“De werking van licht en donker”. Zo noemde ik deze quilt twintig jaar geleden. Ik maakte er drie en een kleinere versie gaf ik aan m’n vader die veel met ‘Licht en donker’ bezig was en er boeken over schreef. Later kreeg ik die quilt weer terug. Dit exemplaar had ik de hele winter in m’n auto liggen, voor het geval dat ik een plekje tegenkwam waar ik hem even op wilde hangen. Gister was dat plekje er. Een weg dwars door de bossen. Op weg naar een bijzondere ontmoeting. We praatten over het licht in onze levens, over gezamenlijke achtergronden van onze ouders in Amsterdam, over de na-oorlogse jaren. Toen we terugreden was het donker. Ik ben nog onder de indruk van deze ontmoeting. En ik realiseer me: in ieders leven worden licht en donker afgewisseld. Er is veel donker en duister. Er is ook veel licht!

Het was al dagenlang donker en somber geweest hier midden op de Veluwe. En nèt toen we daar reden, op die weg dwars door de bossen, kwam de zon er even uit. De auto geparkeerd en even dat moment beleven.
M’n lappendeken is vochtig geworden van die hele winter in de auto. Nu kan ik hem weer laten drogen en opbergen.

“De werking van licht en donker”. Deze quilt was mijn manier om iets van mijn gedachten daarover weer te geven.

Toen mijn grasveld een keer bezaaid lag met het afgevallen blad van de Acer, legde ik vier kussens op het rode tapijt. Het is alweer lang geleden, de kwalilteit is van twee fototoestellen terug. Toch zijn zulke foto’s wel informatief. Als je al je lievelingskussens bij elkaar legt, dan zie je ineens zèlf ook dat dàt dus kennelijk je lievelingskussens zijn. Ik hou van geometrische vormen!

Het linker en bovenste kussen zijn niet door mij gemaakt, het onderste en rechter kussen wel.

Het is de laatste zondag van januari. Daarbij zou er vooral aandacht kunnen zijn voor de jaarlijkse herdenkingen van een verschrikkelijke periode. En niet voor wat geborduurde kussens. Toch ook vandaag deze groet. Morgen hoop ik nog wat te berichten over de herdenking.
Goede zondag gewenst!

Een ander laten zien wat je hebt verzameld of gemaakt: hoe noem je dat? Willy Peeters organiseerde vroeger ontvangsten bij haar thuis en die noemde ze “Kijk en Klets”. Bekend is ook de uitdrukking “Praten en Breien” (zo heette vroeger een tijdschrift), en de uitdrukking “Show and Tell.” Je kunt het noemen zoals je wilt als maar duidelijk wordt dat het zìen van mooi handwerk vanzelf leidt tot het erover praten en vertellen. Gister was ik op bezoek bij borduurliefhebber Willy in Amstelveen en de uren vlogen voorbij.  Ze rolde een paar pronkrollen voor me af. Dat zou ook een goede uitdrukking zijn: “Rol en Pronk”!

Kenmerk van een Pronkrol is dat je hem nooit helemaal op een foto krijgt. Dat moet je dan ook eigenlijk maar niet proberen, maar ik wil natuurlijk toch graag een paar stukjes laten zien. Dit zijn oude handwerkjes die vroeger op opleidingen zijn gemaakt. Sommige door haar zelf of door haar moeder, maar ook verzamelde handwerkjes. Zo’n lange rol geeft goed weer wat er in de vorige eeuw allemaal werd onderwezen en beoefend.

Pronkrollen zijn ideale verwerkingsvormen voor verzamelaarsters van oude handwerkjes. Er is geen beperking voor wat je erop wilt naaien. Haakwerkjes, borduurwerkjes, breilapjes, smockwerkjes, en alle oefenlapjes waarop bepaalde technieken werden beoefend: het kan er allemaal op! Het resultaat is: voldoening dat al die lapjes die al zo lang bewaard zijn gebleven nu een goed plekje hebben gekregen, en een praatlap die leuk is om uit te rollen en te laten zien en erover te vertellen.

