Ik ben deze meimaand in het ritme gekomen van ’s morgens een blogje over wat boeken, en ’s avonds nog een blogje over wat anders. Ik heb nog veel liggen wat ik ook nog wil laten zien en wat ik in m’n shop wil plaatsen: elke dag wat! In juni ga ik het weer anders doen maar dat zien we dan wel weer.

Zijn er nog mensen die wat willen ophalen bij mij? In april kreeg ik die vraag een paar keer. Ik was die maand veel weg en gaf aan dat het me beter uit zou komen als mensen in mei zouden willen komen. Deze maand heb ik ook een paar keer bezoek ontvangen van mensen die wat wilden ophalen en dat is altijd gezellig. Nu het eind van de mei-maand in zicht komt wil ik bij deze zeggen: Volgende week maandag (27 mei) is voor mij de laatste dag dat het uitkomt als je iets wilt ophalen. Misschien komen er wel meerderen tegelijk en maken we er een gezellig dagje van!

Over de foto: op Facebook moest ik ook weer ‘in het ritme’ komen want ik had een tijdje niet gepost. Daarom moest ik even een nieuwe omslagfoto plaatsen (de vorige foto was nog van de winter). M’n kussentje ligt altijd op die omslagfoto’s, dus vandaar dat die hier ook weer even op de foto is te zien.

Hardanger borduurwerk is genoemd naar de gelijknamige streek in Noorwegen. Het Hardangerfjord is 120 km. lang en is één van de mooiste fjorden van Noorwegen.

De Hardanger techniek staat weer in de belangstelling. We zien soms Hardanger-borduurwerk in kussens, kleedjes en zelfs gordijnen. Hardanger borduurwerk is een symmetrische werkvorm. Het is niet moeilijk; het is wel noodzakelijk om heel precies te werken.
Ik plaats acht boeken met volop patronen in m’n shop. Vier in A4 formaat en vier in oblong-formaat, zoals dit ook een heel gebruikelijk formaat is onder de Hardanger-boeken. In mijn shop staan nog veel meer tijdschriften met Hardanger-patronen en deze komen er nu bij.
Middenop de bovenste foto legde ik een klein lapje met Hardanger-borduudwerk.

Kenners zeggen dat ruigte van de omgeving de techniek heeft beïnvloed. Zal ik eens gaan kijken?

Bont dikkopje, Klein geaderd witje, Donker pimpernelblauwtje, Grote vuurvlinder, Veldparelmoervlinder, Heideblauwtje, Sleedoornpage, Bleekblauwtje, Bruin zandoogje, Gelesprietdikkopje, Veenbesblauwtje, Grote weerschijnvlinder, Argusvlinder, Koningspage, Bruine eikenpage, Gehakkelde aurelia, Oranje luzernevlinder, Bosparelmoervlinder en Veenhooibeestje. Ooit deze vrolijke vrije vliegende vlinders weleens gezien? Het valt me op dat de meeste vlinders lange en samengestelde namen hebben. Hoewel er ook gewone Blauwtjes en Atalanta’s rondvliegen.

Ik lag op m’n knieën op de grond om al die vlinderpostzegels uit te leggen toen m’n lief vanmiddag wat vroeger thuiskwam. Hij moest om me lachen en vond het wel grappig. Ik hoop dat anderen ook blij worden als ze vlinders op hun pakketje vinden. De komende tijd ga ik deze vlinderpostzegels gebruiken!

De mooie borduurwerken staan in m’n shop. Het komt niet vaak voor dat ik postzegels kan plakken die passen bij een besteld borduurwerk, dus ik ga zeker de zegels van de Distelvlinder bewaren voor iemand die dit borduurwerk bestelt.

