En toen was het ineens volop lente! Nederland trok erop uit. We willen weer wat zien, voelen, meemaken!
Ik had een nieuw tasje mee en dat weerspiegelde alle kleuren van deze bijzondere lentedag in februari.
Wàt een kleuren vandaag, wat een zon, wat heerlijk om op deze mooie dag een wandeling te maken.

Af en toe heb ik de neiging om iets ouds na te borduren. Een beetje een dwaze aangelegenheid want ik heb meer dan genoeg patronen die veel leuker zijn. Maar op de één of andere manier werkt het kennelijk zo. Dus gaf ik er maar aan toe, aan die neiging. Gisteravond maakte ik het kleine lapje na met geborduurde randjes. Het eerdere lapje kan een jaar of zeventig oud zijn, en mijn lapje dus één dag. Ik weet alleen niet wat ik er nou mee wil, behalve het hier maar even te laten zien.

Overal werden vroege kandjes en randjes en bandjes aangenaaid of gebreid want dat was mode. Kantjes en randjes aan zakdoeken, tafellopers, kleedjes, handdoeken, kraagjes en talloze accessoires. Boordjes en Bandjes, Ruches en Randjes: voor een romantisch effect en een praktische afwerking. En nu kan dat gewoon weer!

Vroeger heb ik zelf ook kastrandje gehaakt en die heb ik nog steeds. Ik herinner me hoe leuk het was om ze te haken. Het patroontje kende je al gauw uit je hoofd en dan was het verder gewoon herhaal-haken. Zo’n randje was niet veel werk en je had er al gauw een metertje van.

Maar wat minder gauw ging, was om acht verschillende tijdschriften bij elkaar te sparen. Al een tijdje heb ik een stapeltje van deze mooie oude Randjes-tijdschriften in m’n voorraad, in de hoop dat er nog een paar bij zouden komen. Telkens als ik er één vond, bleek het een ‘dubbele’ te zijn. Maar nu wacht ik niet langer en zet ze in m’n shop. Het zijn er wel acht, maar niet allemaal verschillend, dus sommige nummers kunnen twee keer worden besteld.

Kantjes en Randjes staan voor een romantisch effect, en brengen je dus in een ‘andere realiteit.’ En we weten dat we daar met ons allen naar snakken: naar de kant en de rand van iets!

Kwetsbare boeken of tijdschriften kregen altijd een extra bescherming van cellofaan wanneer ik ze op de post deed. Toen het een tijdje geleden lang en veel regende, kreeg ik een reactie van iemand die een oude Ariadne had besteld. “Ik vreesde dat m’n Ariadne net zo drijfnat zou zijn als de kletsnatte en verscheurde verpakking”, schreef ze. “Kennelijk had de postbode de envelop in een plas laten vallen want hij was helemaal nat. Maar toen ik de envelop verder openscheurde, zag ik dat de Ariadne niet nat was geworden, doordat er een extra bescherming om zat.”

Dus dat ging gelukkig goed. Het gaat niet altijd zo dramatisch (hoewel ik meer meldingen kreeg van natte post en ik zelf ook een drijfnatte rouwkaart ontving, wat ik niet echt prettig vond). Maar ik wordt er wel door bevestigd dat het goed is om door te blijven gaan met soms een extra stukje cellofaan.

Alleen zijn de rollen die ik altijd kocht allang op. En bijkopen kan al maandenlang niet meer. Mijn oplossing is dat ik nu plastik insteekhoezen gebruik. Dat staat iets minder professioneel, maar is wel heel functioneel. En ik denk dat niemand er meer van opkijkt dat we het gewoon doen met wat we hebben.

Trouwens, dat dacht ik ook bij het oude tafelkleed van vroeger thuis. Toen ik de oude eettafel meenam, wilde ik dat plastik kleed er ook gelijk bij. Ik moet het nog eens navragen bij m’n zus maar het zou best veertig jaar oud kunnen zijn. Ik vind het wel weer gezellig staan!

De aktieve Nederlandse Kostuumvereniging (waarvan ik lid ben) geeft een Bulletin uit, met daarin informatie over tentoonstellingen en evenementen op het brede gebied van mode en textiel. Ook staan er achtergrond-artikelen in, die zijn geschreven door deskundigen. Het tijdschrift verschijnt vier keer per jaar en je hebt niet altijd tijd om het te lezen als weer een nieuw nummer wordt bezorgd. Soms wordt het terzijde gelegd en vergeten. Het kan leerzaam zijn om eens zo’n stapeltje oude nummers te pakken om door te bladeren en te lezen wat je interesseert. Die oude artikelen zijn vaak nog niet verouderd in informatiewaarde en geven tekst en uitleg bij allerlei textiel-aspecten.

Elk jaar wordt ook een mooi uitgevoerd boek uitgegeven, met nog veel meer artikelen over kleding- en mode-aspecten.

Van de belangrijkste en de mooiste schilderijen werden ansichtkaarten gemaakt. Soms werden ze verstuurd, en soms bewaard in een doosje of blikje omdat ze zo mooi zijn. Vaak is er na een museumbezoek de behoefte geweest om iets vàst te houden van alles wat iemand gezien heeft. Dan kocht je een kaart in de museumwinkel en kon je er nog eens naar kijken.

Nu we niet naar musea kunnen is het mooi om deze manier even te kijken naar de indrukwekkende en informatieve schilderijen die vier eeuwen geleden werden geschilderd, en die nu tot de nationale kunstschatten horen. Vanuit textiel-oogpunt zijn ze interessant vanwege het vele kant wat wordt gedragen door de rijke dames en heren, bijvoorbeeld door de familie Tulp. Of omdat de Linnenkast is geschilderd, die zo’n belangrijke rol heeft gespeeld in vroegere huishoudens. Of omdat te zien is hoe in de deftige milieus een Kraamkamer eruit zag, met veel kostbare stoffen. Elk schilderij geeft een indruk van het luxe leven wat sommige rijke mensen vroeger hadden.

Deze kaarten heb ik in m’n shop geplaatst en ik ben benieuwd of er vraag naar is. Toen het nog niet zo gebruikelijk was om in musea overal foto’s van te maken, waren die kaarten een belangrijke manier om de indrukken vast te houden. En nu is een blogje een leuke manier om deze acht-pracht te laten zien.

Een foto met alleen maar dingen die ik twee weken geleden nog niet had!
Allereerst het tafelkleed. Dat zat in een doos met spulletjes en ik wilde het al in een textielzak doen om weg te doen. Maar ik dacht: ik heb het nou toch in huis, laat ik eens kijken hoe het op de keukentafel staat. Dus ik waste het, legde het op tafel en het bevalt me eigenlijk wel. Het geeft een lichte en nostalgisch sfeertje.