Maar als dat vertellen ‘straks’ niet meer lukt? Willy is op zoek naar mensen die haar willen helpen om (tegen vergoeding) haar uitgebreide verzameling te documenteren. Dat zal wel wat middagen tijd kosten, maar lijkt een leuke klus voor geïnteresseerden.

En voor andere geïnteresseerden: wie weet zijn dit inspirerende foto’s om je eigen verzameling oude lapjes tevoorschijn te halen en ze misschien om op een lange rol te naaien. En vooral: om ze aan de volgende generatie te laten zien. Rol en Pronk!

Van oude tapisserie-borduurwerken kun je goed tassen maken!
Al die duizenden steekjes, die iemand vroeger met veel toewijding maakte, die komen in een andere entourage weer prachtig tot hun recht.
Geen eikenhouten lijst meer, maar een rand van ribfluweel.
Mijn eerste tapisserietas maakte ik ongeveer zeven jaar geleden en daarna volgden er nog een stuk of tien.

Ik kan nu een bijpassende tas meenemen als ik naar de goudsmid ga (dat doe ik niet zo vaak).
Of naar de bloemenmarkt.
Of naar een museum waar het schilderij hangt van de brieflezende vrouw.

Of naar een park waar witte zwanen zwemmen.
Of naar een kasteel.
Of gewoon naar ergens, wanneer ik óók wel eens zo’n decolleté wil laten zien.

Ik heb een heleboel tassen om uit te kiezen!
Vandaag neem ik er weer eens één mee. Ik ga op stap en ik ga op visite!

In het Prinsenpark in Apeldoorn staat een monument ter herdenking van de ruim 1200 joodse mensen die vanuit de inrichting Het Apeldoornsche Bosch werden weggevoerd. Afgelopen maandag was hier een kranslegging. Vandaag was ik hier in de buurt en ging ik ook even kijken. Al die namen. Van al die mensen! De namen staan op een bord. Het bord is omringd door rozen.

Het monument staat in deze wijk omdat juist in deze wijk veel joodse mensen woonden. Ook zij zijn weggevoerd.
Er zijn ook mensen die de oorlog wèl hebben kunnen overleven. Zij konden later naar Israël gaan. Vandaag luistert de koning naar hun verhalen. Hij is bij hen op bezoek. Staatssecretaris Blokhuis, die enkele dagen geleden deze herdenking in Apeldoorn bijwoonde, is meegereisd.

Ik plaats dit blogje om deze oudere mensen, die zoveel hebben meegemaakt in hun leven, te groeten. Ik weet van enkelen dat zij mijn blog lezen. Ik groet jullie hartelijk. Mijn blogje is bedoeld om hen te laten blijken: hier in Nederland wordt er aan jullie gedacht!
Er is aandacht voor herdenkingen, namen worden voorgelezen, doden worden herdacht.
De tekst op het monument luidt: “Nooit heb ik wat ons werd ontnomen zo bitter liefgehad.”

Borduren over vier ‘hokjes’ van Aida-handwerkstof was een tijdje geleden favoriet bij mij. Ik vond het leuk om op die manier oude resten handwerkstof op te maken. ‘Opmaken’ is natuurlijk onzin; als je ergens vanaf wilt kun je het beter weggeven of wegdoen. Dus kan ik beter zeggen: Borduren over vier hokjes tegelijk is een goede manier om restanten handwerkstof te gebrùiken. Het gaat lekker snel en geeft een apart resultaat. De kruisjes dekken niet helemaal en dat draagt bij aan de charme.

En zo maakte ik lang geleden eens deze klassieke tulp. Vorig jaar liet ik op mijn blog de ster zien die ik borduurde, en in november gebruikte ik die ster voor nieuwe visitekaartjes. Die wilde ik tijdens de ‘kerstperiode’ gebruiken. Vraag is nu: waar èindigt die kerstperiode? Ik heb nog genoeg kaartjes over en in de hele januari-maand gebruikte ik die nog. Straks in februari ook nog maar. Achterop de kaartjes liet ik de gestileerde tulp afdrukken en met zo’n voorjaars-achtig tulpje kunnen die kaartjes dus nog best een tijdje gebruikt worden!