Zelf kinderkleren naaien kan zò leuk zijn! Je hebt er maar weinig stof voor nodig, een goed patroon en een beetje tijd en dat laatste kan met een klein kind om je heen wel eens lastig zijn. Ik weet nog van de tijd dat ik zelf kleine kinderen had dat ik vaak zat te naaien en net als veel vrouwen van mijn generatie gebruikte ik daarbij de patronen van Ariadne baby en peuter. Nu ik deze boeken zie, wou ik dat ik die vroeger ook had gehad! Tijdschriften die met de mode meegaan zijn leuk voor de ideeën, maar zo’n boek is eigenlijk veel praktischer. Volop basis-patronen voor een hele kindertijd binnen één boek. Niet meer eindeloos bladeren om te bepalen welk modelletje je nou net een beetje leuker vindt, maar gewoon een patroon uit het boek kiezen en dan een eigen stofje erbij en (bijna) klaar!

In de zeventiger jaren werden leuke en degelijke basis-boeken uitgegeven, zoals het Peuter/Kleuterboek, het boek Zelf Kinderkleding Maken en het boek Kinderkleertjes. Ik legde een babyjakje wat ik zelf vroeger maakte op de grote patroonvellen die bij dit laatstgenoemde boek horen. Gelukkig heb ik dàt dus ook gedaan, dat ik me meer liet leiden door een mooi stofje wat ik had en waar ik ‘wat mee wilde doen’. Dan heb je aan een simpel basispatroon wel voldoende en het blije gevoel zit dan ook in het gebruik van de stof. En natuurlijk in het genieten als je kind dat dan (even) aanheeft.
Het boek De familie aangekleed is van nòg eerder, uit de vijftiger jaren. Dat was de tijd dat vrouwen precies werd geleerd hoe het allemaal moest, en daar hebben heel veel gezinnen voordeel van gehad. Je ging niet naar de winkel voor kinderkleertjes, maar je naaide alles zelf. In onze tijd kunnen we fijn kiezen en die basis-patronen komen dan weer goed van pas.

Super retro uit de jaren zeventig: dit textiele paneel met vrije toepassing van verschillende banen stof. Een jaar lang heeft het boven op mijn kast in de kamer gestaan, geflankeerd door een zeezicht en een Bloch-borduurwerk. Een zelf afgedrukte pallet-foto, een doorstopwerkje en een plantje leunden tegen de opstelling. Daar keek ik dan naar vanaf de bank en was tevreden. Misschien deed ik wel een experiment: hoe lang zou het duren voor ik hierop uitgekeken was? Een jaar dus. En eigenlijk was ik het nog niet zat maar er kwamen weer andere dingen. En nu mag het textiele retro-wandpaneel naar m’n shop! Voor superveel kijkplezier!

Aan de boeken die bij mij worden besteld merk ik dat we weer teruggrijpen op hoe er vroeger werd ‘geëksperimenteerd’ met textiele expressie. Vandaag ging er een boek op de post met de titel Textiele werkvormen (van Hetty Mooi). Dit boek uit het begin van de zeventiger jaren wilde handwerksters de kant van de vrije expressie ophelpen. Ook het boek Zelf Tapijten maken (van Henriette Beukers) wordt vrij vaak besteld.  Deze boeken hebben overeen dat er een basis van oude handwerk-technieken wordt aangereikt met een flinke dosis stimulans om het vooral heel vrij aan te pakken. Aansluitend bij deze bestellingen vind ik het leuk om nu dit paneel te laten zien van dit gelaagde en geslaagde werkstuk. Zelf vind ik het één van de betere ‘materiaaleksperimenten met weefsels en draden’ uit de roerige seventies. En een heel leuk voorbeeld voor anderen die aan de slag willen met een eigen ‘collage-eksperiment’. Voor superveel maak- en kijkplezier in de gouden combinatie van bruin en okergeel!

Handwerkboeken heb je in soorten en maten! Ik zoek zoveel mogelijk oude handwerkboeken op en plaats die in m’n shop. En elke keer vind ik het weer leuk om boeken te vinden die ik nog niet eerder had gezien. Vandaag een stapeltje boeken die ik bij elkaar zocht omdat ze vierkant zijn. Deze boeken hebben ongeveer dezelfde afmeting, 22 bij 22 centimeter. Maar ze verschillen weer in de tijd waarin ze zijn uitgegeven, of ze hardcover of softcover zijn en ook in het onderwerp.

