Een schaal oliebollen op een geborduurd tafelkleed wat deze weken over de keukentafel ligt. Er is altijd wel wat om te genieten en deze vrolijke lichtmeisjes vind ik zelf heel leuk. Een ‘stemmige’ verjaardag kan ik niet lang volhouden en gelukkig kwamen twee zussen om te helpen met die oliebollen. Op bijzondere dagen voel en voed je de verbondenheid bij elkaar en het was fijn dat ze een paar uur konden komen.

Ook mijn handwerkvriendin dacht aan me. De post bracht deze geborduurde kaart met gestileerde bloemen. Daar ben ik ook blij mee. Vanaf mijn kindertijd heb ik genoten van het jarige gevoel, wat je krijgt wanneer je aandacht en liefde ontvangt. Attenties en appjes, kadootjes en kaarten en ook felicitaties van bloglezeressen: daar geniet ik volop van!
Zo was het toch een fijne verjaardag. De rustigste die ik ooit heb meegemaakt. Heerlijk rustig, zonder al dat geknal. Toen het schemerig werd, sprong ik nog even op de fiets om een uurtje te fietsen. Dat zou ik andere jaren niet gedurfd hebben. Nu wel, en zo kon ik in m’n eentje, aan de rand van een wei-land, afscheid nemen van dit oude jaar.

Precies een jaar geleden werd ik 60.
Nu dus 61.
Precies een jaar geleden liet ik een zo kleurig mogelijke foto zien. Zo uitbundig als ik het maar kon verzinnen.
Nu een zo stemmig mogelijke foto. Zo rustig en bezadigd als het maar kan.
Het wordt ook een rustige verjaardag.

Het is oudejaarsdag! Ik wens iedereen een goede afsluiting van dit jaar!
Mijn jaar is al afgesloten. Dit hele jaar liet ik elke dag iets zien uit mijn leven. Meestal met een actuele foto, en dit keer met een foto die gelukkig nog op m’n laptop heb staan. Sterretjes-aan-zee, dat is ook:  Sterretjes aan de rand van het land, en aan de rand van het jaar.

Mijn foto’s en blogjes waren als kleine impressies, zoals een klein haakwerkje wat een kleine afdruk achterlaat in het zand en daarna spoelt het water de indruk weer weg. Ik vond het bijzonder dat ik ook dit voorbije levensjaar mijn verhalen met sterretjes met jullie kon delen!

Nu voelt mijn verjaardag vandaag  als een afsluiting. De sterretjes liggen op de grens van land en zee. Van het oude en het nieuwe jaar. Voor het oude jaar ben ik dankbaar, ook al was het moeilijk. Het nieuwe jaar is nog onbekend. Het ligt nog open voor ons. Zal het een rustige of een woeste zee worden?

Werkeloos ligt het toetsenbord van mijn computer niets te doen. Mijn pc is kapot. Op de dag waarop de tweede lockdown werd afgekondigd bracht ik hem weg ter reparatie. Na een paar dagen kreeg ik een telefoontje met de teleurstellende mededeling: “moederboard kapot, niets meer aan te doen.” Jammer dan. Zulke dingen kunnen gebeuren bij een zeven-jaar-oude computer.

Daarna stond het proces even stil. Er werd een offerte opgemaakt voor een nieuwe computer maar die offerte kwam niet aan. Toen een mailtje met de vraag: “Wat moeten we met die oude computer doen? Kan die weg?” Nee!!!! Daar staan al mijn foto’s op! Die moeten straks nog wel even worden overgezet!

De offerte werd nog een keer opgestuurd, en vandaag door ons akkoord bevonden. Mag de winkel gelijk de hele harde schijf overzetten op de nieuwe pc. Stel je voor zeg, al mijn foto’s….
(we hebben wel een back up hoor, maar ik wou het verhaal toch een beetje spannend maken).

Vandaag is het voor mij alvast oudejaarsdag. Maar nìet met een foto-terugblik! Ik behelp me al twee weken met een laptop, waarop ik alleen recente foto’s kan uitladen. Dus geen foto-terugblikken dit jaar. Jammer, want een terugblik is altijd wel leuk. Maar ook weer niet zo heel erg jammer, want ik geniet volop van deze volle dagen en meer dan dit publiceren vanachter de laptop is niet echt een goed idee.

Ik vind het al heel wat dat ik al deze kerstblogjes voor elkaar heb gekregen zònder m’n vertrouwde computer. Dus nu ga ik vanavond met een voldaan gevoel alvast oudejaarsavond vieren! Ik heb er nog een speciaal biertje voor!

We vierden Six Days of Christmas, wat een bijzonder groot voorrecht was dat dat kon. Zes volle dagen in  ons ouderlijk geverfde huis, samen met onze kinderen. We zaten uren te praten bij de kerstboom, maakten wandelingen, speelden lange spellen, pasten truien en knipten zelfs elkaars haren. We genoten van samenzijn.

Zowel mijn zoon als mijn dochter zochten speciaalbiertjes uit en dat is illustratief voor wat ik van mijn kinderen kan leren. Ik leerde bijvoorbeeld dat alcoholvrije biertjes tegenwoordig helemaal top zijn, en dat het nog hipper is om die in blik te kopen. Vooraan op de foto staan een paar biertjes die m’n zoon voor me meebracht, zoals de non alcoholic fruit IPA en een Implosion. Daartussenin een Jopen die m’n dochter voor me kocht, gewoon hier vlakbij: een speciale kerst-editie met borduur-etiket.
Verder deden we een blind-proeverij met een caramel fudge stout (daar waren nog meer blikjes van maar uiteraard staan niet alle flesjes en blikjes op de foto) en zo leerde ik die smaken onderscheiden en waarderen.

Zes dagen met een sterretje en nu zijn die voorbij. Eén biertje is nog dicht en daar ga ik vanavond van genieten, terugdenkend aan Six Special Days of Christmas. Dan zie ik dat oude tartan wollen dekentje, wat nog komt uit mìjn ouderlijk huis, en wat haast symbolisch is voor warmte en gezelligheid. En dan denk ik eraan hoe bijzonder en verrijkend het was dat onze kinderen deze kerst nu bij òns thuis konden zijn. Het voelt als het doorgeven en onderdeel zijn van de ‘legacy’, heel die cultuur rond kerst. Wat was het bijzonder om deze dagen zo samen te beleven.

Nog even knallen aan het eind van het jaar, met een mooie felle knalkleur. M’n dochter breide een vest van één bol wol. Grof gebreide vesten zonder veel scrupules waren dit jaar mode. Gewoon rechte panden breien op dikke pennen en met een dubbele draad. Die draad komt tegelijkertijd vanuit het midden van de bol als van de buitenkant. Een groot deel van het vest breide ze bij ons thuis op de bank en dat kwam gisteravond nog klaar. Vanmorgen de laatste naadjes in elkaar gezet voordat ze halverwege de ochtend weer vertrok. Nu maak ik er nog een blogje over, en bedenk me dat ik er wel wat vuurwerk-sterretjes op had kunnen leggen. Niet dat ik een vuurwerk-fan ben, maar het is toch leuk om te kunnen knallen met kleuren, als het anders niet kan.
De breipennen liet m’n dochter hier achter, want ze had voor mij ook zo’n grote bol garen meegenomen. We poseerden nog even voor een foto en dat was leuk. Voor haar een voldaan gevoel dat er nog iets afgekomen is aan het eind van het jaar, en voor mij een leuk vooruitzicht om hier in het nieuwe jaar aan te beginnen.

Onder de oude ‘erfgoedquilt’ speelden we  zes keer het spel Pandamics Lagacy, verdeeld over meerdere dagen, gisteravond was voorlopig de laatste keer. Dit spel is een paar maanden geleden uitgekomen en lekker actueel. Het is een geweldig spel, en helemaal anders dan anders. Als gezin begonnen we ooit met Ganzebord, Mens-erger-je-niet en kleunden we door naar Monopoly, maar inmiddels is de spellenwereld volkomen veranderd. Kenmerkend voor de nieuwe spellen-generatie is dat je sàmen speelt tegen iets (het spel, met allerlei kaarten waarop gevaren en opdrachten worden gegeven). En ook dat de moeilijkheidsgraad telkens oploopt.

