De foto van het grote rode tafelkleed werd net iets leuker met nog een ander geborduurd tafelkleedje erop. Toen ik het er weer afhaalde (foto was klaar) liep mijn lief net langs en zei: “Hé, dat is niet af!” “Nee, zei ik, des te leuker!” Haha, zei hij, jij weet het altijd wel te verkopen!

En dat is ook zo. Maar ik vind het ook ècht! Dus ik ga hier nu vertellen dat het heel leuk is om een oud handwerk – in dit geval een tafelkleed – zèlf af te maken. Dan heb je er nog maar weinig werk aan en voelt het toch als je eigen werkstuk. Dus ik plaats het in m’n shop en daar kun je ook zien hoe het stuk ònder het witte kleedje eruit ziet. Waar het nog moet worden afgeborduurd. Een lekker groot kleed wat met één zwaai je halve kamer in kerstsfeer brengt.

You see is what you get: Op al deze patronen staan de voorbeelden van de kleine kerstborduursels op de voorkant afgebeeld, en binnenin vind je de patronen.
Allemaal leuke kleine patronen om een kerstsok, kerstkrans, kerstkaars, kerstman, kersttak,kerstboom, kerstbeer en eventueel ook een kerst-pinguin te borduren. Of een kerst-lollie…..
Niet in deze collage maar wèl in m’n shop: een patroon om een kerst-tafelkleed te borduren.

Voor al deze patronen geldt: wanneer je er één bestelt, dan zijn de verzendkosten een stuk lager, want dan kan ik een kerstpostzegel gebruiken. Wacht dan na je bestelling even met betalen totdat je van mij een aangepaste rekening hebt gekregen.

Leuk toch: bij al die kerst-harten en kerst-huizen ook een kerst-zegel. Dat bestond geloof ik nog niet in de tijd dat deze patronen voor het eerst werden gepubliceerd.

Knutselen voor kerst is leuk en hoort er helemaal bij. Vroeger werd er ook volop gekerstknutseld. De meest gebruikte handwerktechniek is borduren, en daarin zijn ontelbaar veel variaties bedacht om kransjes, kerkjes, kaarsjes, en kerstmannetjes weer te geven. Het tijdschrift met De mooiste kerstmotieven is slechts één van de talloze boeken en tijdschriften die zijn uitgebracht om patronen hiervoor aan te reiken.

Maar dan het boekje Originele kerstversieringen! Hierin wordt niet geborduurd, maar gewerkt met vilt, metaal, stro en karton. Een mooie weergave van hoe er in 1967 gekerstknutseld werd.

En ik heb een boekje wat nog wat origineler en unieker is: christmas ornamenten om te frivoliteeën. Ik merk dat je overal wel een werkwoord van kunt maken, net als kerstknutselen dus. Een interessant boek met Christmas Angels and Other Tatting Patterns voor m’n shop.

Veel kerstknutselplezier!

Een ‘vrolijke kerst’ begon in de jaren negentig met een paar pagina’s in de Libelle of Margriet met patroontjes om kleine motiefjes te borduren.  Veel mensen gebruikten deze patroontjes, maakten en stuurden geborduurde kaarten en waren lekker bezig met die kleine borduursels. Mij spraken deze motiefjes destijds wel aan en ik borduurde er verschillende van.

Ze zijn nog steeds leuk! Ik weet wat: ik laat ze vrij groot zien, misschien kun je ze wel vanaf een beeldscherm borduren.

In Engeland lopen de mensen vandaag op hun straten, op weg naar hun stembussen. Iedereen vindt het spannend wat de de uitslag van de verkiezingen zal zijn. Hoe zagen die straten er tweehonderd jaar geleden uit? We hebben een beeld gekregen door populaire series zoals  de tv-serie ‘Victoria’. En een beeld krijgen we ook via vele prachtige handwerken die in Engeland zijn gemaakt. Of je kunt er zelf nog één maken. Ik plaats twee crewel borduurpakketten in m’n shop. Crewel-embroidery is in Engeland veel populairder geweest als in ons land. Je werkt met een naald met een heel scherpe punt en er komt meer techniek en concentratie bij kijken dan bij kruissteek. Om eens te laten zien hoe dat eruit ziet, maakte ik het grote pakket open, streek de ondergrond glad en legde de voorbeelden erop.

