Op de mooiste plekjes in Noorwegen stonden picknicktafels. Ik haalde de primusbrander uit de auto, kookte water en zette koffie. Een picknickkleed over de tafel gaf een gevoel van ‘belonging’ in die onbeschrijflijk mooie omgeving. Ik bedoel: er is toch ook altijd iets van ontzag, van onwerkelijkheid, van grootsheid. Het is indrukwekkend om daar aan de rand van het water te zitten en naar de hoge bergen op de kijken. En dan zet je daar kòffie. Op een oranje kleedje…. Best wel onwerkelijk. En fantastisch, dat ook!

Een paar dagen geleden blogde ik al over dat oranje kleed. Ik had het vlak voor vertrek nog afgemaakt, nadat de top al wel tien jaar was blijven liggen. Ik gunde mezelf geen tijd voor een rand. Zò kon het ook wel. Nu ben ik weer terug van vakantie en laat elke dag wat vakantie-foto’s zien van onze reis, telkens met wat handwerk erop. Maar inmiddels gaat hìer het leven ook weer verder! M’n zus nodigde ons uit voor een dagje aan zee. Zij was daar met haar kinderen en kleinkinderen. Ik ben dol op mijn neef en nichten maar ik zie ze zo weinig want de helft woont aan het andere eind van de wereld. Gelukkig denken ze nog wel af en toe aan mij, want ik gaf hen allemaal een bont picknickkleed. Nu kreeg ik te horen dat ze die al jaren  goed gebruiken. En meer nog: een paar hadden die kleden ook meegenomen voor een grote familie-picknick in zee-land. Vooral leuk om m’n familie weer te ontmoeten, maar ook leuk om die oude picknickkleden weer te zien. Ik had ook m’n eigen oranje kleed meegenomen. We gingen met ons allen naar het lege strand (vlak na een grote bui).

Ik speelde met de baby’s en de peuters, zwom met de grotere kinderen en had een heerlijke dag. Aan het eind werden de kleden in de tuin te drogen gelegd en vroeg ik aan m’n nicht of zij het oranje kleed ook kon gebruiken. Dat was leuk om die weg te kunnen geven. Ze neemt het weer mee naar het andere eind van de wereld. Een kleed voor ‘belonging’ en ‘bonding’.

En voor mensen die geïnteresseerd zijn om ook zoiets te maken: als je de tijd hebt is het tòch nog net iets mooier om er een rand om te maken. Hoewel het voor mij ook zonder dat randje een dag was met een gouden rand!

Voorafgaand aan onze vakantie wilden we nieuwe ‘camping’stoelen kopen, maar dat viel nog niet mee. We zagen alleen maar grote luxe gevaartes waarmee je  kennelijk een halve zomer voor de caravan kunt zitten. Die stoelen vervoer je dan ìn je caravan, klap je vervolgens met veel moeite uit en dan kunnen ze daar acht weken staan of zo. De soort stoelen die wij eigenlijk niet mee wilden. Bij de derde winkel vertelde de verkoper dat er tegenwoordig alleen maar zwarte stoelen te koop zijn, of donkergrijs, en dat geloofden we toen maar. We vonden de keus niet al te groot, maar ach, kussentje erin dat fleurt wel wat op. Hoewel ik het nog steeds niet mooi vindt, dat zwarte gedoe. Geef mij maar wat kleur!

Sowiso hebben we niet zo veel op die stoeltjes gezeten. Ik hou meer van met een kussentje op de grond. Lekker hoog (vanaf de hoogte neerkijkend op het fjord), lekker basic (aan de zee), en lekker genieten van de kleuren. Hoewel die kleuren natuurlijk het beste uitkomen met een streepje zwart….
Fijne zondag!

We staan bij de spectaculaire en meest meest beroemde waterval van Noorwegen, de Vøringsfossen. Het water maakt hier een vrije val van 145 meter en een totale val van 182 meter. Bijzonder om dit te zien! Eerst staan we een eindje van de waterval af, op het plekje ongeveer middenop de volgende foto. Daar lopen ook wat paadjes en er staan wat hekjes. Gelukkig maar, best wel scary. M’n gehaakte zomersjaaltje komt weer goed van pas.
De foto’s van het patchwork sterretje wat ik aan het begin van dit reisverslag liet zien, zijn hier gemaakt.