In de eerste beurt kreeg ik een leeg paspoort met drie bladzijden, waarop ik gedurende de spellenreeks drie keer een alias kan maken. Mijn eerste alias is Alice Frindle (ik weet ook niet hoe ik daar zomaar op kwam) en met haar ‘special abilities’ kon ik ‘safehouses’ bouwen over de hele wereld, overal waar een epidemie de overhand dreigde te krijgen. Elke speler heeft een unieke rol, en je helpt elkaar met je eigen bevoegdheden om het spel te winnen. Tot nu toe hebben we als gezinsteam elk potje gewonnen (waarbij elk spel dus moeilijker was dan het vorige).

Onder de oude ‘erfgoedquilt’ waren wij – althans in het spel – tot grote prestaties in staat. Wij voorkwamen epidemieën, zagen dreigingen bijtijds aankomen, zaten ‘Sabik’ dwars, ruimden spionnen op en zorgden dat herstel kon intreden na af en toe een uitbraak van ‘contamination’. En réken maar dat dat goed voelde!

Nog twee dagen over aan het einde van dit bizarre en bedreigende jaar. We beginnen met terugblikken en daar heb je wel wat meer dan twee dagen voor nodig omdat er zòveel gebeurd is en er zòveel verontrustende analyses zijn.
Maar we kunnen aan het eind van het jaar ook terugblikken op handwerkjes die nog zijn afgekomen, zoals deze twee kleine sterretjes. Ik legde ze op origineel kantklos-lint met een verfijnde uitstraling. Daar denk ik nu ook veel over na: hoe kunnen mijn blogjes een lichtend sterretje zijn in een veranderende wereld?

Deze trui is nog afgekomen dit jaar! Ik ben heel blij dat hij af is!
De wol kocht ik op één van de laatste handwerk-events die dit jaar waren toegestaan: de handwerkbeurs in Zwolle. Mijn man kwam aan het eind van de beurs ook even naar de stand en samen zochten we de wol uit, met hulp van de lopi-wol-verkopers. Al gauw werd duidelijk dat dit de perfecte keus was want deze kleuren staan hem bijzonder goed.
Nadat ik met veel plezier breide tot de armsgaten, bleef het project liggen tot ik eindelijk een rondbreinaald kocht die lang genoeg was, en toen kon ik verder breien. Een paar dagen voor kerst was de trui klaar. M’n man trok hem aan en wilde hem niet meer uitdoen, behalve om te slapen. Hij was perfect (dachten we) en ik werd weer helemaal verliefd, want vroeger had hij ook zo’n kleur trui en die kleur wakkerde de verliefdheid aan.

So far so good. Maar nog niet einde van het verhaal. De dag voor kerst kwam onze zoon thuis. Hij bewonderde de trui en mocht hem even aanpassen. En wilde hem vervolgens ook niet meer uittrekken. Twee dagen liep hij er hier mee rond. De trui staat hem óók geweldig! Hoe gaan we dat oplossen?

Natuurlijk wil ik ook heel graag voor hem zo’n trui breien, dat is het punt niet. Maar eigenlijk past dit exemplaar mijn zoon net iets beter dan mijn man. Bij m’n man zit hij strak om het lijf, bij m’n zoon valt hij iets ruimer. Ik legde gister de trui op tafel, mat alle maten goed op, dompelde de trui vervolgens in koud water met beetje wolwasmiddel en de rest van de dag lag hij te drogen. Dit was ook het advies van het patroon. Hierdoor kan ik kijken of de trui iets groter is geworden.

Dus straks als de trui helemaal droog is gaan we beslissen voor welke trui-liefhebber ik nog een trui ga breien. En of die een maatje groter of een maatje kleiner moet zijn. Ik heb veel voldoening van mijn fijne breiproject van dit jaar, waarbij zowel man als zoon allebei het resultaat begeren!

Het was heerlijk! Schalen en schotels vol lekkers, planken vol kaas en crackers, aanrecht vol borden en bekers en een vloer vol flesjes. Een paar dagen volop genoten van spelletjes en praten, genieten en foto’s maken. Uit al die foto’s kies ik er nu maar één die een snelle snapshot was van één van de vele community-sessies. Als je gewoon doortelt is dit ‘the fourth day of christmas’ en gaan we nog even door met socializen. Hoop dat jullie het ook fijn hadden deze dagen!

Breien op de bank, samen met m’n dochter! De zondag-na-kerst is ook vol van geneugten en gezelligheid. Het kerst-kussen maakte ik een week geleden, van een oud borduurwerk wat al heel lang in m’n shop stond. Straks nog wat beter opvullen, maar nu al het kijkplezier van een gestileerde ster waarvan de stralen bijna dezelfde richtingen aanwijzen als de breinaalden. Dat wil zeggen  dat we alweer plannen maken voor wat we hierna nog willen breien, als deze breisels af zijn. Oftewel: ook in het nieuwe jaar willen we stralen met eigengebreide truien en vesten! En daarin zijn we vast niet de enigen! Iedereen die van breien houdt: veel breiplezier gewenst op deze laatste zondag van het jaar!

Vanaf half september tot kerst zijn de bossen van de Kroondomeinen verboden terrein voor ‘gewone wandelaars’. Overal staan bordjes die dat aangeven. Direct na het verstrijken van die 25e december hebben veel mensen zin om daar weer te wandelen: het mag weer! Kerst voelt niet alleen als een zonnewende-grens maar ook als een we-kunnen-daar-weer-wandelen-overgang. In de voorbije dichte maanden waren deze bossen jachtgebied. Nu kwamen we weer veel wandelaars tegen. En ook een klassiek schellekoord, maar dat had ik zelf meegenomen. Ik kreeg het vorig jaar van een bloglezeres en heb ik nu ook het patroon van gevonden en dat laat ik later nog zien.

Op tweede kerstdag was het tevens de eerste dag dat we weer konden wandelen op de paden in de Kroondomeinen. Dat gingen we gelijk doen met ons kerstgezelschap.

Ik nam m’n kerstboompje en een paar gebreide kerstballen mee. Bijna een jaar geleden maakten we met onze kinderen precies dezelfde wandeling en hing ik op dezelfde plek deze balletjes ook even in het bos. Dat was op 1 januari en ik schreef toen: een heel jaar ligt voor ons.

Nu ligt dat hele jaar bijna achter ons. Voor de eerste keer in dit jaar zijn we weer samen met onze kinderen. Het is fijn om na de wandeling weer binnen te zijn, terwijl het buiten stormt. We hebben tijd om spelletjes te spelen, te eten, en te praten over het stormachtige jaar. Zulke dagen zijn een oase, waarop de balletjes verbazingwekkend even helemaal stil hangen zonder door de wind heen en weer geslingerd te worden.

In ons land wordt kerst op twéé dagen gevierd.
Een borduurwerk uit 1853, met overvloedige pointsettia’s, versiert onze kerstkamer.
Ik vind het bijzonder dat ik jullie op deze tweede kerstdag opnieuw mag groeten, vanuit onze huiskamer naar die van jullie. Ik wens ieder van harte goede dagen toe, waarbij de nabijheid of de verbondenheid van (weinig) familie harten en huizen verwarmt. Een dag waarop er hopelijk opnieuw troost is van lichtjes en liefde, verrijking en verwondering, blijdschap en bemoediging.
Er is veel toegeleefd naar en gepraat over deze kerstdagen en nu beleven we ze!

Het kerstverhaal volgens de bijbel: Jozef en Maria in de stal of herberg, de geboorte van Jezus in de wereldnacht, engelen die deze geboorte verkondigen, een ster die de weg wijst en door tweeduizend jaar geschiedenis blijft schijnen.
Kerst 2020: Anders dan alle jaren hiervoor. Zonder klinkende klokjes, zingende zangkoren en vrolijke franje. Kerst in lockdown, maar die boodschap uit de geschiedenis is er nog.

LOVE!
Mijn kussentje is nog afgekomen!

