Moeders zeiden vroeger dat ze een zelfgeplukt bosje bloemen net zo waardeerden als een bos uit de winkel. Maar ach, dat was vroeger… Het gaat om de waardering, zeiden ze dan.
Moederdag is voor sommigen die zelf al wat ouder zijn (en vaak zelf ook jaren geleden moeder werden), ook een beetje een dag van weemoed. Terugdenken aan hoe je op de kleuterschool leerde om een ‘werkje’ te maken met een lief gedichtje. “Mama, jij bent de allerliefste!” En te herinneren hoe blij mama daarmee was.

Maar als die weemoed weer voorbij is, dan is het ook een vreugde om terug te denken aan dat je de allerliefste mama hebt gehad, en blij te zijn met alle mama’s die vandaag een bos of bosje bloemen krijgen.
Of een lief klein kussentje natuurlijk!

Fijne moederdag gewenst voor wie dat kan vieren!

Er worden door sommige handwerksters weer volop stekenlappen gemaakt.
En dan is het ook leuk om nog eens een oude stekenlap te zien!
Dit is zo’n oude, vermoedelijk gemaakt voor een opleiding in de zeventiger jaren.
Evenwichtig zijn de verschillende steken over de lange lap verdeeld.

Deze tasjes (allemaal gemaakt door één mevrouw) liet ik in recent zien op m’n blog.
Tasjes zijn mooi en leuk, handig en praktisch! Als je ze zelf maakt kun er heel veel fantasie in kwijt, en de voldoening hebben dat je iets unieks en eigens hebt gemaakt. En als je er veel hebt, kun je ook veel afwisselen.

(Dit is een update van een blogje van een week geleden. Nu met alle zelfgemaakte tasjes aan het eind van een periode waarin ik veel zelfgemaakte tasjes liet zien.)

De meimaand is misschien wel de mooiste maand van het jaar. Maar het is koud en bewolkt en dat maakt dat de beleving heel anders is als vorige meimaanden. Ik ging een dagje bij m’n zus op bezoek en we besloten om ondanks de kou toch een eindje te gaan fietsen in de buurt van Baarn. Dat vind ik altijd heerlijk, om ergens anders al fietsend het landschap te verkennen en nieuwe dingen te ontdekken.

Maar oude dingen zijn ook leuk, vooral oude dingen die je al heel lang kent. Zoals de handwerken van onze grootmoeder, moeder en tante. Dat waren allemaal handwerksters en veel dingen die zij maakten en die nog niet weggedaan waren, zijn verdeeld tussen mijn zussen en mij. Er waren oude geborduurde gordijnen, en kussens in petit point en een oud schellekoord en een geborduurd voetenbankje en al die dingen stonden nog jarenlang in onze huizen. Nu is mijn zus aan het opruimen want ze gaat verhuizen. Af en toe ga ik een dagje naar haar toe en dan spreken we weer wat door. “Wat zal ik hiermee doen, en wil jij dit hebben? Dit doe ik maar weg, en dat sla ik wel op.” Een intensief proces want overal moet je een beslissing over nemen.

De oude deken die handwerktante lang geleden had omgehaakt ging op de weg-stapel. Wel jammer, want ik vond het altijd leuk om die deken te zien in het huis van m’n zus. Maar zelf wil ik hem ook niet, hoewel het dus een koude meimaand is. Toch voelt het wel raar…. handwerken die al zò lang in de familie zijn geweest doe je niet zomaar weg. Een foto maken helpt natuurlijk wel.

Eindelijk haalde ik mijn oude lapjes weer eens tevoorschijn, wat ik al een hele tijd van plan was. Het leek me leuk om nog eens een zandloperquiltje te maken. Ik gebruikte alleen bloemetjesstofjes uit de vorige eeuw. Voordat ik de blokjes aan elkaar naai, laat ik ze eerst een tijdje liggen op een wit karton. Zo is  het makkelijk om te zien welke stukjes nog omgedraaid moeten worden, of verwisseld moeten worden, of vervangen moeten worden. En om te bedenken dat er nog heel wat blokjes bij moeten komen.

