Het leven is niet meer gewoon, maar af en toe is het fijn om iets te doen wat erop lijkt. Ik ging naar de kapper. En dat was een goed idee want ik knapte er helemaal van op! Zowel innerlijk als uiterlijk en dat werd weerspiegeld in een soort twee-sporenbeleid op m’n meegenomen borduurwerkje. Want zo werkt een kappersbezoek wel, dat je er zo lekker van opknapt.

Menselijk contact, gelegitimeerd aangeraakt worden, samen met de kapster het nieuws doorpraten en je visie geven, vragen hoe het met de ander gaat, allemaal dingen die vroeger gewoon waren. En nu denk ik: mènsenlief, wat hebben we dat nodig! Kappers en nog heel veel andere mensen zijn volop bezig om liefde te geven aan hun klanten en nu waarderen we dat meer dan ooit. Met veel hartelijkheid namen we afscheid. Wat knap je daarvan op zeg!

Precies twee jaar geleden fietste ik dit weggetje af, in de buurt van mijn ouderlijk huis, nadat mijn zussen en ik een hele dag bezig waren geweest om spulletjes van m’n moeder te verdelen. Dat was een intensief proces maar we deelden onze tijd zo goed mogelijk in. Eerst hadden we veel ‘buitenwerk’ gedaan, in de vroege herfst toen het weer nog goed was. En toen begonnen we eind oktober aan de binnen-spullen. Die dag hadden we zin om eens lekker te gaan zitten voor wat we alle drie leuk vonden om te doen: de lappen verdelen. Mijn moeder had o.a. een flinke voorraad fluweel gehad en daar kozen we om de beurt een lapje uit.

Ook de naaispullen werden verdeeld en bij het oude naaldenboekje liet ik weten dat ik die heel graag wilde hebben. Het belandde op mijn stapel en in gedachten was ik al bezig om het in te voegen in mijn verzameling naaldenboekjes. Maar dat moest dus nog twee jaar wachten.

Vorig jaar kwam ik nog een leuk oud naaldenboekje tegen, op de antiekmarkt. Het lag daar met precies de juiste spulletjes in de buurt, zodat het een indruk geeft van de context van zo’n oud boekje. Ook dit boekje moest nog een tijdje wachten tot ik m’n voornemen een keer uit zou voeren om al die boekjes eens bij elkaar te leggen.

De eerste twee boekjes zijn ook uit mijn ouderlijk huis en van mijn grootmoeder geweest. Dan drie boekjes die ik zelf maakte van oude borduurwerkjes. Het middelste boekje op de foto gebruik ik het meest. Ik had eens onder invloed van een mooi plaatje een ‘welkom’ bordje geborduurd, maar dat kon ik in een volgend huis niet meer gebruiken, dus haalde ik de letters uit, borduurde ‘naalden’ en maakte er een boekje van. Zo heeft elk boekje een verhaal en daarom is een verzameling leuk. Maar het antiekmarkt-boekje (hieronder te zien op de achterkant) kocht ik niet voor m’n verzameling, maar voor m’n shop dus daar kan het nu heen. Die oude naaldenboekjes hebben charme!

Weven is één van de oudste handwerk-ambachten. Vroeger werd het weven op elke boerderij gedaan. Tegenwoordig is weven meer kunst dan noodzakelijk ambacht. Veel wevers en weefsters hebben zich aangesloten bij de Federatie Landelijk Weefkontakt. Deze geeft een eigen tijdschrift uit, waarin net als in de meeste verenigings-tijdschriften zowel nuttige tijdelijke informatie staat (bijvoorbeeld over cursussen), als interessante blijvende informatie. Bij dat laatste is te denken aan artikelen over allerlei weef-technieken, interviews met wevers en weefsters, en soms wat over hoe de weefkunst in het buitenland wordt beoefend. Juist vanwege die laatste groep artikelen – die wat langer interessant blijven – zijn die oude tijdschriften aantrekkelijk voor mensen die zich nù willen verdiepen in de edele weefkunst.