Dan de tulpen. Die zijn mijn ‘beloning voor goed gedrag’. Op vrijdagmiddag kreeg ik nog een bestelling voor een handwerkboek, terwijl ik nèt terug was van het postkantoor. Ik dacht ‘lekker klaar’ te zijn, en overwoog om die bestelling dan maar te laten liggen. Het was tenslotte al kwart voor vijf. Maar dan zou die mevrouw haar boek pas op dinsdagochtend bezorgd krijgen, want dan kwam eerst weer  het weekend ertussen. Maar als ik nog even naar de brievenbus zou gaan, dan zou ze het op zaterdag al kunnen ontvangen. Ik heb het al vaker gedaan, om op het laatste moment nog een bestelling op de post doen, en het is fijn om dan de volgende dag een blij mailtje te krijgen dat de bestelling al bezorgd is. Maar nu kreeg ik nog een extra beloning: achter het winkelcentrum zag ik dat iemand bezig was een partij bloemen in een container te gooien. Die waren al te ver open en niet meer verkoopbaar. En omdat ik toevallig nèt op het goede moment daar was, mocht ik wel een bosje.

Vervolgens het mandje. Gister wandelingetje gemaakt in de wijk. Dat mandje stond gewoon op de stoep, samen bij wat ander ‘afval’ wat overduidelijk daar stond om opgehaald te worden. O, wat een schooier ben ik!

En tenslotte mijn borduurwerkje. Dat was er kort geleden ook nog niet. Grappig dat sommige dingen zomaar vanzelf m’n huis voorjaars-klaar maken!

De stofjes en de schoonheid van patronen, de expressie-mogelijkheden en de uitdagingen, de resultaten en de rages: al die aspecten maakten dat veel patchworkers ‘Wild van Quilt’ werden. Er waren altijd al talloze mogelijkheden door de fascinerende oude patronen, en in onze tijd kwamen daar nog eens duizelingwekkend veel mogelijkheden bij. En natuurlijk ook veel boeken. Dat zijn niet alleen herdrukken van oude klassiekers, zoals het Handboek Patchwork & Quilt, wat de basis uitlegt. Maar ook boeken met allerlei aspecten van het quilt-gebeuren die ook de moeite waard zijn van een eigen boek.

Zo verscheen er een apart boek over Documenting your quilted treasures. Dat schijnt een geliefd en ook al weer zeldzaam boek te zijn.
En er was een boek over Quilting Together, over het maken van een groepsquilt, waar velen waarschijnlijk erg naar verlangen.
De kunst van het Quilten is één van die eigentijdse boeken die je gelijk de quiltwereld binnenzuigen wanneer je de pagina’s bekijkt.
En dan is er Dear Jane: 225 verschillende patronen voor quiltblokjes, gebaseerd op een quilt uit 1863. Velen gingen al de uitdaging aan om die quilt na te maken, met gebruikmaking van deze oude patronen.

Het boek Dutch Quilts in beeld is een pleidooi voor vrijheid van materiaal en techniek binnen de enige eisen die essentieel zijn voor quilts: gelaagdheid en verbonden zijn.
Het boek inventariseert wat er door ontwerpers en kunstenaars wordt gemaakt.
het zoekt naar nieuwe grenzen, wil grenzen verleggen. Dit boek geeft een gevarieerd beeld van hedendaagse Nederlandse quilts, die net als de Oudnederlandse quilts uitmunten in harmonie en perfectie.

Eén Iris bloeit er in mijn tuin. Op de plek waar een week geleden nog een laag sneeuw van 15 centimeter lag.
Ik probeer er een kussentje bij te leggen, maar dat wordt niet mooi.
Ik plaats een witte plank erachter. Nu zie je de schoonheid van de bloem. Maar niet de weidsheid van het land en het leven.

Het is een stralende dag, maar ik voel me toch wat onbestemd. De foto is niet wat ik bedoelde. En er is zoveel wat ik graag anders had gewild. Ik kijk naar de aquarel die achter m’n computer op het prikbord hangt. Een uitdrukking van de verte-verlangens van mijn moeder. Ik haal de aquarel eraf en leg het kussentje erop en maak een nieuwe foto.

De techniek waarmee dit kussentje is gemaakt heet ‘Cathedral window’. Nu drukt het mijn gevoel uit. Mijn verlangen naar weidse verten! Ik zou via Limburg naar Lombardije willen rijden, alsmaar door het ontluikende lentelandschap. En onderweg elke kerk of kathedraal willen binnengaan en de zondagsblijdschap willen beleven met anderen.

Maar ik ben thuis en kijk naar het ene Irisje.
En ik weet dat ik en duizenden anderen tòch een mooie zondag mogen hebben. Fijne dag gewenst!

Het zonnetje schijnt, er wordt weer op straat gespeeld.
Hoe nostalgie gelijk hip kan zijn.
Een leuk schilderijtje voor m’n shop.

We have the beauty of flowers! En dat is fantastisch!

Het grote boek op de foto is een catalogus van Permin of Copenhagen. Al vanaf 1854 publiceerde deze Deense uitgever patronen waardoor de geliefde borduurhobby gevoed kon worden. Bij een jubileum honderdvijftig jaar later lieten ze in die catalogus zien wat ze al allemaal hadden uitgegeven. Het begon vroeger met die handingekleurde patronen, later kwamen er patronenboeken, en nog weer later complete pakketten waar alle benodigdheden in zitten. Al die patronen hebben al heel veel handwerkplezier opgeleverd.

De randen op de foto zijn van een paar exemplaren van het boek Met liefde op linnen. Dat is eveneens een jubileum-uitgave geweest, maar dan van 30 jaar Vereniging Liefhebbers Merklappen. In dit boek wordt veel over de rijke borduurgeschiedenis verteld.

En net toen ik hiermee bezig was, kreeg ik een oud blik met die mooie tekst: We have the beauty of flowers!
Die flowers hebben borduurliefhebbers (en anderen natuurlijk) altijd al aangesproken, en het blijft mooi om ze te borduren. Het patroon van die bloemenweelde op de cover is als patroon afgedrukt in die catalogus en daarin staan ook foto’s van hoe mooi zo’n borduurwerk kan worden. Ook na 170 jaar of zo is het nog heerlijk om de beauty of flowers te borduren!

Kantklosjes kun je bewaren in een speciaal daarvoor genaaide opbergzak.
Ik vind het zelf mooier om al die klosjes in een mandje te zien, maar ik heb nog nooit geklost dus ik kan niet beoordelen hoe handig zo’n zak is. Vast wel handig, denk ik, anders zou het niet bedacht zijn. Dus vind ik het leuk om de zak hier te laten zien en ook in m’n shop te zetten.

In 1880 werden drie dames geschilderd die zich vermaken in een Hollandse huiskamer. Alles getuigt van welvaart in de luxe stijl van de 19e eeuw. Het schilderij werd gemaakt door A.H. Bakker-Korff en heet ‘La Romance’. Ten tijde dat er een ansichtkaart van werd gemaakt, hing het in Stedelijk Museum De Lakenhal in Leiden. Na afloop van een museumbezoek in de tachtiger jaren kocht iemand een kaart van het schilderij wat haar had aangesproken en verstuurde die met een postzegel van 55 cent naar een vriendin. En via allerlei omzwervingen kwam die kaart nu bij mij.

Tien jaar later was de vaardigheid om kaarten af te drukken zò toegenomen dat het haast onmogelijk was om na afloop van een museumbezoek gelijk weer weg te gaan. Eerst gingen kunstliefhebbers nog langs de museumwinkel en vaak werden er dan een paar kaarten gekocht. En die werden niet allemaal verstuurd, want ze waren ook mooi om te bewaren in een doos of blik. Zo gebeurde ook met deze kaart, die werd afgedrukt op glanzend papier. Helaas geen enkele informatie achterop de kaart, maar dat is minder erg want er is ook een knipsel bewaard uit een tijdschrift wat een beetje informatie geeft over het afgebeelde schilderij. Het heet “Portret van een gegoede familie uit de 18e eeuw”. Verder wordt die foto alleen gebruikt om een boekje aan te kondigen, en wie het schilderij maakte staat er niet bij.