Een rozen-lopertje uit mijn tienertijd. Nu ik er zo aan terugdenk, realiseer ik me dat er altijd wel smyrna-wol in huis was. Misschien niet helemaal vanzelfsprekend, maar toen dacht ik er niet over na. Ik vond het fijn om altijd wat te kunnen rommelen in die grote zak met wol. En ergens op een hoek van de zolder stond een doos waar resten stramien in werden bewaard. Ik mocht nìet zomaar iets afknippen van een grote rol, maar de smalle repen die ook in die doos zaten mocht ik naar eigen inzicht gebruiken.

Ik vond het leuk om zelf ook eens wat te verzinnen, want het knopen vond ik een leuke handeling. Ik had ook ergens een patroon  van een roosje gevonden en maakte dit lopertje. Ik heb het altijd bewaard en in de eerste huizen waar ik woonde lag het ook altijd wel ergens. Nu ligt het weggeborgen in een doos en als ik het daar weer uithaal, dan zou ik er misschien eens een betere foto van kunnen maken. Nu zo. Een roosje op een oude tafel.

Een roos drukt altijd wat uit. Schoonheid en Liefde. Weemoed en Herinnering. Dat maakt de roos ook zo geschikt om te gebruiken bij kransleggingen.

In de nacht van 20 tot 21 januari 1943 werd een grote Joodse psychiatrische instelling in Apeldoorn ontruimd. 1200 patiënten en 50 begeleiders werden uit hun verblijven gehaald en op transport gezet naar Auswitz. Deze traumatische gebeurtenis had lang daarna grote impact op Apeldoorn. Elk jaar wordt een herdenking gehouden. Ook gister weer. Vandaag ging ik ook nog even kijken, en maakte een wandeling langs de gebouwen.

Lange tijd was de vooroorlogse instelling Het Apeldoornsche Bosch een voorbeeld van hoe patiënten konden worden verzorgd. Mooie gebouwen (die zijn nu leegstaande rijksmonumenten) en een mooie ligging tussen de bomen. Nu nog steeds wonen op deze plek mensen die zorg behoeven. Ik kom hier vaak. Het is vlak bij mijn huis. Vandaag las ik de bordjes, die nu zijn geplaatst. De bordjes vertellen de geschiedenis van de ontruiming. Als je het leest, dan huiver je.

Ook staatssecretaris Paul Blokhuis woont dichtbij deze plek. Hij sprak gister bij de herdenking. Zijn toespraak staat in de krant, en op de website van de rijksoverheid. Ik las de toespraak vanmorgen en besloot toen vanmiddag hiernaar toe te gaan. Het houdt me bezig.
Citaat uit de toespraak:

We vieren dit jaar dat we 75 jaar in vrijheid mogen leven. De meesten van ons zijn in een tijd van vrede geboren. Ik zelf ook. Wij kunnen in vrijheid onze eigen keuzes maken. Om lief te hebben. Om te geloven. Om te zijn wie we zijn. Voor velen van ons lijkt die vrijheid misschien vanzelfsprekend. Maar dat is het niet. Want mensen hebben hun leven op het spel gezet, zodat wij in vrijheid kunnen leven.

Let op je gedachten, want dat worden je woorden.
Let op je woorden, want dat worden je daden.
Let op je daden, want dat worden je gewoontes.

“De meesten van ons zijn in een tijd van vrede geboren”, zei de staatssecretaris. Ik ben er dankbaar voor.
Maar hoe zou het zijn geweest als die ontruiming vijftien jaar later had plaatsgevonden? Dan was mijn schoonmoeder misschien wel meegevoerd. Zij werkte toen op deze plek.
En hoe zou het zijn als die ontruiming vorige week had plaatsgevonden? Dan was mijn broer misschien wel meegevoerd. Hij wordt nù op deze plek opgevangen.

Deze gedachten brengen het voor mij heel dichtbij.
Deze plek is dicht bij mijn huis. Ik fiets er vaak langs en soms fiets ik over het terrein.
Ik wou alleen maar even een klein sterretje daar neerleggen.
Het is goed om te herdenken.