Kralenrijgtechnieken: een boek uit onze tijd, waarin je gelijk bij het doorbladeren zin krijgt in nòg een nieuwe hobby…
Het boek Gehaakte Kanten Kragen is een zeldzaam boek, geschreven door een deskundige die al in een eerdere handwerkperiode patronen maakte van de kraagjes van onze grootmoeders.
Het boek Grondslagen van kloskant is ook zeldzaam, en ook geschreven door een handwerkdeskundige. Een ideaal boek voor beginners.
Het boek Kreatief Knippen en Naaien is ook een fijn beginnersboek, vooral als je van retro houdt.
Dan twee boeken over weefwerk: Dekorativ Bildväv en over Beeldtapijten uit Botswana. De titel Dette er vores lif betekent: Dit is ons leven. Knap hoe de mensen daar hun leven hebben weergegeven in weefwerk.

Vierkant goede boeken dus!

Al het huishoudtextiel was vroeger van linnen. Bij haar trouwen moest een vrouw voldoende linnen hebben om gedurende haar huwelijk de hemden en lakens van te maken. Een goed gevulde linnenkast was een pronkjuweel. Op visites bekeken de mannen elkaars koeien en de vrouwen toonden hun linnenkasten. De lange lappen waren op de boerderij geweven, van zelfverbouwde vlas. De lange lappen werden kunstig opgerold, dit zijn de zogenaamde dookrollen.

Vier jaar geleden zag ik eens een demonstratie van het zogenaamde dook roll’n in Markelo en schreef daar een blogje over. Sindsdien ben ik nog nooit een rol tegengekomen die ook te koop was. Op zaterdag jl. bezocht ik de Brocante in Diepenheim. Hier vond ik een paar rollen. De man van wie ik er één kocht wilde mij graag alles ervan vertellen. Over hoe belangrijk dit linnen vroeger was. De huisvrouwen waren zuinig op hun rollen. Pas als een hemd of laken volledig was versleten en vaak genoeg versteld, werd er een nieuwe rol geopend en daar een stuk van afgeknipt. De traditie van de rollen linnen in het kabinet is waarschijnlijk alleen in de Achterhoek en Twente en Drenthe bekend.

De verkoper vroeg of ik een zakje wilde, maar dat hoefde ik niet. Ik liep gewoon verder met die rol onder m’n arm. Dat gaf bij de volgende marktkramen telkens een leuk praatje, want ook in Twente zelf ziet men deze rollen niet vaak meer. Ik legde de rol nog even op een andere kraam, voor het mooie plaatje.
De rol is voor m’n shop, ik ben benieuwd of er belangstelling voor is.
Hier kun op een filmpje zien dat het maken van de rollen werk is voor meerdere vrouwen en dat het nog een hele kunst is. Dit ambacht  behoort nu tot het immaterieel erfgoed en het is mooi om te zien dat vrouwen in traditionele dracht dit blijven beoefenen en demonstreren.

Dit weekend waren we bezig met onze vakantie te plannen. Een trip around the world? Hm, dat is misschien een beetje teveel van het goede. Maar wel straks lekker een eind rijden!
De quilt op het middelste boek heeft deze boeiende naam: Trip around the world. Het zit al jaren in m’n hoofd om nog eens zo’n quilt met die naam te maken omdat dit patroon me al heel lang aanspreekt. Er zijn veel kleuren-variaties mogelijk en het is een patroon wat niet gauw verveelt. Dat geldt voor àlle patronen van Amish Quilts: ze zijn boeiend en tijdloos en vervelen nooit! Ze hebben spannende kleurencombinaties en precies de juiste verhoudingen en ze zijn gewoon ijzersterk!