Ik twijfelde een beetje of ik deze tijdschriften ook in mijn shop zou plaatsen. M’n shopje begint immers al aardig vol te lopen. Maar de overweging dat er veel tijdschriften in mijn shop staan over borduren en haken, maar niet zoveel over weven, geeft de doorslag. Dus ik probeer het gewoon. M’n voorraadje is nog wat groter dan deze acht en als ik merk dat er belangstelling voor is, dan plaats ik er nog wat bij. En als ik merk dat er geen belangstelling voor is, dan sluit ik af en toe een tijdschrift bij bij een bestelling van een weefboek. Want iemand die een weefboek bestelt, is vaak ook wel geïnteresseerd om te weten dat er in Nederland een bloeiende vereniging van wevers bestaat, die al vele jaren een mooi tijdschrift hebben uitgegeven.

De collage hieronder is gemaakt met foto’s die op de achterkanten van de tijdschriften werden gepubliceerd. Ze tonen de veelzijdigheid van de vele weefmogelijkheden.

Een kantgekloste muis die aan het kantklossen is. Het ontlokt een glimlach. Het is leuk om even te zien. Ik wil de muis in m’n shop hebben want ze staat me hier al een tijdje aan te kijken. Ik drapeer wat kantklosjes om haar heen, maak een foto, voer de handelingen uit om die op m’n blog te zetten en dan pas zie ik dat één oogje is weggezakt. Dat komt omdat de voorstelling in een fotolijstje is gevangen. En dat is eigenlijk helemaal niet zo mooi. Sowiso ben ik al geen grote voorstander van handwerk-achter-glas en al helemaal niet als het geen mooi lijstje is. Natuurlijk kan ik het goed begrijpen, hoe dit zo gegaan is. Iemand heeft een schattig kantkloswerkje gemaakt en toen het af was, wilde ze het inlijsten. Waarschijnlijk was er geen geschikt lijstje voorhanden en toen belandde het hierin.

Bij zoiets vind ik het altijd leuk om het los te maken en te zien hoe mooi het handwerk weer gaat sprankelen als het onder het glas vandaan komt. Ik schuif het oogje weer goed en terwijl ik zo lekker bezig ben (eigenlijk is het spelen wat ik doe) merk ik dat m’n gedachten er toch niet helemaal bij zijn. Er speelt zòveel in de wereld en in ons land! (en hierbij is het woord ‘spelen’ eigenlijk helemaal géén goed woord)! We blijven maar hopen dat de ogen van de machthebbers ook op tijd worden teruggeschoven, voordat ze fouten maken die niet meer te herstellen zijn.

Op een grote paddestoel
legde ik een rondje.
Draadjes zitten er nog aan
dat lijkt nu wel een lontje.
Maar het wand’len deed mij goed
net als even praten.
‘k weet nu ook weer hoe het moet:
Knoopje rustig laten.

De eerste keer dat je zo’n stuk bedrukt canvas tegenkomt, moet je echt even kijken waar dat nou voor is. Vroeger kreeg ik eens zo’n stuk van een studiegenoot, die wist dat ik veel met handwerk bezig was. “Daar kun je op knopen”, zei ze, maar vervolgens duurde het nog een hele tijd voordat ik begreep hoe dat dan werkte. Maar als je het weet, dan is het simpel: in plaats van dóór het stramien heen te steken, hoef je bij deze dikgeweven katoenen stof alleen ònder de losse draad door te steken met een knoopnaald. Vroeger hadden we nog niet de mogelijkheid om overal maar een close-up foto van te maken, want als ik dat wel zou hebben gedaan, dan zou ik het wel gezien hebben.