Een leuk stofje kan een leuk tasje worden!
Naaisters hebben vaak meer leuke lapjes liggen dan er verwerkt konden worden, en die lapjes liggen dan maar te liggen.
Totdat je er tasjes van maakt! Eén voor jezelf, en de rest om weg te geven.

Deze tasjes maakte ik vier jaar geleden. Elke ochtend zoek ik naar wat oude foto’s die ik nog niet eerder liet zien, of die ik nog eens wil laten zien, van handwerken die ik zelf maakte.

Ze zeggen dat het vandaag Blue Monday is.
Als je bezig bent, heb je er minder last van. Er is altijd wat te doen, te zien, te denken, te lezen, te schrijven en te maken.
Het omhaken van houten kledinghangers was een projectje van zes jaar geleden. Hier schreef ik daar eerder over.
Bij alle goede adviezen om een depri-maandag goed door te komen hoort natuurlijk ook het advies: haak jezelf blij!
Fijne dag gewenst!

Een oud kussen, op twee oude foto’s.
Vroeger gehaakt en gemaakt en daarna veel gebruikt. Meegenomen naar mooie plekjes.
Heerlijk variëren: bij het afwisselen van kleurtjes tijdens het maken, en bij het neerleggen van het kussen tussen de blije bloemen!
En nu als afwisseling van m’n dagelijkse blogjes: een kussen voor de zondag!

Mijn oudste ‘tapisserietasje’ ontstond lang geleden. Ik had twee oude stoelen geërfd van een tante en die stoelen bekleedde ik zelf opnieuw. Toen hield ik het oude bruine fluweel over, wat jarenlang op die stoelen had gezeten. Te mooi om weg te gooien, vond ik. Er was ook juist een oud borduurwerkje mijn huis in gedwarreld. Ook te mooi om niks mee te doen. Ik haalde het borduurwerkje los uit de lijst en combineerde het met het bruine fluweel. Van dikke wol haakte ik een hengsel en was blij met het resultaat. Dat oude tasje nam ik vandaag mee!

We gingen naar Deventer en kregen een hagelbui over ons heen. De laatste meters rènden we naar De Waag. Daar zat iemand op de grond en die fotografeerde de hagel, omdat het de eerste keer was dat het deze winter hagelde. “Dat kan ik ook!” dacht ik, en ik fotografeerde net als hij de straat. Wat eigenlijk gek is, dus ik legde m’n tas maar even neer. En daarna maar eens naar binnen!

In de de oudste Waag van Nederland is een museum. In Deventer worden al honderd jaar blikken gemaakt en momenteel is er in dit museum een tentoonstelling over blik: Van conserven tot kunst.

Vroeger gewone verpakkingsmaterialen (maar wel héle mooie!) en nu museum-stukken. Het museum heeft de grootste blik-collectie van het land: meer dan 6000. En daar zitten hele mooie bij. Bedrukt blik is er vanaf circa 1870. Verpakkingsblik wordt gebruikt voor cacao, chocolade, beschuit, koekjes, tabak, sigaren, appelstroop, koffie en thee. Dit zijn allemaal luxe artikelen waarvoor een aantrekkelijke verpakking belangrijk is. Vooral in de begintijd maken de fabrikanten die blikken zò mooi dat ze heel lang in gebruik blijven.

“Als blik vandaag de dag zou zijn uitgevonden, dan zou het dè verpakkingssensatie van de 21e eeuw zijn.” stond naast deze blik-muur te lezen.
De tentoonstelling geeft veel achtergrondinformatie over hoe blik een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis, en hoe blik juist in onze tijd opnieuw ontdekt en gebruikt wordt. Ik keek nog naar een filmpje over de recycling van blik, wat door het hergebruik van grondstoffen eigenlijk heel milieu-vriendelijk is.
Het was gewoon een fijne tentoonstelling om op zaterdagmiddag te bezoeken. En fijn om daar rond te lopen met m’n milieu-vriendelijke tasje, gemaakt van oude materialen. Mijn tas en ik voelden ons daar prima op ons gemak.

