Op 7 maart 321 bepaalde de Romeinse keizer Constantijn de Grote bij wet dat voortaan de zondag een rustdag zou zijn. Vandaag is dat precies 1700 jaar geleden. De zondag is dus (ook) jarig.

In het edict dat de eerste christelijke keizer van het Romeinse Rijk uitvaardigde werd bepaald dat de magistraten en inwoners van de steden op de eerste dag van de week zouden rusten. Alle werkplaatsen moesten gesloten zijn, maar op het platteland mochten allen die in de landbouw werkten hun arbeid in vrijheid beoefenen, omdat het vaak voorkomt dat een andere dag niet geschikt was om te zaaien of te planten.
Na dit edict volgden nog meer wetten die het rusten op de ‘dag van de zon’ regelden. Ruim vijftig jaar later werd bijvoorbeeld bepaald dat  op zondag geen publieke vermakelijkheden mochten worden gehouden. Deze dag werd daardoor voor alle mensen in het grote rijk anders dan de overige dagen.

In al die eeuwen is de rustdag voor miljoenen mensen een groot goed gebleken. Voor christenen was het een dag om godsdienstoefeningen te houden, voor bedrijven was het een dag om gesloten te zijn, voor iedereen was het een dag om te rusten, te genieten van het leven, familie te ontmoeten, uit te gaan, andere dingen te doen dan ‘door de week’. Wat een zegen is deze rustdag al die eeuwen geweest!

Zeven jaar geleden begon ik met dagelijks bloggen en dat vond ik zo leuk om te doen dat ik merkte dat ik mezelf een beetje af moest remmen. Ik besloot om op zondag alleen een kussen of kussentje te laten zien. Een kussentje als symbool van rust, even pauze in de dagelijkse blogjes. Op deze dag laat ik ook de mailtjes en eventuele bestellingen onbeantwoord. Dat komt maandag dan wel weer. Maar ik smokkel natuurlijk wel eens wat. Zoals nu, want bij zo’n jarige zondag vond ik het toch wel erg leuk om een collage te maken. Ik liet al eens eerder een kussen-overzicht zien. De collage die ik nu maakte, is een selectie van de kussen-foto’s uit 2020. De helft van deze kussens heb ik zelf gemaakt.

Fijne (uitrust)zondag verder toegewenst!

Vanuit ons bed kijk ik elke ochtend even naar een groot geborduurd schilderij van twee kraanvogels. Nog steeds ben ik er niet op uitgekeken. Het hangt daar, elke dag en al heel wat jaren.

Vanmorgen fluister ik  ‘gefeliciteerd’ tegen mijn lieve man, en zeg hoe trots ik op hem ben dat hij dit jaar zo goed en sterk is doorgekomen. Nu een nieuw levensjaar, en hopelijk straks weer fijne dingen doen samen. Maar ik bedenk dat het zò ook goed was. Ook thuis samen-zijn is een groot voorrecht, en op verjaardagen ben je je van al die goede dingen bewust.

Maar er is ook veel gestagneerd dit jaar en daar denk je dan ook even aan. Voor mij is ‘handwerk’ mijn expressie-middel, voor mijn man is dat fotograferen. Door een kapot fototoestel lukte dat een tijdje niet, maar nu kwam het gerepareerde fototoestel juist gister weer terug met de post. Ben benieuwd wat hij voor foto’s gaat maken! (de foto hierboven is ook van hem).

Een voorrecht om samen vandaag verjaardag te vieren! “Ga jij maar vast een blogje schrijven” fluisterde hij terug. En dat deed ik. Ik laat op deze zondag graag een gehaakt kussentje zien, met een voor en een achterkant. Love!

Van meerdere kanten horen we nu over corona-moeheid. Het is nu een jaar geleden dat het allemaal begon. Wat is het moeilijk, wat duurt het lang en wat kost het een energie!

En ook: hoe hou je het vol? Lekker bezig zijn is een hele goede remedie geweest. Dit jaar was ik onder andere ‘lekker bezig’ met handwerk. Maar ook dáár kan wel eens de moedeloosheid toeslaan. Maand na maand. Je zou ook wel weer eens….

