nu niet over nadenken, het is leuker om wat te schrijven over de naamgeefster van deze beeldjes.

Dat was Zuster Maria Innocentia Hummel. Zij werd geboren rond 1900 en was non in een klooster. Voordat ze daar intrad had ze gestudeerd aan de Academie voor Toegepaste Kunsten en eenmaal in het klooster ging ze door met tekenen. Haar tekeningen werden gepubliceerd op ansichtkaarten en die werden gezien door Franz Goebel. Hij maakte een afspraak met haar en dat resulteerde in de fabricage van de beeldjes, die wereldberoemd werden. De eerste beeldjes ontstonden in Duitsland in 1935. Des te idioter dat ze dan een paar jaar later die kanonnen óók ‘Hummel’ gingen noemen. Maar ja, daar wou ik het niet over hebben.

Van veel Hummels zijn ook borduurpatronen gemaakt, en zo zijn de hummeltjes ook in geborduurde vorm te zien. Dit is een kerst-hummel, dat kan kennelijk ook al. Als de fantasie eenmaal rolt kan er veel. Je kunt zelfs kanonnen laten rollen. Sorry, ik krijg het er niet uit.
Dit hummeltje vond ik nog wel toepasselijk voor de kersttijd. (We kunnen beter muziek maken dan oorlog, en nou stop ik erover.)

In alle delen van de wereld wordt kerstfeest gevierd en daarbij worden ook kerststallen gebruikt. Een kerststal brengt de grootsheid van het mysterie een beetje terug tot begrijpelijke proporties. En daarbij horen ook dieren, die in alle culturen een rol spelen. Zo zien we bij de kerststallen van de Indianen geen ossen, maar een bizon bij de kribbe. En bij de Tibettanen is dat een yak. Schapen komen wel voor in veel culturen, dus die zijn in de internationale kerststallen ook wel terug te vinden, maar het type en de kleur van de schapen verschillen sterk per streek en cultuur. Bij bevolkingsgroepen waar geen schapen voorkomen, zoals bij Eskimo’s, zijn de schapen vervangen door poolvossen of zeehonden. En de kribbe wordt daar uitgehakt uit een ijsblok, in plaats van nagemaakt van hout. Die verschillen zijn er allemaal.

In onze cultuur horen de schapen er gewoon bij, bij de kerststal. Maar ook dàn kun je variëren! De schapen kunnen bijvoorbeeld ook worden weergegeven in filetdoorstopwerk. Dit filet-silhouet van twee schapen en hun herder is een lieflijk tafereeltje en kun je in de kersttijd voor het raam hangen.

Altijd weer die molens op Hollandse plaatjes! Honderd jaar geleden waren er nog tienduizend molens volop in bedrijf. Ze maalden graan, zaagden hout, sloegen olie uit zaden en maakten papier. En poldermolens hielden het waterpeil in ons lage land onder controle. De meeste molens hebben de vooruitgang niet overleefd. Er zijn er nu nog ruim duizend en dat is eigenlijk wel het minimum om Nederland een molenland te kunnen noemen.
Maar soms kom je ze dan toch nog tegen. Zoals deze langs de A15, waar we gister langs zoefden.

Soms verander ik nog weer wat aan een blogje, zoals het blogje van gister. Deze molen past beter bij dit kaartje, wat ik nog had liggen om een keer te laten zien. Een paar jaar geleden werden we verrast door allerlei leuke mogelijkheden om kerstkaarten opnieuw te gebruiken en deze vond ik zelf heel leuk: een randje om de kaart haken. Bij het zien van zo’n Pieck-plaatje ben ik altijd wel blij dat we nu zo comfortabel kunnen leven, zonder met zakken en takken te hoeven sjouwen. En een randje om zo’n kaart haken is dan ook meer uit behoefte om te knutselen dan uit noodzaak voor hergebruik. Wat hebben we het goed!

Vanmorgen vroeg de zon zien opkomen langs de snelweg. We waren een weekendje in België geweest.
Het was mooi, gezellig en lekker.
En nostalgisch, want ik had wat oude kerstdingetjes mee die we vroeger maakten. Negentiger-jaren stofjes en sterretjes.

En nu weer thuis! Het was fijn om een eindje te rijden en even weg te zijn.

Weekendje in België. Met m’n dochter een kerstboom gekocht. Ik had wat spulletjes van vroeger meegenomen, kleine borduurwerkjes. Ook een heel klein kerstkussentje. Die mocht als eerste in de boom.