Deze boekenleggers borduurde ik meer dan 25 jaar geleden. In die tijd dacht ik nog dat ik alle restjes op kon maken. Ik weet nu dat dat niet kan, want er komen altijd weer nieuwe restjes. Als je echt van je restjes af wilt, moet je ze gewoon wèg doen. Maar als het erom gaat dat het leuk is om met restjes te werken, dan zeg ik: doen!  Het geeft een hele speciale voldoening om kleine restjes nog te gebruiken. En daarbij ook de gedachte: stèl dat ik deze restjes borduurgaren zou hebben weggedaan aan een kringloop of zo, dan zou iemand ànders ze wel weggooien. Want de meeste mensen zien daar niks meer in of willen er geen tijd insteken om het uit te zoeken. Dus geeft het nog eens èxtra voldoening dat jij zèlf daar nog wel wat in ziet. En bovendien: het zijn je èigen restjes, en daar voel je dan op een bepaalde manier verantwoordelijkheid voor. Je wilt ze opmaken, je wilt ze gebruiken. En dan is het heel leuk als dat lukt.

Al die overwegingen komen gelijk weer bij me boven, toen ik deze archief-foto weer zag. Misschien een idee voor anderen?
Je hebt er dus wat restjes voor nodig.
En….(heel belangrijk!) …. kleurtjesliefde!

Niet zòmaar wat strookjes aan elkaar genaaid, al zou je dat misschien kunnen denken.
De ontwerpen van de Amish zijn harmonieus van kleur en afmetingen. De verhoudingen van de stroken en randen zijn precíes goed en daarom zijn die ontwerpen zo krachtig en boeiend. Een hele tijd geleden wilde ik ook eens wat maken en probeerde iets kleins uit. Dit mini-quiltje (wat ik gebruik als pannelap of rondslingerend handigheidje of aardigheidje) maakte ik vroeger. En na al die jaren kan ik zeggen dat ik er nog steeds niet op ben uitgekeken, en dat komt door die perfecte verhoudingen.

Vanmorgen ga ik ook iets doen wat met een soort ‘perfecte verhouding’ te maken heeft: ik ga nog eens een coachings-wandeling doen. Niet alleen in huis bezig, ook weer even naar buiten!

Zò stond de koninklijke familie vroeger op het bordes. Een veelbesproken rijk echtpaar en vier dochters. Op de verjaardag van de koningin mocht de burgerbevolking langs het paleis lopen en bloemen en kadootjes aanreiken. De rest van Nederland keek toe op tv.

Heel vaak waren die kadootjes Poppen in klederdracht. Het werd een hele verzameling. Ook tijdens staatsbezoeken ontving de koningin af en toe poppen in exotische kleding. In de kranten werd melding gemaakt van de poppenverzameling van Juliana en deze berichten zorgden voor een sneeuwbaleffect. In het begin van de zestiger jaren had ze er 100, en later was de verzameling gegroeid tot 600.
Een deel van deze verzameling was vorig jaar te zien in het Veluws Museum Hagedoorns Plaatse in Epe. (De link is naar een slow-tv filmpje hierover)

In december ging ik kijken.( Het was toen al de laatste week van de tentoonstelling dus als ik er eerder over had geblogd, dan had het weinig uitgemaakt.)
De zestig poppen, die toen bij Hagedoorns Plaatse te zien waren, dragen Nederlandse streekdracht, zoals uit Marken, Urk, Bunschoten, Staphorst, Zeeland, Gelderland en Brabant.

Op de achtergrond van de grote vitrine zijn vergrote foto’s te zien. Een koningin met een pop op haar arm, die ze net heeft gekregen: da’s toch mooi!

In de informatie over deze tentoonstelling las ik dat enkele poppen soms vroeger werden uitgeleend voor poppententoonstellingen waarvan de opbrengst dan voor het goede doel was.
En ook las ik dat in al die jaren vrij weinig is voorgekomen dat de poppenverzameling werd tentoongesteld. Hierdoor zijn de poppen dus nog vrij onbekend bij een groter publiek. Vroeger mocht het volk toekijken als de koningin weer eens een pop kréég, maar om later al deze poppen nou eens goed te bekijken is er nog nooit van gekomen op grote schaal.
Dus daarom hier een idee: er zou een boekje van moeten worden gemaakt!
En de opbrengst moet dan uiteraard voor het goede doel zijn!

