Op de eerste dag van de maand-maart liet ik een klein borduurwerkje zien, voordat de zwarte tussenlijntjes waren aangebracht. De bedoeling van die foto was om later te kunnen vergelijken hoe het borduurwerkje door deze belijning was opgeknapt. Nu op de laatste dag van maart het afgemaakte kussentje. En weet je wanneer ik het laatste naadje dichtnaaide? Nèt een kwartier geleden…. Want zo gaat dat vaak: we willen van alles, maar er blijft ook van alles liggen….

Nu in deze periode waarin we allemaal thuis blijven, is het een mooi voornemen om elke dag iets af te maken. Ik ben daar al een paar weken mee bezig . Ik liet lang niet alles hier zien, maar dit kleine kussentje is een mooi voorbeeld dat alles – hoe klein ook – meetelt. Het geeft gewoon voldoening om dat handwerkje niet telkens meer te hoeven zien slingeren en dan te denken: o ja, dat wil ik nog doen. Met de vrijgekomen tijd is het fijn om elke dag ìets af te maken.

Op die eerste dag van deze bijna voorbije maand was dit handwerkje een groet vanaf een vakantie-weekend. Weekendje-weg is er voorlopig niet meer bij, maar het is ook leuk om in je eigen huis een soort escape-plek te maken. Bijvoorbeeld een plekje waar je elke dag even gaat zitten (en waar je anders nooit zat). En daar dan misschien een paar notitie-boekjes neer te leggen en allerlei dingen in op te schrijven. De vorige keer liet ik dit handwerkje op een notitie-boekje zien, dus nu weer. Notitieboekjes zijn fijn om lijstjes in te schrijven van wat je nog doen wilt, of juist gedaan en gemaakt hebt. En dan elke dag (bij al het ernstige nieuws) toch ook iets van die voldoening: er kwam weer iets klaar. “Dream big” en ‘write it down!”

Van dichtbij maak ik mee hoe m’n man aan het thuiswerken is: hij is veel aan het bellen en regelen en heeft dan meestal het geluid op de luidspreker staan zodat ik een heleboel meekrijg van hoe het op z’n werk toegaat. Net als bij elk bedrijf en bij elke instantie zijn er in de afgelopen weken allerlei voorzieningen getroffen zoals ‘Zoom’ om te kunnen video-conferencen. Dat wil zeggen dat meerdere mensen van een team elkaar kunnen zien en horen en overleggen. Na allerlei opstart-perikelen lijkt alles nu prima te werken en wordt er efficiënt vergaderd. Ik vind het wel leuk om op de achtergrond wat mee te luisteren en soms geef ik commentaar als een gesprek of teamoverleg is afgelopen, want onbewust krijg je toch wat mee.

Maar soms vind ik dat gepraat ook behoorlijk irritant en dan ga ik naar een andere verdieping van het huis om even niets meer te hoeven horen. Soms lukt het me dan niet  om zelf een blogje af te krijgen waar ik dan net mee bezig was, omdat dat gepraat nogal indringend is. Dus dat is voor degenen die mij dagelijks volgen een verklaring waarom m’n blogjes de laatste tijd niet meer op een vast punt in de ochtend verschijnen. Soms lukt het gewoon niet om me een uurtje te concentreren en dan schuif ik het voor me uit.

Er wordt dus heel wat afgepraat! Soms interessant en soms irritant.
En er wordt ook heel wat afgeschreven! Ook over de coronoa-periode. Vandaag is het de laatste dag van de maand en verzorgde ik weer een nieuwsbrief (daar was ik dus ook verspreid over de dag mee bezig). Als je m’n blogjes nog niet gelezen hebt: veel leesplezier met het lezen van dit blogjes-overzicht. Pak er een kopje thee bij! Deze geborduurde theepot hangt al een jaar op m’n prikbord en voor deze gelegenheid kwam hij er even af. Ik had eerst een foto van allemaal healty-theezakjes als rand, maar die foto viel minder goed uit. Een paar rustige momentjes gewenst, bij een rustig kopje thee!