Maar vandaag niet, ik leg de boel weer weg en ga weer andere dingen doen.
En terwijl ik me klaarmaak om weg te gaan, merk ik dat ik het leuk vind om me erop te verheugen om straks weer verder te gaan hiermee. Een quiltje heeft altijd een lange doorlooptijd en dat eerste stadium is ook altijd exciting. Het fijne gevoel wat het geeft om iets te hebben liggen wat je leuk vindt om aan te werken.

Uit het mango-boekje Home sweet home (wat een naam!) borduurde ik vandaag een viooltje. In het boekje was dit patroontje te zien als een schilderijtje, in een geborduurde kamer, maar dat vond ik niet leuk. Ik maakte er een postzegel van. Wat een goed idee eigenlijk! Ik denk dat er nog veel meer kleine patroontjes zijn die je wel een postzegel-uitstraling kunt geven. Randje erom, vakje opvullen met crème of zachtroze, en je hebt een geborduurde postzegel!

Natuurlijk was ik niet de hele dag aan het borduren, dat hou ik echt niet vol. Ik vond dat het tijd was om plantjes te halen! Geraniums en Tagetes en Fuchsia en Begonia’s, allemaal bij de vaste kweker waar ik elk jaar naar toe ga. Mijn lief hield het vandaag bij wilde plantjes. Hij neemt vaak op zijn ochtendwandeling één bloemetje mee wat hij dan thuis gaat determineren. Dit keer nam hij een Bermooievaarsbekje mee.

Het boekje waar dit viooltje uit komt stond al in m’n shop. Daar heb ik nu nog een foto bijgeplaatst omdat ik van elk borduurwerkje ook een foto maak samen met het boek waar het patroon uitkomt. Dus als je het leuk vindt kun je die foto daar zien.

Home-sweet-home is allemaal wel leuk en aardig, maar er moeten wèl elke dag wat plantjes bij!

Breien was altijd al een goede manier om sokken en sjaals te fabriceren. En dat is het nog steeds. De leukste Truitjes, Sokken, Sjaals, Mutsen kunnen worden gebreid met mooie moderne garens en in fijne kleuren, met nieuwe patronen en met mooie resultaten.

Maar met breien kan tegenwoordig nog veel meer! Je kunt letters breien, bloemen breien, knuffeltjes breien, je interieur volbreien, of iets maken wat binnen een half uur af is. Wat dat dan is? Gekke dingen zoals een vlaggetje, een poppetje, een fotolijstje, een vogeltje of een mokwarmer. Die laatste dingen zijn vooral verzonnen omdat breien zo hip is, en dan kan ineens àlles gebreid worden. Maar ook in dit hippe boek zie je dat er ook gewoon mutsen en polswarmers worden gepresenteerd (die dan binnen een half uur af moeten zijn). Maakt niet uit, breisels zijn gewoon leuk om te zien! En bijna alles kan dus gebreid worden!

Aan het begin van de twintigste eeuw bereikten de Amerikaanse naaldkunstontwerpen een hoog niveau. Dit hoge niveau betrof zowel de kunstzinnigheid als de technische uitvoering. Verschillende sociale, economische en technische factoren droegen ertoe bij dat vanaf 1880 tot 1925 steeds meer handwerktijdschriften werden uitgegeven. Ook de ontwikkeling van de reclame speelde een rol, hierdoor konden produkten op grote schaal worden verkocht. Garenfabrikanten namen vakmensen in dienst om speciale uitgaven samen te stellen, waarin de creaties van bekende ontwerpers werden opgenomen, en dat droeg er ook toe bij dat veel mensen wilden handwerken.

Eén van die bekende Amerikaanse ontwerpsters in deze periode van honderd jaar geleden was Anne Orr. Zij kreeg vooral bekendheid door haar borduur- en filetmotieven, maar ook door haar brei- en haakontwerpen. Talloze Amerikaanse zitkamers werden versierd met handwerken die terug te voeren zijn op haar ontwerpen, en het kan dan ook wel gezegd worden dat haar mooie ontwerpen een belangrijke rol in de geschiedenis van de naaldkunst hebben gespeeld.

