Mooie platen met borduurpatronen laten zien hoe de mode vroeger was. Het is veel te warm om die platen nu in m’n shop te zetten, dat komt later wel weer. Er zijn nog meer van deze platen en die mode was natuurlijk voor de welgestelden. Nu vraag ik me af: hoe wàrm zou dat voor de mensen vroeger zijn geweest om al die weelderige lagen kleding te dragen? Hoe deden ze dat als het boven de 30 graden was? Ze zullen wel binnen zijn gebleven, in hun koele kastelen. Maar zij hadden toch ook wat vitamine D nodig? En hoe was dat dan voor ze om met die kostuums buiten te lopen in de hitte?

Ach, ik heb geen zin om me er langer mee bezig te houden. Ik ben blij met luchtige zomerkleding en een plekje onder de boom. Er is al genoeg in onze eigen tijd om over te schrikken en bezorgd te zijn, dus ik ga me niet ook nog afvragen hoe warm de mensen het in 1675 of 1870 hadden. Dit soort plaatjes is alleen maar leuk om even met verbazing naar te kijken.

Drie keer een teleurstelling in één week, en nu vind ik het moeilijk.
Eerst een nieuw hondje van de overbuurvrouw. Blaffen natuurlijk.
Toen een verbouwing twee huizen verderop. Herrie natuurlijk.
En nu gisteravond: een nieuwe airco bij onze rechtstreekse buren. Daar schrok ik ècht van!

Op warme dagen zit ik vaak de hele dag ernaar uit te kijken tot alle buurkinderen naar bed zijn en de bouwvakkers naar huis en dan ik nog zo heerlijk een tijdje buiten zitten en op mijn terras een boek lezen. De buren die ook graag vaak ’s avonds buiten zitten (en die rust vaak verstoren) zijn met vakantie en nu ik verheugde me op een stille avond. Ik had net het eerste hoofdstuk uit en toen begon het geluid. Echt hard!

Eerst schrok ik, maar probeerde het te negeren. Het was net een hele harde stofzuiger, ergens vlakbij. Maar ik kende het geluid niet en deed m’n best om bij m’n boek te blijven. Het lukte niet. En toen realiseerde ik me ineens: een airco! Met de motor vlàk bij ons!

Nee toch?
Ja toch. Ik ging heel verdrietig slapen.

De gehaakte rondjes lijken wel tranen-druppels.

Vroeger liet ik nooit zoveel onafgemaakte handwerkjes zien. Ik wilde ze liever eerst afmaken en dàn pas op m’n blog zetten. Maar we leven in een tijd dat alles anders is dan vroeger en kennelijk krijg ik daar ook een tik van mee. Het beïnvloedt me ook, al die veranderingen. Ik wordt er soms moedeloos van. Wie niet? Je hebt plannen, en moet ze bijstellen. Je stelt de plannen bij, en het loopt tòch weer anders. En nog een keer, en nog een keer. Telkens moet je je aanpassen en op het laatst ben je moedeloos.

Nou, dan ga ik wel achter de naaimachine zitten en naai ik deze oude flying-geese-blokjes aan elkaar.
En zelfs dàt lukt dan niet.

Nou, dan laat ik ze zò wel zien!

Wat grappig dat je aan de print of een motief of een kleur direct kunt zien uit welke tijd het komt:
Het borduurwerk is vermoedelijk uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
Het kersenstofje is uit de jaren negentig. Ik vond wat stofrestanten en maakte er twee tafellopers van. Alleen maar even een naadje stikken en je hebt iets vrolijks op tafel. Alleen stond de tuintafel nu in de zon dus legde ik de boel maar even op de grond.
Het bord met aardbeitjes is typisch jaren tachtig of misschien toch al ouder, want ik weet nog dat ik mijn moeder een keer een koffiekopje kado heb gedaan op moederdag, want dat deden we in die jaren.
En de watermeloen is typisch van vandaag, want oh! wat is het warm!

Aan het eind van de dag bracht ik een bestelling van drie borduurtijdschriften naar de brievenbus en deed er een gratis vierde bij. Het is een Frans tijdschrift en daar heb ik er nog meer van maar ik denk dat ik die maar niet in m’n shop ga zetten. Maar ze zijn wèl heel mooi! Voordat ik het tijdschrift inpakte bladerde ik het nog even door en vond een afbeelding die van de jaren dertig, tachtig, negentig èn nu is: Het is tijd om kersen en watermeloen te eten!