Het zal wel herkenbaar zijn. Die moedeloosheid. En dat het je een beetje teveel wordt. Of dat je er geen zin meer in hebt. Ik had er zelf de afgelopen periode wel wat last van. Maar nu is er gelukkig even een break. Dit weekend vieren we de verjaardag van mijn man. Twee fijne dagen met een simpele invulling. Uitgebreid koffie drinken, wandelen, spelletjes en praten. Zò fijn!

Hartelijke zaterdagavondgroet vanuit een blij spelletjeshuis! M’n nieuwsbrief ben ik spontaan vergeten. Ik dacht er nu pas weer aan en besloot dat ik dan nog even een blogje maak en maar gewoon vertel dat ik die vergeten ben. Een mooie illustratie dat corona-moeheid verdrijven voor vandaag voor mij het belangrijkste is. En natuurlijk hoop ik dat dat jullie ook lukt! Fijn weekend verder gewenst!

Op vrijdagavond om kwart voor negen stond ik bij het hek van het station te wachten op de trein. M’n dochter had het allemaal precies uitgerekend: “Als ik nou zes uur van te voren wegga, en het laatste deel van een zoom-vergadering in de trein meemaak (eerst even extra geheugen bijkopen om dat mogelijk te maken), dan kom ik precies om kwart voor negen aan. En als jullie me dan ophalen, dan halen we het nèt voor de avondklok.”

Dus reden mijn lief en ik om iets over half negen naar het station. Wat is het dàn druk op de stadsring! Ik zag de trein aankomen, liep het laatste stukje naar het hek, had een dikke stola bij me die m’n dochter over haar jas kon doen want ineens zit het weer bijna tegen het vriespunt. En als je dan nèt die warme trein uitkomt…. Gewoon lekker weer even in de moederrol: heerlijk!

Sta ik daar, en komt er een appje: trein heeft paar minuten vertraging. “Nog even spanning opvoeren”, app ik terug. Maar dan is ze er. Gauw naar huis! We zien om vijf voor negen de laatste auto’s wegscheren en is het heel rustig op straat. Best wel grappig om dat zo eens te zien.

De volgende ochtend nog weer even die stola over de jas. Even brood halen bij de buurtsuper. O, zo fijn! Alle gewone dingen zijn fijn als je elkaar al weer een hele tijd niet hebt gezien.
Het kitch-kleedje met de kunstmatige kantrand vond ik een tijdje geleden op straat. Het is wel een mooi broodkleedje en het benadrukt: het gewone is bijzonder!

Nergens kunnen ze zo goed olifantjes maken als in Singapore en India. Altijd kleurrijk, vrolijk, vol kraaltjes of borduurwerk. De handwerkjes uit ‘verre landen’ heb ik altijd mooi gevonden, maar als kind was het nog iets heel bijzonders om een keer zoiets tegen te komen. Nu is dat heel anders, o.a. door Return-to-sender initiatieven. Als je daar of in een wereldwinkel iets koopt, dan zijn dat meestal handgemaakte producten door vrouwen in ontwikkelingslanden, die door de verkoop van hun produkten een leefbaar loon kunnen ontvangen.

Als tiener wilde ik ook eens een olifantje maken, toen ik een voorbeeld daarvan had gezien. Op de voorkant van het boek Fleurig Linnen zie je dit voorbeeld. Ik weet nog hoe spannend ik het vond om voor het eerst een kettingsteek te borduren. Maar het is niks vergeleken met de olifantjes uit de landen waar ook de èchte rondlopen.

Ik ben bezig met een olifantenklus om heel veel handwerk op te ruimen en te ordenen. Daarbij kom ik van alles tegen, zoals deze olifantjes. En ik merk: grote klussen lijken kleiner als je ze gewoon heel ‘schattig’ maakt.