Het is mogelijk om nog veel dichterbij te komen. Hier zijn stalen constructies gemaakt zodat je òp de watervallen neer kunt kijken. Van meerdere kanten bruist en stuift en stormt het water naar beneden, en je kunt het dus bijna twee honderd meter naar beneden nakijken.

Het is hierboven flink koud. Ik heb nog een  haakwerkje bij me, wat me wel leuk leek om hier over een hekje te hangen. Daarna stopte ik het onder m’n jas, als een soort borstrok. Geen gek idee hoor!

Vroeger heb ik veel genaaid, en daar bleven veel lapjes van over. Ik kwam in een periode waarin ik veel lappendekens naaide, van al die oude lapjes. Hoe bonter hoe beter, vond ik in die tijd, nu ongeveer twintig jaar geleden. Ik had er plezier in om ze te maken en omdat ik er zoveel maakte, gaf ik ze weg aan mijn familie. Het was nog niet in de tijd dat we zoveel foto’s maakten als nu, maar als ik dan een foto kreeg van zo’n weggegeven lappendeken was ik helemaal blij. Om te zien hoe ze gebruikt werden als picknickkleed aan het strand of op de hei of als speelkleed voor hun kinderen.

Maar de tijd ging verder en het maken van die simpele lappendekens raakte op de achtergrond. Mijn eigen lappendekens gebruikte ik nog wel, maar die had ik op m’n blog al vaker laten zien (bijvoorbeeld hier: bij een vorige reis in de bergen). Dus die wou ik nu niet meenemen op vakantie. Ik vond nog een onafgemaakte top, met oranje en gele vierkanten. Vlak voor vertrek naar Noorwegen werkte ik die af met een bijpassende achtergrondstof. Eigenlijk vond ik die felle kleuren inmiddels niet zo leuk meer (hoewel de herinneringen aan die specifieke lapjes direct weer bovenkwamen en dàt is dan wel weer leuk). Maar in een rustige en ruige omgeving doen die felle kleuren het juist heel goed!

Bij bijna elke pauze langs de weg kwam het picknickkleed uit de auto. Dit is gewoon wat ik heerlijk vind: op mooie rustige plekjes de koffiespullen uit de auto halen en daar even zitten en genieten. Het kleed op de picknicktafel leggen werd tot een soort ritueel, met een bijzonder effect. Want telkens merkten we: als je aan komt rijden dan zie je daar een picknicktafel, die je nog nooit eerder hebt gezien en waar ook andere mensen hebben gezeten. Een plekje waar je tot dan toe niks mee hebt. Dan gooi je zo’n kleed over de tafel en gelìjk is het plekje ‘eigen’! Een half uur lang is het dan òns plekje!

Op de laatste foto zijn de vouwen die in het kleed kwamen goed te zien. Vele keren opgevouwen, soms een beetje vochtig; in de auto, uit de auto. Op zo’n reis is het juist fijn om niet zuinig te hoeven zijn op zo’n kleed. Je moet geen kleed meenemen waar je vele uren aan hebt gewerkt en waarvan je niet wilt dat het verslijt of vlekken krijgt. Gewoon gebruiken, zo’n kleed!
De mooiste plekjes voelen direct ‘eigen’ en de indrukken van de natuur lijken wel langer te blijven hangen als je zo even bezig bent met je kleedje over hekken en tafels te hangen. Ik heb geen spijt van m’n bonte oranje-gele keus.

Het Hardangerfjord is het vier na langste fjord ter wereld, en de op één na langste in Noorwegen. De bergen en dalen langs het water hebben een rijke cultuurgeschiedenis. Noorse ‘iconen’ in deze regio zijn de Hardangerviool, het Hardangerborduurwerk en de Hardangerbunad (de traditionele klederdracht). Volgens de officiële informatie kom je deze allemaal tegen bij een bezoek aan deze streek (en dat was in ons geval ook zo). Maar het lijkt erop dat ik daar niet helemaal op kon wachten. Gelijk bij de eerste kennismaking met het mooie fjord had ik zin om iets uit de auto te halen. Bovendien waren we toch toe aan een koffiestop.