De zomer is de beste tijd om nieuwe creatieve dingen uit te proberen! Met de deuren en ramen wagenwijd open, de tafel zo geplaatst dat het zomerbriesje niet alleen verfrissing maar ook nieuwe ideeën brengt, en dan òp die tafel alles wat je hebt opgespaard om ‘ooit nog eens wat mee te doen’. Alles tevoorschijn halen en merken dat je ineens niet meer bang bent om nieuwe ideeën uit te proberen. Geïnspireerd door prachtige foto’s van het werk van Textile-Artists, die mooie boeken schreven om je te helpen zelf ook die creatieve stappen te zetten.  Je kunt aan de slag met Fabric Art en Mixed Media en Textile Translations.

Of je kunt de tafel ook zò plaatsen dat je juist in de schaduw kunt werken. Of je zoekt een plekje waar je ’s morgens en ’s avonds zon hebt en de rest van de dag niet. Of je schuift die tafel gewoon heen en weer! Door het zien van deze mooie boeken wordt je vanzelf creatief en ga je je eigen mogelijkheden met andere ogen bekijken. Bij mij werkt dat ook zo: alleen al door het bezig zijn met deze boeken, op de ochtend van een tropische dag, wordt ik helemaal vrolijk. En krijg ik zin om (als dit klaar is) zelf ook mijn tafel op een fijn plekje te schuiven. En dan lekker bezig zijn! How to be creative? Gewoon zò!

Raising the surface! Reliëf door laagjes en stiksels! Bonte mengelingen van de twee boodschap-dragers die al eeuwenlang voor zòveel mogelijkheden hebben gezorgd: Papier en Textiel!

Dromen van lekker-weg op een tropische dag. Van zwemmen in koele meren of van huppelen door groene velden. Maar misschien is het daar wel te druk of te warm, en is de eigen tuin ook wel fijn. Deze stroken van een oude jellyrol liggen er al een paar jaar en ik had ze tevoorschijn gehaald om er eens wat mee te doen. Misschien vandaag? Maar misschien ook niet. Misschien ga ik gewoon onder m’n boom in de schaduw zitten. Als ik een balkon had, dan hing ik deze stroken misschien wel aan de balustrade en dan liet ik ze wapperen in het zomerbriesje. Om daardoor te dromen van zwemmen in koele meren of van huppelen door groene velden.

Ik hoop dat jullie allemaal een goed plekje kunnen vinden zodat het niet tè warm is en dat jullie kunnen genieten van een mooie zomerdag!

Wat doe je met restjes handwerklinnen, als je eigenlijk geen zin meer heb om daar grootste dingen op te borduren? Die vraag had ik toen ik mijn voorraad handwerklinnen sorteerde. In het boek Langs geborduurde wegen (wat ik een tijdje geleden liet zien) vond ik een heel aantal kleine Chinese motiefjes, door Ien Rappolt gepresenteerd in haar nieuwe boek. Deze motieven spraken me aan. Ik besloot langwerpige stukjes te knippen van het linnen en op ieder stukje een motiefje te borduren. Het middenstuk van veel motiefjes lijkt op een gewone Ohio-star, maar als er straks de specifieke lijnen omheen zijn geborduurd, dan gaan die borduursels er heel anders uitzien.

Af en toe borduurde ik een sterretje, en terwijl ik zo bezig was kwam gister het nieuwe nummer van Handwerken zonder Grenzen. Hierin wordt ook aandacht gegeven aan deze motieven, met de suggestie om daar een beenwarmer van te maken. Ik denk niet dat veel mensen dat gaan doen. Dus ik hoop straks mijn borduursels te laten zien, met mijn idee om die restjes linnen te gebruiken.

Bij het doorbladeren van deze mooie Amerikaanse quiltboeken kreeg ik de gedachte: Het is eigenlijk ook niet denkbaar dat dit allemaal nìet zou zijn bedacht! Niet alleen omdat we ons niet meer kunnen indenken dat er géén quilts zouden bestaan. Maar omdat het eigenlijk een heel logische ontwikkeling was:
Er was stof beschikbaar, en er was de creativiteit van vrouwen die daar iets moois mee wilden doen. En daar is dan via talloze manieren het rustige en lustige effect van een mooie quilt mee bereikt. Ik bedoel: als je zo’n mooie quilt ziet, zoals op de voorkant van de eerste en de derde foto, dan denk je toch gewoon: dit klòpt! Alles is in harmonie, alles is mooi, alles is goed. Precies zoals je zou verwachten dat een lange ontwikkeling een prachtig resultaat bereikt. En precies zoals het mooi is om te zien! Het klopt, het is mooi, het is goed.