Deze drie Amerikaanse boeken met volop afbeeldingen en patronen van Amish quilts plaats ik in m’n shop: Wall Quilts, The world of Amish Quilts en A Gallery of Amish Quilts. Het zijn inspirerende boeken.
De auteurs van het middelste boek zijn bekend van andere boeken die zij ook schreven, o.a. Small Amish Quilt Patterns en A Treasury of Mennonite Quilts. Deze boeken heb ik nu ook weer in m’n shop. Ze werden een tijdje geleden besteld (en nu heb ik dus weer nieuwe) en degene die ze bestelde mailde dat ze besloten had om voortaan alleen nog maar Amish Quilts te maken. Ik mailde terug dat ik dat zeker wel kon begrijpen. Als je eenmaal geboeid bent geraakt door deze zeer aansprekende quilts dan wil je er graag nog meer van zien en maken.

Andere bekende quilt-namen zijn: Sunshine and Shadow, Bars, Irish Chain, Rail Fence, Double T, Stars, Jacob’s Ladder, Baskets, Fan, Ocean Waves, Roman Stribe, Tumbling blocks, Bow Tie, Crown of Thorns, Bear Paw, Pinweel, Railroad Crossing, Garden Maze. En Center Diamond, dat is ook zo’n aansprekende naam van een aansprekende quilt. Maar éérst die Trip!

De houtbloem die ik gister op een braderie kocht ligt bij mijn zwierige kussentje.
En zo komt alles tot rust (was het maar waar…..)
Fijne zondag!

We kwamen vandaag terecht in het Twentse Enter en daar werd de Enterse Ganzenmarkt gehouden. Het was een gezellige en gemoedelijke markt, waarbij verschillende oude ambachten werden gedemonstreerd. We liepen langs de kramen en toen kwamen de ganzenhoedsters langs. Dat was leuk om te zien! Een tijdlang keek ik bij een kraam waar een mevrouw oude knipmutsen opknapt zodat ze gedragen kunnen worden door volksdansgroepen. Een groep kleine kinderen voerde dansjes uit tegen de achtergrond van het Zompenmuseum.

Bij een kraampje kocht ik een houtbloem en een paar gehaakte hoesjes. Bij thuiskomst lag er een kaart op de mat. Iemand wilde vandaag een paar bestelde boeken ophalen. Ik had gemaild dat dat wel kon maar dat ik dan het pakje wel zou verstoppen in een bloempot naast de voordeur, omdat ik op dat tijdstip niet thuis zou zijn. En zij had teruggemaild dat ze het wel leuk vond om het op die manier op te halen. Mooie kaart bij de gehaakte hoesjes!

Zaterdagochtend, klaarmaken om een dagje weg te gaan. Soms even geen tijd voor een ochtendblogje. Maar wèl voor een foto! Mooi hè, die oude borduurwerkjes tegen een jaren-zeventig tegelwand. Oude borduurwerkjes verliezen hun charme niet zo snel. Fijne zaterdag, de zon schijnt!

Elke stad van een beetje formaat heeft een grote markante kerk, of zelfs meerdere. In die kerken hebben mensen gezeten en gezongen en heeft soms een deel van de stadsgeschiedenis zich afgespeeld. In Apeldoorn is het de Grote Kerk, die ook wel de Koninginnekerk wordt genoemd. Deze kerk heeft historische banden met de koninklijke familie. Paleis het Loo is op loopafstand. Tien jaar geleden werd bij de Naald voor het paleis een aanslag gepleegd op de koninklijke bus. Direct daarna stelde deze nabijgelegen kerk de deuren open zodat mensen de gebeurtenissen konden verwerken. Recent was daar nog weer een herdenking van. Zo hebben kerken een duidelijke functie in de stad.