Met kerst bij elkaar zijn: wat een bijzonder groot voorrecht!
De afgelopen dagen had ik het gevoel alsof ik in een film was beland. Een I’m-coming-home-for-Christmas-film. Want dat hadden zowel mijn dochter als mijn zoon aangekondigd en ik mocht de moeder zijn die het huis gezellig maakte en de boodschappen deed.
Vorig jaar was de zoon in Amerika en de dochter in België en nu kwamen ze allebei thuis! Op de middag voor kerst kwamen ze allebei aan. We hebben hen dit jaar maar heel weinig gezien en het was zò fijn om hen te verwelkomen!
Vandaag komt ook de schoondochter en dan liggen twee mooie kerstdagen voor ons, en ik zou willen dat het voor de hele wereld fijne dagen zouden kunnen zijn. Ik weet dat het ook voor veel bloglezers niet mogelijk is om kerst met hun geliefden te vieren en hoop dat de liefde toch voelbaar is.

Graag wil ik jullie allemaal een ‘Vroolijk Kerstfeest’ wensen.
Oude zijdegeborduurde kaarten van 100 jaar oud zijn mooi om te laten zien, maar de boodschap is misschien toch niet helemaal toepasselijk. Vrolijk?

X-mas greetings is wat neutraler.

Merry Christmas, ook een mooie wens! Maar is dat nou een kanon, daar op die wagen geborduurd? Zou kunnen, want deze kaarten komen uit de periode van de Eerste Wereldoorlog.

Of Happy Christmas!

We houden het toch bij de Nederlandse wens. De tijd is niet zo vrolijk, moge deze dagen dat wel zijn!

Voor velen zullen het geen gemakkelijke kerstdagen worden. Wanneer er een lege plek is, wanneer er eenzaamheid en verdriet is, dan zijn feestdagen extra moeilijk om door te komen. Het gemis en de pijn worden dan extra gevoeld.
Recent deelde iemand in een reactie op een blogje iets over een groot verdriet wat dit jaar in haar familie was gekomen. Daar werd ik door geraakt. Er zijn nog veel meer mensen die het moeilijk hebben. Als je daarover iets wilt delen op mijn blog: van harte welkom om dat te doen.
Het is goed als je je kunt uiten. Als je anderen wilt laten weten hoe het bij jou of u is. Als je uitspreekt dat het niet makkelijk is.
Dit rouwlint kwam ik net nog tegen en ik besloot er nog een foto van te maken. Om daarmee ook uit te spreken dat ik me er van bewust ben dat het voor velen een moeilijke tijd is. Ik wens jou en u van harte sterkte toe. Ik hoop dat het een klein beetje troost als ik ook dit aspect een plekje geef op m’n blog. Het is niet alleen maar mooie plaatjes; het leven is ècht moeilijk. En verdriet is soms heel erg groot.

Over het aantal kerstkaarten wat wordt verstuurd en dus ook ontvangen worden interessante columns en analyses geschreven. Het verschilt nogal per jaar. Dit jaar weer wat minder, zoals ik zelf ook merkte. Maar niet erg: ik heb veel oude kerstkaarten van andere jaren bewaard en paar mooie heb ik opnieuw een plekje gegeven in de kamer. Deze eigen-produktie (zowel het schilderen als het afdrukken op mooi papier) van mijn broer en schoonzus koester ik en ik kijk er opnieuw met plezier tegenaan. Hij is uit 2009 en dat lijkt nu zò lang geleden. Kerstgroeten zijn kostbaar. Weten dat we aan elkaar denken.

Het is allemaal zo betrekkelijk. Ons bezig zijn met gezelligheid. Kerstspulletjes van vroeger brengen wat nostalgische herinneringen. Een paar dagen geleden, toen ik de dozen met oude kerstspulletjes bekeek en er wat uithaalde wat ik wilde gebruiken, maakte ik nog een paar extra foto’s. Misschien zou ik die nog kunnen gebruiken. Op het moment dat je die handwerkjes ziet die lang geleden door anderen zijn heb je even een ‘o-wat-leuk’-moment: o ja, dat soort dingen maakten we in de negentiger jaren.

Maar ook ons bezig zijn met gezelligheid nu is betrekkelijk. Er komen beelden in onze huiskamers binnen van lange rijen vrachtwagens, die stuck zitten en de kerstdagen misschien moeten doorbrengen in hun cabine, in plaats van op de plek waar ze graag hadden willen zijn. Het zou hun niks uitmaken of hun eten op een gezellige placemat staat of niet, ze willen gewoon thùis zijn.

Dus ik keek nog eens naar deze foto’s en realiseerde me hoe groot de contrasten zijn. Voor handwerksters is het altijd leuk geweest om kleine dingetjes te maken voor de kersttijd, en daar kon iedere handwerktechniek voor worden ingezet en de ornamentjes gingen telkens met de mode mee. Deze dingetjes zullen vast vroeger ook ergens voor gezelligheid hebben gezorgd. Maar het was pas ècht feest als de hardwerkende mannen en vaders ook thuis konden zijn. Ik denk telkens aan die vrachtwagenchauffeurs. En zoveel anderen die niet thuis kunnen zijn met kerst.
Oude (en nieuwe) kerstversieringen zijn leuk om even mee bezig te zijn, maar het is ook heel betrekkelijk.

Dit jaar is kerst anders dan anders. We vieren kerst in lockdown. We moeten zoveel mogelijk thuisblijven, mogen maar weinig bezoek ontvangen en kunnen ook niet naar de kerk. Nog nooit eerder voorgekomen.

Toch is kerst ook weer nìet anders dan anders, want de boodschap van kerst is hetzelfde. We maken het thuis gezellig, gaan daar lekker eten, en laten de kerk gewoon bij ons thuiskomen.

Veel kerken organiseren online-diensten en veel mensen vinden die net zo saai als de echte sessies. Maar er is een kerk die dit jaar groot uitpakt. Dit is de kerk waar ik zelf af en toe naar toe ga. Ik verheug me erop om met kerst één van de online-diensten te bekijken en wil de informatie ook graag aan jullie doorgeven.

Je kunt je aanmelden op kerstindecloud.nl . Je krijgt dan per mail een toegangslink.
Op de website is te lezen dat de kerstboodschap is verpakt in een actueel dramastuk, ondersteund door een professionele muziekband.
Vanwege verwachtte grote belangstelling wordt aangeraden om je op tijd aan te melden.

Of je gelovig bent of niet, of je het oude kerstverhaal allang kent, of dat je nieuwsgierig bent naar hoe dit in onze eigen tijd wordt beleefd, en of je uit verveling wilt kijken of uit verlangen om te weten wat er nog meer zit achter kerst dan kransjes en kleedjes: welkom om te kijken!

Voor dit blogje zocht ik ondersteuning van drie mooie gehaakte kleedjes, die net zo verschillend zijn als wij allemaal, maar met kerst zoeken we de verbinding in het beleven en vieren van de kerstboodschap.

Alles gezellig maken voor kerst! Dat begint met allerlei spulletjes tevoorschijn halen en bij elkaar zetten. Dan nadenken over hoe je het hebben wilt. Spulletjes weghalen uit de kast om er wat roods in te zetten. Schuiven, veranderen, nog wat ophangen, nog wat spelen. Ik amuseerde me er de afgelopen dagen prima mee!
Het schilderij met de geborduurde droogbloemen heeft dit jaar ook weer een plekje gevonden in de kersterige kamer. Dit ontwerp van Mies Bloch is het meest geliefde van haar ontwerpen geweest. Het is vroeger op veel verschillende ondergrondkleuren geborduurd en dat heb ik ook wel eens laten zien op mijn blog. Het oorspronkelijke ontwerp is met een wijnrode achtergrond en ik denk dat ik zelf die rode achtergrond ook het mooist vind. Ik kreeg recent nog een bestelling van het borduurpatroon dus het wordt nog steeds geborduurd, en zeker nu droogbloemen weer zo in de mode zijn. Dus ook daarom vind ik het leuk om dit schilderij nu te laten zien: droogbloemen in kerstsfeer!

Dit mag dit jaar nìet met Kerst: zingen!

En ook niet naar een kerstconcert luisteren!
Dit jaar hoorden we voor het eerst over virus-overdracht via aerosollen. Zingen werd sterk ontraden of verboden.
Een situatie die nog nooit eerder is voorgekomen: Kerst zonder kerstzang!