De eerste ontwerpen van Anne Orr verschenen in het blad Southern Woman. Deze waren zo’n succes dat ze daarna eigen bundels met haar ontwerpen ging publiceren. Vooral na de Eerste Wereldoorlog werden deze zeer goed verkocht. Hierna kreeg ze een baan als redactrice bij de afdeling Naaldwerken van het grote tijdschrift Good Housekeeping, waardoor de gepubliceerde patronen een nog grotere bekendheid kregen.

Anne Orr had een duidelijke voorkeur voor romantische en sierlijke patronen. Veel alfabetten in allerlei stijlen, veel bloemen en veel vogels. Verder blonk zij uit in silhouetten van kindervoorstellingen, dieren, historische figuren en ook weer allerlei bloemen en vogels. Zij liet zich daarbij inspireren door de tijd voor de hare, en maakte oude ontwerpen weer toegankelijk.
Nadat haar ontwerpen meer dan 50 jaar zo veel handwerkplezier hadden geboden aan vele handwerksters, werden er eind jaren 70 en begin jaren 80 boeken uitgegeven waarin haar ontwerpen ook weer opnieuw werden gepubliceerd. Drie van deze latere boeken plaats ik in m’n shop. Na dit lange verhaal ben je vast benieuwd hoe die ontwerpen er dan uitzagen, dus daarom heb ik van ieder boek een aantal voorbeelden van pagina’s in m’n shop geplaatst. Als je die patronen ziet, en je bent een beetje bekend op borduurgebied, dan denk je vast: “o, zoiets heb ik wel vaker gezien.” Dat toont dan de wijde verspreiding van deze ontwerpen, waarbij in latere tijdschriften heel vaak ook geen naam van de ontwerpster meer werd vermeld. Zulke ontwerpen gaan na verloop van jaren een ‘eigen leven’ leiden, maar het is toch wel leuk om eens iets van de begintijd te weten.

Bij het schrijven van dit blogje heb ik gebruikt gemaakt van de inleidingen van deze boeken. Bijzondere ontwerpen in kruissteek, De mooiste modellen in kruissteek, en Anne Orr’s Charted Designs.

Als je zelf tasjes gaat maken, dan kun je je fantasie volop uitleven op een klein oppervlak. De kunst is om er een smaakvol en evenwichtig geheel van te maken. Zodat je elke keer als je het tasje wilt gebruiken er een blij gevoel  van krijgt. De kleuren en de hoeveelheid kantjes en bandjes en applicaties moeten met elkaar harmoniëren en elkaar versterken. Dat is bij deze tasjes goed gelukt.

En dan nog wat glitter toevoegen, en nog wat ringetjes bij de hengsels die eigenlijk helemaal niet echt nodig zijn maar het staat gewoon leuk.
In het boek Creating Romantic Purses staan veel aanwijzingen hoe je zelf een romantisch tasje kunt maken. Belangrijk is de keuze van de materialen, en dan kom je met een flinke dosis fantasie een heel eind. Als je zelf zo’n tasje maakt, dan geeft het ook voldoening om eindelijk eens wat kantjes en bandjes te gebruiken die je misschien al heel lang hebt liggen.

Zomaar wat rood-wit-blauwe-handwerkjes, die ik bij elkaar legde voor een 5-mei gevoel. Ik pakte maar gewoon wat en legde het bij elkaar.

Vorig jaar schreef ik op mijn blog meerdere blogjes over 4 en 5 mei. Ik was kort daarvoor naar Westerbork geweest en deelde mijn foto’s en enkele gedachten daarover op 4 mei op mijn blog. Als je wilt kun je dat nog nalezen. Op 5 mei schreef ik een stukje over de ‘uitzonderlijke vreugde, die met niets te vergelijken is’. Dat was hoe mijn moeder de dag van de bevrijding in 1945 had beleefd. Een briefje met wat aantekeningen van hoe zij het had geformuleerd, had ik een hele tijd op mijn prikbord hangen, totdat ik daar toen wat over schreef. ‘Uitzonderlijke vreugde’, wat verlangen we daar naar! Er is nog steeds zoveel onderdrukking in de wereld.