We hadden al kilometers langs het water gereden. Genietend van het uitzicht. Een parkeerplaats en een bankje was alles wat we nog nodig hadden. Hier wil ik m’n kleedje neerleggen!

Kort voor deze reis had ik een heel aantal patronenboeken met Hardanger-borduurwerk in m’n shop geplaatst en daarover geblogd. Dit blogje eindigt met de zin: Kenners zeggen dat ruigte van de omgeving de techniek heeft beïnvloed. Zal ik eens gaan kijken?
En nu zit ik daar!
Ik kijk m’n ogen uit. Ik kijk totdat m’n hart tevreden is en we weer verder kunnen rijden.

Terwijl we hier in het Hardanger-gebied waren kwam er weer een bestelling binnen. Dat hield ik een beetje bij op m’n mobiel. Er werd een Hardanger-kastrandje besteld. Dat vond ik frappant. Een paar hele oude kastrandjes stonden al een paar jaar in m’n shop en juist als ik hier op vakantie ben wordt er zo’n randje besteld. Ook in ons land is de Hardanger-borduurtechniek vroeger volop beoefend. En op een tentoonstelling die ik gister bezocht in Horst (daarover later meer) zag ik ook volop Hardanger (en Reticello-) borduurwerk. Het staat ook nu weer in de belangstelling. Dus vandaar die boeken in m’n shop. Het randje op deze onderste foto is inmiddels opgestuurd, ik heb er nu nog één.

Ik dacht dat deze eerste gelegenheid om m’n kleedje te borduren gelijk ook de beste was. Maar er komt later op onze reis nòg een mooi plekje!

Dit is zò prachtig! De mist die op de bergen hangt, het spiegelgladde water aan het eind van een lang fjord, de rust van de vroege ochtend en dan zo’n rij bloeiende rozen in precies de goede kleur. Magnifiek. Niets verstoort je blik. Géén afvalbakken, geen lantaarnpalen, geen schreeuwende reclame. Niets anders dan de bergen en de bloemen. En het rustige water. Daar hoeft ook eigenlijk niets meer bij. Hìer kom je voor.

De plaats aan het eind van het Hardangerfjord heet Eidfjord en daar zijn we nu. We hebben hier in de buurt overnacht en willen nu weer op weg. Maar eerst dit schitterende plekje in ons opnemen. Vanaf de plek langs de weg waar ik de bovenste foto maakte staat tòch iets, wat de aandacht afleidt van het unesco-uitzicht. Er staat een rijtje bomen en die bomen zijn versierd met breiwerk. Graknitti in Eidfjord.

In Eidfjord worden de bomen al sinds 2008 versierd. De term ‘graknitti’ is bedacht door Inger Lena Gaasemeyr. Breiwerk geeft de associatie met ‘comfort and caring’ en met dit project wilde ze de sociale samenhang in de community stimuleren.
Vanaf 2011 verschenen steeds meer artikelen in kranten over ‘wildbreien’. Niet alleen het gewone breien werd steeds populairder, ook het ‘straatbreien’. Deze  vorm van streetart is te vergelijken met graffiti, die op muren wordt aangebracht. Breiwerken worden vaak op bomen geplaatst. Straatbreisters willen de wereld om ons heen vrolijker en mooier maken. Wildbreien is in het Engels bekend onder de namen ‘yarn bombing’ of ‘guerilla knitting’.

Een aangeklede boom ontlokt je een glimlach. Er is altijd een element van verrassing. En het warme gevoel dat je niet de enige handwerkliefhebber bent. Ik heb al op veel plaatsen versierde bomen gezien en dit waren verreweg de mooiste, die ook nog eens op het mooiste plekje stonden.
De gebreide dame kijkt uit over het prachtige fjord, en wij gaan daar nu weer langsrijden.