Bij de tentoonstelling stonden bordjes, en de poppen waren ook tentoongesteld naar herkomst uit de regio’s. De poppen uit de foto hierboven komen uit Noord Holland en de poppen op de foto daarboven uit Zeeland. Ik eindig met een foto van de pop die de streekdracht draagt uit het land van Maas en Waal, uit 1938. Deze poppen zijn vroeger met veel oog voor detail en in oorspronkelijke en originele stoffen gemaakt en ik herhaal mijn suggestie: zulke poppen komen in aanmerking voor een goede foto onder goede lichtomstandigheden en dan zou er een boekje van moeten worden gemaakt! Dit is erfgoed voor ons allemaal!

In m’n map met oude foto’s vond ik deze van een winters konijntje. Er moest nog een konijntje naast komen, precies in spiegelbeeld, maar kennelijk vond ik het toen een goed idee om even naar buiten te gaan. De multomap had ik toen net ingedeeld; ik gebruikte hem voor oude patronen. De map was blijven liggen toen de middelbare schooltijd voorbij was. Dan blijft er nog wel eens wat ‘over’ in een huis. Misschien dat m’n dochter hem nu weer terug wil, want na vele jaren heb je dan soms ineens zo’n “o ja!-moment” als je iets weer terugziet van vroeger.

Aan de datum van deze foto kan ik zien dat het al heel lang mijn gewoonte is om ook foto’s te maken van een handwerkje-in-wording. Handwerkjes die helemaal af zijn ‘verdienen’ sowiso een foto (en bij deze de stimulans voor anderen om dat ook te doen!). Maar een foto van toen je nog bezig was met een handwerkje is na vele jaren ook interessant om te zien. Zo’n foto geeft een leuk ‘o ja!-moment”. Dus bij deze nòg een stimulans aan jullie, namelijk om zelf ook zulke foto’s te maken!

(PS de onderste foto is later toegevoegd. Ik nam de konijntjes mee naar het bos en kan daarmee laten zien dat het tweede huppeltje er ook bij was gekomen!)

Toen ik een half jaar had geblogd op ‘Tweedehandswerk’ besloot ik de naam van m’n blog nog eens toe te lichten.
Ik blogde over tweedehands handwerkjes en handwerkboeken: dat was wel duidelijk.
En ook over alles wat ik zelf maakte en mee bezig was.
Alles wat ooit na dat ‘eerste handwerkje’ was gekomen, heette dan voor het gemak ‘tweede’ handwerkje.

En wat was dat eerste handwerkje dan? Dat waren gele pannelappen die ik op de lagere school moest (nee: mòcht!) breien. Die pannelappen waren allang versleten en weggedaan en leefden alleen in mijn herinnering nog voort. Ik besloot die herinnering tastbaar te maken en breide die pannelappen opnieuw. Geel met een wit randje waren ze!

In een eerder blogje vertelde ik dat vooral dat gehaakte randje grote indruk op me had gemaakt. De juf had de steek voorgedaan en ik mocht het nu zelf proberen. Het randje kwam niet helemaal af in de les, maar ik mocht het mee naar huis nemen. Thuis was het met een uurtje klaar, en dat vond ik eigenlijk wel jammer. Ik besloot het randje uit te halen en het opnieuw te doen. Niet omdat ik het mooier wilde, maar omdat ik die haaksteek zo fijn vond om te doen. En die herinnering bleef me altijd bij.

In deze januari maand ben ik  oude herinneringen aan het ophalen. Soms graaf ik in m’n archief en laat een oude foto zien. En soms neem ik m’n oude spulletjes mee naar nieuwe plekjes en maak daar een nieuwe foto. Dus alléén ‘tweedehands’ handwerken die ik zelf maakte deze maand.