En dat is dus allemaal bedacht in de loop van tientallen jaren (met een geschiedenis die nog verder terug rijkt). Vrouwen werden geboeid door de ongekende mogelijkheden van prachtige stoffen (of juist restjes uit de lappenmand) en met elkaar bouwden vrouwen voort op de strakke structuren van vroege ‘blokken’. Daar is al zòveel plezier aan beleefd, en daar zijn al zòveel mooie resultaten bij behaald! En daar is al zòveel zeggingskracht vanuit gegaan!

Ik plaats acht Amerikaanse patchwork-boeken in m’n shop en de titels vertellen het al: Er zijn Scrap Quilts, er zijn Small Quilts, er zijn Snuggle-up Quilts, er zijn Gift-quilts, er zijn Traditional Quilts en er zijn Take-along Quilts.

En dan ook nog: er zijn Community Quilts. Want dat is toch wel het mooiste: als je een Group-Quilt kunt maken met je eigen Quilt-community. En dan nòg meer kunt beleven hoe er in de quilt-wereld sterk is voortgebouwd op de inzichten van eerderen en anderen. Dàt heeft gedurende die lange mooie quiltjaren zoveel mooie quilts (en boeken) opgeleverd! En dàt is de kracht van patchwork: voortbouwen op prachtige inzichten en structuren!

Alles komt weer terug. En als je het maar lang genoeg bewaart, dan ben je na verloop van tijd weer hip!
Toen ik ging studeren, kreeg ik een stek van de Hoya Krinkle (wasbloem) van mijn hospita. Deze oersterke plant sloeg aan, en overleefde alle verhuizingen. Al veertig jaar heb ik die plant en nu planten zo populair zijn, zijn we begonnen om er ook weer wat stekken van te maken, zodat we wat kunnen uitdelen.

In diezelfde tijd was het populair om van alles en nog wat te haken. Op dat moment dacht ik er niet zo over na (ik haakte gewoon gordijntjes voor m’n studentenkamer), maar het leek wel of mensen er geen genoeg van konden krijgen. Want er werden niet alleen gordijntjes en beddespreien gehaakt, maar ook talrijke frutsels. De meesten werden weer weggedaan toen de mode omsloeg, maar nu zijn al die gehaakte ditjes en datjes weer terug. Deze gehaakte pennenbakjes heeft ook iemand een jaartje of veertig bewaard en nu illustreren ze hoe leuk dat staat bij de groene planten.

In het boekje Gehaakte miniaturen staan nog veel meer van deze gehaakte frutsels. Een gehaakte kandelaar, een gehaakt mandje om paaseitjes in te leggen, een gehaakt zonnehoedje en nog meer van dat spul. Na het haken moet het worden opgestijfd, en je ziet: dan kan het héél lang zo in model blijven staan. Het leuke boekje bewaarde ik tot ik er een geschikte foto bij had en nu kan het in m’n shop.

Hoewel ik beschik over tientallen merklap-boeken met daarin duizenden oude merklap-patronen, vond mijn man het in de begintijd van mijn blog leuk om eens een borduurpatroon van een oude merklap zèlf uit te tekenen. Dit deed hij met behulp van de computer, gewoon om eens te kijken hoe dat gaat. Hij gebruikte een oude merklap uit eigen bezit en koos deze gestileerde anjer, een bekend oud motief, en maakte voor mij het patroon. Dat patroon wilde ik natuurlijk graag gebruiken!

Het origineel is geborduurd op zeer fijn niet-aftelbaar linnen. Een hele prestatie dat er vroeger op zulk fijn linnen werd geborduurd, en nu doen liefhebbers dat ook weer. Ik werk niet graag zo heel erg fijn en besloot het motief op twee stukken handwerkstof te borduren, om het verschil in grootte goed te laten uitkomen.