Wat zal ik eens met deze kaarten doen? Ze zijn mooi om even naar te kijken. Vooral nu de musea dicht zijn.
Ik heb nog veel meer van dit soort museum-kaarten en ik vind het leuk om er wat mee te doen.
De bovenste kaart plaats ik in m’n shop als ‘textielkaart’. Ook om uit te proberen of hier belangstelling voor is.
De onderste (grote) kaart wil ik naar iemand sturen die het leuk vindt om hem te ontvangen dus dat is nu een kleine give-away.
Je kunt onder dit blogje een reactie geven en dan kijk ik zondagavond aan wie ik hem de volgende dag toestuur.

Borduren in rood is een verslavende bezigheid. Telkens zie je weer een nieuw patroon of een boekje met voorbeelden die je aanspreken. Vorige week borduurde ik in twee dagen een oud folklore motief en toen dat klaar was had ik gelijk zin in weer wat nieuws. Maar daarvoor wilde ik eerst mijn kleurtjes rood eens uitzoeken. Vanmorgen deel ik wat overwegingen met jullie.

Deze overwegingen zijn een vervolg op een ander blogje van vorige week, waarin ik schreef dat een patroon bij de stof moet passen. Er zijn veel verschillende soorten handwerk-ondergrond. Aftelbaar en niet-aftelbaar. Katoen of linnen. Beige of helder wit en alles daar tussenin.
Op de voorkant van het tijdschrift Handwerk zonder Grenzen 2000-5 staat een afbeelding van een brooddoek uit West-Friesland en ik heb al heel lang zin om dat motief eens na te borduren. In het artikel wordt ‘hagelwit linnen’ aanbevolen, en dat heb ik nu vast klaarliggen.

Eerst begon ik aan een ABC in Rosenbeet wat ik in een Duits boekje vond. Dit komt mooi uit op wat grover geweven wollen ondergrond.
Het folklore-motief van vorige week (hier rechts op de foto) vond ik juist mooi uitkomen op grof geweven linnen.

Tot zover de gedachten over de ondergrond die ik kies bij een bepaald patroon. Nu nog wat opmerkingen over het borduurgaren. Ik borduur meestal met van alles wat er toevallig voorhanden is en hoef niet vaak wat te kopen. Wel zorg ik dat kleurnummers overeenkomen. Uit m’n voorraad zocht ik nu al m’n strengetjes rood bij elkaar, wat fijn is om te doen op een lichte dag. Van sommige kleuren heb ik twee of drie of meer strengetjes. Ik ga niet iets kleins borduren met een kleur waar ik veel strengen van heb. Die strengetjes bewaar ik dan liever voor als ik later nog iets groots wil borduren.

Voor het het rozenborduurwerkje maakte ik een inschatting dat ik waarschijnlijk iets meer dan twee strengetjes nodig zou hebben. Ik had twee strengen die nog onaangebroken waren, en een restje met hetzelfde kleurnummer wat op een kaartje zat. Bij daglicht leek me de kleur hetzelfde, maar voor de veiligheid besloot ik het garen op het kaartje te bewaren voor het middenstuk. Dus eerst maak ik de rand af met de strengetjes die precies hetzelfde zijn. Als straks het middenstuk ietsiepietsie anders is, dan maakt dat niet uit.

Het is natuurlijk allemaal prietprut, dit hele verhaal over kleuren. Het ‘steekt allemaal niet zo nauw’, in ieder geval niet bij deze borduurwerkjes. Maar deze werkjes waren wel een goede illustratie om die overwegingen eens door te geven.
Eindconclusie van werkwijze als je meerdere dingen wil maken: Geschikte ondergrond uitzoeken, kleurtjes bij elkaar leggen, bepalen of je genoeg hebt voor een gekozen patroon, en als je twijfelt of het genoeg is, dan een slimme verdeling maken.

Hier wordt ik blij van: weer een klein stapeltje oude haaktijdschriften om aan te bieden, die ik bij elkaar gesprokkeld heb. Vroeger zijn deze tijdschriften met veel zorg gemaakt, de foto’s zijn prachtig en de haakschema’s duidelijk. De uitgevers zoals Ariadne, DMC en Pinguin hadden een naam hoog te houden en deden veel moeite voor deze mooiste tijdschriften.

Deze tijdschriften zijn nu weer geliefd en volop bruikbaar. Alleen de inleiding klopt soms niet helemaal meer. Ik zal er eens één citeren:
“Oost West, thuis best. Deze spreuk blijkt nog steeds waar te zijn. Dat is normaal. Het wordt steeds duurder om uit te gaan. Dan kunt u maar beter zorgen dat uw huis zo prettig en zo comfortabel mogelijk wordt. Zodat men zin heeft om thuis te blijven.
En om er zin in te krijgen om fijn thuis te blijven, moet u aan dat huis zijn eigen karakter geven en het verfraaien met voorwerpen die u fijn vindt en die u met liefde heeft gekozen.
Daarvoor hebben wij dit nieuwe boek gemaakt. Met volop dekens, spreien, kussens en gordijnen die de kamers gezellig maken, zodat men zin heeft om er te wonen.”

Ach, grotendeels klopt het wel. Maar het wordt niet alleen steeds duurder om uit te gaan. Het is zelfs een tijdje onmogelijk. En dan is het inderdaad tòch fijn om aan onze huizen een eigen haakdraai te geven.

Middenop een fietsbrug boven het spoor langs Baarn wilde ik vandaag even stilstaan. Ik was een dagje naar m’n zus gegaan en direct na de koffie gingen we samen fietsen in het grote bos waar ik nog nooit was geweest. Het was fijn om samen buiten te zijn en bij te kunnen praten.

Ik had een gehaakt tasje meegenomen wat ik pas gister in huis kreeg en vandaag gelijk wilde uitproberen. Het tasje heeft de kleuren van de late winter. IJskleuren in een bruinig bos, wat zich klaarmaakt voor de lente. Over een paar dagen ziet het er hier heel anders uit. Ik vind het mooi om die overgangsperiode mee te beleven en daar horen ook de dagen bij die grauw lijken maar ondertussen gebeurt er toch wel van alles. Daar praatten m’n zus en ik ook over, over alles wat er gebeurt. Véél!

Lintkant is gemaakt met smal kant wat in sierlijke vormen wordt gebogen, waarvoor allerlei patronen voor bedacht zijn. Daarna wordt het smalle lint met allerlei naaldvullingen vastgezet. Het lint wat gebruikt wordt is meestal machinaal gemaakt. Op deze manier werd vroeger sneller resultaat verkregen dan bij de kant die helemaal handmatig werd geklost.

Een hulpmiddel bij het in-patroon leggen en het vastnaaien is een stuk foam, liefst bekleed met een donkere stof zodat het witte kant mooi afsteekt. Dit kun je ook goed zelf maken. Deze foto’s dienen als voorbeeld, en dit voorbeeld plaats ik ook in m’n shop.