Dit is één van mijn eerste tassen waarbij ik een oud borduurwerkje verwerkte. Ik heb er wel eens leukere foto’s van gemaakt, maar voor nu ook maar even op de keukenvloer. Ik verwerkte oud familie-fluweel, haakte een hengsel en het is nog steeds een fijne tas. Maar daar gaat het nu even niet om.

Ah, ik waan mezelf toch altijd even in de bergen, als ik dit tasje gebruik. Hebben jullie ook even genoeg van je eigen keukenvloer, je eigen huisje, je eigen kringetje? Zin om even in de bergen te zijn? Hierbij een uitnodiging om vijf minuten de goede adviezen van Maria uit de Sound of Music tot je te nemen! Samen met de aan haar toevertrouwde kinderen zingt zij ons toe: Stay inside your bubble now! Do not spread those germs around! Keep the social distance rules! When you know the things to do, germs will stay away from you!”

Klik op de link en geniet van een leuke youtube-hit.

Het is nog làng geen zomer, maar het is wèl weer ‘zomertijd’.
Daarin hadden we opnieuw geen keus. Het is van hogerhand beslist dat we – net als elk jaar – meedoen met de afspraken om elk voorjaar de klok een uur vooruit te zetten en elk jaar dan weer een uur terug.
In Nederland leeft al heel lang de discussie over deze kunstmatige ingreep in hoe de tijd beleefd en benut moet worden. Er is al veel onderzoek naar gedaan. Het lastige is dat er voordelen zijn voor beide tijden. En als je het verschuiven van de tijd zou willen afschaffen, waarvoor moet je dan kiezen? Permanente zomertijd zou veiliger voor het verkeer zijn (maar nu mogen mensen tòch niet meer harder dan 100 toch, dus dat argument moet dan maar weer opnieuw onderzocht worden). En permanente wintertijd is gezonder.

Het meest genoemde voordeel van de zomertijd is dat het ’s avonds langer licht blijft. Huishoudens zouden daardoor ’s avonds minder stroom verbruiken omdat er pas later verlichting nodig is. Persoonlijk ben ik een tegenstander van de zomertijd. Dat heeft met dat laatste zogenaamde voordeel te maken: kinderen gaan hierdoor ook later (te laat) naar bed en maken tot ’s avonds op straat nog veel herrie, waardoor ik minder goed kan slapen. En waarschijnlijk geldt dit voor best veel mensen, maar komt het argument niet aan bod omdat regeringen vooral rekenen met economische factoren, zoals dat vermeende mindere stroomverbruik.

En verder ben ik tegenstander van ‘zomertijd’ omdat het de biologische klok ontregelt. Gelukkig gaan we er denk ik dit jaar veel minder last van hebben, omdat de meesten van ons door de thuisblijf-maatregel ruimschoots de tijd hebben om de verandering zo lang mogelijk uit te smeren over meerdere dagen. Ik ben al een paar dagen vroeger naar bed gegaan en dat helpt wel.

Goed, het is dus zomertijd, en daar past dit geborduurde tafereeltje wel bij. Wat we er ook van vinden: ‘zomertijd’ klìnkt in ieder geval goed en het voelt goed om ernaar uit te kijken. Dat uurtje slaapverschil komen we wel weer overheen.

Picknick op de keukenvloer! Dat kan ook best!
Als je er maar een mooi kleedje bij hebt, zoals dit kleedje van Beiers-bont stof.
Veel mensen hadden vroeger zo’n kleedje, de stof wordt nog steeds gemaakt in een Nederalandses fabriek en als je wilt kun je dus nog steeds zoiets maken.
Ook worden dit soort kleedjes nog wel eens gemaakt in verzorgingstehuizen, onder begeleiding van een bezigheids-therapeute of handwerkbegeleidster.

Op een kussentje borduurde iemand garen-klosjes en draad-kaartjes. Meestal duurt het wel een tijdje voordat zo’n klosje op is, want er gaan heel wat meters op zo’n houtje. En meestal werden de klosjes weggegooid als ze leeg waren, maar niet allemaal en nu zijn het leuke verzamel-objecten voor liefhebbers van oud naai-gerei.