En er is nog veel meer wat anders is dan anders, of wat niet door kan gaan. Ook de kerstpost ondervindt stagnatie. Maar van deze vijf borduurwerkjes kan ik nog wel een give-away maken. Ze zijn net zo klein als een kerstkaart en passen makkelijk door de brievenbus.

Deze vijf borduurwerkjes wil ik weggeven. Wat moet je doen om ervoor in aanmerking te komen?
Je kunt kiezen uit twee opties:
1. Als je wint, stuur mij dan een kerstkaart terug
2. Schrijf in je reactie waarom je van zingen houdt of wat je met dit borduurwerkje wilt doen.
En geef bij je reactie aan voor welk borduurwerkje je belangstelling hebt.

Deze give-away geldt alleen vandaag en alleen voor mensen met een Nederlands adres.

Dit jaar is de kersttijd een doolhof: wat mag wel en wat mag niet? Mag je met drie mensen op straat staan praten of krijg je dan een opmerking dat dat je dan misschien wel in overtreding bent? Hoe en waar moeten we onze boodschappen doen? (sommige winkels  zijn open en sommige winkels moesten dicht).  Mag de markt doorgaan (sommige kramen staan er wel, sommige kramen niet.) Mag je naar de kerk? (sommige kerken zijn open, sommige kerken zijn dicht). Over èlke kwestie zijn regels, wordt er gepraat, wordt er geprotesteerd, wordt er vergaderd, wordt er gepubliceerd, en wordt er gereageerd. Het is verwarrend.

Een tijdje geleden maakte ik een oud borduurwerkje na en toen ik daarmee bezig was vroeg ik me af wat ik ermee zou doen. Een tasje leek me weer eens leuk! Een leuk klein tasje, speciaal voor de kersttijd, om mee te nemen naar een museum! Leuk bedacht toch?
Maar nu is het tasje klaar en kan ik het niet meenemen naar een museum want daarover is in ieder geval géén verwarring: die zijn dicht.

Dus daarom fotografeerde ik het tasje in m’n eigen huis. Ik kan het niet meenemen ergens naar toe, waar het voor was bedoeld. Maar ik heb het in ieder geval wèl nog afgemaakt dit jaar!

Via het contact-formulier van mijn blog krijg ik vaak vragen.  Veel vragen gaan over truitjes die iemand vroeger heeft gebreid en die ze dan graag nog eens wil breien, en of ik dan weet waar het patroon in heeft gestaan. Daar moet ik vaak op antwoorden dat ik het helaas ook niet weet en dan schrijf ik erbij dat ik hoop dat ze het nog ergens kunnen vinden.

Verder zijn er mailtjes  naar aanleiding van foto’s die iemand op Pinterest of Instagram heeft gezien en dan krijg ik de vraag of ze dat-en-dat ook bij mij kunnen kopen. Nee, dat-en-dat heb ik niet. Wel dit-en-dit maar dat matcht niet.

En ik krijg vragen of ik bijvoorbeeld weet waar je stramien kunt kopen, of tasjes-beugels, of handwerklinnen. Recent kreeg ik een vraag of ik weet waar je dmc kunt kopen. Ik kan me best voorstellen dat het lezen van sommige van mijn blogjes die vragen oproept. En dat het zien van allerlei plaatjes en foto’s de zin vergroot om zelf ook iets te willen maken. Ik heb op al die vragen altijd zo goed mogelijk geantwoord (ook op de truitjes-vragen trouwens, want ik heb best vaak een paar oude Ariadnes doorgebladerd om te kijken of dat éne truitje erin stond). Maar in dit blogje wil ik een beetje toelichting geven dat er ook een zekere volgorde zat in het beantwoorden van die vragen.

In mijn computer-uren voor Tweedehandswerk hanteerde ik een vaste routine. Eérst ’s ochtends een blogje. Daar viel niet aan te tornen. Elke dag is de eerste concentratie en computer-tijd voor het blogje.
Dàn het beantwoorden van de bestellingen. Als iemand iets heeft besteld, dan wil je ook graag antwoord, dus dat is dan het belangrijkste om te doen. En daar ging ook best veel tijd in zitten, want over sommige bestellingen moet er heel wat heen-en-weer gemaild worden.
En dan tenslotte waren alle vragen aan de beurt. Maar ik moet zeggen dat ik dat ook wel eens voor me uitschoof. Als ik bijvoorbeeld meer zin had in koffie dan in nòg een vraag beantwoorden.  En dan bleef zo’n vraag wel eens liggen. Of de computer-tijd op die dag was gewoon op. Dan was ik al zo druk geweest dat er gewoon geen tijd meer overbleef voor het beantwoorden van vragen.

Maar vandaag is het de kortste dag (dus nu heb ik wel tijd….) en ik ga proberen nog wat oude vragen-mailtjes te beantwoorden. De dmc-vragensteller zal ik antwoorden dat ik best zelf ook nog wat mooi garen heb liggen (waar ik zelf ook niet aan toekom), maar dat ze het toch maar beter ergens anders online kan bestellen.
Dus de conclusie van dit lange verhaal is: Van harte welkom om vragen te blijven stellen, maar vaak is zelf googelen sneller!

Het is bijna de kortste dag van het jaar. Ik wachtte tot het licht werd en liep toen naar buiten om wat takjes klimop af te knippen. Het is stil op de zondagochtend. Even sta ik daar buiten, met snoeischaar bij de heg. Ik denk terug aan de zomer, toen ik hier schaduw zocht. En een randje borduurde om een oud borduurwerkje. Daarna bleef het weer liggen maar gister maakte ik er een kussentje van. Alweer een kleine bijdrage om het binnen gezellig te hebben. Alweer een klein inspanning om te compenseren dat we binnen mòeten zitten. Alweer iets wat een beetje voldoening geeft in een gekke tijd. Alle beetjes helpen. Alle zondagen liet ik dit jaar een kussentje zien. Soms een oud kussentje, soms één speciaal afgemaakt om weer wat te kunnen laten zien, maar altijd met een ‘verse foto’ voor een nieuwe groet: fijne zondag gewenst!

Heeft iedereen zo’n doos met kerst-sentiment of ben ik de enige? Ik was vandaag een tijdje bezig met oude kerstspulletjes uit de oude doos en dat was een gezellige aangelegenheid. Je komt weer van alles tegen waar herinneringen aan zitten en die best nog een keer een plekje in de kamer kunnen krijgen. We hebben dit jaar het advies gekregen om onze kerst zo mooi mogelijk te maken. En we kunnen nergens meer nieuwe kerstversiering kopen dus doen we het met wat we nog hebben van vorige jaren. Ik kieperde vandaag de doos op tafel en was lekker bezig. Zelfs nog een paar kerst-onderzetters gevonden en die zou wik wel in m’n shop willen zetten, maar dat doe ik dan een andere keer.

Een kleedje speciaal voor kerst. Helemaal volgeborduurd, zoals de bovenste loper, of alleen een paar sterren in de hoeken. Met wit op rood of met rood op wit. Of nog iets anders, want er zijn vele manieren om een kleedje te maken speciaal voor de kersttijd. Al heel lang werden er mooie foto’s gepubliceerd in tijdschriften en die foto’s waren stimulerend om zelf ook iets te willen maken en zo’n kleedje werd dan vaak heel lang gebruikt totdat ze ergens gingen ‘zwerven’. Een paar van die zwerfkleedjes kwamen bij mij terecht en nu vond ik het leuk om ze eens bij elkaar te leggen voor een foto. Ik kan ze niet meer in m’n shop zetten, maar het is nog wel leuk om ze te laten zien. Met speciale aandacht voor het onderste kleedje want dat zal wel het oudste zijn. Het is uit de tijd dat er nog geen speciale handwerkstof was, althans niet voor gewone mensen. Veel mensen hadden vroeger alleen het linnen in huis wat voor van alles gebruikt werd en daarop borduurde iemand vier rondjes en vier andere versieringen. Daarna nog een gekloste rand en dat was het kerstkleedje. En zo zijn er nog heel veel kerstkleedjes gemaakt!