En er was daar, op dat allermooiste plekje in Eidfjord, ook een boom die versierd was met haakwerk! Hoe heet dàt dan? Gracrochi? Die term heb ik net bedacht, in aansluiting op het graknitti-woord.

Hier werd ik helemaal enthousiast, want het patroontje is precies hetzelfde als mijn gehaakte sjaal. Een paar dagen eerder had ik deze sjaal in het vakantiehuisje afgemaakt en nu droeg ik hem gewoon. Ik had niet gedacht dat ik hem op zo’n fantastisch plekje zou kunnen dragen en fotograferen! Zomersjaaltje bij een grijze jas. En Gracrochi om een boom tegen de achtergrond van de grijze bergen.
Noors haakwerk ontmoet Nederlands haakwerk!

Super!

Het kan! Slapen op het dak van de auto! Je hoeft alleen maar de koffer open te klappen, het laddertje uit te schuiven, en een paar tentstokken in wat gaatjes te steken zodat er een luifel overeind wordt gehouden. Zowel het openklappen als het dichtvouwen is minder dan vijf minuten werk. Vanuit de auto pak je de slaapbenodigdheden (matrasje ligt al in de tent en wordt mee uitgeklapt en opgevouwen), en dan kun je slapen. Ideaal!

Het leuke is ook: je ligt wat hoger. Het tentje staat niet op de grond. Wakker worden en dan uitkijken over het Fjord…. prachtig!
De Noorse sokken had ik ergens opgeduikeld in een museumwinkel. Daar ga ik niet voor breien hoor, en bovendien is het vakantie!

We rijden op de Hardangervidda, de grootste hoogvlakte van Europa. Het is indrukwekkend. We rijden kilometers achter elkaar en er lijkt geen einde aan te komen. We worden helemaal in de omgeving opgenomen. We kijken, we verwonderen, we zijn er stil van. Er zijn weinig andere auto’s en af en toe stoppen we langs de kant van de weg om het nog meer tot ons door te laten dringen.

Meestal zie je de sneeuw op de bergen vanaf een afstand. Maar nu zijn we er dichtbij. We zijn zo hoog dat we de sneeuw links en rechts van de weg zien liggen. Ik was altijd al benieuwd hoe dat er van dichtbij uit zou zien, en nu zie ik het. In de sleuven of dalen ligt de sneeuw opgehoopt en op de hellingen is hij weg. Het is al juni en nog steeds is de sneeuw op veel plekken niet weggesmolten.
Aan het eind van zo’n sneeuw-sleuf sijpelt een beetje smeltwater bij het andere water wat al gesmolten is. De weg is zo aangelegd dat je daar geen last van hebt. We rijden hier comfortabel in een verwarmde auto op een goed begaanbare weg en ik realiseer me dat het heel lang voor de meeste mensen niet mogelijk was om hier zelf eens een kijkje te nemen. Nu kan dat zomaar. We zijn op 1300 meter hoogte.

M’n haakwerkje was ook nog nooit zo hoog geweest.

Mensen hangen slotjes aan de bruggen over de Seine.
En ze krassen hun namen op picknicktafels en in bomen.
Overal waar mensen komen hebben ze de neiging om iets van zichzelf achter te laten. Het is een soort “I was there” statement.
In Noorwegen zagen we op de hoogvlakte een andere manier waarop te zien was dat hier al veel anderen zijn geweest. Op plaatsen waar dat kon waren hoopjes stenen achtergelaten. Je zoekt wat stenen en maakt er een torentje van.

De meest voorkomende manier om zo’n Kijk-daar-was-ik-boodschap te visualiseren is natuurlijk het maken van een foto. Dat doet iedereen. Op bijzondere plekjes maak je een selfie. I was there!

Bij het zien van al die stenen-stapeltjes bedacht ik dat mijn kussentje op bijzondere plekjes eigenlijk ook een I-was-there-boodschap vertelt. Het is begonnen om handwerk te fotograferen in passende of contrastrijke omgevingen. En het is nu uitgegroeid dat ik er eerst over nadenk wat ik meeneem. Dit oude patchwork kussen had ik speciaal meegenomen omdat ik dacht dat die felle kleuren wel lekker zouden contrasteren daar in de ruigte.
En dat klopt!