De poppen en beren in deze tijdschriften zien er zò schattig en mooi uit dat je gelijk zin krijgt om je oude pop of beer op te zoeken en er iets nieuws voor te breien of haken. Met behulp van deze patronen hoeft het niet moeilijk te zijn om iets nieuws te maken en de voldoening is groot als die oude of misschien juist nieuwe pop weer iets nieuws aan kan krijgen.
Uitgeverij Diana was denk ik kampioen in het presenteren van de meest aantrekkelijke foto’s in handzame tijdschriftjes. Maar ook andere uitgevers, zoals Kreativ Andrea, maakten deze mooie tijdschriften in klein formaat.

In sommige boeken zitten briefjes die net een beetje boven het boek uitsteken, als teken dat daar iets staat wat ik nog eens zou willen borduren. In het boekje Geschenken in kruissteek zat zo’n briefje en nu had ik zin om die dansende tulpjes eens te borduren. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om elk borduurwerkje te fotograferen samen met het boek of tijdschrift waar het patroon uitkomt en zo ziet dat er dan uit.

Het lapje waar ik op borduur is heel geschikt voor dit ontwerp, maar je ziet dat ik toch niet de volle breedte van de stof gebruik. Voordat ik aan de tweede rij begon legde ik het lapje voor me neer om te bepalen waar het het randje moest komen. Ik koos voor een smalle loper, net als op het plaatje. Dus straks knip ik nog een stukje van de lap af, zodat de afstand tot de randen precies even groot is.

“En nou zou ik T. wel weer eens willen zien”, had ik juist een paar keer gedacht. En toen was het ineens zo. Ik zag haar in het winkelcentrum en dat was een leuk moment. Natuurlijk gingen we gelijk aan elkaar vragen hoe lang het geleden was maar dat wisten we niet meer zo. “Drie jaar?” “Nee, veel meer joh.” “Vijf jaar?” “Nee, ik denk wel tien hoor.” “O echt?”

Maar het bleek niet uit te maken en we merkten dat we het allebei leuk vonden om elkaar nu tegen te komen. We spraken af dat we een keer zouden gaan wandelen en dat deden we vanmiddag. Vroeger zagen we elkaar elke week in een hardloopgroepje en toen we hadden uitgewisseld dat we allebei niet meer aan hardlopen deden, was de weg vrij om die tien jaar bij te praten.

We liepen de wijk uit, staken de snelweg over, en kwamen al pratend in het bos. Een tijdje zaten we op een bankje en toen ineens twee roffels achter elkaar: een specht! Alsof die specht benadrukte dat het bijzonder was om daar te zitten met iemand die je heel lang niet hebt gesproken en met wie je dan zò weer verder kunt praten.

De naam van Nora Hana kwamen lezeressen van tijdschrift Margriet vroeger vaak tegen. Zij was betrokken bij allerlei patronen die het tijdschrift publiceerde en ook bij een aantal boeken die nu nog steeds geliefd zijn, zoals het Kruissteekboek van Mies Bloch. Ze wist enorm veel van de geschiedenis en de technieken van met name het breien, en daar schreef ze ook zelf twee dikke boeken over: Eén recht, één averecht, een complete breicursus. En Handboek voor breien en haken, wat uitgegeven werd met een slipcase. Meestal is het zo dat alleen duurdere of belangrijk geachte boeken een eigen slipcase kregen, en dit is daar dan een voorbeeld van.

Dit grondige werk begint met een geschiedenis van het breien, wat over de hele wereld werd gedaan. Daarna een hoofdstuk over de psychologische achtergrond van het breien. Vervolgens degelijke informatie over de naalden, waarmee gebreid werd (zoals heidetakjes, walvisbalijnen). Dan nog een hoofdstuk over de breigarens, wat ook weer begint met de geschiedenis. En daarna komen dan de hoofdstukken over breimethoden en technieken. Ook hier weer die grondigheid, want die technieken zijn dan verdeeld in hoofdstukken over de techniek van het opzetten, de techniek van het afkanten, de techniek van de zijkanten, het meerderen en minderen etc.