Twee borduur pakketten op een belangrijke dag voor Engeland. Wat zijn de ‘dimensions’ van een land? Het gaat niet alleen om hoogte, breedte en lengte, om voors en tegens. Het is een ingewikkelde kwestie, en ik krijg de indruk dat het óók gaat om het behoud van het vele goede van dit land met haar rijke historie.

Je hangt een quilt op en je voelt je gelijk thuis in een nieuw huis!
Je legt je sprei op je bed en je kunt gelijk slapen in een nieuwe slaapkamer!
Deze foto’s maakte ik toen ik op bezoek was bij mijn zus in haar nieuwe huis.

Mijn zus kreeg haar quilts van haar Canadese schoonfamilie. Sommigen uit die familie beheersen niet alleen de kunst van het quilten, maar ook de kunst van het geven. Meerdere keren mocht ik quilts bewonderen die aan elkaar zijn geschonken, bij bruiloften en geboortes. Een quilt is dan een teken van liefde en betrokkenheid. Een deken van warmte en een uiting van kunstzinnigheid voor aan de muur.

De traditie om grote quilts te maken voor over een bed gaat is er al lang. In Engeland zijn prachtige ‘coverlets’ gemaakt en later ook in Amerika en Canada. De onderzoekster Averil Colby publiceerde haar eerste boek Patchwork in 1958 waarin zij de tradities en cultuur-uitingen op het gebied van bedspreien onderzocht. Dit is nog steeds een interessant boek, juist omdat het al zo oud is. Later kwamen er goedkopere pocket-uitgaven en daarvan plaats ik er nu een paar in m’n shop. Op de voorkant van deze boeken staan foto’s van 19e eeuwse zijden coverlets. Deze laten ook die typische medaillons zien die zo kenmerkend zijn voor deze spreien.

Het boekje Quilts and Coverlets heb ik dubbel (dus daarom ook maar dubbel in de collage, anders had ik net niet genoeg). Het is een rijk geïllustreerd boekje met veel foto’s van bedquilts van het American Museum in Britain.
En verder nog twee boeken om zelf een Quick and Easy Patchwork voor op bed te maken, of The Total Bedroom te furnishen. Maar dat is toch niet helemaal hetzelfde als zo’n echte Medaillon-quilt. Zoals ze die zo prachtig kunnen en konden maken in Engeland, Amerika en Canada.

Precies dat rode streepje nog in de weerspiegeling van de treinramen. Het weerspiegelt ook het zoeken naar de juiste kleurtjes bij een oud  borduurwerkje. Uit een lading oude onafgemaakte handwerkjes koos ik dit randje om het af te maken. Het linker stukje laat zien hoe ook het rechterstukje er ongeveer uitzag. Ik besloot alleen het grote stuk af te maken. Het opvullen van de witte zigzag bewaarde ik tot een treinreis. Omdat het zo lekker is om in de trein iets simpels te doen te hebben. Genieten van de kleuren en van het voorbij glijdende landschap en lekker even steekjes maken. Niet alleen kilometers, maar ook de tijd overbruggen, want dit borduurwerkje kan wel zestig tot tachtig jaar oud zijn. Uiteindelijk wordt het dan toch nog eens afgemaakt.