Voor vandaag  dit kussentje. Het is de zondag waarop het tot ons is doorgedrongen dat deze corona-crisis nog heel lang gaat duren. Het is de derde zondag waarop we ons mogen laten bemoedigen door on-line gesproken woorden, en mogen uitrusten van een enerverende week. Het gaat nog lang duren, maar ooit komt ‘het klosje’ leeg!

Allemaal een goede zondag toegewenst!

“Van het concert des levens krijgt niemand een program”. Die spreuk werd vroeger nogal eens gebezigd. De aanleiding was dan meestal wanneer er iets ergs was gebeurd en iemand anders probeerde met die woorden dan te troosten. Alsof om eraan te herinneren dat ons in ons leven ook geen ‘rozentuin’ was beloofd. We wisten van te voren niet hòe ons leven zou verlopen, en ook niet wàt ons zou overkomen.
Belangrijke teksten en spreuken werden ook geborduurd, zodat de bewoners van een huis elke dag aan die wijsheid herinnerd konden worden.

En nu zitten we allemáál in een situatie waarvan we van te voren geen ‘program’ hadden gekregen. Iedereen is bezig om zich aan te passen aan een veranderde situatie. Daarbij kunnen we ook moed putten uit oude woorden van mensen die in vroegere tijden ook in benauwdheid waren. Ik luisterde vanmorgen naar een meditatie over een oud lied wat iemand lang geleden schreef. Iemand die door de diepte ging en uit die diepte riep om hulp. Zulke woorden bieden troost in een bange tijd. De wereldgebeurtenissen die we nu meemaken kunnen ons ook terugwerpen op de woorden die mensen vroeger schreven vanuit hùn zorgen. Ik merk dat het mij goed doet om op zondag dit te overdenken en die oude woorden te lezen en ernaar te luisteren.

Vandaag heb ik een sok gestopt.
Eéntje maar, en toen had ik er weer genoeg van.
Daarbij dacht ik even aan m’n moeder, die vroeger zòveel sokken heeft gestopt, dat er wel 32 lege kaartjes in het maaswol-bakje zaten.
Ik nam het maaswol-bakje vorig jaar mee en vandaag voegde ik de kaartjes bij de verzameling die ik al had. Dat vond ik veel leuker dan sokken stoppen.
Sokken stoppen ga ik ook nog wel doen: tijd genoeg, en het geeft veel voldoening! Bovendien is sokken weggooien (als er maar een klein gaatje in zit) stom. Dat doen we niet meer toch?

Gehaakte kleedjes kunnen jàrenlang goed blijven, mits ze vroeger van goede katoen zijn gemaakt en ze ook niet àl te vaak worden gewassen. En ze kunnen dus ook jarenlang dienst doen. Dit kleedje wordt, ergens in een huis van een lief echtpaar, al heel lang in ere gehouden. “Nog van m’n oma geweest”, zei de gastvrouw.

Vandaag is in het nieuws dat het nieuwe coronavirus waarschijnlijk net zo lang als wij leven blijft circuleren. Nog jàrenlang dus. Het virus wat momenteel de wereld in zijn greep houdt is een zoönose. Dat is een infectie-ziekte die van dieren is overgesprongen op mensen. Andere voorbeelden daarvan zijn Ebola, Mexicaanse griep, Vogelgriep, Hondsdolheid, ziekte van Lyme, en Sars. De kans op zoönosen (nieuwe uitbraken van verschrikkelijke virussen) kan verminderd worden door beter te letten op ons ecosysteem. Daarin moeten geen grote veranderingen in worden aangebracht. En mensen moeten dus ook geen wilde of exotische dieren gaan eten.