Ja lach er maar om: alweer dat hart! Nu moet er nog wat van gemaakt worden. Dus dat ga ik vanmiddag doen want de naaimachine moet opgeborgen omdat ik straks een lege tafel nodig heb. Die naaimachine staat hier nog steeds te wachten tot dat laatste naaiklusje ook klaar is. Het gebeurt maar al te vaak dat we iets borduren en dan blijft het onafgemaakt liggen. Het linkerborduurwerk met gestileerde kerstster is daar ook een voorbeeld van. Het staat al vijf jaar in m’n shop en kennelijk wil niemand het hebben dus nu haal ik het ervan af en ga er zelf een achterkant aan maken. Als je eenmaal de flow te pakken hebt is het heel leuk om oude dingen af te maken maar de kunst is om de tijd te vinden en in die flow te komen.

Gaan jullie ook nog wat dingen afmaken? Staat er bij jullie ook nog een naaimachine op tafel? Of hebben jullie al het voldane gevoel dat alles af is? In geval van het laatste: wat knap, daar kan ik een voorbeeld aan nemen!

Deze week ging het erover wat essentieël is en wat niet. Essentiële winkels mogen open blijven en niet-essentiële winkels moeten dicht van de overheid. En daar was uiteraard een hoop gesteggel over. Winkels gingen percentages berekenen van hun essentiële aanbod en hun niet-essentiële schappen afdekken. Er werden rechtszaken gevoerd, die eerst gewonnen werden en dan toch weer verloren. Het is allemaal zeer ingewikkeld en onduidelijk en aandacht-verslindend en energie-rovend. En nu kijk ik naar m’n Schotse kerstbal, die dit jaar voor mij ‘essentiëel’ was om te kopen. Ik kocht hem bij de Action, kort nadat ik een blogje had gemaakt over de beroemde tartan-ruiten. Toen ik hem zag vond ik hem gelijk zò leuk! Hij past bij de geruite linten die ik in de negentiger jaren kocht want toen waren die ruiten ook volop in de mode. M’n linten zitten in een doosje en het doosje zit in de grote kerstdoos en elk jaar als ik het doosje weer openmaak kijk ik er met groeiende nostalgie naar.

Na zo’n lange aanloop van vele jaren ruiten-liefde zou ik zeggen dat zo’n tartan-kerstbal toch zeker ook wel enigszins essentiëel is.
In ieder geval hangt hij nu in onze kerstboom! Net op tijd gekocht dus.

Er zijn drie redenen om m’n shop dicht te doen:
Ten eerste: Het is kersttijd! Tijd om me even niet te bekommeren om bestellingen. Klaar met shop-beslommeringen!
Ten tweede: M’n computer is stuk. Ik behelp me al een week op de laptop en dat kost twee keer zoveel tijd en dat is niet leuk.
Maar de meest opmerkelijke reden is toch wel: Het postkantoor gaat voor onbepaalde tijd dicht. Dat is toch echt ongelooflijk! Ik bracht m’n laatste bestellingen naar het postkantoor en bedankte de medewerkers van harte voor alle verleende service, en liep weer terug naar huis. Voor deze laatste keer was ik lopend gegaan en kwam bekenden tegen die ook met een laatste boodschapje bezig waren. We praatten erover. Het is toch echt ongelooflijk!

Dus nu is m’n shop ook dicht. Net als die vele, vele winkels die dicht zijn omdat ze dat moeten. Ik vind het echt zo’n gekke situatie!

In de loop der jaren heb ik m’n eigen manier van bloggen ontwikkeld, waarbij de persoonlijke invalshoek wordt gecombineerd met alles wat ik graag wilde laten zien aan oud en nieuw handwerk. Verschillende keren kreeg ik de reactie dat mensen het interessant vonden om ook wat te lezen over verschillende technieken en ik vond het fijn om die terugkoppeling te krijgen. Handwerk is heel veelzijdig en er zijn zoveel mooie technieken ontwikkeld! In de bekende technieken zijn er allerlei variaties en in de onbekendere technieken zijn er prachtige staaltjes van kundigheid en artisticiteit. Deze kerst-placemat is een voorbeeld van de wat minder-gangbare techniek van het doorrijgen. In andere culturen is dit wel vaak beoefend en een onderdeel van de handwerk-cultuur, maar in ons land is het wat in de vergeten-technieken-hoek beland.
Wanneer er zo netjes en regelmatig is geborduurd op aftelbare stof, dan is de achterkant net zo mooi als de voorkant.
Ook al kan ik deze placemat niet meer in m’n shop zetten, het is toch leuk om hem nog te laten zien.

Een give-away op mijn blog!
Het is een waagstuk om daar nu nog aan te beginnen, want het is  al bijna kerst en er is niet veel tijd meer om deze give away nog een paar dagen te laten lopen. Maar in deze sombere en moeilijke tijd vind ik het toch fijn om nog wat extra’s te doen. Ik hoop dat deze pakketjes terechtkomen bij mensen die het goed kunnen gebruiken om een kant-en-klaar pakketje te ontvangen, om zelf iets te kunnen borduren. Al deze pakketjes hebben alle materiaal-benodigdheden voor een mooie kerstkaart of iets anders.

De pakketjes ga ik nu een nummer geven, en als je in aanmerking wilt komen om er één te ontvangen, dan kun je dat nummer doorgeven.
1. Angel. Ornament ter grootte van een ouderwetse wasknijper
2. A snowman in the Netherlands.
3. Snow falling on paper, een kerstsokje op geperforeerd karton
4. Pakketje voor 3 kerstkaarten
5. Kerstkaart met afbeelding kerstbeer
6. Kerstkaart met afbeelding kerstboom
7. Kerstkaart met afbeelding sneeuwpop
8. Kerstkaart met hartje aan tak
9. Kerstkaart met kerstboom op rode ondergrond
10. Kerstkaart met engel op rode ondergrond
11. Feestelijke naamkaartjes
12. Pakketje voor drie kerstborduurtjes

De spelregels zijn: laat een reactie achter onder dit blogje. Leuk als je er iets persoonlijks bij schrijft maar het hoeft niet. Geef aan voor welk pakketje je belangstelling hebt.
Helaas: deelname vanuit het buitenland uitgesloten.
Maandag gaan de pakketjes op de post en hopelijk geeft dat sommigen nog wat borduurplezier.

Bijna elke dag stond ik in de rij bij het postkantoor en dan sta je wat om je heen te kijken tot je aan de beurt bent. Een tijdje geleden was er een nieuw schap met houten decoraties en daar pakte ik toen maar één van mee. Een mooi uitgesneden kerstboompje met een robuuste uitstraling. Ik legde het nu op een bijzonder kleedje, boordevol naaldkunst. Het kleedje vond ik bijna tegelijkertijd als het boompje, maar dan in een heel andere winkel. Wat een contrast: het ene grof en robuust, het andere precies en verfijnd. Het kleedje vind ik prachtig en ik wil nog uitzoeken waar het gemaakt is. Misschien op Madeira, waar vroeger dit soort kleedjes met de hand werden gemaakt?

Terug naar het postkantoor, want daar gaat het in dit blogje om. Bijna elke dag stond ik daar in de rij en dat ging elke dag goed. Fijne mensen die al m’n bestellingen aannamen en dan gingen die pakjes het bezorg-proces in. Heel vaak heb ik dit jaar blije mailtjes gehad van mensen die wat bestelden en mij de volgende dag lieten weten: “M’n bestelling is er nu al!” Daar klonk soms wat verbazing in door, maar ik vond het leuk om een bestelling gelijk dezelfde dag op de post te doen en ik merkte dat dat heel erg werd gewaardeerd.

Maar nu zitten we in de periode dat ik af en toe vragen krijg: “Heb je m’n bestelling al wel op de post gedaan, want het is er nog niet.” Dan kijk ik naar de datum en denk ik: Nou nou, dat duurt wel èrg lang! Ik mail terug dat het heus op de post is maar dat het in december wat langer duurt. Dat ligt gewoon aan de drukte. Dus ook hier het contrast: het hele jaar gaat het allemaal soepel, maar in december niet.