Terwijl ik aan het mijmeren was, bouwde mijn lief de mooiste stapel van het plekje! Het was een hele toer om daar te komen (vanaf de auto), om niet uit te glijden op de rotsen, om het fototoestel droog te houden, om te zorgen dat m’n vingers niet bevroren. Maar hier is dan mijn foto!
Ons statement: we were there!
En een zondagse groet: kussentje voor de rustdag!

De Hardangervidda is het grootste bergplateau van Noord Europa. Het is ook het grootste nationaal park van Noorwegen. Voor we ‘bovenop’ kwamen hadden we eerst in het laatste dorpje brood gekocht. In de winkel zag ik dat er een hoek was met gratis boeken. Allemaal in Noors. Bij het afrekenen van het brood vroeg ik of ik er ook wat Nederlandse boeken bij mocht leggen. Er komen daar vast nog meer Nederlanders, die de hoogvlakte op willen. Zo, de boeken (die we in het huisje gelezen hadden) eruit, de auto wat leger. En nu hebben we wel zin in eindeloze ledigheid! Hoe zou het daar op die hoogvlakte zijn?

We kwamen op de hoogvlakte en parkeerden ergens en lieten het eerst even op ons inwerken. Ik heb zin om HIER de tent bovenop het dak van de auto uit te klappen. “Zullen we hier blijven vannacht?” We hebben het serieus overwogen. Wel een half uur stonden we daar te kijken naar de ruigte, de leegte. En te genieten van de stilte. Maar het begon te regenen. En het was eigenlijk wel èrg koud!

Om het even uit te proberen legde ik vast m’n voddenkleedje buiten. Daar zouden we kunnen staan. Toch? Of toch maar niet?
Eerlijk gezegd bevroren m’n vingers al zowat bij het alleen maar even buiten de auto zijn.
En ook een boterham afsnijden en een kopje thee zetten was niet echt een goed idee.

Dus reden we weer verder. Over de grootste hoogvlakte, waar het ijzig koud was.
Vanuit Nederland kregen we appjes dat daar een hittegolf was. Daar konden we ons die dag nìks bij voorstellen!

Nog steeds denk ik: hoe zou het geweest zijn als we die nacht wèl op de hoogvlakte waren gebleven? Ik zou zò terugwillen om het nog eens uit te proberen. Maar dan zonder regen.

In heel Europa werden vanaf de Middeleeuwen grote stenen kerken gebouwd om God te vereren, maar in Noord-Europa werden ze van hout gebouwd. Deze houten kerken met hun typische bouwstijl worden Staafkerken genoemd. Ze zijn ontstaan in de periode waarin het christendom in Scandinavië werd verspreid.
De Vikingen hadden grote vaardigheden ontwikkeld in het bouwen van schepen en woningen en er was een traditie ontstaan met veel houtsnijwerk en het gebruiken van hout als bouwmateriaal. De houten staafkerken zijn een combinatie van Keltische kunst, Vikingtradities en Romaanse ruimtestructuren, waardoor grote bogen konden worden overbrugd.

Er zijn nog 28 zogenaamde Stavkirker overgebleven, en tijdens onze vakantie zagen we er verschillende. Ze maakten grote indruk op me. De eerste kerk die we op onze route tegenkwamen was de staafkerk van Heddal. Dit is tevens de grootste. Deze kerk werd gebouwd in het begin van de 13e eeuw. Vele, vele mensen hebben hier geleefd en geloofd.

In het huisje lagen kaarten van de omgeving. Daar keken we eens op en bepaalden de verdere route. We waren een week in het mooie huisje op de berg geweest; nu was het tijd om weer verder te trekken!
Ik had zomaar wat patroontjes meegenomen en wat bijpassende kleurtjes garen. Er ontstond nog een huisje en een Scandinavisch sterretje en toen vond ik dat ik wel genoeg had geborduurd. Vanaf nu gingen we het land verkennen, plekjes zoeken, langs de weg koffie zetten. De volgende foto is gemaakt bij één van onze picknick-plekjes. Overal zagen we mooi geverfde rode huizen en huisjes.