Daarover zouden we beslist wel even hebben gepraat, wanneer we bijvoorbeeld dit weekend nog eens op bezoek zouden gaan bij andere mensen. Alle gesprekken tussen alle mensen (vrienden, collega’s, buren en voorbijgangers) gaan tegenwoordig allemaal over corona. Zo verwerken we het nieuws met elkaar, en vertellen we elkaar wat we lezen en meemaken en vinden. Maar we gaan nu niet meer op bezoek. Deze foto is van een paar weken geleden. We hadden toen al wel het gevoel dat het de laatste keer zou zijn dat we onze vrienden voorlopig zouden zien. Ons gesprek was begonnen en geëindigd met ‘corona’, we hadden er samen over gepraat.

En dat was geen jàren, maar nog maar een paar wéken geleden! Hoe bizar dat ons leven in slechts een paar weken tijd is veranderd. Dit weekend blijven we weer thuis. We gaan niet op visite, maar ik maak elke dag een corona-praatje met jullie. En dat is ook een manier om het dagelijks nieuws samen te verwerken.

We vrolijken elkaar op, en dat is fijn om te doen. In het zieke land worden met stoepkrijt regenbogen getekend op straten. En ramen worden versierd met vrolijke hartjes en bemoedigende teksten. Mensen willen elkaar opbeuren of iets liefs communiceren naar de overburen en alle voorbijgangers mogen daar van meegenieten. Als we maar een beetje vrolijk blijven onder al het sombere nieuws. Er kwam een speciale Facebook-pagina Heel Holland Plakt waarop mensen ideeën en foto’s uitwisselen.

Vandaag stuurde ik een pakket naar m’n dochter. Ze woont al een tijdje in België maar sinds de grenzen dicht gingen voelt dat veel verder weg als anders. Ze had zin om te breien, maar kon niet naar de winkel. Of mama even wat breinaalden wilde opsturen. En ze had ook zin om te naaien, maar had geen stofjes en geen garen. Alleen een oude naaimachine die ik een keer voor haar had meegenomen. Nu kan ze daar wat mee experimenteren. Ik zocht van alles bij elkaar (klosjes garen heb ik genoeg!) en stuurde het op. Zo doen we ons  best om elkaar op te vrolijken!

Elke dag komen er berichten over de verspreiding en de maatschappelijke consequenties van het corona-virus. En ook over alle maatregelen die getroffen worden om de kwetsbare mensen zo goed mogelijk te beschermen en te verzorgen. Wereldwijd wordt er hard gewerkt om het virus de baas te worden en in de gezondheidszorg worden topprestaties geleverd. In een paar weken tijd is het leven van iedereen ingrijpend veranderd en bepaalt deze situatie onze levens, ons doen en ook ons laten. Persoonlijk merk ik dat het twee weken na de eerste strenge maatregelen nu wat is ingedaald en dat er een bepaalde mate van gewenning is gekomen. Nog steeds wordt ik elke ochtend wakker en denk ik als eerste: “o ja, corona….” Omdat het zò ongewoon is! Elke ochtend moet je het opnieuw weer even tot je door laten dringen.

Maar er is ook wat meer rust in de dagen gekomen. Er wordt thuisgewerkt, de afstands-regels wekken nu geen ergernis meer op, er is meer routine in de dagen. Mijn man gaat elke dag een ommetje maken voordat hij aan z’n thuiswerk begint. Dan neemt hij z’n camera mee en maakt foto’s in de wijk. Deze foto’s zijn van gister. Bevroren autoruiten na nachtvorst, en lege trappen die iets van de verlatenheid uitdrukken. Maar we zìjn niet verlaten! Het is bemoedigend om te weten dat er zò hard wordt gewerkt om te zorgen voor de zieken en om de saamhorigheid in de maatschappij te ervaren!

Met andere woorden (en beelden): de ruiten blìjven niet bevroren!
En de trappen zullen niet altijd leeg blijven.