Deze week stond ik met m’n fiets voor het stoplicht te wachten aan de overkant van de kerk, en dat duurt daar wel een paar minuten maar dat vind ik nooit erg. Ik vind het mooi om naar die kerk te kijken. Dit keer dacht ik eraan dat een tijdje geleden een mevrouw bij mij op bezoek kwam omdat ze een borduurwerk uit m’n shop wilde kopen. Ook voor haar heeft die kerk betekenis en ze wilde graag één van m’n geborduurde schilderijen kopen. Op dat moment had ik er twee in m’n shop (wat al vrij uitzonderlijk is, twee dezelfde borduurwerken). Toen ze kwam liet ik haar nog een derde zien (nog wat meer uitzonderlijk, om drie dezelfde te hebben) en kon ze kiezen. Ik had er recent nog één bijgevonden, en dit borduurwerk plaats ik nu in m’n shop. Want er zijn vast nog meer mensen die hun goede herinneringen aan vele kerkbezoeken graag in geborduurde vorm willen vasthouden.

Vóór de kerk staat een standbeeld van koningin Wilhelmina. De kunstenares die dit beeld maakte heeft bewust gekozen voor een jongere Wilhelmina dan een ander standbeeld, wat in Rotterdam staat. Het standbeeld in Rotterdam is hoe Wilhelmina in de herinnering van de meeste mensen was: een forse vrouw met een vormeloze jas. Zo was zij talloze Nederlanders in de oorlog tot grote steun. Later is het beeld van deze markante en belangrijke Koningin bijgesteld. In 1998 kwam een boek uit: Koninklijk Gekleed Wilhelmina, 1880-1062. Hierin staan mooie foto’s van de prachtige robes en japonnen die deze koningin droeg. Dit goed gedocumenteerde en rijk geïllustreerde boek plaats ik nu ook in m’n shop.

Het is altijd verrassend wat er in m’n webshop wordt besteld. Dit gehaakte netje ging op de post (samen met vier smyrna haaknaalden). Het gehaakte netje is leuk genoeg om nog even te gebruiken als ondergrond voor een haakboekje. Want:
Het is ook altijd weer verrassend wat ik tegenkom wat betreft tweedehands boeken. Nu ben ik toch al een aantal jaren bezig en nog steeds vind ik boeken die ik nog nooit eerder ben tegengekomen. Zoals dit kleine haakboekje!

Dus nu ligt dat boekje daar even op het netje. Ik zocht een lichtblauwe centimeter die zou passen bij de centimeter op de voorkant van het boekje. Die vond ik niet. Wèl een hele oude lichtgroene. Zijn er ook mensen die oude centimeters sparen?
Je kunt op handwerkgebied van alles sparen, maar als het gaat om het verzamelen van oude haakboekjes dan is dit wel een goede. Want ik merkte dat het nèrgens anders te koop is. Alleen dus nu bij mij. Daarom krijgt het een speciaal nummer in m’n shop: nr. TW5555. Daar was ik net aan toe en ik vind het altijd wel leuk als de mooie nummers aan bijzondere dingen worden gekoppeld. Zoals dit boekje. Met afbeeldingen in kleur. Dat is de ondertitel, en dat staat ook prominent op de rug vermeld. Dat zou nu totaal overbodig zijn. Vandaag liep ik even een boekwinkel binnen want ik was toch in de stad. Ik ging even kijken bij de handwerkboeken en het is verbazingwekkend om te zien hoeveel mooie nieuwe haak- en breiboeken er zijn uitgegeven. De één nog mooier dan de ander. En geen enkele uitgever vermeldt op de voorkant dat het boek ‘afbeeldingen in kleur’ bevat, want dat is volkomen vanzelfsprekend. Maar in 1985 werd dat dus nog apart vermeld.

Nou, genoeg over dit dit nummertje 5555. Ik hoop dat degene die het gehaakte netje bestelde er morgen blij mee is (als de post is geweest), want met iets kopen wat al gehaakt is ben je nog sneller klaar. Maar wie van oude en zeldzame haakboekjes houdt heeft hier een leukertje aan.