Dus vond ik het bij nader inzien niet zo gek dat ik dat huisje had geborduurd. Nog twee haantjes erbij…

Door m’n webshop zie ik dagelijks veel patronen en soms zijn daar patronen bij waarvan ik denk: “Dat lijkt me leuk om ook eens te borduren.” Een klein foto’tje van een paar gestileerde tulpjes stond voorop een onbekend tijdschriftje, en telkens als ik het zag vond ik het weer leuk. Het bleef in m’n geheugen hangen en vlak voor vertrek zocht ik een stukje handwerkstof uit en een paar kleurtjes borduurgaren om mee te nemen. En het patroontje. En zo borduurde ik bovenop een berg (waar de kleuren groen en grijs domineerden) een paar vrolijke tulpjes.

De tafel ligt vol spulletjes; het kan niet altijd netjes zijn… Tijd om de boel weer op te ruimen. Nog een foto maken en dan kunnen de borduurwerkjes worden ingepakt. De komende weken ga ik toch nauwelijks meer aan borduren toekomen. We gaan weer verder trekken, maar nog nìet terug naar het platte land van de tulpen!

Een half jaar geleden kocht ik ergens een kleurrijke sjaal, van aan elkaar gehaakte rondjes. Ik liet hem gelijk zien op mijn blog: kleurtjes in de motregen.
Die sjaal had ik ook bij me toen we iets later een plekje zochten voor een maansverduistering, die in een koude januari-nacht te zien was: mooi plekje voor de superbloodmoon.
Maar bij nader inzien bleek die sjaal nog helemaal niet af te zijn. De draadjes hingen er nog aan en er ontbrak nog een rijtje rondjes. Al een half jaar was ik er niet aan toegekomen om hem af te maken, maar ik nam hem gewoon mee op vakantie, samen met een paar restjes wol en een (haak)naald. Nu had ik de tijd. Ik haakte de rondjes om hem recht te krijgen en nam de sjaal in gebruik.

Felle kleurtjes komen extra goed uit in een rustige (en soms regenachtige) omgeving!
Deze foto laat ook zien hoe het vakantiehuisje op de rotsen is gebouwd. We bleven ons erover verbazen hoe goed de Noren daarin zijn.

Fijn om een extra sjaal te hebben tijdens de rest van de vakantie! Er kwamen nog een paar mooie plekjes waarbij ik een sjaal wel kon gebruiken:

Het huisje in Noorwegen waar we een week in verbleven had een pràchtig uitzicht over het dal. We berekenden dat je wel 30 kilometer kon kijken. Maar soms zag je niks. Vanuit de verte zagen we de mist de berg op kruipen en een half uur later zat het dan helemaal dicht. Niks meer te zien.

Een jaar geleden borduurde ik tijdens een weekendje-weg een rode levensboom. En toen kreeg ik een telefoontje dat m’n  moeder plotseling was overleden. We gingen gauw terug naar huis. De geborduurde levensboom stopte ik in de kist. Nu was het een jaar later. We gingen op vakantie, en beleefden dat ook een beetje als de afsluiting van een rouw-jaar. Ik had zin om opnieuw een gestileerde levensboom te borduren. Ik borduurde terwijl de mist op me afkwam en weer wegtrok.

Het was heerlijk om daar een week op een berg te zitten. Wolken en mist aan me voorbij te zien trekken. Op de ruige rotsen te zitten en de rust en stilte te ervaren.
De dingen te overdenken. Een levensboom in de mist te borduren. Te weten dat er een levensboom is!

Een paar kleine handwerkjes neem ik altijd mee op vakantie; handwerkjes die al af zijn en een paar handwerkjes om nog te maken. Het is altijd leuk om te zien hoe handwerk in een andere omgeving weer heel anders naar voren komt. En het is ook leuk om iets nieuws te proberen. Ik begon nòg een borduurwerkje met een restje kleurverloopgaren. Best leuk om te doen als je eenmaal doorhebt dat je er gewoon even rustig de tijd voor moet nemen. Die tijd had ik daar in het huisje.