Laatst kocht ik een handgemaakt etui uit Nepal. “Leuk voor m’n dochter”, dacht ik, want zij was daar vroeger wel eens geweest voor een stage. Nu kwam ik het etui weer tegen, nog in het kado-zakje. Ik vond het een goede aanleiding om m’n andere etuis eens bij elkaar te zoeken. Die met kraaltjes komt uit Bangladesh, het etui gemaakt van kurk was een mooi kadootje na afloop van een reis naar Madeira. Dan is er het geweven exemplaar uit Kenia. Een paar weet ik niet, maar bij het roze-paarse etui hangt een kaartje dat deze uit Cambodja komt, en tenslotte is er nog het geborduurde exemplaar uit vermoedelijk Thailand. Ik vind het mooi om te zien  hoe creatieve mensen over de hele wereld hun eigen materialen en mogelijkheden verwerken in zoiets als een etui.

Nu stuur ik het Nepalese etui op, samen met een paar stofjes want de dochter wil graag ook eens wat naaien. Wie weet gaat ze haar klosjes naaigaren dan wel in dat etui bewaren. Voor elk etui is wel een toepassing te bedenken!

Eerst kreeg ik een mailtje van de tandarts dat alle afspraken zijn afgelast. Niet verwonderlijk, want zo gaat het nu overal.
Daarna nog een telefoontje, om het te bevestigen. Straks doen we misschien wel wat avondopenstellingen, zei de assistente, om de afspraken weer in te halen.
En daarna kreeg ik een telefoontje dat de kliniek sommige afspraken tòch mag laten doorgaan, waaronder de mijne.

Daar was ik blij mee, want ik zat in een serie beschermende behandelingen en er moest er nog één. Terwijl ik in een verder stille kliniek die laatste behandeling onderging, ging Jan even naar de Waal. Hij was zo lief om met me mee te gaan, en nu maakte hij ook gelijk even een foto voor mij. Ik ben gewend voor of na elke tandarts-afspraak daar even te wandelen. Voor mij zou het nu te koud zijn, met die harde wind, maar zo kon ik toch even zien hoe dit geliefde plekje er nu uitziet.

Twee weken geleden was ik hier ook. “Hoog water in Nederland“, schreef ik toen. Het was de dag waarop de corona-crisis in volle omvang duidelijk begon te worden en strenge maatregelen werden afgekondigd. Vol spanning wachten we nu op de eerste berichten waaruit we hopelijk mogen zien dat het water misschien begint te zakken. Zoals het daar bij die rivier ook al deed.

En toen was ik klaar. Klaar!
Ongelooflijk! Na àl die keren dat ik daar naar toe ben geweest! Er was nogal wat scheefgegroeid in mijn gebit en ik moest vele behandelingen ondergaan. Ook heb ik een hele tijd een beugel gedragen. Dat was niet altijd makkelijk en er waren ook wel wat tegenvallers en teleurstellingen en ik heb vaak pijn gehad. Maar al die behandelingen hebben veel effect gehad. Ik kreeg nu ook de uitslag van een laatste test en kon merken dat de tandarts er ook plezier in had om tegen mij te zeggen: nu is het goed!

Om dat te vieren gingen we op de terugweg nog even samen naar een ander plekje bij één van onze Nederlandse rivieren. Dit is bij Heteren. Vanaf de snelweg zagen we bij al die tandarts-ritten telkens die toren daar staan. Hij staat daar al eeuwen. Nu gingen we even kijken. Gewoon een kwartiertje kijken en genieten, ook al voelde het als spijbelen. Heel Nederland zit binnen en wij mochten hiervoor even naar buiten. Ik vond het een bijzondere belevenis.

We appen en bellen heel wat af met elkaar!
Vanmorgen appte ik deze foto naar m’n (thuiszittende) zus, aan wie ik al vaker half-afgemaakte handwerken heb gegeven die zij dan leuk vindt om af te maken. “Wil je deze? appte ik, het patroon zit er ook bij.” Maar zij vond dit borduurwerk nou nèt wat voor mij! Nou, wie weet. Eerst al die andere dingen afmaken die er ook nog liggen.

Jullie ook lekker aan het handwerken?
Wat een voorrecht om zo met elkaar contact te kunnen houden, te appen en te bellen en elkaar foto’s te laten zien!
Fijne thuis-dag gewenst!