Beide lapjes zijn bijna even groot, en de weefselbosjes zijn precies even groot. Toch is er verschil in de grootte van de geborduurde bloempot. Dat komt omdat ik op het eerste lapje borduurde over vìer hokjes. De laatste tijd doe ik dat wel vaker. Het is een tip die ik graag wil doorgeven: als je nog restjes oude handwerkstof (zoals aida) hebt liggen, maar als je er tegenop ziet om daar met van die hele kleine kruissteekjes op te werken, dan kan het ook heel fijn zijn om te borduren met grotere kruisjes. Borduur dan gewoon over vier hokjes in plaats van één.

Als een borduurpatroon aantrekkelijk wordt gepresenteerd, dan krijg je meer zin en inspiratie om het te willen borduren.
En als een borduurpatroon in een dun boekje staat, dan lokt het nog meer aan om het bijvoorbeeld mee te nemen op vakantie.
En als de borduurpatronen gegroepeerd rond één thema bij elkaar staan, dan wordt het zoeken vergemakkelijkt en de keus makkelijker.

Er zijn heel veel ‘losse’ patronen uitgegeven, door o.a. DMC en Intermezzo, die er mooi en goedverzorgd uitzien. Hierin worden de geborduurde bloemen en randen en dieren aantrekkelijk gepresenteerd met mooie foto’s van het eindresultaat en duidelijke patronen die uitdagen om er zelf aan te beginnen.
De patronen in deze collage hebben allemaal hetzelfde formaat. Soms is het een dubbele A4 van licht karton, en soms is het een glossy voorkant met 8 pagina’s binnenin waarop de patronen staan afgedrukt. Maar allemaal hebben ze met elkaar in overeenstemming dat ze zich beperken tot één onderwerp en de borduurster alvast een fijn gevoel geven over het project wat ze willen beginnen of zijn begonnen. Want al die tijd dat je bezig bent met borduren, ligt ook dat mooi vormgegeven dunne boekje bij je handwerkspulletjes, en elke keer is dat een inspiratie om ermee verder te gaan.

Dus in vakantietijd: deze mooie patronen. Soms van een heel klein mini-motiefje, en soms een patroon van een groot landhuis, en verder alles daar tussenin.
Het kostte me een uurtje om deze 20 patronen in m’n shop te zetten en het gaat een veelvoud van dat uurtje borduurplezier opleveren voor degenen die hier iets leuks tussen zien.

In een lange zomer zet ik af en toe een paar meubels op een andere plek. Gewoon een beetje afwisselen en spelen met de spullen in huis.
Deze rieten stoel versleepte ik naar een plek in de keuken en daar staat hij ook wel leuk. Ik maakte er gister een kussen in van een oude stof waar m’n moeder vroeger een jurk van had. Die zeventiger-jaren-print heb ik vroeger vaak gezien (de jurk stond haar geweldig) en nu vind ik het leuk om weer eens  naar deze stof te kunnen kijken via dit tijdelijke kussen.
Fijne zondag!

Hallo allemaal!
Ik heb er lang over nagedacht wat mijn boodschap is voor 1 augustus, en dit is wat ik te zeggen heb:
Met elkaar praten is ontzettend belangrijk!
Ga met elkaar in gesprek, deel je bezorgdheid, vertel je verdriet. Praat over je angst en je zorgen.
Vertel elkaar wat je belangrijk vind. Spreek je uit, wees niet bang voor de reacties, praat over wat er gaande is.
Blijf niet alleen zitten met je gevoelens en gedachten.
We leven in een complexe tijd. Blijf met elkaar in gesprek!

De naaimachine staat sinds een paar maanden weer op tafel, en af en toe maak ik wat af. Het zijn vaak projecten die al heel lang geleden opgestart zijn en bij sommige vraag ik me af hoe het ook alweer zat. En ook komt soms de vraag naar voren waarom iets destijds is blijven liggen: Waarom heb ik dat toen niet gelijk afgemaakt? Bij dit patchwork-sterretje is het wel duidelijk: er was niet genoeg stof. Het was eigenlijk geen projectje van mezelf maar van iemand anders. In een zakje vond ik patroon-ondergrond en wat strookjes maar het was duidelijk niet genoeg. Ik vulde het aan met wat stofjes van mezelf en besloot verder niet te teuten dus ik gebruikte ook een rood-geblokt stofje wat anders was dan de andere drie. Maar dat heb ik net weer uitgehaald. Je kunt dan wel besluiten om ‘niet te teuten’, maar als iets niet mooi is dan is het gewoon niet mooi.