Over de hele wereld werd en wordt er geborduurd! En dat gebeurt heus niet alleen in kruissteekjes. Landen en streken ontwikkelden in de loop der eeuwen hun eigen veelvoorkomende borduurmotieven en die werden en worden vaak geborduurd in platsteek of opvulwerk. De resultaten zijn vaak schitterend en dan is het verrassend om te weten dat het ook mogelijk is om zelf eens zoiets te proberen. Je hebt er (naast naald en draad) een basispatroon voor nodig en wat durf om eraan te beginnen.

Hoe krijg je zo’n patroon nu op de stof? Dat kan reuze makkelijk met een strijkpatroon! De patronen  kunnen worden losgeknipt uit het boek, met de goede kant op de stof worden gelegd en dan gestreken worden. De inkt van het patroon komt dan op de stof te staan. Daarna kan het patroon worden geborduurd. Na het borduren kan het patroon (wat op sommige plekken nog net een beetje naast het borduursel zichtbaar zal zijn) worden uitgewassen.

In deze boeken staan vele patronen die behoren tot bepaalde borduur-culturen. Early American, Oriental en Jacobean.
Verder zijn er boeken voor Garden Flowers, Repeats and Borders en Alfabetten en nog meer Bloemen. Deze boeken bevatten veel aanprekende patronen die de zin om te borduren verhogen!
Het boek met Jacobean strijkpatronen heb ik dubbel en daaruit nam ik enkele kleurenafbeeldingen en plaatste die naast de strijkpatronen in een collage. Dat geeft een beeld van hoe deze patronen vooral richting geven en veel vrijheid laten voor de eigen invulling.
Ook is goed te zien dat de patronen gespiegeld zijn weergegeven; bij het opstrijken komen ze immers andersom op de stof.
Borduren met wereld-allure!

Nu zou ik een paard willen hebben! Ik wil weg galopperen! Door de bossen jagen en genieten van de meimaand. In de frisse ochtend voelen hoe het paard mij draagt, de band voelen die ik dan al heel lang zou hebben opgebouwd. Maar de werkelijkheid is dat ik nog nooit op een paard heb gezeten en helemaal niet weet hoe dat voelt. Maar ik stel me het zo voor, hoe heerlijk het zou zijn. De vrijheid, de mooie natuur, het ritme. Synergie en harmonie ervaren. Dat lijkt me mooi!
En dan, na een lange tocht, samen met anderen, zien we in de verte het kasteel. Nog even, en dan zijn we er. Dan gaan we samen eten en verpozen en uitrusten. Het leven volop ervaren!

Gisteravond was ik met mijn zussen op bezoek bij iemand die mijn ouders gekend hebben. Zijn ouders hadden een conferentieoord en dat leek wel een kasteeltje. Als kinderen kwamen we daar soms en logeerden dan een weekend. Het gesprek ging over vroeger en hoe er veel veranderd is en hoe zijn gang door het leven is geweest. Dat was allemaal erg interessant. Deze man woont in Zuid-Afrika maar nu was hij even in Nederland en logeerde bij iemand die slechts een paar straten bij mij vandaan woont. Dus konden we zomaar op bezoek en dat was bijzonder.
Zo’n gesprek met een ouder iemand, over een rijk en veelbewogen leven, maakt kennelijk bij mij de gedachte los dat ik nu zin heb om weg te galopperen! Op weg naar het kasteel in de verte! En dan samen met anderen eten en praten en vrolijke liedjes zingen die weergalmen over de slotgracht.

Het borduurwerk is van een mooi klein schilderijtje, en dat plaats ik in m’n shop, want m’n paard-fantasie is bijna voorbij. Het is een geschikt borduurwerk om er een tas van te maken, precies het goede formaat. Ik ga straks wèl even fietsen! Het is zo’n mooie dag en ik moet het toch nog even laten bezinken allemaal.