Bevrijdingsdag vieren in een lockdown is een rare aangelegenheid. Je vraagt je af: wat is nu de kèrn van de vrijheid? En wat is het belangrijkste in het vieren van de vrijheid? Als alles anders is geworden dan tientallen jaren daarvoor. Als er zoveel is wat niet mag. Kijken naar de tv is toch echt anders dan zelf ergens zijn.
Ik dacht ook na over die tientallen keren waarop ik in eerdere jaren de vrijheid vierde. Wat was daarin de kern?

Ik denk dat ik het weet. Voor mij is de kern een commitment, wat ik niet zelf kan volbrengen, en daarom is het tegelijk een gebed om hulp. De kern van het vieren van bevrijdingsdag is een ‘uitzonderlijk verlangen’ naar echte vrijheid, voor iedereen, nadat de tirannie is verdreven. Eens per jaar was het voor mij een hoogtepunt om daarover samen een lied te zingen; het zesde couplet van ons nationale volkslied. Al zo vaak heb ik het gezongen, samen met anderen. Dit jaar was het een hoogtepunt om in een kleine dorpskerk in Brabant een kerkdienst mee te maken, drie dagen geleden. We mochten het lied niet meezingen; het lied werd voor ons vanachter spatschermen gezongen. Het deed me enorm goed, om die woorden weer te horen. Ze klinken vandaag nog bij me na:

Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God mijn Heer,
op U zo wil ik bouwen,
Verlaat mij nimmermeer.
Dat ik toch vroom mag blijven,
uw dienaar t’aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.

Een kraagje is knap gemaakt van zwart lintkant. Het lintkant is in sierlijke krullen gelegd en met gerichte steken aan elkaar gezet. Een oud kraagje wat zò weer gedragen kan worden. Het kan een rouwkraagje zijn, waardoor je laat zien dat je rouwt.

De meeste mensen vinden een manier om rouw te verwerken. Rouwen doe je niet het hele jaar rond. Rouw heeft een ingang en een uitgang. De ingang is een gedachte, een emotie, een herinnering, een vraag, een tv-programma. En een datum.

De uitgang is: er weer doorheengaan, de pijn weer voelen, de herinneringen beleven en dan weer tot rust komen.
Een veel betere uitgang is: erkenning krijgen, meeleven ervaren, je verhaal kunnen vertellen, merken dat andere mensen bewogen zijn en met jou meerouwen.
Zien dat anderen de vlag halfstok hangen, kransen leggen, het volkslied zingen. Dan wordt rouw gedeeld, dan wordt verdriet erkend, dan wordt meeleven ervaren.

Rouw heeft een ingang en een uitgang. Het mòet! We mòeten dit samen doen! Samen willen doen ook.
Vandaag valt zowel de ingang als de uitgang op één datum: 4 mei, nog altijd dodenherdenking.

Rouw mag zichtbaar zijn. Rouwkraagjes lijken ouderwets maar kunnen een belangrijke functie hebben. Bijvoorbeeld als je wil laten zien dat je rouwt.

Drie straten verderop in mijn wijk is iemand een Cahier de Broderie aan het borduren, aan de hand van een map map met voorbeelden. Ze borduurt op stof waarop de te-borduren steken zijn voorbedrukt en straks wordt het een mooi boek als alles in elkaar is gezet. Ze wilde graag ook het Franse boek en vond er één bij mij in mijn shop. Direct na haar bestelling mailde ik terug: “Je woont vlak bij mij in de buurt; wil je het boek misschien komen halen of zal ik het brengen?” Ze koos ervoor dat ik het wel mocht brengen, en zodoende kon ik vanmiddag bij haar aanbellen. Ik mocht ook even binnenkomen om te zien waar ze mee bezig was en dat werd een heel gezellig thee-momentje. Zomaar drie straten bij mij vandaan, zo bijzonder!

Of ik ook borduurde, vroeg ze. Jawel, zei ik, maar niet zulke moeilijke dingen. Ik ken al die steken wel: flanelsteek, tasjessteek, kettingstreek, draadopnaaien etcetera. Alleen ik wist niet dat ze ook Franse namen hebben en dat er nu zulke leuke initiatieven zijn om die oude steken weer zo mooi weer te geven. “Ik borduur alleen maar de aloude kruissteekjes”, zei ik. En dus laat ik nu ook zien waar ik nu mee bezig ben. Ik borduur vier sterren na die ook op stof waren gedrukt. Het leek zo echt dat ik het eerst niet doorhad.