Dus nu heb ik twee mogelijkheden: de zes-puntige ster met rood-wit-blauwe stofjes wegdoen, of eens vragen op mijn blog of iemand misschien een klein stukje rood-geblokte stof voor me heeft. Het laatste dus! Heb je een klein strookje van precies deze stof, dan vergoed ik graag de portokosten. Toch leuker om iets af te maken en het niet nòg eens tien jaar of zo te laten liggen. Reacties kunnen weer onder dit blogje of via contact-formulier, want alles werkt weer gelukkig.

Begin juli stuurde iemand me wat op en daar zat ook een patroon bij van het ‘Boerenbedrijf in beeld’. Met pen staat in de linkerbovenhoek het woord ‘Idee’ geschreven. Waarschijnlijk was ze van plan geweest dat ooit nog eens te maken en zo’n ideetje kan dan zomaar veertig jaar ergens in een mapje blijven liggen. Maar nu kwam het dus bij mij terecht. Ik was toen net bezig met me te verheugen op de eerste ledenvergadering van een nieuwe ‘Herenboerderij’ en besloot mijn anticipatie te verwerken in het borduren van een bloemkoolveldje. Daarvoor gebruikte ik een deel van dit patroon.

Ik had de zak nog niet laten zien op m’n blog, en toen kwam via een andere weg een onafgemaakt handwerk bij mij binnen. Hé, dat is van hetzelfde patroon! Nu zie je hoe het bloemkoolveldje onderdeel is van het hele boerenbedrijf.

En nòg had ik er niet over geblogd, en nu kwam er weer iets anders wat m’n aandacht vroeg. Iemand vroeg naar het patroon van een boerderij uit een oud tijdschrift maar stuurde geen foto en wist verder niet welk tijdschrift en wanneer. Misschien is het wel deze! Dit patroon verscheen vroeger in de Ariadne van augustus 1981.

Van ‘onze’ boerderij kregen we bericht dat de kippen zijn gekomen en dat er volop wordt gewerkt op het land zodat we straks de eerste oogst kunnen ontvangen. Het hele boerenbedrijf heeft in onze tijd wel wat veranderingen ondergaan, maar zo’n mooi borduurwerk met knipoog naar vroeger is nog steeds leuk om naar te kijken.

Naar de gladiolen: een prachtig Klederdrachtmuseum wat nog maar vier jaar geleden in een 17de eeuws grachtenpand aan de Herengracht was gevestigd. Zonder subsidies maar mèt veel enthousiasme had dit museum voorzien in een leemte in presentatie en kennisoverdracht van het rijke verleden van de nationale streekdrachten. En eveneens zònder overheidssteun moest dit museum nu haar deuren sluiten, vanwege de gevolgen van de corona-maatregelen. Ik vind het een schande, dat de overheid het belang van dit museum niet heeft willen inzien.

Het enige wat nu nog overblijft zijn presentaties in andere kleine musea en boeken. Ik legde een nieuw boek ‘tussen de gladiolen’ en dat is Het Streekdrachtenboek, en ik legde het ook nog een keer op één van de vele boeken die zijn verschenen toen het nog mogelijk was dat er foto’s werden gemaakt van mensen die de streekdracht in ere hielden.
Natuurlijk kunnen we zeggen: gelukkig dat die boeken er zijn, maar toch is het erg jammer dat een museum wat de eigen kleding-geschiedenis presenteert gewoon verdwijnt.

Begin juli moest dit museum haar deuren sluiten en ik vond het nodig om hier eind juli nog even aandacht aan te besteden.

Op de ochtend van een tropische dag was ik ’s morgens vroeg om acht uur bij de tandarts. En daarna een beetje rondhangen in de omgeving. Rondhangen? Vorige week was ik nog aan het ‘rondhàken’. Ik kreeg een paar kinderen op bezoek en had wat voorbereid om hen misschien te laten haken, maar het bleek nog te moeilijk. Deze rondjes zag ik in een heel oud boek en leken me wel leuk om na te maken. Dit keer geen ingewikkelde patronen, maar gewoon lekker simpel in het rond haken.

De rondjes nam ik mee en daar kun je altijd wel even mee spelen. Een dag om de schaduw te zoeken of de schaduw te ma-haken.