De bekende hoogleraar geschiedenis Beatrice de Graaf publiceerde vorige week een interessant artikel over de lessen die getrokken kunnen worden uit het verleden, voor wat betreft het bestrijden van pandemieën. Want al eeuwenlang razen er af en toe virussen over de wereld en in de strijd tegen Covid-19 kunnen de deskundigen leren van vroege voorbeelden. Nauwe internationale samenwerking was in de 19e eeuw al van groot belang. Dankzij uitwisseling van kennis en kunde wisten regeringen en wetenschappers vroeger al veel ziektes te verslaan.

In de 19e eeuw namen de onderlinge contacten, het verkeer en de handel enorm toe. Deze factoren bevorderden de verspreiding van infectieziektes. In die eeuw braken meerdere gruwelijke pandemieën uit. Bijvoorbeeld in Utrecht stierven toen duizenden mensen aan de cholera. Verschillende kranten maakten in de afgelopen periode ook de vergelijking met de Spaanse Griep, waar wereldwijd miljoenen mensen aan stierven. De herinneringen in families komen nu weer boven. Ook in onze familie was er een oma wiens zusje aan de Spaanse Griep overleed. Zoiets werd vroeger door de ouders (van mijn man) wel eens benoemd, maar voor ons was dat verder weg. We konden er ons niet zoveel bij voorstellen. Nu komen die herinneringen weer boven. Hoe zwaar het voor hen moet zijn geweest, in die tijd.

Ik zocht een heel oud handwerkje op. Vermoedelijk uit die Spaanse-Griep tijd. Als je dit handwerkje in die context plaatst, krijgt het ineens een andere lading. Ineens is het een handwerkje wat misschien wel is gemaakt door iemand met verdriet. Of door een zusje wat later die gevreesde dodelijke ziekte kreeg. Misschien is het daarna als een kostbaar kleinood bewaard. Voor de foto moest ik er wat andere oude spulletjes bijleggen, anders kon je niet goed zien hoe klein het is. Het is een combinatie van smyrna-knoopwerk en kruissteek, met een afwisseling van lange en korte polen.
Zo heeft alles altijd ‘context’, en dit werkje wilde ik graag vanmorgen laten zien.

In een onzekere tijd kunnen kleine dingen veel voldoening geven. Kleine klusjes die klaarkomen, of een amaryllis die voor de tweede keer in de bloei komt. Zulke dingen. En dan, als het middaglicht over het plantentafeltje schijnt… daar kan ik enorm van genieten!

Ook psychologen komen nu met goede raad, die vandaag op nu.nl te lezen is: tips om mentaal fit te blijven. Bij die tips hoort ook het bezig zijn met planten!

Een paar dagen geleden deden wij dat al. Begint dit jaar liet ik op mijn blog een paar stekjes van de citroengeranium zien, en die moesten nu nodig eens opgepot worden. Dat is nu gebeurd en nu kan die plant verder gaan uitgroeien. Stekjes die je van iemand anders krijgt geven veel plezier, veel meer dan planten die je in de winkel koopt, en het grappige is dat je je ook altijd blijft herinneren van wie je dat stekje hebt gekregen.

Ook een goede constatering van datzelfde psychologie-artikel is dat het veel zwaarder is om thuis te werken. Acht uur werken op kantoor staat gelijk aan zes uur werken thuis. En daar zijn allemaal redenen voor. In ieder geval blijft er tijd over voor mijn man om weer eens wat foto’s te maken. Hij heeft zijn lenzen  tevoorschijn gehaald en toen hij die bloeiende amaryllis zag zette hij deze zò op de foto:

De streepjes zijn van de witte gordijnen op de achtergrond, die het felle licht tegenhouden en tegelijk wel voldoende licht doorlaten.
En dat is nu ook mìjn bijdrage in dit psychologische blogje (maar lees vooral ook dat artikel van de link!):
enerzijds het nieuws doorlaten en er kennis van nemen, en anderzijds het nieuws ook een beetje tegenhouden!
Als je down wordt van het nieuws dan kun je je beter gaan focussen op iets anders.
Focussen? Op de foto van Jan ziet dat er dan zò uit:

Op een smal restje stof borduurde ik gister dit vrolijke randje. In 2015 was dit één van de randjes-per-week, die elke week op internet verschenen. Talloze mensen raakten hierdoor aan het borduren. Aan het eind van het jaar werd er van de randjes van dat jaar een boek gemaakt, en zo’n boek is nu nog steeds leuk om eens wat uit te maken. Rood-wit-blauw, onze nationale kleurencombinatie. Dit jaar zal het in april en mei heel anders zijn. Juist in het jaar dat we de bevrijding van 75 jaar geleden wilden vieren, worden alle grote evenementen afgelast. De nationale dodenherdenking op de Dam gaat wel door, maar dan zonder publiek. Dat werd zojuist bekend.

Telkens als er weer zo’n bericht binnenkomt, worden we weer bepaald bij hoe serieus deze crisis is. Elke afzegging en elke maatregel is bedoeld om te zorgen dat het dodental nù niet verder oploopt en zelfs de dodenherdenking van tòen komt daardoor in de schaduw.

En zo is een vrolijk rood-wit-blauw-randje, wat ik borduurde omdat ik dat leuke boek en een smal reepje stof tegenkwam, ineens een héél typisch ‘2020-randje’ geworden.

Het voorjaar is buiten, en wij zijn binnen!

We maken een gekke tijd door. Gisteravond maakte de regering van ons land nieuwe maatregelen bekend. Dat zal iedereen nu al wel weten, maar zo’n zinnetje met link moet er toch even bij, omdat deze blogjes ook later nog worden gelezen, en dan is het even een verwijzing naar de actualiteit. Dus nu kunnen we boetes krijgen als de regels worden overtreden en worden alle bijeenkomsten tot 1 juni verboden. De regels die er al waren om verspreiding van het snert-virus tegen te gaan zijn aangescherpt en er wordt strenger gelet op de naleving.

Er is echter één regel waarvan ik weet dat deze niet nageleefd gaat worden. De oproep heeft geklonken om alleen naar buiten te gaan voor een frisse neus als dat echt nodig is. Mijn buren zullen zeggen dat het ‘echt nodig is’ dat hun kinderen naar buiten gaan. Elke dag. En elk uur van de dag. Ze moeten even naar binnen voor ‘schooltje’ en mogen dan weer buiten ‘ontladen’. Daarbij wordt er flink geschreeuwd en dat kun je hier binnen goed horen. Ik heb daar veel last van.

Ik ben dus even niet bezig met het algemene belang van de wereld. Ik ben nu even bezig met mijn eigen verwerking dat deze ellende nog ruim twee maanden gaat duren.

Ok, klaar met ‘ontladen’ want dat doe ik dus net zo goed als die kinderen, en dan kan ik het ze dus ook niet meer kwalijk nemen. Alleen ik ben zo dom om dat ontladen op een blog te doen, die iedereen kan lezen, en ik kan niet overzien welke gevolgen dat heeft. Ik kan maar beter gewoon blogjes schrijven zoals ik dat voorheen ook deed. Bijvoorbeeld bij dit prachtige schilderijtje zou ik kunnen schrijven:

Het voorjaar is buiten, en binnen kun je ook naar die bloemetjes kijken!
Hoewel het helemaal niet kàn natuurlijk! Viooltjes en irissen  en ranonkels (typische bloemen voor deze tijd van het jaar) zouden niet langer dan een paar uur mooi blijven in zo’n arrangement, dus niemand maakt ooit zo’n bloemstuk. Toch is het een fraai schilderijtje. Beetje fantasie en een beetje werkelijkheid door elkaar.

En er is zoveel wat helemaal niet kàn!
In mijn fantasie is de werkelijkheid niet zo erg.
Zoiets.

Het voelt allemaal heel raar. Onze gevoelens gaan alle kanten uit, want we zitten in een tegenstelling.
Enerzijds: joepie, het leven begint weer! De natuur zegt: kom, het is tijd om erop uit te trekken!
Anderzijds: De maatschappij zit op slot. We kunnen nergens naar toe. En het voelt bedreigend dat er een virus rondwaart wat ons ziek kan maken en wat al zoveel maatschappelijke ellende heeft aangericht.