Het blijft leuk: oude broderies naborduren!

Soms moet je grote tas in een kluis, bijvoorbeeld bij een museumbezoek. Dan is het fijn om uit die grote tas eerst een klein tasje te pakken, waar je dan mobiel en de sluisjes-sleutel in kunt doen.
En soms hangt een grotere rugzak op je rug, bijvoorbeeld tijdens een wandeling. Dan is het fijn om uit die rugzak eerst een klein tasje te pakken, waar je je mobiel c.q. fototoestel in kunt doen.
Zo doe ik dat meestal en dat werkt prima. Deze fijne kleine en handgehaakte tasjes zijn voor m’n shop!

Lichtgroen, fletsgroen, prilgroen, geelgroen, groengeel, zachtgeel en knalgeel: in deze tijd van het jaar is alles geel-groen en groen-geel! Het stadium waarop sommige bomen al in blad staan en andere bomen nog niet vind ik elk jaar fantastisch! En dan zo’n koude meidag met volop afwisseling van donkere dreigende luchten en zalig zonnetje.

We vertrokken vanmorgen al vroeg richting het zuiden om daar eens een wandeling te maken.

Langs de snelwegen maar ook langs binnenweggetjes bloeit volop Raapzaad. Het lijkt elk jaar meer te zijn. Kilometerslang hebben de wegen een vrolijke gele bloemenrand.

We wandelden in Brabant. Daar heb ik als kind gewoond en er kwamen allerlei landschaps-herinneringen boven. Ook de herinnering aan lange hekken. Overal in Brabant staan hekken.
Onze wandeling voerde langs akkers en water, door bossen en open gebied. Ik had een tasje in de kleuren van dit jaargetijde.
Op de terugweg weken we van de snelweg af, reden een deel van een bloesem-route en maakten nog een wandeling bij kasteel Dussen.
Alles was vandaag groen en geel en wit! Overweldigend veel gele bloemen en witte bloesem!

Weer eens wat anders, een speldenkussentje in een ringvorm, van gevlochten reepjes stof.
Als iemand oude speldenkussentjes spaart, dan is dit wel een bijzondere.
Fijne zondag!

Er is altijd wel een goede reden om nòg een tasje te haken/maken.
Misschien wel de beste reden is dat je nog garen (en zin!) over hebt.
Met het overgebleven mooie dikke gemêleerde garen haakte iemand nog een buideltasje. Buideltasjes zijn makkelijk (na) te maken en leuk om te zien. Ze zijn bijvoorbeeld geschikt om aan een stoelpoot te hangen en er wat rommeltjes in te doen die je uit het zicht wilt hebben, maar wel bij de hand wilt houden.

Een andere goede reden is dat iets nieuws altijd wel leuk is. Ik deed ook iets ‘nieuws’, namelijk m’n keukentafel net een beetje anders neerzetten en daar een plastik kleed opleggen wat ik diep had weggestopt maar weer heb gevonden. Dat ‘kijkt’ ook weer even nieuw.

Het buideltasje is voor m’n shop en het kralentasje stond daar al.

De eerste dag van een nieuwe maand voelt altijd net iets anders dan de rest van de maand, en op 1 mei is dat nog meer het geval.
1 mei voelt dit jaar als: zin in iets nieuws! Zin om te glanzen en te schitteren.
Soms kan dat, maar meestal niet.
En vooral in andere landen kan dat meestal niet.
Ik vind ‘toeristen-tasjes’ uit andere landen altijd iets ontroerends hebben. Het leven is vaak zwaar en meer gericht op ‘overleven’. En dan tòch zulke vrolijke tasjes maken, in de hoop wat te kunnen verdienen.
Deze tasjes vind ik nou net iets voor vandaag. Beetje glans en glittering, beetje verdriet en verbondenheid met vrouwen in moeilijke landen.