Dit boek paste niet in de lading boeken over textiele kunst die ik pas liet zien, dus krijgt het een eigen blogje. En alleen bijzondere boeken krijgen een slipcase. Hierdoor blijft het boek netjes, maar het moet ook niet àl te netjes blijven want dit is een boek om af en toe uit de kast te halen en door te bladeren, wanneer je geïnteresseerd bent in Textiele kunst. In 1962 vond in Zwitserland de eerste Internationale Tapestry Biennale plaats, waarin textile kunst uit Europa en Amerika werd getoond. Sindsdien is de aandacht voor textiele kunst uit de hele wereld toegenomen en niet alleen de aandacht maar ook de waardering.

Dit boek Textile Art bespreekt met veel kundigheid de Embroideries, Tapestries, Fabrics en Sculptures uit de wereld. Er zijn foto’s van Coptic fabrics, Moslem fabrics, Italian and French fabrics, Chinese fabrics, Japanese fabrics, Indian fabrics, South-east Asian fabrics, Central Asian fabrics, en African fabrics. Die worden allemaal besproken in het eerste deel en door ze zo in te delen krijgt de lezer een mooi inzicht en overzicht van de specifieke bewerkingen van textiel van al die bevolkingsgroepen.

Deel twee gaat over de Primacy of Tapesstry in the West, en deel drie over de Revival of Textile Art, waarbij o.a. William Morris een grote rol heeft gespeeld.

Dit mooie boek krijgt een plekje in mijn shop.

In de zeventiger jaren was naaien zò populair dat er zelfs een televisie-serie van werd gemaakt hoe je dat moest aanpakken. In acht lessen werd besproken wat er bij komt kijken om zelf te naaien, wat je nodig hebt, wat de werkwijze is. Aanschouwelijk onderwijs en dat werd ondersteund met mooi lesmateriaal.

Al een paar jaar heb ik een voorraadje van De makkelijke handleiding voor Zelfmaakmode voor m’n shop en daar werd nooit een exemplaar van besteld. Maar nu ineens een paar achter elkaar. Ik wist het wel: daar kon je gewoon op wachten! Eindelijk is deze methode om Zelf kleding te maken herontdekt en nu is het dan ook een goed moment om nog twee andere uitgaven in m’n shop te zetten, en de drie uitgaven tegelijk te laten zien.

Het eerste, het boek wat werd samengesteld door Henriette Beukers, is een overzichtelijk en systematisch lesboek: De makkelijke handleiding voor Zelfmaakmode.
Het tweede is een mooi uitgevoerde slipcase met daarin de losse Teleac-lessen èn de acht basis-patronen: Zelf kleding maken.
Het derde is een patronenmapje met de basis-patronen.

De schrijfstijl van Beukers is altijd helder en to the point, bij alle onderwerpen waar ze over schreef. En nu ook nog een complete naaimethode van haar hand: een aantrekkelijke methode vooral voor beginnende naaisters.

(dit blogje kreeg ik vanmorgen niet meer af toen ik zo vroeg weg moest, dus ik prak het er nog even tussen).

Als ik verwend wil worden, dan fiets ik naar het andere eind van de stad, liefst op een mooie dag want dan kunnen we buiten zitten. Ik fiets dan naar een lieve oudere mevrouw die het fijn vind als ik kom en ik vind het fijn om bij haar te zijn. We praten een paar uur en daarna zijn we allebei blij dat we elkaar weer hebben gezien. Van te voren verheug ik me er al op om in haar mooie tuin te mogen zitten en denk ik na wat ik tijdens die gezellige uren wil doen. Het moet iets zijn wat niet ingewikkeld is, en wat het praten niet verstoort.

Een tijdje geleden ontving ik een andere oudere mevrouw in mijn eigen huis, een bloglezeres die wat op kwam halen. We hebben toen gepraat over quiltlapjes die soms te mooi zijn om stuk te knippen. “Ik maak er nutteloze doekjes van, zei die mevrouw, niet met de naaimachine maar met de hand. Gewoon een klein zoompje erin maken met kleine steekjes, en daarna stop je zo’n doekje in je tas en kun je het als zakdoek of als kleedje gebruiken, net hoe het uitkomt.”

Dat idee zat al een tijdje in m’n hoofd en vandaag maakte ik (in deze mooie tuin) twee doekjes, door er een klein zoompje in te naaien. Lekker langzaam met de hand. Inderdaad: veel te mooi om stuk te knippen, maar ook veel te mooi om er niks mee te doen. Ik stop ze nu ook in m’n tas, want dan zie ik dat mooie dessin nog eens.