Kersttijd = spelen met leuke kleine dingetjes. Dingen uit de oude doos tevoorschijn halen en ze ergens neerzetten. Dingetjes waar je al heel lang een herinnering aan hebt, zoals een strik die lang geleden om een kadootje zat, of de rode plastik pepertjes van tien kerstmodes geleden. Of ook dingetjes die je nieuw koopt, zoals een kleedje in rood en groen, waardoor iets ànders wat je thuis hebt ineens weer mooier uitkomt. Je zou het kleedje bijvoorbeeld tussen je kerstkaarten op het prikbord kunnen hangen, of het gebruiken als onderzetter voor je kerst-koffie, of het gewoon op tafel leggen waardoor iets anders een extra kerstaccent krijgt.

Kersttijd nu = balanceren tussen ernst en afleiding. Je realiseren dat het allemaal zo betrekkelijk is. En dat is beste een lastige. Dit kleedje hoort duidelijk bij de ‘sfeerverhogende afleiding’ en aan het eind van een jaar waarin door velen opnieuw met veel plezier volop is gehaakt, verdient het groen-met-rood-randje-haakwerkje nog een plekje op mijn blog. De oude haakboekjes waren dit jaar in mijn shop volop geliefd en er zijn talloze haakwerken te zien geweest van vele haaksters die prachtige dingen maakten. Wat leuk dat haken weer zo in de mode was dit jaar!

Het kleedje kan nog net op m’n shop: wie weet vindt het z’n weg naar een gezellig kerstplekje!

Het geborduurde hart (wat ik eerder liet zien, toen het half af was) komt uit het boekje Julens Korssting, uitgegeven door de Scandinavische Haandarbejdets Fremme. De noordelijke borduurstijl heeft al tientallen jaren veel mensen aangesproken. Sommige van deze boekjes zijn ook in het Nederlands verschenen, zoals het boekje Kruissteekmotieven voor Kerst, wat ieder jaar een paar keer wordt besteld in mijn shop. Vlak voor lockdown kwam nog iemand een exemplaar daarvan aan de deur ophalen en zei dat ze daar altijd al fan van is geweest. Ik ook, zei ik, en dat ik ook wel eens heb overwogen om die kerstboom op de voorkant na te borduren. Toch werd het dit jaar het hart uit het nieuwere boekje (wat nu in mijn shop mag, nu het bijna af is).

Natuurlijk wilde ik het hart graag voor kerst af hebben, maar omdat ik met vijf draadjes dmc borduurde om de kruisjes mooi dekkend te krijgen, gebruikte ik meer garen dan ik had ingeschat. Met de verjaardag van m’n zus in het vooruitzicht wist ik dat ik bij haar wel even om een strengetje kon vragen, en dat deed ik gister. Helaas had ook zij niet genoeg van dat ene kleurtje 815, dus toen moest ik gisteravond nog iets anders bedenken om het af te kunnen maken. Ik verzon het volgende, en deel de truc graag met andere borduur-geïnteresseerden:

Van de stukjes die ik nog moest borduren maakte ik alleen de halve kruisjes, die later ‘onder’ komen te liggen. Dit deed ik met nr. 816 waar ik nog wel een strengetje van had. Dit kleurtje is nèt iets lichter. De teruggaande steekjes kan ik nu afmaken met het restje wat ik van m’n zus kreeg en dat afmaken ‘bewaar’ ik tot vanavond want dat is een leuk klusje. Op deze manier gaat het kleurverschil niet opvallen.

De eerste verjaardag in lockdown was voor m’n zus die vijftig werd. De workshop waar we ons voor hadden opgegeven werd afgezegd en ook alle andere leuke plannetjes konden niet doorgaan. Gelukkig was het ook fijn om met drie zussen bij elkaar te zijn. Eerst maar eens herinneringen opgehaald aan hoe blij we waren toen ons zusje een halve eeuw geleden werd geboren en daarna zaten we ook bepaald niet verlegen om gespreksstof want het is erg enerverend waar we inzitten en wat we allemaal meemaken. Dus daar praatten we over en we aten bijna-suikervrije taart en daar praatten we dan ook weer over, want we zijn allemaal bezig om bewuster te leven en dat is er ook altijd wel wat om met elkaar uit te wisselen. M’n zus hing nog een slingertje op, gewoon van het ene schilderij via de lamp naar het andere schilderij aan de overkant van de kamer, en dat stond leuk. Ze had deze slinger gepunnikt van een bolletje kleurverloop-garen. Ik had dit ideetje nog niet eerder gezien en geef het graag door. Slingers voor jezelf ophangen in lockdown-tijd is zeker wel een goed idee, ook als je niet viert dat je een halve eeuw oud bent maar gewoon verder leeft in deze enerverende tijd.

Het bovenste borduurwerkje is behoorlijk oud en tegelijk intrigerend. Ik besloot het na te maken en nu dat klaar is mag het in m’n shop. Oude borduurwerkjes hebben een eigen charme en weerspiegelen iets van de tijd van toen.

Dus dan is het nieuwe borduurwerkje iets van de tijd van nu:  een soort doolhof in kerstkleuren? Ik ga er nog iets van maken.
Samen op de foto lijken deze borduurwerkjes wel iets van een twee-sporenbeleid uit te drukken. Twee sporen op mijn blog misschien? Op mijn blog ben ik bezig met zowel oude als nieuwe handwerkjes. Oude dingen die op mijn weg komen, nieuwe dingen om zelf te maken, en ook het plezier van oude dingen weer in een nieuwe context plaatsen. Dat past wel op mijn blog.

Maar er zijn ook de twee sporen van een computer, waarop ik meestal werk, en een laptop die mij nu moet dienen maar die ik minder prettig vind. M’n computer ging dit weekend stuk en gister bracht ik hem weg ter reparatie. Vlak voor een lockdown, is dat eigenlijk wel een goed idee? Wie weet krijg ik hem pas vele weken later weer terug!

Dus ik moet me nu met m’n laptop behelpen en daarop gaat alles anders en vooral langzamer! Ik vind het lastig en tijdrovend. Maar ik doe m’n best. Er zitten nog een paar blogjes in m’n hoofd en als die klaar zijn dan geef ik het misschien gewoon op. Dan ben ik verdwaald in het kerst-doolhof en accepteer ik maar gewoon dat niet alles lukt wat we willen. Wat waarschijnlijk voor iedereen nu geldt.

Ook wij hoorden tot de grote groep Nederlanders die op het laatste moment nog iets wilden doen voordat de uitgelekte lockdown werkelijkheid zou worden. Al weken hadden we het erover gehad dat we nog naar de stort wilden, dus dat deden we gistermiddag, vlak voor de sluiting van het land. We stopten onze auto vol, o.a. met een oud en kapot tuinbankje, wat niet meer terug mocht op z’n oude plekje nadat het huis was geverfd. Vlak voordat we het bankje helemaal in elkaar trapten (dat ging makkelijk, want het hout was nu vermolmd), om het makkelijker in de auto te krijgen, wilde ik er nog even wat opleggen. Bij mijn naaimachine lagen nog wat kerst-handwerkjes die nog wat afwerking behoeven. Zoals dit borduurwerkje van iemand anders, waar ik een bijpassende rand om borduurde.

Even later reden we weg en toen werd het al gauw: ‘even later’. Want het begon er al mee dat de hele stadsring vol zat. Schuifelend schoven we op en uiteindelijk konden we aansluiten bij een hele lange rij voor de stortplaats. Net als bij de vorige lockdown, maar nu nog wat erger, wilde kennelijk iedereen nog even van z’n spullen af. We besloten maar in de rij te blijven staan, want anders zouden we alles thuis weer moeten uitladen. En daarmee was gelijk de tijd voorbij om nog een andere boodschap te kunnen doen.

Het gaf toch een gevoel van verbondenheid, die tijd dat we daar in de file stonden. Héél Nederland koortsachtig bezig om nog wat dingen in orde te maken, of  om nog wat te kunnen kopen. En nu lijkt de rust neergedaald. Ik zou oude handwerkjes kunnen afmaken, maar nu merk ik dat ik daar geen zin meer in heb. Het is een gekke tijd, en ik moet er nog wat aan wennen.