In een verre kringloopwinkel kocht ik twee sfeerlichtjes. Ik vond ze leuk, maar het is natuurlijk wel weer ‘iets’ wat je eigenlijk niet echt nodig hebt. Dat was in januari van dit bijna voorbije jaar. En nu heb ik er al bijna een heel jaar plezier van gehad. Kijk maar:

Ik nam ze mee op vakantie. Niet met pot-en-al natuurlijk, want dat neemt maar onnodige ruimte in. Ik had bedacht dat ik het gehaakte gevalletje er gewoon af kon schuiven. En als de pot-met-rode-bietjes en de pot-met-bruine-bonen dan leeg zou zijn, dan kon ik die potten afwassen en gebruiken als sfeerlichtje. Wat natuurlijk een gekke gedachte is, want we gingen naar een land waar het heel lang licht moest zijn. Toch waren er ook regendagen waarop mijn sfeerlichtjes dienst deden. Knus weggedoken onder een piepklein afdakje, dicht tegen de auto aangeleund. Brr..

Dat verhaal van die meeneembare-sfeerlichtjes-hoesjes zat nog in m’n hoofd. Het leek me wel een leuke tip. Dus vandaag ging ik er op uit om nog een recente foto te nemen. Ik liep naar de hoek van de straat, waar ik mijn container probeerde ‘aan te bieden’. Dat was een lastige. De hoek van de straat ligt nog steeds bomvol troep. Herriemakende machines, stapels stenen en hopen zand. En nog een paar schallende radio’s erbij. Nadat m’n container daartussen een plekje had gevonden, liep ik weer terug naar huis en haalde mijn sfeerlichtjes op. Eens kijken of ik de boel daar wat kan opvrolijken.
Nee, niet geslaagd.

Toen zette ik de lichtjes gewoon in de kast en liet ze lekker branden.

’s morgens had ik een blogje gemaakt over weef-tijdschriften.
En ’s middags ging in naar een kerstmarkt in de buurt. Daar zag ik op een kraam deze geweven etuis. Dat sloot mooi aan. Weefwerk is authentiek, en heeft altijd een mooie uitstraling. Ik kocht één van deze etuis en heb nu al spijt dat ik ze niet allebei kocht.

De mevrouw achter de kraam vertelde dat zij deze gekocht heeft in Kenia, met de bedoeling om aandacht te vragen voor hun hulpverlenings-projecten. Daar wil ik nog wel eens wat meer over weten. Misschien in het nieuwe jaar. Wel alvast deze foto laten zien. Zo mooi gemaakt, deze etuis.

Alle handwerktechnieken zijn oud. En toch zijn alle handwerktechnieken telkens weer nieuw.

Nieuw, in de zin dat er nieuwe materialen zijn (meestal mooier en beter dan de materialen van vroeger).
Nieuw, in de zin dat er weer een nieuwe generatie is die de technieken ontdekt en ze wil beoefenen.
Nieuw, in de zin dat ze passen bij de mode en dus hip en trendy zijn.
Nieuw, in de zin dat de presentatie van die technieken en de manieren om mooi handwerk te fotograferen eigentijds is. En tot zulke mooie voorstellingen leidt dat je zou kunnen denken dat het nieuw is.

Maar het is dus niet nieuw om je tafel te dekken met een prachtig geweven tafelkleed, en om een geweven tas mee te nemen naar de markt, om een geweven sjaal om je heen te draperen, en om je planten te verpotten op een mooie geweven mat. Dat is allemaal heel oud! En toch lijkt het helemaal nieuw als je die foto’s ziet, uit onze eigen tijd. Deze tijdschriften zijn ongeveer vijftien jaar oud, dat valt mee. Vijftien jaar is niks als je het vergelijkt met de duizenden jaren dat er al geweven wordt.

Geweven doeken en kleden en sjaals en matten: die zijn oud en toch nieuw!
Zèlf je doeken en kleden en sjaals en matten weven: van alle tijden, en voor nieuwe wevers en weefsters misschien helemaal nieuw!

Deze oudere (maar nieuw in m’n shop….)  Scandinavische Väv-tijdschriften bevatten een Nederlandse vertaling. Om straks (bijvoorbeeld met oud-en-nieuw) door te bladeren en te mijmeren of je misschien ook wilt gaan weven. Als je die mooie resultaten ziet….