Om het linnengoed te merken werden vroeger met heel fijne kruissteekjes namen of iniatialen geborduurd van de eigenaar. Die fijne steekjes werden op het geweven linnen geborduurd en wekken bewondering. Later kwam er speciaal handwerklinnen en dat was iets makkelijker aftelbaar. En daar werden prachtige dingen op geborduurd.

Nadat de borduurhobby al een tijdje was opgebloeid, was er ineens een idee om nog weer eens op heel fijn linnen te borduren. De textielketen Zeeman verkocht theedoeken met een mooie blauw-witte-beige streepverdeling en iemand ging de uitdaging aan om tussen de strepen te borduren. Het idee sloeg aan bij anderen en meerdere borduursters kochten zo’n theedoek en gingen ook borduren. De vrouwen die dit deden, maakten een persoonlijke herinneringsdoek van alle evenementen en tentoonstellingen die ze bezochten. Er kon van alles bij geborduurd worden, als het maar in de mooie kleuren blauw en rood was.
Ik kon vandaag zo’n theedoek fotograferen en laat hem graag zien.

Eeuwenlang hebben mensen poppen gemaakt naar hun evenbeeld. Overal ter wereld en op vele manieren geven poppen plezier: speelplezier, kijkplezier, verzamelplezier, het plezier van het doen van historische ontdekkingen. En zeker ook het plezier van schoonheid, herkenning en bewondering. Het boek Sprookjespoppen (een slecht gekozen titel) biedt een prachtig overzicht van enorm veel poppen in allerlei situaties en kleding. Bij het doorbladeren van dit boek had ik het gevoel dat je het hele leven doorbladert, met veel herkenning en kijkplezier.

Net als bij elke andere hobby of handwerk kun je je specialiseren in een bepaalde richting op poppengebied. Sommige auteurs van deze boeken hebben dat gedaan. Door bijvoorbeeld een serie miniatuurpoppen te maken in historische kleding en daar dan een boek over maken. De auteur van dit boek had ook een winkel waar al het materiaal werd verkocht om dat zelf ook te gaan doen. En zo zijn de meeste boeken naast heel mooi om door te bladeren, tegelijk ook handleidingen om zelf ook een pop te maken en aan te kleden.
Ook het boek Poppen in kleur en Poppen van toen replica’s van nu zijn boeken die uitgaan van de historische waarde van poppen.

Er zijn ook boeken met patronen voor celluloid poppen en daar is ook een apart boek voor met alleen maar breipatronen voor poppen.
En nog een heel leuk boekje over de Wonderlijke wereld van een lappenpop, met mooie foto’s en makkelijk lijkende patronen.

Poppen zijn een deel van ons erfgoed. De omgang met popen is niet aan tijd of leeftijd gebonden. Bij het ouder worden hebben mensen soms zin om hun pop van vroeger opnieuw aan te kleden en de pop een mooi plekje in de kamer te geven. Soms moet een pop dan eerst gerepareerd worden en ook daar is een deskundig boek over geschreven: Poppen restaureren. Bijna alle poppen hebben een bepaalde emotionele waarde en het is mooi om die te behouden door de pop goed te behandelen zodat er nog lang van kan worden genoten.

De dagen beginnen te lengen, en de avonden misschien ook. Wat een bijzondere dag vandaag! Mijn tuin lijkt op een Narnia-landschap van smeltende en terugtrekkende sneeuw. Bijna elk uur ga ik naar buiten om deze overgangsdag tussen winter en lente volop te beleven. Ik drink buiten m’n koffie, loop nog een rondje, trap de sneeuw plat op plekken waar het nu toch niet meer uitmaakt en kijk met verbazing hoe snel alles gaat.

Het is een dag waarop we ons afvragen welke kant de balletjes zullen gaan rollen, en we weer zin krijgen in van alles. De lentewind waait! De sneeuw heeft ons goed gedaan, en nu komt het voorjaar er weer aan. Wat een belevenis!

Dit was honderd jaar geleden hoog mode: een beugeltas met geborduurde rozen in gobelin.
Dit mooie exemplaar ziet er nog steeds heel mooi uit en is een aanwinst voor m’n shop.
Er zijn alleen degelijke materialen gebruikt van goede kwaliteit.
Het is ook de perfecte illustratie van de oude gobelin-tijdschriften die de borduurpatronen van deze en andere tassen weergeven.
Zo’n tas kan zò weer gebruikt worden!

In een mapje zaten een aantal patronen voor bloemenhartjes. Ik vond het gister leuk om op valentijnsdag een hartje te borduren. Dat had makkelijk klaar kunnen zijn in één dag, als het niet ook een mooie dag was geweest voor nog twee keer wandelen. Dus maakte ik vandaag het hartje af, nu met uitzicht op snel smeltende sneeuw. De mooie sneeuwweek is voorbij, de temperaturen gaan snel stijgen en dan komt het tulpverlangen alweer!

Ik maak zelf geen copieën van patronen, maar als ze tòch al zijn gemaakt en ik kom ze ergens tegen, dan kan ik ze net zo goed doorgeven. Dus deze patroontjes zal ik de komende dagen bijsluiten bij bestellingen. Of als je er heel graag één wilt, laat dan een reactie hieronder achter en dan stuur ik er één naar je op.

Boordevol bloemen zijn de borduurpatronen uit de Biedermeiertijd. Prachtige bloemen in aansprekende kleuren werden vroeger volop weergegeven in petit point, kruissteekborduurwerk en gobelin. De geborduurde bloemen werden ingelijst tot prachtige schilderijen en ook verwerkt in allerlei nuttige en decoratieve voorwerpen, zoals portefeuilles, kleedjes, zakdoekjes, albums, schellekoorden, servetten en haard-schermen.

De meeste van al die gebruiksvoorwerpen zijn versleten en weggedaan, maar gelukkig zijn er nog wat patronen die eraan ten grondslag hebben gelegen, bewaard gebleven. Tientallen jaren waren die patronen ‘ouderwets’ en niet meer interessant, totdat er verzamelaars kwamen die zagen hoe mooi ze waren. In ons eigen land was het het echtpaar Landwehr wat een complete verzameling aanlegde en daar is later een mooi boek van uitgegeven: Historische Kruissteekpatronen.

Ook in Duitsland en Engeland zijn dergelijke boeken uitgegeven, die de oorspronkelijke patronen heel mooi weergeven, zoals De Alt-Wiener stickmuster en de Schöne alte Stick-vorlagen. Het romantische borduurwerk wat in de 19e eeuw werd gemaakt wordt ook wel Berlin Woolwork genoemd. De patronen werden vroeger met de hand ingekleurd.

Een kantkloskussen is een noodzakelijk hulpmiddel  voor het maken van kloskant. In Nederland wordt meestal een rond en plat kussen gebruikt van ongeveer 60 centimeter doorsnee. Het kantklospatroon wordt op het kussen gespeld. De vulling van het kussen was vroeger een speciale grassoort die in Algiers werd gekweekt. Later werd zaagsel samen met houtschraapsel gebruikt. Hiermee kon het kussen zo stevig mogelijk worden opgevuld, zodat de spelden die erin werden gestoken na jarenlang gebruik nog steeds rechtop zouden staan.