Het leek me nu een leuke foto om de week mee te beginnen. Knopen op stof helpt om knopen in je leven te ontwarren of even te vergeten. Lekker gelegitimeerd knopen maken! Ik ga zodadelijk nog even bezig zijn met een knoopje in mijn leven, met een afspraak buiten de deur om daar nog wat verder over door te praten. Dat is ook fijn: als iemand even wil helpen met iets waar je zelf niet goed uitkomt. Zo’n gesprek is dan ook een soort close-up foto, waardoor je daarna weer beter ziet hoe het moet. Ik ben blij dat die mogelijkheid er is en weet dat ik straks weer met ‘zonnig geel’ naar dat levensknoopje kan kijken.

Al ‘een tijdje’ denk ik steeds: maak nou ‘even’ een kussentje van dat geborduurde hartje, dan kun je dat zondag laten zien. Maar telkens kwam het er niet van. Nu stond ik vanmorgen op met de gedachte dat ik dat nu éérst ga doen, dus zocht ik een geschikt stofje voor de achterkant. Ik vond wel andere stofjes, maar niet wat ik wilde, en nu bedenk ik dat het afmaken van zoiets kleins tòch meer werk is en meer ‘tijd kost’ dan gedacht. Een maand geleden (ook alweer zo’n tijds-uitdrukking) liet ik zien dat ik dit geborduurde hartje ging opvullen met wit.

Terwijl ik bezig was met lapjes zoeken, dacht ik na over wat ik met dat kussentje zou willen zeggen. Een hartje heeft een ‘I love’-boodschap en bij dit hartje wist ik het gelijk: I love TIME!
We hebben er een uurtje bijgekregen vanwege de wintertijd (daarom dacht ik ook dat ik dat kussentje wel even kon afmaken, in dat uurtje). Maar het is niet genoeg. Er gebeurt zòveel in de wereld, en als we dat allemaal willen ‘bijhouden’ dan komen we tijd tekort. En om te doen wat we graag allemaal zouden willen is de tijd ook tekort. Al ‘een tijdje’ gaan m’n gedachten zelfs ook nog een andere richting uit: de tijd zèlf is kort! De wereld is aan het veranderen. De tijd zoals we die kenden gaat misschien wel ophouden. Dat is een gedachte waar ik zelf veel mee bezig ben en dat is nogal indringend.

‘I love Time’ dus. Ik vond nog een ander hartjes-kussentje voor deze zondagochtend. Een klein roze gehaakt hartje. Ik legde het op een heel oud stoelkussentje wat nog uit een vorige huis en een vorig tijdperk komt. Toen hadden we rieten stoelen en roze gebloemde kussens. Die zijn allang weg maar dit dunnetje bleef over, als een herinnering aan een ‘voorbije tijd’. Mijn gedachte voor dit moment is nu: Het is toch en nog ‘Time’ om te genieten! Van je huis, van elkaar als je samen mag zijn, van fijne spulletjes waar je blij van wordt. En van het weten dat de tijd een doel heeft. Fijne dag gewenst!

Als je met mij gaat wandelen, moet je wel wat geduld hebben, want ik heb de neiging om overal stil te staan om foto’s te maken. We waren op een mooi plekje op de Posbank en telkens wilde ik m’n tas aan een boom of brug hangen en nu sta ik voor de taak om weer een selectie te maken van al die foto’s. De tijd zoals we die kenden is tòch al weg, dus nu ook de tijd om me te beperken tot één foto, zoals ik vroeger deed. Al een ‘tijdje’ merk ik dat me dat nu niet meer zo lukt. Ik wil steeds méér foto’s laten zien en weet nog steeds niet of dat een goed idee is of niet.

We liepen door een bosgedeelte wat Beekhuizen heet en na deze fotostop liepen we weer verder maar nu hadden we een spelletje bedacht. Telkens als we andere wandelaars passeerden, dan hielden we even op met ons eigen gesprek. Daardoor konden we in het voorbijgaan nèt een halve zin opvangen van waar de andere wandelaars over praatten. Het ging trouwens ook op voor de fietsers, daar kun je soms ook even in een flits een paar woorden opvangen. Dit is wat we hoorden: “mensen willen gewoon niet meer…..” (dat laatste woord konden we dan net niet meer verstaan) en “vraag me af of al die testen ……” (dat was wel jammer dat ik de rest van de zin niet kon horen). Een keer hoorden we het woord ‘maatregelen’ (dat was toen we zelf nog gewoon doorgingen met praten en ons spelletje nog niet waren begonnen), en een andere keer gewoon ‘corona’ (dat was van de fietsers die voorbijsuisden, dan hoor je maar één woord). Dus we trokken de conclusie dat echt ìedereen het erover heeft.