Zo mooi kan een tweedehandsboek (over weven) eruitzien! Ik pak ze niet allemaal zo mooi in hoor, maar de besteller van dit boek had gemaild dat het voor een kerstkadootje is. Dan moet ik misschien toch maar wat beleefder zijn over de KerstKlazen. Als zij óók al bij mij bestellen….

Ik borduurde de voorkant van een oud boekje na. Er stond ‘alles in kruissteek’, maar dat vond ik toch iets teveel van het goede. Ik heb er ‘mooi in kruissteek’ van gemaakt.

Je naam bestaat uit letters en Letters zijn je naam.
Letters zijn belangrijk en letters zijn persoonlijk. Als je de beginletters van je voor en achternaam bij elkaar voegt en ze mooi versiert, dan zijn het je initialen. Initialen kun je kronen met een kroontje, graveren in houtsnijwerk, aanbrengen op schilden en briefpapier en zo is er nog wel wat meer bedacht.
Letters kun je schilderen onderaan een kunstwerk en je naam kun je laten graveren in een gouden ring. We doen van alles met onze letters en namen.
En borduren natuurlijk. En dat wordt al heel lang gedaan!

Ik kreeg een bestelling van iemand die universitair onderzoek doet naar de grafische ontwikkeling van letters. Hij bestelde een mooi oud tijdschrift met volop sierlijke en stijlvolle letters in kruissteek-patronen. Ik mailde terug dat ik nog even op zoek zou gaan naar wat oude letter-patronen. Sierlijke en versierde letters uit de Franse tijd.

Het boek Samen aan het werk werd uitgegeven in 1966 en dit soort illustraties was in die tijd populair. Vroeger als kind vond ik deze stijl helemaal niet zo mooi. Nu wel. Die kleuren, die lijnen. Lekker retro! Dit boek werd besteld en ging op de post en voordat het in een envelop verdween bladerde ik het nog eens door. En ik las er wat in. Het werd aanbevolen om na een lange werkdag als gezin samen te ontspannen met handenarbeid. Niet alleen de kinderen, maar ook vader en moeder. Allemaal bezig met iets te maken. Dat bevordert de saamhorigheid en ontwikkelt de creativiteit.

En dan die tekeningen: ook zo leuk! Twee tekeningen tonen hoe je voor een ziek kind iets kan maken waardoor het vanuit bed tòch bezig kan zijn met creativiteit. Het lijkt me voor een ziek kind fijn om zo een weefraam boven het bed geschoven te krijgen. In een apart hoofdstuk werden de genezende krachten van handenarbeid benoemd.

Dat was dus in 1966. Daarna kwam de televisie en begonnen die ‘genezende krachten van handenarbeid’ wat op de achtergrond te raken.

Deze kerstkrans wordt geleverd met een certificaat van echtheid. Wie deze krans wil kopen en ophangen krijgt daarbij de volgende instructies:
De krans moet op 175 centimeter hoogte hangen in een hoek van 37 graden.
Hij moet elk jaar na de kerst verwijderd worden, dan het hele jaar ergens op zolder bewaard worden, en dan kan hij het jaar daarop vanaf begin december opnieuw opgehangen worden.
De koper krijgt een certificaat van echtheid: gegarandeerd handgemaakt, volgens concept van de jaren negentig.

De inspiratie voor deze foto komt uit de kunstwereld.
Waarschuwing: deze kerstkrans is niet eetbaar.
Als je wèl graag een eetbare kerstkrans wilt, dan moet je bij de supermarkt zijn.
Bij mij kun je alleen maar super-retro en tegelijk super-hippe kerstkransen kopen.

Speciale aanbieding voor kerst 2019: slechts 130.000 euro. Dat is maar liefst 5000 euro goedkoper als een banaan!