Voor het maken van meterkant is een ander soort kussen meer geschikt, een kussen met een rol. Dit zie je ook veel op oude afbeeldingen, ook uit andere landen waar geklost werd en wordt. En als je dan uitgeklost bent? Dan is zo’n kussen nog heel decoratief om er allerlei kleine handwerkjes op te prikken! Deze kantklosrol is van een mevrouw geweest die het helemaal vol had gehangen met kleine dingetjes en dat deed ik ook even na. Staat gezellig!

De kantklosrol plaats ik in m’n shop. Voor tweeërlei doel bruikbaar dus!

Zo reden wij gister kilometerslang langs de IJssel, met haar bevroren uiterwaarden.
Mijn lief en ik houden van elkaar en we houden van dezelfde dingen en het was heerlijk om zo samen een mooie rit te maken.
Ik had een vlammend rood kussen in de auto, dat leek me wel wat voor een valentijnsblogje voor vandaag.
Ik was  alleen vergeten dat ik nog week geleden nog een andere foto had gemaakt, van mijn kleine verzameling hartjes-kussentjes.
Twee blogjes dan maar, op deze 14e februari, waarop de liefde wordt gevierd.

Vintage of vanzelfgemaakt,
kitch of kundig
souvenir of simpel,
een klein hartekussentje spreekt altijd wel aan.
With love en Fijne zondag!

Hoog water heeft ‘magische aantrekkingskracht’ volgens de plaatselijke krant. Vanaf Deventer reden we meer dan 20 kilometer naar het noorden, alsmaar langs de IJssel. Het was supermooi!

Thuis wist ik al dat ik helemaal onder de bekoring zou raken van de ‘magische’ sprankeling van licht en water en daarom had ik dit kralenwerkje meegenomen. Het symboliseert de verrukking over de grootsheid van die enorme watermassa. De sensationele beleving van zonlicht wat weerkaatst wordt in het water en de sneeuw. Het ondergaan van de schittering van het licht op rijen ijspegels.

We reden door tot Welsum en draaiden toen weer om. Nadat we eerst dit pad eerst zover mogelijk hadden afgelopen, tot het echt niet meer ging. Aan de overkant ligt Olst. De molen draait. Het was een verrukkelijke dag, vol schittering en schoonheid.

Voor schaatsliefhebbers was het vandaag een topdag! Bij de Worp bij Deventer gingen we even kijken en genoten we van de vrolijke sfeer.

Voor handwerk-liefhebbers is dit een bekende plek. We hebben hier vroeger  vaak onze auto’s geparkeerd, om daarna de IJssel over te steken om naar het Quiltfestival te gaan. Het maakte me weemoedig om daaraan terug te denken. Deze week kregen we bericht dat opnieuw een groot Textiel-festival niet doorgaat dit jaar, en dat is wel een teleurstelling. Alles is anders geworden.

Maar de ijspret vandaag was als ‘vanouds’! Ik knapte er echt van op, om al dat schaatsplezier te zien. Na een tijdje kijken, reden we weer verder, want we wilden nog veel meer hoog water zien. De onderste foto is genomen vanaf de spoorbrug, met een wandelpad naast het spoor. Uitzicht over een de brede IJssel, nu een grote IJs-zaal!

“Ben benieuwd hoe lang je die goed houdt”, kreeg ik te horen toen ik in november met drie Pointsettia’s thuiskwam. Het had ergens in de krant gestaan dat de meeste ‘kerstrozen’ de kerst niet eens halen, omdat ze het niet naar hun zin hebben in de huiskamers waar ze worden neergezet. Dus besloot ik ze niet teveel water te geven en ze in het licht te houden en er goed voor te zorgen. Toen ze ‘eind januari’ hadden gehaald, gebruikte ik ze voor een wit kleedje wat ik net had gewassen, maar de foto bleef liggen. Ik was toen bezig met wat kleins te borduren, maar er waren alweer zoveel andere dingen dus dat kreeg geen aandacht meer.

Nu maakte ik vanmiddag m’n grotere borduurwerkje af, waarvan ik gister het begin liet zien. Na twee winterwandelingen was het fijn om even bij te komen met een borduurwerkje en een kopje thee. Onderwijl keek ik uit op de Pointsettia’s die nog steeds op de kruk voor het raam staan. Ze hebben ‘de kerst’ prima gehaald!

No text needed.

Just enjoy!

We gingen niet schaatsen maar wandelen, wat werkelijk een bijzondere belevenis was. Hier, op de grote besneeuwde vlakte bij Kootwijkerzand, was het prachtig!

Op sommige plekken zakten onze voeten meer dan schoen-diep in de sneeuw. Eén keer moest ik middenop de sneeuwvlakte m’n schoenen uitdoen om de sneeuw die erin was gekomen er weer uit te halen. Dat hoorde allemaal bij de lol, maar het was wel koud!

Ik had twee poppetjes meegenomen. Ongeveer dertig jaar geleden door mijn schoonmoeder gebreid voor onze kinderen. Ze waren er nooit zo aan gehecht, maar ik vond ze wel grappig dus bewaarde ik ze. Ik zal nog eens aan m’n kinderen vragen of ze er misschien nu alsnog belangstelling voor hebben. Tenslotte doet zo’n foto de poppetjes in ander daglicht staan.

Ander daglicht……. dàt is het gewoon! Alles staat in ‘ander daglicht’ als je daar zo loopt. Heel die drukte in de rest van het land, of juist het opgesloten gevoel na twee weken binnen zijn: dat raakt allemaal op de achtergrond. Het enige waar je aan denkt is de kou, de zon, de wind en dat je op plekken loopt waar je voeten niet al te ver wegzakken. En aan een leuk plekje om die poppetjes op de foto te zetten. Wàt een heerlijke uren!

In de winter laat ik vaak een mand in de auto staan waar wat extra wintergoed in zit. Een eigengebreide deken zit erin en dit jaar ook een wollen lap met herinneringen. Vroeger was dit een rok van m’n moeder. Ik knipte de tailleband eraf en zoomde hem om. Een mooie ruit in pure wol en die kwam nu goed van pas. Het was min acht graden toen we als allereersten op de parkeerplaats aankwamen.

We hadden ook een uurtje later kunnen gaan, dan was het iets warmer geweest, maar we wilden graag die eerste zonnestralen meemaken. Een belevenis!
We liepen het stukje vanaf de parkeerplaats naar het Kootwijkerzand. Hier waren we ook tijdens de eerste lockdown. Toen was de uitkijktoren afgezet met rood-wit-lint. Zo bont was het nu gelukkig niet en met de energie van een nieuwe dag  beklom ik voor de eerste keer de uitkijktoren.

Uitzicht! Het Kootwijkerzand heet nu Kootwijkersneeuw! Het was ijzig koud daarboven op die toren. Ik had die wollen doek om m’n middel geknoopt en dat hielp wel een beetje. Ik wilde hem wel even over de railing hangen, maar dat ging ècht niet. Meer dan één foto kon ik hier niet maken want dan zouden m’n vingers bevriezen.