Nederland is weer op slot. En dat is niet leuk.
Tijdens de eerste lockdown liet ik op 5 mei een oud borduurwerkje zien, met het Nederlandse wapen. In een moeilijke tijd stopte een vriendin dat geborduurde schilderijtje in onze brievenbus. Een bemoediging om vol te houden. Mijn man was ontslagen in een groot reorganisatie-ontslag. Hij werkte bij het oudste zaaizaadbedrijf van Nederland en naast de persoonlijke teleurstelling hadden we ook het verdriet om zo’n mooi bedrijf kapot te zien gaan. Na dat ontslag verhuisden we weg uit de streek en nu wonen we hier. Dat schilderijtje is me altijd dierbaar geweest.

Nu publiceer ik dit patroon van het Nederlandse wapen op mijn blog, en stop het daarmee eigenlijk in de digitale brievenbus van mijn bloglezers. Een bemoediging kunnen we allemáál wel gebruiken! En er gaan nu zovéél bedrijven kapot.

Ik publiceer niet zo vaak patronen, dus ik vertel ook de reden hoe ik hiertoe kom. Ik kreeg kort geleden een mailtje van iemand die op zoek was naar het borduurpatroon van het wapen van Zuid Holland. Aan haar adres zag ik dat ze ver weg woont, dus bij wijze van service stuurde ik haar een digitale copie uit één van m’n boekjes. Toen kreeg ik een mailtje terug dat het toch niet was wat ze bedoelde. Ze bedoelde het wapen met de twee leeuwen. Het patroon van dat wapen staat in het boek Nederland in Kruissteek, maar toen ze die vraag stelde was dat boek uitverkocht. Vorige week in Limburg kon ik weer een exemplaar vinden, dus ik zal haar mailen dat ik weer een exemplaar heb. Maar ik wil het nu ook aan jullie allemaal doorgeven; het is er een gepaste dag voor. En wie weet ben hier ook al lang naar op zoek geweest, net als de vraagstelster.

Tijdens die eerste lockdown zei de koning op vier mei: “Niet normaal maken wat niet normaal ìs.” Die woorden zijn dit jaar vaak geciteerd. Nu zitten we helaas tòch in de tweede lockdown en dat is zeker nìet normaal. Aan het begin van deze periode lijkt het me goed om elkaar te bemoedigen met: je maintiendrai! Hou vol!

De hele kamer krijgt een opknapbeurt wanneer er een kerstboom moet worden neergezet. Dan moet er een hoek worden vrijgemaakt, en dan kunnen die stoelen beter dáár staan en als je dat doet dan kan de salontafel beter een kwartslag gedraaid worden. Maar als de rechthoekige salontafel een slag draait, dan moet het kleed dat óók doen. Maar om het kleed te draaien moet eerst de bank worden opgetild, die met twee poten daarop steunt. En als je dat doet, dan zie je gelijk dat je wel even moet stofzuigen, want dan komt er van alles onder vandaan.

Eindelijk is de hoek vrij. En eindelijk staat de boom. Nu nog de snoeren. Met opmerkingen zoals: Wat fijn dat we daar een stopcontact hebben. Of juist: wat lastig dat we daar géén stopcontact hebben. Die snoeren is ook nog wel een uitdaging.

Vervolgens de verlichting. In de vrijgemaakte hoek stond een lamp, en die moest nu verplaatst. En dan moet op de plek waar de lamp nu moet komen een plant weg. Of juist drie planten. Of die ene plant wel en die omwisselen met een andere plant. Voor je het weet ben je een uur verder, maar het wordt wèl mooi zo!

Tevreden kijken we om ons heen. Nu dit nog en nu dat nog. En oh: als we dat nou eens dáár ophangen! We zitten even op de bank en springen dan weer op want ineens zijn er nog veel meer inrichtings-variaties en mogelijkheden. Ik kom met het oud kelim-kleed aanzetten. Dat heeft m’n handwerktante vroeger gemaakt, en heeft recent nog tien jaar bij m’n zus gehangen. Tot zij ging verhuizen en toen kreeg ik het. Ik bevestig het op een lange lat (die natuurlijk eerst op maat gezaagd moet worden, dus de stofzuiger moet ook weer even gepakt). Dat bevestigen gebeurt met het niet-apparaat; die nietjes gaan gewoon dwars door het borduurwerk heen). En dan een ophanghaakje middenin en daarmee kan het boven de bank hangen.

Tjonge, wat zijn we lekker bezig! Maar weet je wat er gister ook gebeurde? M’n computer crashte….. Dus in plaats van lekker verder te gaan met de inrichting van het kerst-huis, moet ik nu op de maandagochtend allerlei moeilijke dingen gaan doen. Bah!

Voor het eerst sinds jaren weer een kerstboom gekocht. Eerst moest hij een nacht acclimatiseren in de koelere hall. Straks gaan we er lampjes in hangen. Nu alleen een kussentje. Fijne zondag!

Elk steekje, elk kruisje, elk draadje, elk kleurtje droeg bij aan de vorming van elk kleedje.
En elk kleedje heeft een eigen charme, een eigen uitstraling, een eigen herinnering, een eigen functie.
Ik vind ze mooi, die oude kerst-kleedjes.

(Ik stuur vanavond weer een twee-wekelijkse nieuwsbrief, en dan heb ik liever dit er iets neutraals bovenaan staat. Dus vandaar nog even dit avondblogje.)

Met m’n broer en zus bezocht ik vandaag het graf van onze ouders. Het was alweer een tijd geleden dat ik in het dorp was waar we zolang thuis waren. En dan zo’n druilerige dag, daar wordt je wel wat weemoedig van. Toch was het een hele goede dag. We zongen het liedje wat m’n vader vroeger vaak zong, we haalden herinneringen op.

Daarna kwam er nog een moeilijk deel van de dag, we gingen afscheid nemen van een stervende vrouw. Sinds een paar weken gaat het niet goed met haar en zou ze de kerst nog halen? Maar het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het was fijn. We schrokken er niet van, en zij was blij dat we gekomen waren. Ik stelde voor om hetzelfde liedje te zingen en dat deden we.

Een paar weken geleden belde ik met een oude vriendin, om wat bij te praten. Ze vertelde dat ze binnenkort afscheid moet nemen van iemand van wie ze hield en ze vroeg m’n advies hoe ze de laatste kostbare tijd die ze nog met haar kon doorbrengen het beste kon invullen. Ik zei: Misschien wil je haar bedanken voor alle liefde en vriendschap die je van haar hebt ontvangen. Als ze er straks niet meer is, dan zul je blij zijn dat je dat nog hebt gedaan.

Nu kon ik m’n eigen advies in praktijk brengen. Ik bedankte M. voor wat ze vroeger voor me heeft betekend, toen ik nog een tiener was. Ik heb er verdriet van gehad dat ik dat bij mijn eigen ouders niet heb kunnen doen. Hun overlijden was te plotseling. Maar als een overlijden wordt verwacht, wat is het dan fijn om bewust afscheid te nemen. Het voelde zò goed. Alvast een beetje hemels.

Het zat steeds in m’n hoofd om deze bedank-gedachte nog eens op mijn blog te delen. Nu heb ik dat gedaan. De levens van de mensen met wie we ons verbonden wisten, komen tot een einde en zelf worden we ouder. Wat is het goed om te bedanken voor het vele goede wat er was.
Zo was het toch geen heel verdrietige dag.

Een paar gehaakte en gebreide dekentjes liggen in de winter meestal ergens te slingeren in de buurt van de bank maar nu vouwde ik ze eens netjes op een stapeltje. Samen met een gekregen Ierse trui die bij nader inzien toch minder mooi staat dan aanvankelijk gedacht. Een leuk stapeltje zo op een (ander) bijzettafeltje. Het probleem met die tafeltjes-in-de-kersttijd is alleen dat je ze wel tien keer kunt inrichten. Alles wat je erop legt staat mooi: een kerststukje, een schaal met paar bollen of ballen, een fles met een tak groen. Telkens komt er weer een ander idee wat je ook even wilt uitproberen. Dus ik vermoed dat dit stapeltje er niet lang zal blijven liggen, maar het was leuk om het even uit te proberen.