Ik wilde mijn tas nog een keer fotograferen bij een boom die midden op het pad lag. Zo voelde ik me ook: doorgang wordt versperd. Een beetje in het klein, omdat ik m’n museumkaart niet kon vinden en daarom waren we toch maar niet naar het Openluchtmuseum gegaan, wat we ’s morgens van plan waren. Maar nog veel meer in het groot, en dat heeft iedereen. Er wordt ons zòveel barricades opgeworpen en doorgangen versperd!

Ik zat op m’n hurken om hier de tas te fotograferen en toen kwamen er net weer twee wandelaars voorbij. Zij hadden het voor de verandering nìet over corona maar ik kreeg een aardige opmerking over m’n tas die tegen de boomstam leunde. “Het is een tapisserietas” zei ik, en zij zei dat ze hem mooi vond, wat ik leuk vond om te horen. Toen wensten we elkaar een fijne dag verder en nu vertel ik jullie er nog wat meer over. Dit borduurwerk is gemaakt naar een schilderij van S. Koninck, in 1654. Het heet de Goudweger. Toen het werd geschilderd stond dit schilderij in een traditie van voorstellingen waarbij goud werd afgewogen. Het was een symboliseren van gierigheid.

Alles moet gewogen worden. Belangen moeten tegen elkaar afgewogen worden. En oh, wat is het toch erg als er verkeerde belangen meewegen, als gierigheid, kortzichtigheid en valsheid een rol gaan spelen. Oh, kon de gouden gloed van het jaarlijkse herfstgetij de machthebbers toch eens méér bekoren dan het begeerde fraude-goud!

Voldaan met herfst-indrukken, maar niet zo ontspannen als anders, kwamen we weer thuis. En nog steeds weet ik niet of ik mijn zelfgemaakte tas in m’n shop zal plaatsen of dat ik hem hou. Over iets kleins kun je ook wikken en wegen, en ik ben er nog niet uit.

Een maaltje sla van ‘onze’ boerderij, waar ook nog eens 249 kippen rondlopen. Dat aantal was een bewuste keus, als het er 250 waren geweest dan hadden ze nu naar binnen gemoeten vanwege de vogelgriep en zouden ze niet meer buiten mogen scharrelen. Er lag dus een optimum bij 250-min-één en van wat die kippen deze week legden mochten wij weer een bakje ophalen. Dat ophalen bij de coöperatie-boerderij is nu een wekelijks geniet-momentje.

Ik ben begonnen aan een nieuw borduurwerkje, waarbij ik een heel oud borduurwerkje (vermoedelijk uit de dertiger jaren van de vorige eeuw) namaak. Een borduurwerkje zorgt ook altijd voor een geniet-moment. Even wat kruisjes maken met een perlé-draadje. Dat komt nog wel klaar voor kerst.

We waren te vroeg. Het motregende en het park was nog dicht. We konden geen rondje lopen om de vijver van Park Rosendaal.
We konden wèl een eindje de goede richting op lopen, langs die goudverkleurde bomen. Daar hing ik een klein tasje in de zevenarmige kastanje. Ik was er niet tevreden mee want ik was wat anders van plan geweest met dat tasje, gemaakt van oude katoen.
Maar nu is de foto gemaakt, en kan het tasje in m’n shop.

Hoe laat is het op de klok van het wereldtoneel?
Ik luisterde gisteravond een stuk van het debat tussen de president van Amerika en zijn opponent.
Hoe laat is het op de klok van Nederland?
Steeds strengere maatregelen belemmeren en beklemmen het leefklimaat.