Gauw weer naar beneden en eerst maar eens een half uur flink ploeteren door de sneeuw om de bloeddoorstroming op gang te krijgen. Pas na een hele tijd durfden we het aan om te stoppen voor de koffie. M’n lief zei dat ik er idioot uitzag met die lap om m’n middel, maar voor het eerste gedeelte van deze wandeling was ik blij dat ik op deze manier voor wat extra warmte kon zorgen. Nu werd de zonnestraling wat krachtiger en kon de lap in de rugzak.

En de thermoskan kon eruit! Meest perfecte koffieplekje!

Iemand vroeg per mail of ik wat aanwijzingen kon geven aan een beginnend borduurster. Oei, dat is geen kleine vraag! Er zijn zòveel wetenswaardigheden over dikte van garens en over handwerklinnen en borduurnaalden. Dus hoe ga ik daar wat over zeggen? Ik wilde gister een paar Duitse boeken met folklore motieven in m’n shop zetten, maar ik kwam niet ver. Ik vond de patronen zo mooi, en wilde eerst zelf hier nog iets uit borduren. Terwijl ik borduurde, dacht ik na over de vraag. Wat is nou eigenlijk het belangrijkste om te weten?

Ik denk dat het hier op neerkomt: Een patroon moet bij de stof passen (ik koos weer de naturel linnen stof die ik zelf zo prettig vind om op te borduren. Hier komen die rode of zwarte folklore motieven goed op uit.)
En de draad moet ook bij de stof passen. Op deze stof borduur ik met drie afgesplitste draadjes borduurgaren. Daarmee krijg ik een mooi dekkend kruisje. Wanneer je minder grove stof hebt, kan twee draadjes ook voldoende zijn.
En de naald moet ook weer bij de draad en de stof passen. Niet te klein, niet te groot, zodat de naald telkens prettig door de stof glijdt. En vooral: géén scherpe punt, maar een afgerond uiteinde.

Vervolgens is het belangrijk dat alle kruisjes in dezelfde richting worden gemaakt. Bij dit symmetrische motief begon ik in het midden van de lap en ook het midden van het patroon. Je kunt het werk dan een halve slag omdraaien (van ‘noord naar zuid’)  en dan blijven de kruisjes nog steeds dezelfde kant uitgaan. Maar je kunt het werk nìet een halve slag omdraaien (om nu de ‘oost’ en de ‘west’-gedeelten te borduren), want dan zouden de kruisjes de andere kant uitgaan.

En tenslotte is het zo: als je eenmaal de slag te pakken hebt, dan is borduren verslavend. Je ziet telkens weer iets wat je mooi vindt en wilt maken!
Veel borduurplezier gewenst aan beginnende borduursters!

Ah… zulke pantoffels had ik vroeger wel willen hebben hoor! Nu zijn m’n voeten er te groot voor en is een (ander) kind hier vast blij mee!
Ik denk dat iemand deze pantoffels een keer als souvenir ergens vandaan heeft meegenomen, maar ik weet dus niet waar dat was. Ik stel me zo voor dat een oudere vrouw avond aan avond pantoffels haakte, om te verkopen aan toeristen, om zo wat bij te verdienen. En in de hoop dat die toeristen zouden zien hoe mooi het haakwerk is.
Als ik zou weten waar dat was…. en als ik daar naar toe zou kunnen reizen….

Fascinerende borduurwerken zijn niet alleen een prachtig staaltje van ambachtskunst, maar geven ook een reflectie van het leven van de mensen die daaraan werkten, en van de tijd waarin zij leefden. Het openslaan van de boeken in de bovenste collage geeft bijna hetzelfde gevoel van bewondering als het binnengaan van een museum waar de soms eeuwenoude borduurwerken en tapisserieën zijn tentoongesteld. Vooral de boeken over Ottoman Embroidery en Embroidery and Patterns from Vienna zijn prachtig vormgegeven, waardoor de schittering van de afgebeelde textielwerken nog meer naar voren komt.
Ook de andere boeken zijn erg mooi: Embroidery 1600-1700 at the Burrell Collection, Masterpieces of Embroidery en Embroidered Textiles.

Sommige van de boeken in de onderste collage doen niet onder wat betreft luxe uitvoering, zoals The Tapestry Book: één en al kleuren-sprankeling in naaldkunst, weergegeven op luxe pagina’s.
De boeken in deze onderste collage hebben als uitgangspunt de rijke tradities uit de naaldkunst, en hoe je die zelf ook kunt toepassen.
Deze boeken tonen tot welke hoogte de naaldkunst in vroeger eeuwen is gestegen, en dat is inspirerend om iets daarvan te willen namaken.

In december kreeg ik een kerstkaart met een geromantiseerd februari-plaatje (want nu ligt er pas sneeuw). Een fiets leunt tegen een rode brievenbus, de eigenaar is spoorloos en het hondje kan een rode envelop niet bij de gleuf krijgen. Rood-wit-blauwe pakjes liggen op de bagagedrager en op de grond. Ik was een beetje aan het rommelen met m’n spulletjes, op zoek naar een aardbei, en toen vond ik ook dat gehaakte hartje waar ik eerder over schreef en wat ik dan nu kan laten zien. Misschien wil iemand het als ideetje om nog eens na te haken.

Een oud proeflapje met geborduurde randjes laat net als de kaart zien hoe mooi de combinatie is van rood en blauw. En die combinatie is altijd al mooi geweest! Het kleine lapje middenop de foto heb ik al heel lang, van ver voordat ik met deze blog begon. De onderste rand was niet af en die heb ik toen afgemaakt. Dat lapje bewaar ik nog en de andere drie zijn voor m’n shop. Ook al zijn ze oud en gerafeld: ze spreken nog steeds aan.

Dagenlang hadden we al tegen een kruk aangekeken met daarop een sneeuwtaartje van 20 centimeter hoog. Ik vond dat er een kers of aardbei op moest. Vandaag ging ik op zoek en vond er één. Dit is een oude, gemaakt van stof en met een kroontje van vilt. Het is een bekend patroontje geweest en vroeger werden wel vaker dit soort sier-kussentjes gemaakt.

Nu moest ik naar de kruk lopen, en daar aarzelde ik even over. Ik hou van ongerepte sneeuw in de tuin en nu kwamen er voetafdrukken. Vooruit, voor het goede doel (de foto) mocht ik daar lopen.

Daarna ging ik wandelen. De aardbei ging mee. Plezier met een aardbei vandaag!

Bij deze borduurpatronen geldt: you see is what you get. DMC heeft veel losse patronen uitgebracht, gezellige kassa-koopjes die ooit in handwerkwinkels te koop waren. Een mooie glossy voorkant verleidde de borduurster om ‘dat patroon ook nog even mee te pakken.’ Nu kun je er wat langer over nadenken: zit hier misschien iets bij?

If not, no problem. Er zijn nog dùizenden borduurpatronen om uit te kiezen. Maar het zou misschien kunnen, en in dat geval stuur ik het gewoon naar je op. Dan heb je een leuk blog-koopje. En hopelijk daarna weer veel borduurplezier.