Dit degelijke boek is al in 1955 uitgegeven en zal voor veel mensen een standaardwerk zijn geweest, totdat latere boeken over breien het verdrongen. Nu is het weer een interessant geschiedenisboek, wat verbazing oproept over de grondigheid waarmee alle informatie bijeen is gevoegd.
In de derde zin van het voorwoord schrijft Hana: “Het is een merkwaardig verschijnsel, dat er steeds in de geschiedenis tijdstippen zijn aan te wijzen, waarin men met grote intensiteit aan bepaalde technieken de voorkeur geeft.” Dat is interessant om te lezen. En ook een volgende zin uit dit voorwoord, want dat geeft ook een goed idee van het taalgebruik van toen:
“Het fascinerende contact, dat steeds opnieuw een grote vreugde kan zijn voor haar, die in overgave wil trachten een werkstuk zo volmaakt mogelijk uit te voeren, is met geen enkele andere gewaarwording te vergelijken. IJver en kunstzin zijn de drijfveren voor elke tak van handwerken.”

In de tachtiger jaren werd zelf-breien volop gestimuleerd door de damesbladen. Tijdschrift Margriet gaf regelmatig een klein breiboekje kado en dat waren ook leuke bewaar-boekjes. Deze boekjes hadden thema’s zoals Ierse truien, Zomertopjes, Buitentruien, Marine-truien, of breien in bijzondere steken. Het voordeel van die kleine boekjes is dat ze overzichtelijk zijn: als een plaatje je aanspreekt dan staat het patroon er vlakbij en dat zag er in die tijd niet al te moeilijk uit. Al deze boekjes komen uit 1985 en 1986. Veel breisters hebben goede herinneringen aan die jaren waarin je de ene trui na de andere kon breien. Misschien zit er ook wel zo’n herinnering in één van deze boekjes, die nu in m’n shop staan, zodat de patronen nog eens gebruikt kunnen worden.

Op 1 maart maakten we een 1-maart-middagwandeling, want je kunt tenslotte zo’n mooie dag niet helemaal voorbij laten gaan zonder even te kijken hoe mooi het is buiten. We parkeerden bij huize Hunderen en liepen daarna langs meer oude landgoederen of havezaten, in de omgeving van Twello. Veel van dit soort oude landgoederen hebben een eeuwenoude geschiedenis.

Ook een beetje oud is dit macramé-tasje, wat ik meenam op de wandeling en wat precies-goed blijkt te zijn voor even-wat-meenemen. Een authentiek handgemaakt zeventiger-jaren-tasje, gemaakt van zulke degelijke materialen dat het na al die jaren nog helemaal goed is. Eigenlijk zou ik me in een broek met wijde pijpen hebben moeten kleden, en dan een oranje leren jasje erbij, een cowboyhoed op m’n hoofd en dan dat tasje! Maar dat was me allemaal teveel werk en zo mocht de paal even de honneurs waarnemen. Ik voelde me voor een wandeluur helemaal  happy met dit tasje, maar ik wist dat ik het na daarna in m’n shop ging plaatsen, dus dat doe ik nu. Super-vintage!

Aan het begin van een nieuwe maand weer een hele lading oude handwerkboeken maar nieuw in m’n shop. Nog steeds zijn er handwerkboeken te ontdekken en blij te worden van zoveel interessante informatie, mooie foto’s, duidelijke werk-aanwijzingen en beschrijvingen van vroegere tradities. Van èlk boek is wel wat te zeggen en zou je wel wat toe willen voegen aan de titel en de cover. Zoals het bekende boek “Ik kan handwerken“. Een tijdje geleden plaatste ik acht verschillende voorkanten van dit boek in een collage (want het is ook uitgegeven onder de titel het grote handwerkboek) en schreef ik dat ik misschien nog wel een andere voorkant zou tegenkomen. En dat kwam ik nu ook. Je ziet het als vierde boek. Een mooie foto van een handwerkende vrouw in de vijftiger jaren, toen al die technieken volop werden beoefend. En nu is dit boek opnieuw een bron van kennis over al die technieken.