Het is twaalf december. Al een flink eind op weg naar kerst. Die 12e dag van de 12e maand was vroeger voor onze familie een belangrijke dag, en na een overlijden is dat niet zomaar verdwenen. Mijn broer opperde om vandaag met een zus naar het graf van onze ouders te gaan, dus dat gaan we vandaag doen. Het is er ècht het weer voor: zo somber als het maar kan zijn in december. Het gaat niet alleen om mooie stapeltjes en kanten kleedjes en gezellige versieringen in onze huizen. Het gaat in dit moeilijke jaar om zoveel méér. Daar staan we denk ik allemaal wel af en toe bij stil, ieder op haar eigen dagen en momenten. En dan is het fijn als je bijzondere dagen samen met geliefden kunt beleven en er toch een dag-met-een-sterretje van kunt maken.

Soms ziet je oog meer dan een fotolens kan weergeven. Een kerstster op een kleedje bijvoorbeeld. Als het precies de juiste plant op precies het juiste kleedje is, en op precies het juiste tafeltje, dan is dat zò mooi! Maar probeer er maar eens een foto van te maken, dat lukt gewoon niet. Dan kijkt de cameralens precies tegen de stengels van de plant aan, terwijl je oog juist de mooie harmonie ziet. Dus moest de plant maar even uit de pot en de foto daarvan geeft ook iets weer van de balans-blijdschap.

Ik zit dus hier thuis volop te genieten van een eenvoudige twee-euro-plant (op precies het juiste tafeltje). Elk jaar koop ik er minstens één, want zonder zo’n pointsettia is de kamer-in-kerstsfeer nog niet compleet. Dit jaar heb ik er dit kleedje onder, waarvan ik al eerder een detail liet zien. Het is zo mooi door-geregen, zoals ze dat in Oost-Europa zo mooi kunnen. Maar het kleedje is voor m’n shop, dus als iemand mijn kerstster bodemloos wil maken, dan mag dat.

Ook de bekende ontwerpster Thea Gouverneur vond lang geleden dat kerst niet compleet is zonder een pointsettia, en van haar geborduurde weergave werd ook een patroontje gemaakt. Dat patroontje hoorde vroeger bij de kaart. Ik spaar al heel lang dit soort kaarten. Het schiet niet zo hard op, maar van deze kaart heb ik twee exemplaren, dus die dubbele mag ook in m’n shop. Er zijn vast ook wel andere verzamelaars van dit soort kaarten-met-patronen.

Het zijn nog geen grote hoeveelheden die ik wekelijks mag ophalen van onze coöperatie-boerderij, maar het is toch leuk om elke week daarnaar toe te fietsen voor een groentepakket. Dit keer boerenkool en die maakte dan wèl in één keer beide fietstassen vol. Als je altijd gesneden-boerenkool-uit-een-zakje hebt gegeten, dan is het beslist een leuke belevenis om nu eens zo’n groene massa op het aanrecht te hebben liggen. Eén maaltje heb ik al klaargemaakt (en dat was heerlijk!) en de andere stronk dient nu even als kerstboom voor twee vouwpatchworkjes.

Vouwpatchwork is een leuke techniek om lapjes leuk te laten uitkomen zonder veel te hoeven naaien. De bovenste is wat ingewikkelder (maar die plaats ik in m’n shop, dus als iemand het echt wil weten hoe het zit, dan kan ze het daaraan afkijken), en de onderste is alleen maar twee lapjes tegen elkaar genaaid en op slimme wijze omgevouwen. Er is altijd wel wat leuks te maken in aanloop naar kerst!
Ik denk trouwens niet dat die tweede stronk de kerst zal halen hoor! Er is ook altijd wel wat lekkers te eten op kerst!

Eeuwenlang hebben kerken de essentie van de kerstboodschap doorgegeven, namelijk dat Jezus werd geboren. In katholieke kathedralen werd die boodschap ondersteund door bouwkunst, schilderkunst en ook borduurkunst. Op 5 december bezocht ik de Christoforus-kathedraal in Roermond en daar was ook nog wat terug te vinden van de rijke verbeeldingskracht waarmee de boodschap werd ondersteund. Op de bovenste foto staat linksboven in een nis een mooi-aangekleedde Maria-pop. Ik bewonderde de borduurkunst op de kleding.

In 1960 was er in museum Fodor een tentoonstelling waarbij geborduurde voorwerpen van de late middeleeuwen werden getoond, en daar heb ik twee boekjes van die ter gelegenheid van die tentoonstelling werden uitgegeven. Ik bewaarde deze boekjes, samen met een tijdschrift Needlewoman and Needlecraft tot de kersttijd, vanwege de voorstellingen op de covers. Een middeleeuwse voorstelling op een kazuifel van de geboorte van Jezus in de stal, en de reis van drie wijzen-uit-het-oosten die op weg zijn om het Christus-kind hulde te brengen. En al de tussenliggende eeuwen door zijn er dergelijke afbeeldingen gemaakt, meestal op schilderijen, maar dus ook met naald en draad in verwonderende borduurwerken.

In onze tijd zijn we eraan gewend geraakt dat handwerk-benodigdheden kant-en-klaar en kleurrijk zijn en dan is het interessant om nog eens te kijken naar vijftig of tachtig jaar geleden. Wie in de zestiger jaren een kerstkaart wilde borduren kon terecht bij de ontwerpen van Pako, die afgedrukt waren op patroonvellen in zwart-wit. Het zien van zo’n patroonvel maakt het nog leuker als je misschien eens zo’n hele oude kerstkaart tegenkomt, die met behulp van zo’n patroontje gemaakt is. De uitstraling van deze kersttafereeltjes is lieflijk en hartelijk maar de afwerking is minder uitbundig dan hoe het nu wordt gedaan.

Een oud kranteknipsel brengt ons nog verder terug in de tijd: 1940. Op 7 december van dat eerste oorlogsjaar schreef een onbekende krant de volgende tekst: “Sint Nicolaas is vertrokken… over enige weken meldt het Kerstmannetje zich, en ook dien moeten we alle eer bewijzen. We maken een engel tegen een wand van sterren. Bijzonder aardig is dit motief te gebruiken voor een tafelloper uit mooi koningsblauw grof linnen. Maar ook als wandversiering of op zwaar zaklinnen aangebracht zal dit motief het schitterend doen.”
Tot nu toe heb ik geprobeerd alle ‘kerstmannetjes’ van mijn blog te weren, maar nu komt er dus toch één aanzetten, tachtig jaar geleden al op weg gegaan.

Maar het is leuk om deze oude patronen te zien en de nog bruikbare Pako-patronen plaats ik voor een liefhebber in m’n shop.

Oude borduurkaartjes (vroeger uitgegeven door tijdschrift Margriet): nu gratis bij een bestelling van Margriet van Tweedehandswerk. Zolang de voorraad strekt (en die is niet al te groot).

De pret met een lading Ginko-biloba-blaadjes duurde maar kort. Ik nam ze mee naar huis (want ik wordt altijd een beetje gek van Ginko-blaadjes, vooral als ik ze ook nog kan combineren met Sequoia-kegels), maar eenmaal thuis vond ik ze toch niet meer kunnen. Te herfsterig, dus moeten ze nu weg om het hier wat meer kersterig te maken.
Deze foto’s maakte ik in een vakantiehuisje, want ik vind het altijd leuk om andere ondergronden te kunnen gebruiken en niet altijd m’n eigen salontafel of vloer. Dus dit imitatie-vlekken-design vond ik wel leuk als variatie. Maar het gaat dus eigenlijk om de twee kleedjes. De foto’s zijn bedoeld om een indruk te geven van de duizenden variaties die er gemaakt zijn in gehaakte kleedjes. Sommige heel fijn gehaakt in sierlijke rondingen. En sommige veel grover, zoals het boogjes-geval op de onderste foto. Daar zou je gewoon een pan op kunnen zetten. Of achterop je jas kunnen naaien. Elk kleedje heeft een eigen karakter, uitstraling, charme, herinnering of gebruikswaarde. Dus deze twee zet ik nu maar in m’n shop, en later volgen er nog meer, want er zijn echt zòveel kleedjes om nog te laten zien!