Hoe laat is het op de klok van deze zaterdagochtend?
Ik begon de dag met het lezen van de dikkere weekendkrant.
En ik slaakte nog eens een diepe zucht en zei: zullen we nog even weggaan, voordat het straks misschien niet meer mag?

Straks krijgen we er een uurtje bij, vanwege de wintertijd.
Een uurtje, wat we goed kunnen gebruiken. Maar het is al wèl héél erg laat geworden!
Op de klok van het wereldtoneel.

Vroeger werden klokkekleedjes geborduurd en over de statige huiskamerklok gehangen. Elk uur klonk de klok. Elke minuut verstreek de tijd. Een klok was en is een belangrijk instrument. En nu gaan we nog even weg, naar een plek waar ik misschien nog wel zo’n oude klok kan zien. “Tot later!”

Het eerste boekje op de foto is een mooi geïllustreerd overzicht van de Geschiedenis der Kleederdrachten, en dan uit de hele wereld. Dit boekje was een geschenk van een firma die 25 jaar bestond en het werd uitgegeven in 1912. Een mooi en ook mooi bewaard geschenk.
De rest van de boeken gaan allemaal over Nederlandse kleederdracht.

Bij de troonsbestijging van koningin Wilhelmina in 1898 werd een groots opgezette tentoonstelling van Nationale Klederdrachten georganiseerd. Het doel was om de nieuwe koningin een zo volledig mogelijk overzicht te geven van alle toen nog in Nederland voorkomende klederdrachten. De belangstelling van de leden van het koninklijk Huis voor de Nederlandse klederdrachten is in de loop der tijden meermalen duidelijk tot uitdrukking gekomen. In een boekje wat in 1973 werd uitgegeven, bij een 25-jarig regeringsjubileum, werd teruggeblikt op de tentoonstelling van destijds en werden allerlei voorwerpen uit de koninklijke verzameling besproken. Ik plaats twee exemplaren van deze boekjes in m’n shop: met en zonder stofomslag.

Er zijn ook nuttige handleidingen verschenen voor mensen die de streekdracht van de eigen groep niet meer automatisch kregen overgeleverd, maar wel graag een eigen kostuum willen maken. Zoals de Klederdracht van Hindeloopen en een map om de zondagse dracht van een Volendammer vrouw na te maken. Hierin vond ik een leuk briefje met daarin een handgeschreven instructie om een ‘pijbroek’ te maken. Zulke instructies werden vroeger binnen de eigen groep overgeleverd en het is leuk om daar eens een voorbeeld van te zien.

Tenslotte nog twee boekjes over Bonte kleren en blanke kappen en Van een kraplap.

Een goede manier om al die mooie streekdracht van vroeger te laten zien is een poppenverzameling en er zijn veel vrouwen geweest die met veel inzet en deskundigheid poppen hebben aangekleed met miniatuur-streekdracht. Dan wordt in één blik duidelijk hoe mooi en rijk van traditie die dracht is geweest.

In de herfst laten de bomen hun bladeren vallen en dat kan soms een dikke laag vormen. Maar na een tijd is die laag minder geworden, doordat de oude bladeren op natuurlijke wijze worden ‘opgeruimd’.  Alles wat oud is en afgestorven, wordt door schimmels, bodemdiertjes en bacteriën veranderd in vruchtbare aarde.
Een paddestoel is het zichtbare vruchtlichaam van schimmels. Het grootste deel bevindt zich in de bodem, in de vorm van schimmeldraden. Dit netwerk van de schimmels onder de grond heet een zwamvlok.
Dus als die schimmels er niet waren geweest, dan lag er waarschijnlijk een metersdikke laag oude bladeren onder de bomen.