Cirkels hebben een grote symbolische waarde. Ze staan voor eenheid, oneindigheid en perfectie.
Dat stond te lezen in het voorwoord van het Cirkelboek. Dit werd uitgegeven ter gelegenheid van een jubileum van de vereniging Merkwaardig, waar ik lid van ben. Op een dag in de zomer van 2018 gleed bij mij een exemplaar door de brievenbus. Het was een warme zomer, en ik was dat jaar heel veel bij mijn moeder. Telkens was ik even thuis, deed de noodzakelijke dingen en wilde dan weer terug naar haar. Zoveel mogelijk nog in het ouderlijk huis zijn, niet wetende maar misschien wel aanvoelende dat het de laatste zomer zou zijn.
Ik gunde me geen tijd om een handwerkje uit te zoeken, voor de uren dat ik in de warme tuin kon zitten. Ik nam gewoon dat cirkelboek mee, en telkens een ander lapje. Net als op de voorkant van het boek was te zien, wilde ik op zoveel mogelijk verschillende ondergronden borduren. Het was een leuke uitdaging om patroontjes te vinden die zo goed mogelijk bij de stof pasten.

Zo borduurde ik, cirkeltjes van symbolische waarde. Het ene rondje leek op de verzengende zon die een hittegolf veroorzaakte. Het andere rondje leek op een Clivia die juist ging bloeien en die zette ik in een koperen pot die m’n moeder haar hele leven had gehad. En nog een bloemenrondje, wat ik borduurde naast de Hortensia en ik vond dat het borduurwerkje er wel op leek. De nieuwe bewoners zullen die prachtige struik, die altijd zo rijk bloeide, er wel uit hebben gehaald. Ik herinner me hoeveel moeite ik deed om die struik van water te voorzien, om zo een warme zomer door te komen.

En toen was die warme zomer voorbij. Mijn moeder was hem niet goed doorgekomen, maar ook weer wel, en we keken toch met veel voldoening terug op die laatste zomer. En op haar leven!
Het huis moest opgeruimd en verkocht. M’n cirkeltjes werden opgeborgen en kwamen nù pas weer tevoorschijn uit de mand waarin ik ze had gestopt. Ik legde ze allemaal voor me. Elk cirkeltje bergt een herinnering. Ik heb er genoeg gemaakt. Het Cirkelboek is voor m’n shop.

“Er is waarschijnlijk geen land ter wereld waar zo’n verscheidenheid aan klederdrachten is geweest als in Holland. Bij de inhuldiging van Koningin Wilhelmina in 1898 waren er nog ruim 200 verschillende drachten! Iedere streek had zijn eigen kleding en deze verschilde dan nog dikwijls van stad tot stad en dorp tot dorp. Verder hadden tot in de 19e eeuw in de steden de kooplieden, de ambachtslieden, de vissers, de hogere standen, de adel en nog andere groepen, ieder hun eigen klederdracht.”
Hiermee begint de inleiding van één van de boekjes die ik vorige week in mijn shop plaatste. Die boeken bespraken de Nederlandse dracht in het algemeen, vaak met veel mooie foto’s.
De boeken die ik nu te koop plaats, zijn veel specialistischer en behandelen specifieke regio’s of dorpen: Overijssel, Bunschoten en Spakenburg, Huizen, Zeeland en Twente. Telkens zijn er onderzoekers geweest die grondige studies maakten naar de verdwijnende of verdwenen tradities in de eigen streek en die met veel mooie foto’s hebben laten zien hoe mooi die dracht was. Het is misschien een beetje raar om te zeggen, maar ik ben er toch wel trots op om deze serie boeken in m’n shop te kunnen plaatsen. Zòveel pracht in dracht!

Hieronder twee informatieve ansichtkaarten. De eerste van een echtpaar in Friese kleding van omstreeks 1870. De tweede van een boerenechtpaar in Noord-Limburgse dracht van omstreeks 1900.

De tafel werd bij ons thuis vroeger netjes gedekt. Mijn moeder had een servies voor de warme maaltijd en daar hoorde ook de juskom bij in die aparte kleur groen. Elke maaltijd werd die juskom ‘doorgegeven’ aan zussen en broers en ieder nam er een schep uit met de speciale jus-lepel. Zo groeide ik op met waardering voor die juskom in die mooie vorm en ik vind het leuk dat ik hem nu heb. Hoe oud zou die kom zijn? Zo oud als ik zelf ben misschien? Ik denk dat mijn moeder het zich vroeger niet zal hebben kunnen voorstellen dat ik het nu leuk vind om sneeuwklokjes in haar juskom te hebben. Zulke dingen dééd je vroeger niet. Nu wel! Vlak voordat het begon te sneeuwen groef ik dat eerste polletje sneeuwklokjes uit, en ik heb er nu al een paar dagen plezier van. Zò leuk om tegenaan te kijken!

De foto maakte ik natuurlijk op blote voeten; dat voelt gewoon lekker en bovendien is het veel te veel werk om voor eventjes helemaal je schoenen aan te doen. Het gehaakte kleedje is één van de duizenden ‘schatjes’ maar van die juskom is er maar één.

Voorkanten van oude boekjes geven niet altijd goed weer hoe leuk de inhoud is. Dat geldt voor de oudere boekjes van de grote serie Rico-designs. De eerste twee boekjes van deze collage bevatten veel patronen voor brede geborduurde randen. Mooier dan je uit de voorkant kunt opmaken.
De Rico-boekjes is een langlopende serie met hoog oplopende nummers en je ziet dat hoe hoger de nummers, hoe aantrekkelijker de voorkanten zijn.

Ook andere Duitse boekjes werden in hetzelfde formaat uitgebracht, zoals het boekje Allerlei Gesticktes im Kreuzstich. Hierbij geldt dat hoe mooier de voorbeelden zijn weergegeven, hoe meer zin je krijgt om iets te borduren.

Het blijft toch vaak een beetje een gok, als je zin hebt om iets te borduren en je wilt daar een klein boekje met borduur-ideeën voor hebben. Dan is het fijn om te weten dat deze boekjes meestal niet tegenvallen.

Dit weekend had ik zin om mijn doos met kleine kussentjes eens uit te zoeken. Ik heb een collectie met kussentjes die ik niet zelf heb gemaakt (bovenste foto). Soms blog ik over een klein kussentje en zet het daarna in m’n shop. En soms hou ik ze zelf.

En ik heb een collectie kussentjes die ik wèl zelf heb gemaakt (middelste foto). Ik begon er al heel lang geleden mee om kussentjes te borduren en heb er nog meer.
Ik heb inmiddels ook al een kleine verzameling kussentjes waarvan ik het borduurwerk niet zelf heb geborduurd, maar wèl het opvulwerk (opvullen met wit tot de hele ondergrond bedekt is), opknapwerk (wassen) en afmaakwerk (een achterkantje aanmaken). (te zien op de onderste foto).

En vandaag kreeg ik per mail een vraag of ik altijd een kussentje heb klaarliggen voor de zondag. Het antwoord is: eigenlijk niet. Ik besluit meestal pas op zondagochtend wat ik wil laten zien en maak ook meestal pas vlak van te voren de foto. Daarbij kan ik dus wel putten uit een aardige hoeveelheid. En de sport is natuurlijk om telkens met iets nieuws te komen want deze hebben jullie volgens mij allemaal al eens gezien.

Altijd zijn we zuinig met energie en doen we de gordijnen ’s avonds dicht. Maar nu niet. Nu zitten we de hele avond naar de besneeuwde tuin te kijken. We hebben de stoelen omgedraaid en krijgen er urenlang geen genoeg van. We gaan daar zitten als het schemerig wordt, eten met bord op schoot en blijven dan een paar uur zitten. We zien het langzaam donker worden en als het licht dan helemaal weg is, is het nog steeds mooi.