En iets anders wat ik graag meeneem op vakantie: een rol beschuit! Nergens smaakt beschuit lekkerder als bij zo’n uitzicht! In het huisje stond een mooi dienblad en daar legde ik m’n blauwe servetten in. Kon èlke dag maar zo beginnen hè?

We zijn al een paar dagen bovenop een berg in Noorwegen. Bij het huisje staat ook een schuur, daar probeerde ik m’n tasje even uit. Niet geslaagd, op zoek naar wat beters. Het wordt tijd om eens wat boodschappen te gaan doen. We dalen de berg af en komen in het dal. Ik bof, want hier staat een grote handwerkwinkel! Ik ga naar binnen en mag wat foto’s maken.

De winkel is tegelijk ook atelier. Hier (in Bø) wordt nieuwe kleding gemaakt volgens oude traditie. Deze kleding wordt ook nog volop gebruikt. Op het tasje is een recent jaar te lezen.
De geweven banden (die bij ons in handwerkland volop in de belangstelling staan) vielen me op.

Er was ook een afdeling met prachtige wol en mooi gestylde breiboeken. Leuk om even door te bladeren.

Na de handwerkwinkel gingen we nog even bij het station kijken. Er stond net een trein volgeladen met hout. Daarna gingen we weer terug naar het houten huisje. Handwerk en Hout is in Noorwegen een perfecte combinatie! Wat zijn hier pràchtige huizen en kleding gemaakt!

Met ons tweeën urenlang in de auto, dagenlang in een huisje, wekenlang onderweg: superlang samen!
Ik had wat dingetjes meegenomen om tijdens onze vakantie te borduren. Als eerste deze twee duifjes.

Voor mij was het een nieuwe ervaring om te borduren met kleurverloopgaren. Je moet elk kruisje eerst afmaken voordat je aan het volgende begint, want anders komen de kleuren niet mooi uit. Het borduurt dus wat langzamer. Geeft niet. We zitten daar samen in een huisje. Hij leest. Zij borduurt. Superfijn Samen!

(en nu weer samen naar de tandarts…. zucht)

“De bergen zijn met schaduwen bedekt geweest”. Er zijn tijden in het leven dat je moe bent en de zon niet meer ziet schijnen. Drie zondagen geleden zaten wij op een berg. We waren moe. We hadden twee dagen gereden om hier te komen en eindelijk zit je daar dan. Bovenop een berg. Soms scheen de zon, vaak regende het, soms was het mistig.

We waren van plan geweest om hier drie dagen te blijven, en dan rond te gaan trekken. Maar we merkten dat de moeheid loskwam. We konden bijboeken en bleven nog wat langer. We zaten bovenop die berg en keken uit op het dal. We rustten uit.
Eindeloos keken we naar het dal in de verte. De schaduwen dreven voorbij. Het klaarde op.

Vijf jaar geleden beleefden we een schaduw-zomer. Ik zat in de tuin en borduurde. Op mijn blog liet ik mijn nieuwe borduurwerk zien, en vertelde dat dit motief Vleugel boven de Andes heet. Het borduurwerk bleef heel lang liggen en pas vlak voor vertrek naar de Noorse bergen maakte ik er een kussentje van. Het kussentje nam ik mee, en nu zat ik daar. Boven op de berg. Ik voelde me door vleugels gedragen. De moeheid kwam los, maar ook de kracht kwam weer terug.

Het regende veel, die eerste dagen, maar de zon scheen ook. Het was rond de langste dag. De avonden waren zò bijzonder. Het werd later en later en je beseft nauwelijks dat de dag voorbij gaat. Is het al zò laat? Eindelijk ging de zon onder. Maar we bleven nòg zitten, en keken uit naar het dal. Het werd rustiger in ons. We bleven nog een tijdje kijken, naar de kleuren in de lucht. Net zolang tot de volle maan opkwam.

We zaten bovenop een berg en keken naar de voorbij vliedende schaduwen. En wisten ons als door vleugels gedragen.