Ik geniet ervan, om tijdens wandelingen die groepjes paddestoelen tegen te komen. Tot nu toe heb ik de verleiding weerstaan om ze mee te nemen om op te eten, maar het schijnt wel te kunnen. Deze geborduurde paddestoelen beelden twee soorten af, die op een patroonvoorbeeld van Permin of Copenhagen ook worden benoemd. Het zijn Coprinus comatus en Boletus edulis. Dat zei me niks, dus ik zocht het op. Geschubde Inktzwam en Eekhoorntjesbrood. Ah, die zijn toch eetbaar? Wie weet durf ik het nog eens aan, maar voorlopig koop ik ze liever in de winkel.

En in welke winkel zou je nou zo’n mooi geborduurd exemplaar kunnen kopen? In mijn webwinkel! Ze zijn zò mooi!

Terug in de tijd met een stapeltje oude Libelles. Waar komen dìe nou weer vandaan? Mijn broer kocht een oud huis, en af en toe knapt hij wat op. Hij nam eens een kijkje in een kruipruimte en daar vond hij een stapel oude Libelles. Mocht ik hebben. O, zo grappig! Zo zagen die tijdschriften eruit toen wij tieners waren. Grote indringende reclames voor cigaretten bijna op elke achterkant, aandachttrekkende quotes op de covers, verhalen van en over mensen die toen iedereen kende (van naam dan) maar nu vergeten zijn. Foto’s van Hollandse vrouwen en soms een man die blij lachend de camera en daarna de huiskamer inkijken. Tijdschriften van meer dan 40 jaar oud zijn interessant om nog eens door te bladeren, omdat ze iets naar boven halen van hoe het vroeger was.

Maar waarom zou ik ze in m’n shop zetten? In ieder nummer staat ook wel iets van handwerk en vooral over de mode van toen. Veel zelfmaakmode was het, en daar bood de Libelle ook allerlei tips en patronen voor. En veel handwerk, bijvoorbeeld het gehaakte kraagje op één van deze covers. Vanuit handwerkperspectief zijn de pagina’s die over het handwerk van vroeger gaan toch wel interessant. In die tijd waren er gehaakte tassen, ceintuurs van macramé, gordijntjes om te haken, en ook af en toe een merklap om te borduren.

Dus misschien vindt iemand het leuk om nog eens zo’n oud nummer door te bladeren. Op zoek naar het handwerk uit die tijd, of gewoon omdat het leuk is om herinneringen op te halen. Ik probeer het gewoon om deze nummers in m’n shop te zetten. Ook vanuit de gedachte: als die stapel àl die jaren verborgen in een oud huis bewaard is gebleven, waarom zou ik ze dan nu weg moeten doen? En als blijkt dat niemand er één wil kopen, dan kan altijd nog af en toe een tijdschrift als extra bijsluiten bij een andere bestelling.

Waar blijft de tijd? Dat kun je je afvragen (en is ook zéker een hele goede vraag!). De tijd is in zekere zin een centraal thema van merklappen (samplers). De tijd werd vastgelegd in kleine steekjes, en twee of drie eeuwen later blijkt zo’n oude merklap dan een goede weergave te zijn van de tijd waarin deze werd gemaakt. Oude merklappen zijn geliefd onder borduursters en velen willen graag zèlf eens een replica maken en zijn blij met patronen die dat mogelijk maken. Dit blogje gaat over die patronen.

Met deze foto wil ik laten zien dat patronen soms op hele grote vellen werden afgedrukt. Soms werden die als bijlage aangeboden bij een boekje of tijdschrift en die patronen zijn fijn om opnieuw te gebruiken.
En de patronen werden soms ook in stukken opgedeeld en op losse A4 velletjes weergegeven. Deze patronen werden dan uitgegeven door een museum of winkel. Op deze foto twee voorbeelden van uitgaven van het Admiraliteitsmuseum in Dokkum, en twee voorbeelden van merklappen van Jan Houtman. Die zijn nog niet zo oud, maar zijn een goed voorbeeld van hoe een hedendaagse ontwerper de uitdaging aanging om patroon-onderdelen te verwerken in een nieuw aantrekkelijk ontwerp.