Drie redenen kan ik bedenken waarom iemand het leuk zou vinden om een oud, klein Duits boekje met onderwerp-gerelateerde borduurpatronen te kopen.
1. Je spaart al heel lang de hele serie, komt haast nooit een deeltje tegen, en nu maar liefst zes tegelijk!
2. Je zoekt iets speciaals, en hoopt dat het patroon in één van deze deeltjes staat.
3. Je hebt gewoon zin om eens een Duits boekje te kopen, en gaat ervan uit dat er altijd wel iets instaat wat je aanspreekt.

Mijn invalshoek om deze in m’n shop te plaatsen was reden nummer 2. Iemand vroeg of ik een patroon van een Kerstroos heb. En deze deeltjes had ik nog liggen. Er zitten twee boekjes bij met kerstmotieven, dus ik bladerde ze door. In het boekje met Stilvolles Ambiente voor Winter en Weihnacht vond ik een mooi patroon van een Maretak. De foto daarvan zie je op de 1e foto van de 2e rij. Mooi, maar niet wat we zoeken.
In het boekje Weihnachtliche Idylle vond ik wel een patroon van een kerstroos (4e foto van de 1e rij). Nu moet ik nog vragen of deze Pointsettia is wat ze zoekt, want met de kerstroos kan ook de Helleborus Niger bedoeld worden. Hierom loop ik dus vaak achter met het beantwoorden van vragen; soms meer werk dan je denkt.

De andere boekjes ook gelijk een plekje gegeven. Boekje over met patronen voor Clowns, Zomer, Pasen en Zee. Het hoogste nummer van deze boekjes is nr. 33 dus dat zou betekenen dat er nog veel meer van deze leuke oude boekjes in omloop zijn. Als ik in Duitsland woonde, zou ik ze denk ik willen sparen (reden 1). Maar reden 3. is natuurlijk ook een prima invalshoek. Het blijft natuurlijk een gok wat er dan allemaal instaat, maar ik denk dat ze niet teleurstellen.

Een paar dagen geleden was ik weer op een fijn plekje langs het water. Een kwartiertje maar. Net genoeg om even volop te genieten. Ergens in een kringloop had ik dit kussen opgeduikeld. Laat maar liggen in de auto, dacht ik, totdat ik er er een foto van heb gemaakt. Hier dan maar.
Het is het beroemde Ikea-kussen. Nou ja, of het beroemd is weet ik niet. Maar wel dat ze daar soms produkten hebben waarvan je achteraf spijt hebt dat je er niet één hebt gekocht. Zò mooi. Alles machinaal, kan wel wezen, maar toch lekker Scandinavisch! Ze spreken me aan, deze motieven.

Na de lange afspraak weer naar huis. En dan heb je niet altijd zin in eten koken. Echt niet! Dit keer verwende ik onszelf met een kant-en-klare maaltijd. Uit China. Nou ja, hier gemaakt, dat kan allemaal. En als we dat doen, dan eten we niet netjes aan tafel. Nee, dan komt er een plastik zeiltje over de salontafel. En dan relaxen we daar. Nu had ik het kussen wèl meegenomen uit de auto. Gewoon even genieten en tot rust komen.

En daar is ook de zondag voor! Fijne dag!

Het was tijd om mijn prikbord op te ruimen!
Ik haalde alles eraf en begin weer overnieuw.

Mijn prikbord hangt boven m’n computer en ik prik alles vast wat ik mooi vind, wat een herinnering heeft, en waar ik nog wat mee moet of wil.
Een aangenaam rommeltje.

Sinterklaas is van het dak,
nu volgt de kerstman hem op.
Lekker zeulen met die zak,
rijden met de slee: hophophop.