Om het zo mooi te houden, mogen we van onszelf niet van de achterdeur naar de schuur lopen. Aan de voorkant van het huis hebben we netjes een pad geveegd voor de postbode. Maar aan de achterkant willen we geen pad. We willen dat het nog helemaal wit blijft. Gewoon omdat het zo mooi is. En zo uniek, zo’n dikke laag sneeuw.

Voor het begon te sneeuwen hebben we nog iets opgehangen voor de vogeltjes. Fijn voor hun, en fijn voor ons om te kijken. Alleen maar kijken.
Van drie schellekoordjes (drie is een verzameling toch?) maakte ik een foto staande op de drempel van de achterdeur. Nog even geen voetstappen hier. Nog even zo laten!

En als we dan gaan slapen, dan doen we de gordijnen toch maar dicht.

Het is fijn als een boek een goede rug heeft met een duidelijke titel. Dan staat het mooi in de boekenkast. Deze boeken hebben een duidelijke titel in rode letters: Kreatief zijn thuis. Helemaal goed dus.

En het is ook fijn als een boek een mooie voorkant heeft, dan kan het een tijdje als ‘koffietafelboek’ dienen. Dat zit met deze boeken ook helemaal goed! Aantrekkelijke foto’s van halverwege de jaren zeventig prijken op deze verzamelboeken met veel onderwerpen. Die onderwerpen gaan over van alles en nog wat wat in die tijd zelf gemaakt kon worden. Of waartoe mensen werden gestimuleerd om het zelf te doen, zoals Parfum maken en Foto’s ontwikkelen. Dat zal niet zo vaak gedaan meer worden. Maar de meeste andere onderwerpen uit deze boeken zijn interessant voor handwerksters: ze gaan over Patchwork (met een mooi hoofdstuk over de geschiedenis van het Amerikaanse patchwork), en over Borduren, Haken en Poppenkleren maken.

Het is leuk om te zien hoe die bekende en ook nu weer opgeleefde technieken een plaatsje in het boek delen met onderwerpen als Diorama’s en Eieren beschilderen en Droogbloemen. Alles bij elkaar maakt het tot leuke vintage boeken met een actuele titel: Kreatief zijn thuis!

Voor ongewone sneeuw-structuren hoeven we niet ver weg. We maken een wandeling in de wijk.

De sneeuw ligt decimeters-dik op de struiken in het plantsoen.
Alles is wit of grauw en de enige kleur die er te zien is is van een meegenomen kussentje.

Het lukt maar een paar keer om m’n handschoenen uit te doen om een foto te maken. Zò koud!
Maar ook: zò mooi!

Een sneeuwstorm raasde over ons land. In de nacht van zondag op maandag was er meer dan een uur windkracht 8 gemeten tijdens in combinatie met sneeuwval. De laatste keer dat daar sprake van was, was tien jaar geleden, en de keer dáárvoor was 25 jaar geleden. Een sneeuwstorm in ons land en in onze tijd is dus bijzonder.

Zondagochtend. Alles is nog stil. Heel voorzichtig schuif ik het raam open zodat het sneeuwmuurtje wat daar tegenaan is geblazen blijft staan. Het bovenste topje is maar een paar millimeter dik en daar balanceer ik een klein kussentje op. Het is nog niet zo aantrekkelijk om er nu al op uit te trekken en andere foto’s te maken. Misschien straks. Twee kleine kussentjes om jullie te groeten op deze besneeuwde zondagmorgen. Het bovenste kussentje is ‘dubbelzijdig’ geborduurd, door iemand anders. De onderste maakte ik vorig jaar zelf. Iets kleins, temidden van een grote witte wereld.

Er is discussie of de verwachte sneeuwstorm wel onder ‘code rood’ had moeten vallen. Code-rood-wit-blauw dan maar; hier ligt genoeg.

Een mooie kaart is een klein kadootje en vriendschap en verbondenheid zijn grote geschenken. Twee jaar geleden nodigde Yvonne mij uit om mee te gaan naar een tentoonstelling waar o.a. haar schitterende pauwencape werd tentoongesteld. Vorige maand kreeg ik deze kaart, die ze heeft laten maken met afbeelding van de door haar geborduurde pauw.
Van Tineke kreeg ik nog een boekenlegger die ik ook mooi vind. Hij is gemaakt in de cyanotype-techniek.
Dat waardeer ik, zulke attenties!

Ik hoop dat mijn bestellingen ook een beetje als een kadootje voelen. Ik vond een hele stapel blauwe kado-doosjes (die heb ik al meer dan 20 jaar, dus dat geeft ook aan dat ik al heel lang dol ben geweest op de hemelsblauwe kleur). De komende tijd heb ik dan weer wat om bij te sluiten!

Fijn gebreide witte mouwtjes liet ik eerder op mijn blog zien. Ze werden gedragen door baby’s en kleine kinderen en het is goed voor te stellen dat hun moeders ze bewaarden, ook al was hun kleintje er te groot voor geworden. Op dit blogje kreeg  ik een reactie van Tineke, die vertelde dat zij een paar mouwtjes had wat zelfs nòg kleiner was, en dan met kraaltjes versierd. Terwijl Nederland in afwachting is van de sneeuw die gaat komen, en daartoe allerlei voorbereidingen treft, merk ik dat ik een spurt heb gekregen om nog wat blogjes af te maken, over dingen die al een tijdje liggen. Nu deze blauw mouwtjes om nog even te laten zien voordat alles wit wordt. Nou ja, in huis zal het wel meevallen. De mouwtjes zijn versierd met kraaltjes en daardoor ook weer voor te stellen dat een moeder gewoon de schaar pakte en dacht: “Die bewaar ik!”

Een initiatief van Simone en Annelies droeg eraan bij dat duizenden vrouwen het plezier van borduren ontdekten of herontdekten.
Vanaf januari 2014 publiceerden zij elke week een randje van een oude merklap op een nieuw aangemaakt Facebook pagina en op een blog en vanaf het eerste begin sloeg dit enorm aan. Soms lieten vrouwen al binnen een paar uur hun eigen randje zien aan de groep borduursters, nadat ze hadden klaargezeten om dit te borduren zodra het patroon verschenen was. Er kwam allerlei uitwisseling op gang en er kwamen tentoonstellingen en er kwamen steeds meer borduursters die niet vanaf het begin meededen, maar later alsnog de randjes wilden borduren. Dat kon doordat er aan het eind van het borduurjaar ook een boek verscheen met alle randjes en met foto’s van sommige deelnemers. Op die foto’s was ook te zien hoe verschillend de randjes werden verwerkt. De meesten gebruikten de opgegeven kleuren rood en blauw, maar sommigen gebruikten ook andere kleuren. En voegden allerlei persoonlijke borduursels toe.

Deze vier boeken plaats ik nu in m’n shop, voor liefhebbers die nog eens willen terugblikken op die spannende randjes- en vakjes-jaren. Of voor borduursters die hiervan hadden gehoord en nu ook de randjes willen borduren. Je kunt natuurlijk ook kiezen voor één randje, zoals ik hier eens liet zien.