Verder twee boekjes over het verwerken van Sisal en Tule maar die zijn Duits. Toch zijn ze interessant voor liefhebbers, juist omdat hier geen boekjes over zijn verschenen in het Nederlands, althans niet in de tachtiger jaren.
Ook Zweedse boekjes zijn interessant. Ooit zijn ze in Nederland terecht gekomen omdat ze zo mooi en rijk van inhoud waren, en nu zijn ze nog steeds of opnieuw interessant, bij de opleving van al die oude hardanger– en pulled-thread-work technieken.

Op de voorkant van het eerste boek op de foto, Fleurig linnen, staat een olifantje wat ik zelf vroeger nog heb gemaakt. Ik ben vast de enige niet! Vroeger waren dit soort boeken een bron van inspiratie en nu een drager van nostalgie, maar ook weer bruikbaar. Wie weet zit er een boek tussen deze 20 wat je kunt gebruiken. Ik kan weer mooi een stapeltje opschuiven van m’n voorraad die ik nog in m’n shop wilde zetten, naar m’n winkelvoorraad!

“Ik weet alleen niet wat ik er nou mee wil”, schreef ik vorige week aan het eind van een blogje waarin ik een oud lapje liet zien wat ik had nageborduurd. Het bleef een paar dagen op tafel liggen en ik vouwde het open. Ik heb gemerkt dat ook al maak je iets kleins op een grotere lap, je toch even moet wachten met het stukje stof met kleine borduurwerkje uit te knippen. Wie weet heb je daar later spijt van.

Het lapje was dus nog groot genoeg en toen het zo open voor me lag zag ik dat de verhoudingen niet goed waren. Ik zocht m’n borduurgaren weer op en maakte het motief nog net iets langer. Ik vouwde het dubbel, bepaalde het midden van de achterkant en borduurde een letter. Ik ging er een klein tasje van maken.

Voordat ik gister ging naaien, streek ik eerst de naden om; dat naait makkelijker (eerste foto).
Zo is het geworden, met het oude lapje erbij wat vandaag op de post gaat.

Op de laatste zondag van een oude maand een oud kussentje. Eerst legde ik het tussen wat oud naaigerei, daarna op een oud Beyers-boekje, illustratief voor de tijd waarin het kussentje is gemaakt en gebruikt.
Een kussentje in overgangskleuren naar een nieuwe maand.
Fijne zondag!

Op de zaterdagochtend zat ik onder het koffiedrinken te kijken naar een kleedje wat ik had gewassen. Daar is het wel van opgeknapt (het moet nog wel gestreken worden) maar een paar vlekken zijn er helaas niet uitgegaan. Ik bekijk het kleedje van van alle kanten en zet m’n koffiekopje er bovenop en vraag me af of ik nu ga strijken of toch niet. Ik merk dat ik een beetje besluiteloos ben vanmorgen. Ergens aan beginnen en dan toch maar niet. Nou ja, daar is de zaterdagochtend voor. Een beetje rondlummelen.

Op tafel staan twee plastic bakjes met hyacinten die nu vol in de bloei zijn. Ik haal ze los en ga ermee spelen. Van m’n schoonzus heb ik vroeger geleerd om de bollen uit dit soort bakjes los te halen en ze zelf in een mooier mandje of schaal te plaatsen. Dat had ik dus twee weken geleden al moeten doen en nu is het er eigenlijk te laat voor. Toch nog even proberen, tijdens dit rondlummeluurtje.

Romantic Pink! Zo kan ik er met meer plezier naar kijken dan toen ze nog in die bakjes stonden.
Eind februari, en we zijn nu al in voorjaarskleuren!

Voor mijn (gehandicapte) broer is bijna alles weggevallen van hoe hij vroeger zijn dagen vulde. Al bijna een jaar zit hij bijna elke dag binnen. Gelukkig kan hij wel elke week bij mij een kopje koffie komen drinken. En eens in de maand gaat hij naar m’n oudere zus die wat verder weg woont. Dat geeft glans aan de dagen en daar kijkt hij dan de hele week en de hele maand naar uit.