Een grote hal met overvloedige tropische planten en bloemen, midden in de Hollandse polder. Fijn om een tijdje te vertoeven. Ik week van het hoofdpad af om ‘de jungle’ nog wat verder te exploreren. Ik klom een trapje op naar een uitkijkpost en keek vandaar de groene ruimte in. Achter die uitkijkpost was gewoon een witte muur, die nog wat licht doorliet. Op zo’n moment denk je er niet teveel over na, maar daarachter is het dus gewoon januari-in-Holland. Daarachter is de parkeerplaats, en toen ik daarvandaan wegreed en die grijzige muur zag had ik precies dezelfde gedachte, maar dan andersom: “Daarachter die muur is dat plekje waar ik zojuist nog rondliep met m’n tasje.”

En zo kon ik (in Luttelgeest) even in een ‘ander wereldje’ zijn. Me verwonderen over bloemen waarvan ik de naam niet (meer) weet. Me verblijden over die perfecte geel-oranje kleuren. M’n hoofd leegmaken door het juist te vullen met andere indrukken. Ik had aan één tas niet genoeg, dus deze had ik ook mee, en van die ster weet ik wèl de naam. Het is de Ohio-star, die het zo goed doet op een zwarte oude boodschappentas.

De Orchideeënhoeve in Luttelgeest (Noord-Oost Polder) biedt een wandeling langs een plekjes waar subtropische planten voor een bijzondere belevenis zorgen. Je waant je even in de jungle of in de tropen. De route voert ook langs kassen waar de Orchideeën worden gekweekt en het is mooi om dat te zien.
In een gedeelte waarin je van het ene deel van het kleine park naar het andere deel loopt, staat een oude kas en daarin wordt het verhaal verteld hoe het allemaal begonnen is. Met een overgrootvader die vroeger voor zichzelf begon en een bedrijf wat mooi is uitgegroeid. In deze kas was het rustig en daar ging ik een tijdje zitten.

In een oud gehaakt etuitje had ik wat oude brieven gestopt en die wilde ik op een rustig plekje lezen. Het zijn oude brieven van mijn grootouders, die zij vroeger stuurden aan mijn ouders. Bij het opruimen van ons ouderlijk huis spraken mijn broers en zussen af dat we om de beurt deze brieven een tijdje in huis zouden hebben om ze op een geschikt moment te lezen.  Nu in januari begon ik eraan en het leek me leuk om dat ook eens op een ander plekje dan thuis te doen. Deze kas bood de perfecte entourage. Terug naar vroeger, in de sfeer van een oude kas. Om terug te denken aan hoe het een bepaalde periode ooit begonnen is.

In een paar uur overbrug je dan een flink aantal decennia (in gedachten). En in een paar uur loop je ook van de ene ruimte naar de andere. En sommige ruimtes is het koud, zoals in die kassen; in andere ruimtes is het warm, zoals in de jungle. Dan is het fijn om telkens wat om je heen te slaan als het koud is, en weer af te doen als het warm is. Ik had m’n oude gehaakte stola bij me!

We zijn alweer twaalf dagen onderweg in het nieuwe jaar.
En in die dagen is er alweer van alles gebeurd. Veel slecht nieuws, en daartussen valt het aangenamere nieuws dan goed op.
Aan het begin van het nieuwe jaar werden we getrakteerd op een bericht dat de grootste bloem van de wereld op Sumatra tot bloei was gekomen. Bloemen met een doorsnee van meer dan een meter zijn wel spectaculair en ik vond het een mooi bericht. En ik dacht aan de grootste bloem die ik zelf ooit heb geborduurd heb. Ik borduurde een oud patroon met sudanwol op grof stramien en daardoor werd de bloem heel groot. En het kussen ook.

Gister was ik ook onderweg. Het kussen had ik in de auto gelegd. In de weidse Noord-Oostpolder zocht ik een plekje om het even neer te leggen. Het werd een bushokje. Een bushokje als symboliek voor het onderweg-zijn.

En een kussen als symboliek voor: ‘even rust’. Niet dat mijn zondagen altijd zo rustig zijn hoor! Maar je kunt op zondag nieuwe moed verzamelen. Aloude teksten lezen. Aloude woorden horen. Aloude liederen zingen. Vanmorgen zong ik in een volle kerk “Amazing grace” en dat was mooi. Er werden ook zegenwoorden gesproken: “Ga met God en hij zal met je zijn.” Dat is mooi. Dan ben je onderweg, en door die woorden kun je de rust ervaren.