Uit een voorraad borduurpakketjes kozen m’n zus en ik (onafhankelijk van elkaar) hetzelfde naaldenboekje. Vandaag kwam m’n zus op bezoek en liet ze me haar naaldenboekje zien. Inspiratie om de mijne nu ook af te maken.
Allebei zeiden we dat we uit onszelf nooit zo’n pakketje zouden kopen maar nu we voor het kiezen hadden vonden het juist heel leuk om toch eens zoiets uit te proberen. Alles wat je nodig hebt zit in een zakje en dat is ook wel eens makkelijk. De laatste jaren worden er heel veel van dit soort pakketjes samengesteld en verkocht via (web)winkels en beurzen. Er is enorm veel keus!

Hoe lang duurt nou dat éne moment dat twee tieners in de lucht springen? Twee seconden? Een fotograaf kan het leuk vinden dat het hem gelukt is om precies op het juiste moment te klikken, maar het resultaat is meer iets voor Facebook of Instagram. Een kiekje, voor volgers die het leuk vinden om twee springende tieners te zien. Maar op de voorkant van een handwerktijdschrift is zo’n foto minder geschikt.
En welke associatie heb je bij een vrouw die op haar buik op bed ligt met een laken om haar middel? Het lijkt meer een reclame-foto voor eh.. laten we zeggen parfum of zo. Het zal wel de bedoeling zijn geweest om de aandacht te richten op de gehaakte deken op de voorgrond, maar dat is dan mislukt.

Met kranten heb ik dat ook. Als er bij mij thuis een krant op de salontafel ligt en de foto die dan net bovenop ligt bevalt me niet, dan draai ik de krant om. Ik heb geen zin om langer dan een paar seconden tegen een vervelende foto aan te kijken. Of misschien moet ik zeggen: tegen een indringende foto. Foto’s van mensen zijn vaak indringend. Daar is niks mis mee als je de mensen kent of als de foto ondersteunend is voor het verhaal. Maar je wilt daar niet te lang mee geconfronteerd worden. En dat krijg je al gauw als er een foto van personen voorop een tijdschrift staat. Ik krijg dan een dilemma: tijdschrift bewaren (omdat je graag oude handwerktijdschriften wilt bewaren), of tijdschrift wegdoen (omdat je die voorkant nu niet langer meer wilt zien).

Er is veel veranderd bij de inhoud van het eens zo geliefde blad Handwerken zonder Grenzen. En daar kun je van alles van zeggen en vinden, maar dat wou ik nu niet doen. Het is best te begrijpen dat tijdschriften ‘met hun tijd mee moeten gaan.’ Daar zijn het tijdschriften voor. Maar die vóórkanten! Die còvers! Daar zouden ze best een beetje zorgvuldiger mee mogen zijn. Liever niet zulke foto’s van mooie meisjes waar we dan een tijd tegenaan moeten kijken want je kunt zo’n foto niet wegklikken. Een foto van handwerk, daar raak je veel minder snel op uitgekeken. Het meisje-met-de-parel, in hàndwerk uitgevoerd, is natuurlijk een mooi compromis.

Deze recente nummers van Handwerken zonder Grenzen plaats ik (toch maar) in m’n shop. Nou heb ik dus nog weer een beetje langer tegen die foto’s aangekeken, terwijl ik er allang genoeg van had. Reminder: het ging/gaat om de inhoud!

Helemaal achterin het Kröller-Müller museum is een wisselplek waar elk half jaar een andere kunstenaar mag exposeren. Vroeger was dit de entree van het museum, maar die is verplaatst. Zo gek is het dus niet dat ik daar even een sjaaltje ophing, dat past immers bij een vestibule. Ik heb dat wel vaker: dan kijk ik naar zo’n lege ruimte en wil ik wel een foto maken, maar dan moet er even iets van mezelf bij. Even wat toevoegen. M.i. lokt die moderne kunst dat uit.

Bij het Textielmuseum in Tilburg had ik dat laatst ook. We liepen de trap af vanaf de bovenste verdieping en dan lóóp je niet alleen, nee, dan kíjk je vooral. Naar die spannende contrasten tussen oud en nieuw. Steen en staal. Dat is in dit museum zo prachtig gedaan. Na het kijken komt bij mij dan de foto. Dan ben je in zo’n textielmuseum en als vanzelf wil ik dan iets textielerigs toevoegen. M’n sjaaltje van dat moment!