Vanaf de geboorte tot de eerste stapjes, van het eerste glimlachje tot de eerste triomfantelijke smile: als er een baby is dan maak je het allemaal mee! En al die mooie momenten kunnen nog intenser worden meebeleefd als de baby mooie kleertjes aanheeft. En al die mooie momenten worden ook nog beter herinnerd wanneer de baby mooie kleertjes aanheeft èn er wordt een foto gemaakt. Dan is het nog leuker om ook later nog naar je kleintje op de foto te kijken en te zien hoe schattig hij was.

Breien dus! In één van deze tijdschriften las ik de wervende tekst: “Breien voor je baby is als fluisteren: ik  hou van jou!” Een lieve kleine zachte outfit of juist een stoer pakje in met wat grover garen, het kan allemaal. Phildar heeft al jarenlang een reputatie opgebouwd van telkens een nieuw zomer- of wintertijdschrift met mooie babykleertjes, en de oudere tijdschriften zijn net zo mooi als de nieuwe. In sommige van deze tijdschriften zitten overzichten waarop de aanstaande moeder kan aangeven wat ze graag wil dat iemand voor haar kindje breit. Zo gaat dat nu en zo komt het allemaal extra goed uit.

Bij ons in de familie is een babietje geboren! Ik was heel blij toen ik het hoorde, want ik had meegeleefd. En toen kwam de eerste foto, waarop de nieuwgeborene gelijk al een eigengebreid truitje en mutsje aanheeft. Oh…… dat doet je wat, zo’n eerste foto!
Ik kan er nog niet naar toe, maar ik vond het wel een mooie aanleiding om deze tijdschriften in m’n shop te zetten. Kan ik zelf ook wat uitzoeken om te breien voor het kleine jongetje!

Na (of eigenlijk al tijdens) elke wandeling maak ik alweer plannen voor de volgende. Als je eenmaal aan het wandelen bent, dan voelt dat zò lekker dat je eigenlijk door wilt gaan. Of even naar huis om te eten en slapen en dan de volgende dag nog een keer. Maar meestal kan dat niet. Je hebt de volgende dag andere dingen te doen, of het weer slaat om of je hebt op dat moment toch niet meer zo’n zin. En dan duurt het dus weer een tijdje voor je er opnieuw op uit kunt trekken. Such is life.

Wat wèl kan is zorgen dat er voldoende tasjes klaarliggen om mee te nemen! Want als je goede uitrusting hebt, dan wandel je prettiger en daar hoort ook een klein tasje bij. Ik laat nog een tasje zien wat ik tijdens onze laatste wandeling bij me had. Het is een simpel gehaakt tasje, in een perfecte schutkleur (voor het geval je dat zou willen) en gemaakt van stevig garen waardoor het ook stevig aanvoelt. Ook dit tasje mag in m’n shop, nadat ik het naar tevredenheid even heb uitgeprobeerd. Het was interessant om te merken dat een tasje niet persé vrolijk of aandacht-trekkend hoeft te zijn. Eenvoudig en effectief is ook goed. En makkelijk (na) te maken!

Deze roosjes kreeg ik vandaag met de post. Ik had ze besteld bij Mieke, die meedeed met mijn ‘vrijmarktje van bloglezeressen‘, maar helaas was ik de enige die iets bestelde. Nu kan ik allerlei redenen bedenken waarom het niet werkte, maar daar begin ik niet aan. Waarschijnlijk spelen er meerdere factoren een rol.
In ieder geval ben ik zèlf wel blij met deze schattige roosjes. Gister kocht ik op de eerste winkels-open-dag een echte roos voor mezelf, op de dag dat m’n dochter ver weg een mijlpaal-verjaardag vierde die ik niet mee kon vieren. Een roos om in de grond te zetten en jarenlang te zien bloeien. En nu deze geborduurde roosjes in de post, die ook heel lang goed blijven. Ik ga er wat leuks van maken.

Het aanbod van een paar dagen geleden blijft nog wel even geldig denk ik, dus als je alsnog ergens belangstelling voor hebt, laat het gerust weten. Mieke schreef dat ze nog meer geborduurde roosjes heeft….