Vandaag staat er een rit op het programma, om m’n broer naar m’n zus te brengen. Eerst moet er nog wat gedaan worden voordat ik weg kan. Ik ben bezig me klaar te maken en rommel tegelijk wat in de doos met handwerkjes. Wat wordt het voor vandaag? Het werd iets wat de glans van de dagje uit weerspiegelt, maar wel ook een bloem op een donkere ondergrond want het valt niet altijd mee.

Wat bijzonder was het, dat lekkere lenteweer al in februari!
Wat heerlijk om buiten te kunnen zitten, en wat idyllisch om dan een gebreid tafelkleed over de tuintafel te leggen!
Het is een oud kleed, helemaal met de hand gebreid.

De techniek om zoiets groots (en moois) te breien heet Kunstbreien of Kantbreien. Er zijn nu weer vrouwen die dit doen en die vallen graag terug op de oude Burda’s die vroeger zijn uitgegeven. Daarin staan mooie foto’s van grote gebreide kleden, maar ik had er nog nooit zelf één gehad. Dus ik vind het leuk om nu zo’n mooi groot kleed te kunnen laten zien, ook als illustratie dat deze niet alleen vroeger werden aangeprezen in die oude tijdschriften, maar ook ècht gemaakt zijn. Het kleed is voor m’n shop. Het zit vol gaatjes, gaatjes die bij het kunstbreien horen, en helaas ook een heleboel gaatje die er vroeger niet bijhoorden maar er later bijgekomen zijn. Evengoed nog wel idyllisch.

Jan Houtman was misschien wel de enige man die zoveel originele merklappen heeft ontworpen en gemaakt. Hij had vele bewonderaars, die de unieke mogelijkheid hadden om hem te bezoeken in zijn woonboerderij in Aerdt. Maar ook buiten ons land, tot in Amerika, was zijn werk bekend geworden en mede daarom is een boek van al zijn merklappen dan ook tweetalig verschenen: Een leven in kruissteek.

Dit boek is het verhaal van zijn leven, want Houtman borduurde alles wat hij in zijn leven had meegemaakt en verwerkte zo ook de moeilijke dingen. Hij gaf ook aan zijn bezoekers het advies om dat te doen. De merklappen die hij borduurde worden gekenmerkt door kleur: de warme tinten van een koloniaal Indië, sombere oorlogstonen, jubelende oranje en het groen van het uiterwaardenlandschap rond zijn woonstede De Haemmaeker en de bloemenpracht in eigen tuin.

Een vroege publicatie in Handwerken zonder Grenzen droeg bij aan zijn bekendheid. Dit tijdschrift heeft meerdere keren aandacht besteed aan de bordurende man die een leven lang gefascineerd is geweest door gedrukte en geborduurde letters. Die fascinatie voor letters is in al zijn merklappen terug te zien.

Na een publicatie in HzG in 1995 was ook de mogelijkheid om een groot patroon te bestellen: Compositie in rood. Dit originele patroon heb ik in mijn shop geplaatst. Net als een kleurrijke textielkaart en natuurlijk het boek over het leven in kruissteek, met daarin ook een groot patroon van één van de beroemd geworden merklappen.

En toen was het ineens volop lente! Nederland trok erop uit. We willen weer wat zien, voelen, meemaken!
Wij maakten een wandeling bij landgoed Staverden. Ik had een nieuw tasje mee en dat weerspiegelde alle kleuren van deze bijzondere lentedag in februari.
Wàt een kleuren vandaag, wat een zon, wat heerlijk om op deze mooie middag een wandeling te maken.

Af en toe heb ik de neiging om iets ouds na te borduren. Een beetje een dwaze aangelegenheid want ik heb meer dan genoeg patronen die veel leuker zijn. Maar op de één of andere manier werkt het kennelijk zo. Dus gaf ik er maar aan toe, aan die neiging. Gisteravond maakte ik het kleine lapje na met geborduurde randjes. Het eerdere lapje kan een jaar of zeventig oud zijn, en mijn lapje dus één dag. Ik weet alleen niet wat ik er nou mee wil, behalve het hier maar even te laten zien.