Een tijd geleden kreeg ik een mail uit Amerika, van iemand die heel graag een paar patronen wilde kopen die uitgegeven waren door het Admiraliteitsmuseum in Friesland. Zij liep tegen het probleem aan dat deze niet konden worden opgestuurd naar het buitenland. Ik deed de toezegging om een paar patronen te kopen als ik daar een keer zou zijn en dat heb ik gedaan. Zodoende kan ik nu deze (nieuwe) patronen in m’n shop plaatsen. Een uitzondering, als extra service. Ik heb natuurlijk het liefst dat ze ook door iemand besteld worden die in het buitenland woont. Dan stuur ik ze graag daarnaartoe op.

Het merklap-patroon meest rechts op de foto heet ‘De Tijd’. Misschien wel een statement van de ontwerper, na vele jaren bezig te zijn geweest met merklappen. Op het laatst loopt alles een beetje door elkaar en is er één blur van vormen en kleuren. Maar voor wie nu nog volop in de tijd leeft, en de tijd wil vullen met iets ouds opnieuw borduren, plaats ik deze patronen in m’n shop.

In een museum in Parijs hangt een beroemd schilderij van Jean-François Millet. Het toont een boer en een boerin die aan het eind van de werkdag op het land het Angelus bidden. Van beroemde schilderijen zijn allerlei reproducties gemaakt. Ook van dit schilderij en daar schreef ik andere najaren over, want het is ook een mooie illustratie van ‘dankdag voor de oogst’. Deze reproduktie werd gister besteld en ging op de post. Terwijl ik het opzocht in de voorraad-doos, kwam ik ook een andere weergave tegen van dit schilderij. Nu kan ik ze samen laten zien en de verschillen bespreken.

Het kleine borduurwerkje is heel anders van karakter. Met veel minder steekjes is toch een treffend en herkenbaar beeld neergezet. Ik vind het mooi. Beide borduurwerken vertegenwoordigen een bepaalde borduurstijl (en eigenlijk ook wel een kunst-stijl, want dit geldt voor veel meer manieren om iets weer te geven, zoals schilderen en tekenen).
Het is niet altijd nodig om heel gedetailleerd te zijn om toch de essentie over te brengen. Persoonlijk vind ik de light-versie misschien wel mooier. Of misschien bedoel ik: hierin komt de borduurkunst mooi tot z’n recht. Als je iets zo getrouw mogelijk wilt weergeven, dan kun je een foto maken. En als een kunstenaar iets op een krachtige en persoonlijke manier wil weergeven, dan maakt hij een schilderij (en soms wordt zo’n schilderij dan beroemd). En als een borduurster de essentie dáár weer van wil weergeven, dan kan een abstractie een goede keus zijn. Ik vind het een knap ontwerp, dit kleine borduurwerkje.

Maar de essentie àchter al deze weergaven van een boer en boerin die op het land staan te bidden, is toch wel die ontroerende aanblik van twee mensen die danken of bidden om Gods genade. Dat doe ik ook voor vandaag want ik heb een ingewikkelde dag voor de boeg.

Het kan dan wel ‘maandag’ zijn, maar het is ook ‘herfstvakantie’ en daarom had ik zin in een wandeling. Mijn lief kon even mee en we kozen een bosje wat de naam Beekbergerwoud draagt, maar wat nog niet erg opschiet om een oerbos te worden. Dat willen ze van Natuurmonumenten graag, dat dit een oerbos wordt. Van vorige wandelingen wist ik dat het maar een kleurloos bosje is. Als je de herfst wilt vieren dan is dit eigenlijk geen goede keus. Maar wel dichtbij, en we hadden maar een uur, dus toch maar even daar naar toe.

Ik had me voorbereid en koos één van m’n kleurigste tasjes als waterdrager. Dit tasje maakte ik zò lang geleden dat het eigenlijk ook ‘oer’ is. Tegenwoordig heet alles ‘oer’, dus ik doe gewoon mee!