Gevolg van al die gespletenheid en dat heen-en-weer-geslinger: voor mijn gevoel lukt er niks meer. Niet genoeg rust voor iets waar je wat langer concentratie voor moet opbrengen. Telkens als ik ergens aan begin, dan word ik weer gestoord.

Op mijn prikbord hangt een gehaakte boekenlegger, die ik een paar maanden geleden kocht op een kerstmarkt in de wijk. Gemaakt door een oudere dame. Ik spaar handwerk-boekenleggers in zoveel mogelijk verschillende technieken en een gehaakte had ik nog niet. Dus als je ook last hebt van korte concentratie en onrust, en dat niks lukt omdat je er je gedachten niet goed bij kunt houden, dan is dit misschien een ideetje. Zoiets makkelijks lukt vast nog wel.

Het duurde ùren voordat ik gister weer een beetje was gekalmeerd. Ik was boos! Op een moment dat ik hoopte dat het een beetje rustig zou zijn in de winkel, besloot ik wat boodschappen te doen. En dat viel nìet mee! Telkens moest ik mijn karretje gebruiken als afweergeschut tegen mensen die veel te dicht bij me wilden komen. Telkens moest ik mijn koers veranderen als toevallig nèt ook iemand hetzelfde winkelpad in wilde gaan. Telkens moest ik opletten bij mensen die me de pas wilden afsnijden. En telkens ergerde ik me aan een paar jongeren die rakelings langs me wilden lopen, maar ook de winkelmedewerkers vergaten de afstands-regel nogal eens. Het was een onrustige manier om boodschappen te doen.

De klapper kwam bij de kassa. Er kwamen twee jongeren vlak achter me staan in de rij en ik draaide mijn karretje tussen hen en mijzelf in. Dan moest ik wat verder reiken met m’n armen om bij de boodschappen te komen die ik op de band moest leggen, maar dat was nodig. Eén van die jongeren besloot zich langs mijn karretje te wurmen om alvast naar de uitgang te gaan en ik zei kordaat: “Dat wil ik niet!” Ik probeerde hem de pas af te snijden met de kar, maar hij klom over de railing en deed het toch. Ik zat klem tussen mijn kar en de kassa en zo kwam hij dus vlak bij mij. Ik was zò verontwaardigd!

Daarna moest ik met de fiets langs een grote groep jongeren die buiten op het winkelplein luidkeels stonden te lachen en uit te stralen dat ze overal lak aan hadden. Toen ik thuis kwam zei ik: “Als we een complete lock-down krijgen, hebben we dat aan de jongeren te danken!”
En in tijden van stress mag je bèst generaliseren!

In  m’n adrenaline-bui pakte ik een zakje met restjes borduurgaren (wat ik nog wilde uitzoeken). Ik smeet alles op de foto want ik wilde iets woests uitdrukken. Ik ging ook heel woest uien snijden en eten klaarmaken. Het duurde nog heel lang voordat mijn boosheid was gezakt. De spanning over de corona-ontwikkelingen kwam eruit in boosheid op die rot-jongeren en andere onverantwoordelijke mensen. Het was ook volop in het nieuws gister. Mensen houden zich niet aan de voorschriften. En als we nu een complete lock-down krijgen, dan is het hùn schuld!

Ook anderen ergerden zich aan de mensen die zich niet aan de maatregelen houden. Hier een link naar Lubach en minister Grapperhaus.

’s Avonds zocht ik één kleurtje uit de garen-chaos om daarmee nog iets af te maken. Maar de boosheid is nog steeds niet gezakt, dus schreef ik vanmorgen dit blogje. Politici denken nu na over het contact-verbod wat nu in beeld komt. Maar daar wacht ik niet op. Ik heb in m’n boze uren het volgende bedacht: volgende keer dat ik weer naar buiten moet neem ik een wandelstok mee en steek die recht voor me uit als een ander te dichtbij dreigt te komen! Blijf uit m’n buurt!