In die vestibule-ruimte van het Hoge-Veluwe museum was nòg zo’n lege ruimte die gevuld was met moderne kunst. Ah…. nu naderen we het handwerk-gedeelte! De wanden van deze kamer waren geheel behangen met aan elkaar geknoopte veiligheidsspelden. De titel van deze expositie is: And all the untilled air between. Hij toont het werk van Lucas Lenglet.

Eigenlijk klopt het niet. Gisteravond deed ik m’n best om al die mooie foto’s van wereldberoemde schilderijen in één collage samen te vatten. En nu vul ik zomaar weer een blogje met drie grote foto’s die eigenlijk een beetje mal zijn. De verhouding lijkt wat zoek. Nou ja: ‘all the air between’ vult zich vanzelf op. Met sjaaltjes!

“Do you tat?” Die vraag staat achterop het boek Tatting patterns, en klinkt voor ons wel grappig. De titel Tatting in Lace geeft al een idee waar het om gaat: met ‘tatting’ kun je kant maken. De Nederlandse naam is Spoelkant en daar zijn in het verleden opmerkelijke resultaten mee behaald. Spoelkant kan een volwaardige plaats hebben naast kloskant en naaldkant voor wat betreft de mooie resultaten. Het verschil is dat met ‘tatting lace’ veel sneller gewerkt kan worden. Anderen roemen de Frivolité-techniek omdat deze heel makkelijk mee kan worden genomen op reis. Je hebt er alleen een paar spoeltjes en een dunne draad voor nodig. Hoe dunner de draad, hoe meer het kantachtige effect bereikt wordt. O ja, en een boek met voorbeelden heb je nodig, zoals The Complete Book of Tatting.

Hieronder een embrasse die ik recent meenam uit de familie-bezittingen. Hij is gemaakt door m’n tante en was al heel lang niet meer in gebruik. Maar hij laat wel zien hoe vroeger van alles werd versierd en daar leent deze fijne techniek zich goed voor. Tatting in white geeft dat kantachtige effect, en met frivolité in vrolijke kleuren kun je van alles versieren.

“Do you wash the windows?” Daar heb ik nu eens zin in op deze mooie maandagmorgen! Volgens mij knapt mijn huis er op dit moment meer van op als de ramen even een sopje krijgen, dan wanneer ik die gordijnen-bijeenhouder zou ophangen. Die stop ik dus maar weer weg, want in mijn huis staat hij niet. Maar wel leuk om hem te hebben en te laten zien! Net als die Engelse boeken, want ‘tatting’ verdient nu ook wat aandacht. “Do you tat?”

In het hart van de Veluwe ligt park de Hoge Veluwe: altijd al een topplek en vandaag een ideale plek om moederdag door te brengen.  Het was een prachtige dag, met mooie Hollandse wolkenluchten. We gebruikten de witte fietsen en genoten met een gezelschap van vijf personen van het buiten zijn in de natuur die nu op z’n mooist is.

Maar we gingen ook naar binnen. Middenin het uitgestrekte natuurpark staat het Kröller-Müller museum. Hierin is een heel grote collectie schilderijen van Van Gogh te zien. We liepen langs de schilderijen en genoten van deze wereldberoemde kunst.

En nu ben ik weer thuis en wil wat foto’s laten zien. Zit er een verhaal in? Beide foto-collages deed ik overnieuw, want voor een beetje verhaal haalde ik er twee foto’s weer uit. Dan heb ik wat verbinding tussen toen en nu. Eerste foto: ‘picknick’ in de boomgaard uit 1890, geschilderd door Théo van Rysselberghe, en de tweede foto: picknickleed op de tweede zondag in mei 2019.
Overigens zijn de dames in de mooie jurken aan het borduren!