Borduren in kruissteek is veilig: er kan niet zoveel verkeerd aan gaan (behalve wanneer je de kruisjes niet allemaal dezelfde kant laat uitgaan)
Borduren in platsteek of steelsteek vergt wat meer durf en ook wat meer voorbereiding, om de tekening eerst over te brengen op de stof.
Bij deze mooie Satin-patronen kun je kiezen, en misschien is zo’n borduurwerkje in satijnsteek (aangevuld met Franse knoopjes, steelsteek en lazy-daizy-stitch) dan toch minder eng om eens aan te beginnen. De steken worden in het patroon nog even uitgelegd, maar het is geen strijkpatroon.

De meeste van deze patronen bestaan uit een dubbele A4 van licht karton. Die legde ik op de weegschaal: minder dan 50 gram. En ook als er nog een envelop bijkomt dan komt het niet boven dat gewicht uit. Dat betekent dat ik ze kan toesturen met slechts één kerstzegel. Ik stop er gewoon een klein kaartje bij en dan is het gelijk een ‘kerstwens’, en voldoe ik aan de regel van ‘kerstpost’. Als je zo’n patroon (of een ander uit m’n shop) wilt bestellen, dan kan dat op de gewone manier. Maar wacht even met betalen totdat je van mij een aangepaste rekening krijgt, met verminderde verzendkosten.
Dit geldt alléén voor patronen die onder de 50 gram blijven. En bij bestelling van meer dan 1 patroon zal dit trucje denk ik ook niet werken.

Een schilderij uit 1889 toont een Larens stalinterieur. Deze zomer bezocht ik het Noord-Veluws Museum, voor een tentoonstelling van schilderijen van Arthur Briët. Hij wordt de Rembrandt van de Veluwe genoemd. Lang bleef ik bij dit schilderij kijken. Honderddertig jaar geleden nog maar.

En ik mijmerde bij deze vrouw die kleding herstelt. Een schamel huis. De toewijding van een vrouw. De gebogen houding, de werkende handen. En nog een hele mand te gaan.

Na een lange periode van armoede, die zo treffend werd weergegeven op deze schilderijen, werd het wat beter in ons land. Er werd hard gewerkt. En vrouwen bleven voor hun gezinnen zorgen. Ze naaiden en ze breiden en dat deden ze al van honderden jaren. De Leidsche Textielfabrieken van Van Wijk maakten 1795 wollen dekens en breiwol. Deze heette spoeltjeswol. Dunne wollen draden waarmee degelijke en ook flatteuze kleding kon worden gebreid. Ik vond een boekje wat uitgegeven werd door deze fabriek en dacht aan het schilderij. Er zal wel ruim 60 jaar tussen zitten. Toch vond ik het mooi. Die gebogen houding, die werkende handen. De toewijding die er uit zo’n foto spreekt.

Wat is er met al die mooie kleding gebeurd? Die ook bij ons (niet alleen in Noorwegen) gebreid is door toegewijde en hardwerkende moeders en grootmoeders? Het meeste zal wel vergaan en weggedaan zijn. Maar het zou kunnen dat er misschien ergens toch nog wat van deze truien en babypakjes bewaard is gebleven. Ik hoop dat degene die dan voor de beslissing staat om het ‘weg’ te doen, er dan nog eens goed naar kijkt. Hoe mooi die modellen waren. En hoe prachtig er werd gebreid. Juweeltjes van breikunst.

Dit jaar ontving ik een foto van een jumper die gebreid werd (op dunne pennen) naar zo’n oud model. Daarbij was een patroon uit mijn shop gebruikt. Dat is leuk om hier door te geven, als toelichting bij dat er nu weer wordt gezocht naar deze oude en stijlvolle patronen en dat ze weer opnieuw worden gebruikt.
En dit jaar ontving ik bericht van overlijden van een oudere mevrouw die heel veel van dit soort truien en truitjes heeft gemaakt. Zij was een moeder die haar gezin diende met haar breinaalden. Ook mij gaf ze eens zo’n eigengebreid jurkje voor mijn dochtertje, zoals het jurkje op de foto. We kunnen vrouwen van de vorige generaties met dankbaarheid gedenken. Wat hebben zij een prachtige kleding gebreid!