Op maandag is het altijd wat drukker met bestellingen beantwoorden en versturen, want dan heb ik de hele zondag daarvoor niks gedaan. En als ik dan ook nog op zaterdagavond een nieuwsbrief heb verstuurd, dan weet ik dat ik maar beter de maandagochtend vrij kan houden om alles weer af te handelen. Op deze foto een selectie van wat er vandaag op de post ging en ik vond het zoals altijd weer fijn om daarmee bezig te zijn. Al die mooie boeken, en dan het weten dat ze weer bij andere liefhebbers terecht komen, daar hou ik van!

Na de laatste nieuwsbrief kreeg ik een aantal aardige reacties van mensen die schreven dat ze m’n nieuwsbrief waarderen en dat ze hem graag lezen! Meestal krijg ik wel één of twee meldingen van ‘unsubscribers’ maar dit keer geen enkele! Wat een fijn gevoel om te weten dat wat ik hier doe gewaardeerd wordt. Dat maakt me blij!

Acht nieuwe tweedehands boeken over borduren die nog niet eerder in mijn shop stonden. Nu ben ik toch al heel lang bezig, en nog steeds ontdek ik boeken over borduren die ik nog niet eerder had gezien. Dat laatste is trouwens niet helemaal waar, want ik had ze al wel eerder gezien, want ze stonden hier netjes op een plank te wachten tot het stapeltje groot genoeg was om een collage van acht te vullen. Het is toch het leukste om zo’n serie boeken bìj elkaar te bespreken, en dan te kunnen zeggen dat er héél veel Nederlandse boeken over borduren zijn verschenen. En dat er voor elk wat wils is.

Al deze boeken laten de veelzijdigheid van het borduren zien, zowel vroeger als nu.
Er is bijvoorbeeld het boekje met Tijdloze merklapmotieven, jammer genoeg een bibliotheek-exemplaar maar verder is dit boekje haast nergens meer te vinden, dus beter iets met een paar stikkers dan helemaal niks.
En er is Kerstin’s Kruisstekenboek, wat vroeger werd vertaald uit het Zweeds. Het laat zien hoe je met grote kruissteken kleding kunt versieren en dat paste helemaal in de trend van de zeventiger jaren.
En er is het boek Kruissteek Randen, strikken en linten. Dat wil je als borduurster ook een keer hebben gedaan: zo’n lange rand borduren met een mooi motief en dan op een handdoek naaien, of als kastrandje gebruiken.

De Groot Borduurpatronenboeken van 3Suisses staan vol met typische seventies-patronen. Voor liefhebbers van retro-borduren zijn dit geschikte boeken.

Het boek Borduren met Lint is een originele invalshoek wat door een vrouwenvereniging werd gepresenteerd, maar wat volgens mij nooit echt is aangeslagen. Maar nu is het een zeldzaam boek, wat de veelzijdigheid van het borduren benadrukt.

En dan zijn er de nieuwere ‘handboeken‘, met luxe uitstraling om beginnende borduursters te stimuleren. Soms zelfs met een complete kit met mini-strengetjes om de stap naar deze voldoening-gevende hobby zo klein en aantrekkelijk mogelijk  te maken.
Want borduren is van alle tijden en zéker ook van de onze!

Hier wandelden wij vanmiddag. Als je de directe omgeving van dit stadspark niet ziet, dan denk je dat je buiten bent. En dat ben je ook, maar dan wel midden tussen de woonwijken. Een mooi plekje voor onze zondagmiddagherfstwandeling.

Als tiener borduurde ik een keer een paar paddestoeltjes en ik weet nog hoe blij ik was dat ik daar een passend lijstje bij had gevonden. Anders is zo’n borduurwerkje maar niks, maar nu is het een schatje wat bijna elk jaar in de herfst tevoorschijn komt.

Het is wat: de ene keer wil je de ‘omlijsting’ het liefst wègdenken, en de andere keer is die omlijsting en begrenzing juist heel belangrijk!